Miesiąc: Kwiecień 2021

„Nas dwoje” Holly Miller

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

NAS DWOJE

  • Autor:HOLLY MILLER
  • Wydawnictwo:MUZA
  • Seria: NAS DWOJE. TOM 1
  • Liczba stron:480
  • Data premiery:28.10.2020r.

„Bo miłość to nie tylko łatwe wybory, proste rozwiązania – to również ciężka praca i trudne decyzje, ofiary, których tak naprawdę wcale nie chce się ponosić”.

„Nas dwoje” Holly Miller

Nie ma to jak dobry cytat z książki na początku recenzji. Mam nadzieję, że w ten oto sposób skutecznie zachęciłam Was do przeczytania moich spostrzeżeń po przeczytaniu „Nas dwoje” Holly Miller od Wydawnictwa Muza.

Callie i Joel w 94 odsłonach

Holly Miller opowieść ujęła w cztery części w kolejno ponumerowanych rozdziałach. Nie zapomniała też o prologu i epilogu. W takiej konstrukcji zanurzycie się czytając o losach Callie i Joela. Kobiety i mężczyzny, którzy nigdy nie powinni się spotkać i nigdy nie powinni się w sobie zakochać. Joel otrzymał od losu niesamowity dar. Tym darem są prorocze sny. W trakcie snu dowiaduje się, co wydarzy się w przyszłości. Widzi dokładnie zdarzenie. Widzi szczęście, czasem tragedię. Czasem to jest dar, częściej przekleństwo. Przekleństwo przez które nie może wykonywać ukochanego zawodu i tworzyć szczęśliwego związku z osobą, którą kocha. Sny dotyczą tylko osób, które Joel kocha. Callie nie przeszkadza dar Joela. Callie wierzy, że prawdziwa miłość zwycięży wszystko, nawet nieprzespane noce, poczucie winy, wyobcowanie i chroniczne zmęczenie. Zmęczenie wizjami przyszłych zdarzeń. Do czasu…

„(…) historia o miłości z góry skazanej na niepowodzenie oraz o trudnych wyborach i decyzjach” – opis wydawcy.

Faktycznie, o tym jest ta książka. Wydawca nie minął się z prawdą . A to już dobrze o książce świadczy. Bardzo podobał mi się zabieg typowo konstrukcyjny. Rozdziały nazywane są imionami Callie lub Joela. Narracja jest pierwszoosobowa w zależności od tego, który rozdział czytamy. Raz obserwujemy rzeczywistość z perspektywy Callie, raz z perspektywy Joela. Raz z perspektywy kobiety, raz mężczyzny. Obie perspektywy przedstawione są w wyśmienity i profesjonalny sposób. Od pewnego momentu do imienia autorka dodała perspektywę czasu. Czytamy więc w tytule rozdziału, że coś dzieje się lub wydarzyło np. „trzy lata później”, następnie „pięć lat później” czy nawet „osiem lat później”.  

Joel „(…) cudowny. Taki praktyczny”. (…) w jego wyglądzie jest coś takiego, co od razu budzi ciepłe uczucia”. Praktyczny nie z wyboru, praktyczny z konieczności. Zapisuje każdy sen, by odpowiednio przeciwdziałać negatywnym zdarzeniom w przyszłości. Nie zawsze się to udaje. Prostuję, w większości się to nie udaje. Jak sam mówi: „Jeden sen tygodniowo przez dwadzieścia osiem lat, a notatki prowadzę od dwudziestu dwóch”. Życie w taki sposób nie jest dla niego łatwe. Nie jest łatwe również dla tych, których Joel kocha. Sny wpływają na teraźniejszość. Potrafią zmienić plany, zmodyfikować rzeczywistość w sposób całkowicie bezwzględny. Callie do pewnego momentu wierzy, że uczucie zwycięży. Nie wie, że Joel zobaczył ją w swoim śnie i dlatego cierpi każdego dnia. Cierpi widząc ją koło siebie, jednocześnie mając świadomość tego, co się wydarzy. Cierpi żyjąc jakby z bombą z opóźnionym zapłonem obok siebie. Cierpi, gdy uświadamia sobie, że dłużej nie da rady. Nie da rady tej bomby rozbroić, a życie koło niej jest dla niego męczarnią. Męczarnią, przez którą pomału popada w obłęd. Dar Joela nie przysparza mu przyjaciół. Wręcz przeciwnie, zraża do niego bliskie mu osoby i jest przyczyną wielu strat. Trudno Joelowi odbudować później utraconą relację. Czasem już nie zdąża. Niekiedy udaje mu się odbudować zaufanie. Nie chciałabym być Joelem, nie chciałabym wiedzieć.

Bardzo dobrze Miller opisała odradzającą się relację między Joelem a jego biologicznym ojcem. Oboje jakże różni, a jednak bardzo podobni. To podobieństwo pomaga Joelowi odnaleźć siebie, poradzić sobie ze swoim przeznaczeniem i zmodyfikować bieżące plany. Przewartościować swoje życie. Co ważne, ojciec Joela nie wpływa na jego wybory, wskazuje tylko konsekwencje i interpretuje. Joel wszystkie decyzje podejmuje autonomicznie, by potem ponieść ich konsekwencje.

Głęboko dotknęła mnie przedstawiona w książce miłość przyjacielska. Callie utraciła Grace, swoją wieloletnią przyjaciółkę. Grace, która odeszła przedwcześnie zostawiając pogrążonego w rozpaczy Bena i samą Callie. To miłość, która nie może być zastąpiona żadną inną, ani miłością partnerską, ani miłością rodzicielską. To miłość, która wymaga rozmów z Grace nawet po jej śmierci. Niezwykle wzruszające były dla mnie opisy rozmów telefonicznych, która Callie prowadzi ze skrzynką głosową zmarłej przyjaciółki.  Po takiej rozmowie Callie pozwala sobie trochę popłakać, bo za nią tęskni, bo ciągle za nią tęskni. Macie takie przyjaciółki wokół siebie? Ja mam, dlatego ten wątek tyle dla mnie znaczył. Przecież to ja mogę być taką Callie, kiedyś… Przecież to ja mogę stać się dla mej przyjaciółki taką Grace, kiedyś…

To niezwykłe studium miłości utraconej, nie tylko partnerskiej lecz również przyjacielskiej. To powieść o tym ile jesteśmy w stanie poświęcić dla innych, z czego zrezygnować, by kochana przez nas osoba odnalazła szczęście. To książka o żałobie. Żałobie za kimś kogo utraciliśmy. Żałobie za czymś, czego już nigdy nie zaznamy, czego nie przeżyjemy. To książka jakiej jeszcze nie było. Swoistego rodzaju arcydzieło. Dlatego nie mogę ocenić inaczej.

Moja ocena: 10/10

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Muza.

Recenzja przedpremierowa – „Szeptun” Tomasz Betcher

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

SZEPTUN

  • Autor:TOMASZ BATCHER
  • Wydawnictwo:W.A.B.
  • Liczba stron:352
  • Data premiery:05.05.2021r.

O Tomaszu Betcherze @tomaszbetcherfanpage czytam same dobre słowa. Jest to podobno autor, który łączy wątki uczuciowe z przesłaniem społecznym. Piszę podobno, bo przed „Szeptunem”, o którym będzie ta recenzja, nie sięgnęłam do żadnej wcześniejszej książki autora. Trudno więc po jednej pozycji wyrobić sobie zdanie o powieściopisarzu.

Czytanie jak komunikacja

 Zawsze obawiam się recenzji przedpremierowych. Nie chcę nikogo uprzedzić do książki lub przywołać zbytni entuzjazm. Tym bardziej nie chcę urazić autora. Z czytaniem jest jak z komunikacją. Ktoś nadaje, ktoś odbiera komunikat. Na odbiór wpływa wiele czynników, nie tylko umiejętności i kunszt nadawcy. W odbiorze komunikatu przeszkadzają nam czynniki zewnętrzne (światło, szumy, hałas, wygląd) i wewnętrzne (nasze samopoczucie, czasem ból głowy, dotychczasowe doświadczenia, nasze uprzedzenia). Nadawcą jest autor, odbiorcą czytelnik. Czytając pozycje przedpremierowe wielokrotnie zastanawiałam się czy dobrze odczytałam intencje autora? Czy zrozumiałam jego przesłanie? Czy wychwyciłam wszystkie niuanse, które nie bez powodu autor zawarł w książce? Czy nie byłam uprzedzona do książki, bo na przykład nie spodobała mi się okładka? O tym musimy pamiętać czytając książki i dzieląc się naszymi spostrzeżeniami. Czasem po prostu książka, która nie jest dla nas, jest wprost idealna dla innego czytelnika  .  

Ciekawy tytuł

By dowiedzieć się kim jest tytułowy szeptun musiałam zerknąć do Wikipedii. Przeczytałam w niej, że to „uzdrowiciel lub uzdrowicielka ludowa oferująca swoje usługi osobom wierzącym w moc leczenia. W Polsce występują głównie w rejonie Podlasia. Przeważnie są to osoby wyznania prawosławnego. Ich działalność jest uważana za praktyki pogańskie” (źródło: Wikipedia). Uchylę Wam rąbka tajemnicy tytułowy Szeptun to mężczyzna. Odludek, nieakceptowany przez miejscową ludność, pół-Cygan. Przy czym „nie taki diabeł straszny jak go malują”. Szeptun oprócz tego, że interesuje się ziołolecznictwem jest młody i niezwykle przystojny. W rzeczywistość Szeptuna wkracza nauczycielka z Gdańska. Romantyczne imię to tylko pozory. Julia, matka nastoletniej Marysi i ośmioletniego Kuby. Julia nie mająca swego Romea. Mąż pracuje zagranicą na platformie wiertniczej, a Julia  walczy z codziennością. Codziennością, w której nie ma miejsca na czary, pradawne obrzędy czy słowiańskie gusła.  

