NIKT NIE MUSI WIEDZIEĆ

• Autor:KATARZYNA BONDA
• Wydawnictwo:MUZA
• Seria: HUBERT MEYER. TOM 4
• Liczba stron:382
• Data premiery:05.05.2021r.

Ha… Nie pomyślałabym, że będę się jeszcze witać z Hubertem Meyerem. Z Hubertem od którego zaczęła się moja przygoda z @Katarzyna Bonda. Przeczytałam wszystkie części; „Sprawa Niny Frank”, „Tylko martwi nie kłamią” oraz „Florystka”. Nie ukrywam, że przeczytałam również serię z Saszą Załuską i inne pozycje autorki. No cóż, taki jej urok. Na oficjalnej stronie FB autorki doczytałam w poście z 30 kwietnia fragment recenzji: „Jeśli ktoś myśli, że Bonda wyszła z wprawy albo zapomniała, jak się pisze skondensowane w formie i treści powieści kryminalne, to grubo się myli. „Nikt nie musi wiedzieć” to najkrótsza książka królowej polskiego kryminału. I jednocześnie najlepsza część serii o Meyerze”. Jak to, pomyślałam. Niemożliwe, żeby mój pierwszy ukochany literacki psycholog śledczy wracając po prawie dziesięciu latach był jeszcze lepszy. Jak wino, jak dojrzewający ser. Wyobraźcie więc sobie z jakim entuzjazmem zabrałam się do czytania. Eeee, macie rację. To nie do wyobrażenia!!!!

„(…) nie masz wpływu na decyzje innych. Możesz je jedynie zaakceptować. Ewentualnie zrozumieć, choć niekoniecznie. To nie twoje życie”.

„Nikt nie musi wiedzieć”  Katarzyna Bonda

Hubert Meyer dziesięć lat starszy

Kolejne lata obeszły się z Hubertem Meyerem łaskawie. Profiler wraca do gry z właściwym sobie urokiem. Trochę z nami, trochę poza. Trochę z przyjaciółmi, trochę obok nich. Jak to Hubert… Tak naprawdę fabuła jest bardziej skomplikowana niż w opisie wydawcy. Hubert mierzy się z wieloma zawodowymi wyzwaniami. Po pierwsze został poproszony o pomoc w śledztwie, gdzie główne skrzypce gra jego przyjaciel – Doman, aktualnie emeryt policyjny. Z Szerszeniem oraz prokurator Rudy próbuje pomóc przyjacielowi, który znalazł się w złym miejscu o złym czasie. Hubert zachowuje się „jak człowiek”. Mimo pierwotnych obiekcji postanawia wystawić opinię – przykrywkę, która pozwoliłaby śmierć miejscowego gangstera zakwalifikować jako porachunki gangów. Po drugie Meyer uczestniczy w śledztwie dotyczącym zabójstwa konserwatora windy zamkowej w Mosznej. Zginął miejscowy Artur Sroka. Wszyscy zdają się być podejrzani; dyrektor zamku i jego żona, ojciec zmarłego, pracownicy oraz nawet jego kochanki. Śledztwo komplikuje się, gdy odkryte zostają dwa kolejne ciała, dwóch młodych dziewczyn kochających nie tych mężczyzn, które powinny. Tajemnice zamku muszą zostać odkryte. Prawda musi wyjść na jaw. Wie o tym Meyer, chociaż rozwiązanie zagadki ciągle się oddala.

….i jeszcze sytuacja prywatna. Sytuacja ojca, który o istnieniu syna nic nie wiedział. Syna, który przedwcześnie stracił życie.

Ile zagadek, tyle rozwiązań. To wszystko czeka na Meyera.

Kryminał z koroną w tle

Tak, tak. Jak przeczytacie w posłowiu autorka i jej dzieło nie są niezależni od sytuacji pandemicznej. To w powieści urzekło mnie dodatkowo. Mimo, że Bonda musiała dostosować fabułę do nagle zmienionej rzeczywistości zrobiła to nieszablonowo. Wplotła krótkie koronawirusowe wątki. Tym bardziej dobrze mi się powieść czytało. Znajome tematy, zachowania, stosunek do maseczek i tak dalej. Nie od dziś wiadomo, że wspólne przeżycia spajają.

 Akcja toczy się w znanych mi miejscach. Śląskie Wesołe Miasteczko, gdzie umiejscowione zostało miejsce zbrodni pierwszego nieszczęśnika. Zamek Moszna. Ktoś coś? Byliście? Ja byłam wiele lat temu. Czytając nawet tą fikcyjną fabułę przypominałam sobie każdy zakątek, każdy trawnik pięknego zamkowego ogrodu oraz wieżyczki strzeliste z których budowla jest najbardziej znana. Przyznaję, teraz na zamek będę patrzyła inaczej.

Wplecenie w wątek kryminalny współpracowników Meyera z poprzednich książek serii był autorskim majstersztykiem. Momentami miałam wrażenie jakbym odwiedzała bliskich znajomych. Jak to Bonda zrobiła nie mam pojęcia. Przecież premiera „Florystki” miała miejsce 26-11-2012r!!!

Książka okazała się lepsza niż myślałam. Napisana lekkim stylem. Akcja toczy się szybko, sprawnie. Nie ma w niej za długich opisów. Mimo, że autorka porusza wielokrotnie kwestie psychologiczne nakreślając kontekst, nie jest to męczące. Wręcz przeciwnie, dawka jest w stu procentach dobrana do oczekiwań. Trzy wątki, dwa kryminalne i jeden prywatny wzajemnie się przeplatają. Pióro Bondy jest tak profesjonalne, że w tych wątkach nie można się pogubić. Dodatkowo fabuła wzbogacona została o relacje z przesłuchań świadków, podejrzanych, które są prowadzone z policyjną kindersztubą. Przesłuchania na wskroś profesjonalne. Relacja Meyera z prokurator Rudą dopełnia całość. Rozmowy pomiędzy nimi są inspirujące, momentami jakby się kłócili, prowadzili inteligentną wojnę na argumenty.

Katarzyna Bonda z Hubertem Meyerem przeszła długą drogę. Drogę dojrzałości pisarskiej. Drogę nabywania nowego literackiego polotu. Drogę stawania się mistrzynią ciętej riposty i spostrzegawczych uwag. Ta droga, którą przeszli zaowocowała tym dziełem. Dziełem odmiennym, ale jakże doskonałym. „Czasem mniej znaczy więcej” – coś w tym jest. Te niespełna 400 stron wystarczyło, by stworzyć historię na którą warto było czekać i warto było czytać pierwszą z majowych premier.

Gratuluję Pani Kasiu !!!! Czekam na więcej. Obiecała mi to Pani w  zakończeniu! No, przyznaję, prawie obiecała.

Moja ocena: 9/10

Za możliwość zapoznania się z książką bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza.