#josiequinn

„Cichy płacz” Lisa Regan

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

CICHY PŁACZ

  • Autorka: LISA REGAN
  • Seria: JOSIE QUINN. TOM 6
  • Wydawnictwo: DOLNOŚLĄSKIE
  • Liczba stron: 320
  • Data premiery: 17.07.2024r. 

  • Data premiery światowej: 14.08. 2019r. 

„Cichy Płacz” autorstwa Lisa Regan, Author to szósty tom cyklu o detektywce Josie Quinn, który premierę miał 17 lipca br. Serię wydaje Wydawnictwo Dolnośląskie. Recenzję z poprzedniego, piątego tomu pt. „Kości niezgody” przeczytacie TUTAJ.  A trzy wcześniejsze znajdziecie pod następującymi linkami: „Znikające dziewczyny”, „Grób matki” oraz „Ostatnie wyznanie”. 

Tym razem autorka zabiera czytelników w kryminalny wątek oparty na zaginięciu na Placu Zabaw Parku Miejsckiego w Denton siedmioletniej Lucy Ross, która przebywała tam ze swoimi rodzicami Colinem i Amy. Dziewczynki z motylem. Josie od razu rozpoczyna poszukiwania. Jej przypadkowa obecność na placu zabaw z prawie trzyletnim synem przyjaciółki, Harrisem wydaje się zbawienna. Detektyw Josie Quinn od razu angażuje w poszukiwania miejscową policję. Porywacz kontaktuje się z rodzicami dziecka, a każdy kolejny telefon zwiastuje nową ofiarę. Czy detektywce Josie Quinn ze współpracownikami, m.in.  Detektywem Finnem Mettnerem i  Gretchen Palmer uda się odnaleźć Lucy żywą i zapobiec kolejnym śmierciom? Czy uda jej się odnaleźć sprawcę, który według Josie „- Prowadzi grę (…) Tak naprawdę tu wcale nie chodzi o okup.”

W tej części również Regan nie pozostaje dłużna szefowi Quinn Chitwoodowi. Podobnie jak w poprzedniej części już na samym początku detektywka spiera się z przełożonym w temacie sposobu prowadzenia poszukiwań małej Lucy.  

„Quinn – przerwał jej. – Kiedy w ten sposób zaczynasz zdanie, wiem, że za chwilę powiesz coś, co ma mnie wkurzyć. Może zaoszczędzimy nam obojgu szopki z moimi groźbami, że pozbawię cię stanowiska?”. – „Cichy płacz” Lisa Regan.

Irytowało mnie jednak niewiarygodnie jak koledzy Josie zwracają się do niej nadal Szefowo. Mimo, że wielokrotnie w książce nakazuje im tego nie robić. Przecież w pewnym momencie każdy człowiek reflektuje się i przestaje używać niestosownego zwrotu! Zwróciłam już na to uwagę w poprzedniej części pt. „Kości niezgody” jednak ogólny wydźwięk publikacji zakrył to negatywne wrażenie. Tym razem jednak uczucie to powróciło. Nie wiem dlaczego upiera się Regan by uwypuklać w każdej części ten fakt, który w mojej opinii jest tylko wnerwiający i nic nie wnosi do ogólnej treści. 

„- Jak możemy zapewnić bezpieczeństwo naszym dzieciom, skoro nawet nie da się rozpoznać, kto jest zły i chce zabrać twoje dziecko, a kto nie? Źli ludzie są wokół nas, Josie. Ale przebrani za dobrych. Zwyczajnych.” – „Cichy płacz” Lisa Regan

W książce autorka zawarła dwie przeplatające się historie. Pierwsze dotyczy pewnego domu. Zresztą pierwszy rozdział, już wprowadza czytelnika w to, czego w książce „Cichy płacz” może się spodziewać. Opowieść pisana z perspektywy małego, bezbronnego dziecka z późniejszym prowadzonym śledztwem w sprawie Lucy Ross wstrząsnęła mną. Długo zastanawiałam się, czy dotyczy porwanej dziewczynki. Regan celowo nie stosowała damsko-męskich do określeń, by nie można było ocenić czy mowa o chłopcu, czy dziewczynce.  Czytelnik otrzymuje więc dwa plany fabularne. Bardzo umiejętnie Regan wprowadziła w pierwszy plan postać Srebrnej Kobiety, frapowało mnie kim jest, już od samego początku. Bardzo wiernie odzwierciedliła postać dziecka zachowującego się bezszelestnie i penetrującego inne pomieszczenia domu dopiero gdy ON wyjdzie. Oczywiście ta perspektywa z dzieckiem w roli głównego bohatera była dla mnie bardziej niepokojąca, bardziej mroczna, mnie jako matkę – bardziej denerwująca. Czytając rozdziały, w których zanurzałam się w jego historię miałam momentami ciarki na plecach. Czułam strach, bardzo realny. Jakbym miała wpływ na historię. Jakbym mogła coś zrobić, by w tym kierunku się nie rozwijała. To ogromna zaleta tych fragmentów książki. Fragmentów, które wzbudziły o mnie prawdziwe emocje i głębokie uczucia. 

„(…) Mam silne przekonanie, że omawianie minionych zdarzeń pomaga ludziom wieść lepsze, pełniejsze życie w teraźniejszości.” – „Cichy płacz” Lisa Regan. 

Bez wątpienia jest to przekonanie Lisy Regan, która również w tej szóstej części dla czytelników, którzy nie czytali poprzednich tomów rzuca koło ratunkowe w postaci wtrąceń. Odnosi się i do poprzednich śledztw (jak np. historia zamordowanej matki Noaha z tomu „Kości niezgody”) i do prywatnych wydarzeń z życia głównej bohaterki. Przykładowo czytelnik nieznajomiony z serią dowiaduje się o tym, że „Rok wcześniej Josie odkryła, że jako niemowlę została porwana. Jej prawdziwa rodzina wierzyła, że zginęła w pożarze. Dopiero niedawno nastąpiło ponowne spotkanie…” Lub poznaje historię związku detektywki Quinn z jej poprzednim partnerem, który spędził jakiś czas w więzieniu przy okazji poznając przyczyny jego uwięzienia. Wiernie Regan nawiązuje również do siostry bliźniaczki Josie, Trinity w tej części nadając jej całkiem inną role. Ciekawi mnie, czy znaczenie tej postaci będzie rosnąć.  

Reasumując ten tom nie jest spektakularny, choć Regan utrzymuje dotychczasowy styl narracji, języka, tempa akcji czy sposobu prezentacji opowieści. Konstrukcja również nie zaskakuje. Powieść składa się bowiem z 73 zwięzłych rozdziałów, pisanych w narracji trzecioosobowej. Na końcu znajduje się parę zdań Od autorki oraz Podziękowania. 

Z minusów, nie przekonała mnie kompletnie postać Amy. Mimo wszystko. Celem Regan może było pozostawienie jej nieodgadnionej, niewyjaśnionej. Dla mnie zabrakło silniejszego rysu psychologicznego. To była jednak skomplikowana historia oparta na tragedii dziecka. Wymagała, moim zdaniem, szerszego kontekstu. W tych fragmentach czułam ogromny niepokój. Chwilami nawet czułam się oszukana przez autorkę, że nie dała mi szansy zrozumieć. Mam jednak poczucie, że jest to cecha amerykańskich detektywistycznych kryminałów. Autorzy tego specyficznego rynku częściej niż nasi rodzimi porzucają głębokie psychologiczno – społeczne dywagacje na rzecz toczącej się swoim tempem akcji. 

Zerknijcie na szósty tom całego cyklu o detektywce Josie Quinn i podzielcie się swoimi spostrzeżeniami. Ciekawi mnie czy jakimś trafem są podobne do moich😉. Pamiętajcie proszę, całkiem sprzeczne opinie są tak samo mile widziane!

Moja ocena: 7/10

Książkę wydało Wydawnictwo Dolnośląskie. 

„Kości niezgody” Lisa Regan

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

KOŚCI NIEZGODY

  • Autorka: LISA REGAN
  • Seria: JOSIE QUINN. TOM 5
  • Wydawnictwo: DOLNOŚLĄSKIE
  • Liczba stron: 304
  • Data premiery: 15.02.2024r. 
  • Data premiery światowej: 5.04.2019r. 

Przy okazji wrzucania na półkę Legimi książki „Cichy Płacz” autorstwa Lisa Regan, Author będącej szóstym tomem cyklu o detektywce Josie Quinn, która premierę miała 17 lipca br. zwróciłam uwagę, że nie opublikowałam recenzji poprzedniego tomu debiutującego w lutym br. Serię wydaje z sukcesem Wydawnictwo Dolnośląskie. Już w zapowiedzi tomu zatytułowanego „Kości niezgody” przyznałam, że to jedna z moich ulubionych serii. Opinie o poprzednich tomach przeczytacie pod następującymi linkami: „Znikające dziewczyny”, „Grób matki” oraz „Ostatnie wyznanie”. 

Detektywka Josie Quinn miała nadzieję na spędzenie miłego południa ze swym partnerem Noahem Fraley i jego matką Collete, która „słynęła jako doskonała gospodyni. Wszystko, co przygotowywała, wyglądało przepysznie, a smakowało jeszcze lepiej. Przy domu miała bujny, kolorowy, idealnie wypielęgnowany ogród, a do tego wszystkiego znajdowała czas na szycie pięknych kołder.” Choć ostatnio zdrowie Collete szwankowało. Zarówno Noah jak i jego dwójka starszego rodzeństwa, siostra Laura oraz brat Theo obserwowali u matki początki otępienia zaburzającego funkcje poznawcze. Po przyjeździe na miejsce znajdują Collete nieżywą w jej wypielęgnowanym ogrodzie. Z pozoru wypadek przy ogrodowych pracach okazuje się morderstwem. Morderstwem dokonanym w dużym emocjach. Kto bowiem dba o to, by ofiara udławiła się grudkami ziemi? 

Josie wraz ze swoimi współpracownikami rozpoczyna śledztwo odkrywające prawdę bynajmniej nie sprzed kilku, a sprzed kilkudziesięciu lat. 

Książkę, podobnie jak poprzednie tomy cechują; zwięzły styl, lotne dialogi, szczególnie w wykonaniu Josie prowadzącej śledztwo i rozpytującej, ciekawa akcja, sensacyjne zdarzenia z przeszłości, a także szybkie tempo prowadzonego dochodzenia.  Dzięki temu w śledztwie pojawiają się wątki sprzed wielu lat. Dodatkowo odkrywane są powiązania innych osób, jak Beth i Masona Prattów, Drew Pratta, Wolickiego czy Earla Butlera. Przez co początkowa niezwykle obiecująca teoria o powiązaniu śmierci matki Noaha z aferą sędziego Sandersa za łapówki osadzającego nastolatków na długie okresy w domu poprawczym prowadzonym przez instytucję Wood Creek Associates okazała się tylko zasłoną dymną. Lektura tej powieści nie jest nużąca. Nie jest też spektakularna, bo zasadniczo Regan utrzymuje dotychczasowy poziom, do którego mnie przyzwyczaiła. Nawet konstrukcja nie zaskakuje. Powieść składa się bowiem z prologu i 62 krótkich rozdziałów, pisanych w narracji trzecioosobowej.

To kryminał detektywistyczny pisany w typowo amerykańskim stylu. Autorka dba więc o wielość wątków i tropów. Myli czytelnika podrzucając co rusz jakieś artefakty: chociażby z początku pendrive, grot strzały z jaspisu czy klamra od paska ozdobiona wytłoczoną datą „1973”. Nie ma w tej powieści miejsca na psychologiczną, dogłębną analizę zachowania sprawcy, na jego rys osobowościowy. To zawsze wada powieści amerykańskich pisanych w stylu lekkich kryminałów stanowiących wyłącznie rozrywkę, a książkę zapamiętywaną na lata. Mimo, że się podobają trudno mi przypomnieć sobie szczegóły fabuły. Choć ta seria ma coś w sobie. Wyjątkowo podoba mi się powielany przez tłumacza feminatyw. Josie Quinn przedstawia się jako detektywka i też tak prowadzona jest cała narracja. Do tego przywiązanie Lisy Regan, która bardzo dba, by czytelnik nieznający poprzednich części rozeznał się ogólnie w życiu Josie i spojrzał na nią w szerszym kontekście. I w tej części powiela się w fabule przypomnienie o tym, że główna bohaterka w „nagłych i brutalnych okolicznościach cztery lata wcześniej straciła męża i ukochanego szefa.” Choć nie do końca, moim zdaniem, wspomnienie tego trudnego przeżycia miało znaczenie w prowadzeniu postaci Josie. 

Z ogromną niecierpliwością czekam więc na moment rozpoczęcia czytania szóstego tomu cyklu wspomnianego na wstępie pt. „Cichy Płacz”, która w opisie Wydawcy obiecuje niezwykle emocjonującą i uczuciową fabułę. Kryminalny wątek dotyczyć będzie bowiem kilkuletniego dziecka.  Liczę, że również Wy niecierpliwie będziecie czekać na moją recenzję o kolejnej części😉. Pisanie recenzji dla siebie na blogu nie ma bowiem najmniejszego celu. 

Moja ocena: 8/10

Za możliwość zapoznania się z lekturą serdecznie dziękuję Wydawnictwu Dolnośląskiemu.