 Szeptun – nie Romeo i Julia – nie Julia. Nietypowe spotkanie, nietypowej pary, w nietypowym czasie. Czy te wydarzenia pozwolą zrodzić się czemuś nowemu, pięknemu? Czy to spotkanie pozwoli wyzwolić się Julii z niesatysfakcjonującego małżeństwa?

Wspaniały pomysł

Może doświadczenie zawodowe autora skłoniło go do takiej fabuły i stało się inspiracją dla opisanej w książce historii? Betcher to „pedagog, socjoterapeuta, praktyk Terapii Skoncentrowanej na Rozwiązaniach. (…)  Od ponad dekady pracuje z młodzieżą i dziećmi znajdującymi się w trudnej sytuacji życiowej” (źródło: Tomasz Betcher). Tego nie wiem.

Wiem na pewno, że powieść została skonstruowana bardzo dobrze, a podjęte w niej wątki opisane naprawdę z uczuciem. Trudne tematy w pięknych słowach. Czytamy o zbuntowanej nastolatce, która do tej pory przeżywa traumatyczne wydarzenie z przeszłości. Wydarzenie, które nie sprzyja budowaniu otwartej i przyjaznej relacji z matką. Matką, która się bardzo stara. Stara się za dwoje. Stara się za siebie i za ojca, którego Marysia nie ma obok siebie. Wątek obyczajowy został wzbogacony również problemem atopowego zapalenia skóry Kuby. Choroby, która pojawia się coraz częściej. Choroby, z którą trudną wygrać. Choroby, która nie jest śmiertelna, ale która bardzo utrudnia życia młodego człowieka. Choroby, z którą musi mierzyć się matka. Matka, która mierzy się za dwoje. Za siebie i za ojca, którego Kuba nie ma obok siebie. W tak skomplikowane relacje rodzinne autor wplótł osobę Szeptuna. Mężczyzny nietypowego, niecodziennego. Mężczyzny skrywającego swoje tajemnice. Mężczyzny szukającego swojej Julii.

To książka o odkrywaniu inności przy jednoczesnym odkrywaniu siebie. To książka o akceptacji inności przy jednoczesnej nauce akceptowania siebie. To książka dla mnie trochę terapeutyczna. Spojrzałam na siebie, na swoje życie oczami Szeptuna. Oczami kogoś, komu nie w smak nasza zwykła codzienność i pogoń za lepszym życiem. Oczami kogoś, kto widzi mnie taką jaka jestem. Widzi Julię jaką jest naprawdę, mimo wielu masek, które nosi.

Książkę czyta się niesamowicie szybko. W ciekawe i lekkie dialogi autor wplótł wyśmienite opisy przyrody okraszając je beskidzką malowniczością. Momentami chciałam tam być, momentami chciałam się tam przenieść. Momentami chciałam być Julią…

Moja ocena: 7/10

Za możliwość recenzji książki dziękuję WYDAWNICTWU W.A.B.

„DOMEK NA KOŃCU ŚWIATA” DANUTA NOSZCZYŃSKA

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

DOMEK NA KOŃCU ŚWIATA

  • Autor:DANUTA NOSZCZYŃSKA
  • Wydawnictwo:PRÓSZYŃSKI I S-KA
  • Liczba stron:336
  • Data premiery:22.04.2021r.

Okładka „Domku na końcu świata” jest sielska, nawiązująca do natury o spokoju. Patrząc na nią spodziewałam się standardowej opowieści o zaczynaniu życia od nowa na tytułowym końcu świata. Tymczasem otrzymałam jednak coś zgoła innego. Czy jestem zadowolona z lektury? Przeczytajcie sami.

Danuta Noszczyńska to , jak możemy przeczytać na portalu lubimyczytac.pl „jedna z najbardziej lubianych pisarek literatury kobiecej. Autorka jedenastu powieści. Trzykrotna laureatka Festiwalu Literatury Kobiet „Pióro i Pazur” w Siedlcach.” Nie miałam okazji czytać jeszcze żadnej książki autorki, dlatego dla mnie była taką trochę nieodkrytą przestrzenią i nie wiedziałam czego się spodziewać. Czy po tej lekturze sięgnę jeszcze po inne książki autorki?

Historia inna, niż mogłoby się wydawać

Iga jest trzydziestoletnią prawniczką, dziewczyną z dobrego domu, ojciec prokurator, matka prezes sądu. Żyje wychowana w przekonaniu, że należy do elity, jest lepsza od innych i wiele może osiągnąć. Prowadzi swoją kancelarię, a prestiż i tradycja to najważniejsze wartości w jej życiu, które przejęła od rodziców. Podąża ścieżką, która oni dla niej wytyczyli, nawet nie zastanawiając się czy jest to droga, którą chce iść. Do czasu… Pewna sprawa, którą prowadzi jako obrońca z urzędu jest początkiem zmian, prowokuje ją do rozważań na temat tego jak na wyglądać jej życie i z jakimi wartościami chce się utożsamiać. Miłosz to tylko trochę starszy od niej mężczyzna, który pochodzi z patologicznej rodziny, od kiedy pamięta musi radzić sobie sam, kombinuje więc jak potrafi, jedno z takich działań powoduje, że trafia do aresztu. Tam zaczyna zastanawiać się nad swoim życiem, nad tym w którym kierunku ono podąża i czy może to jeszcze zmienić. Piękna prawniczka, która zostaje jego obrońcą powoli staje się jednym z motorów do zmian…. Czy znajomość osób pochodzących z dwóch tak różnych światów może przynieść ze sobą coś dobrego, czy to w ogóle ma przyszłość?

To co lubię

„Domek na końcu świata” to nie tylko lekka, obyczajowa, optymistyczna opowieść, to książka, która składnia do refleksji, a więc to co lubię najbardziej. Czytając po raz kolejny zastanawiałam się nad kwestią, która nurtuje mnie już od dłuższego czasu, a mianowicie jak bardzo miejsce urodzenia, rodzina, w której przychodzimy na świat determinuje nasze życie. Jest to powieść o poszukiwaniu swojego miejsca w życiu, swoich wartości, swojej własnej drogi, nawet jeśli prowadzi ona zupełnie gdzie indziej niż ścieżka, którą nam już od dawna wytyczono….

Iga mimo że ma 30 lat żyje jak grzeczna córeczka swoich rodziców, w ich domu, zgodnie z ich zasadami i według ich rad. Jednak zaskakująco, chyba przede wszystkim dla samej siebie, powoli odkrywa, że nie do końca jest to zgodne z tym, jaka jest naprawdę, w co wierzy. Pytanie tylko czy znajdzie w sobie siłę by się uniezależnić, by podjąć swoje decyzje, nawet jeżeli on bardzo nie spodobają się jej rodzicom.

Przystępująca do lektury wiedziałam, że jest to książka o niełatwej miłości, prawniczki, do poznanego w areszcie klienta. Jednak muszę powiedzieć sposób w jaki poprowadzona została ta historia dość mocno mnie zaskoczyła, ale też koniec końców wzbudził mój zachwyt. Daleko tu bowiem do bardzo popularnego we współczesnej literaturze tradycyjnej opowieści o romansie i miłości. Tutaj miłość nie wybucha nagle, po tygodniu znajomości Iga i Miłosz nie wiedzą czy będą ze sobą i jak ta znajomość się potoczy. Ona rozwija się powoli. Z jednej strony nie jest bezpośrednią przyczyną zmian, które zachodzą w Idze, z drugiej wyraźnie je prowokuje, Iga bowiem wręcz próbuje się odżegnać od tej znajomości i uczuć, które powoli się w niej rodzą.

Akcja w książce rozwija się nieśpiesznie, wydaje się być , że jest pewnego rodzaju pretekstem do wielu rozważań, natomiast czyta się ją bardzo przyjemnie i lekko. Jest to jedna z tych książek, która pozostaje z nimi na dłużej i pozostawia w nas coś więcej niż tylko opowiedzianą historię. Odpowiadając więc na zadane na początku pytanie na pewno sięgnę po inne książki autorki, a Wam gorąco polecam „Domek na końcu świata”.

Moja ocena: 7/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu PRÓSZYŃSKI I S-KA.

„Femme fatale” Katarzyna Nowakowska

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

FEMME FATALE

  • Autor:KATARZYNA NOWAKOWSKA
  • Seria: SKANDAL. TOM 2
  • Wydawnictwo:BURDA KSIĄŻKI
  • Liczba stron:282
  • Data premiery:10.03.2021r.

 Oj mamiła mnie ta Kasia Nowakowska mamiła, aż mnie do siebie przekonała. Na jej stronie oficjalnej @K.N. Haner/Katarzyna Nowakowska – strona autorska czytamy: „Lubisz romanse, emocje i niegrzecznych facetów? Moje książki są dla Ciebie”. Jak wiecie ja czasem lubię zanurzyć się w taką fikcję. Fikcję, w której szukam ucieczki i zapomnienia po mocnym thrillerze, głębokim obyczaju, czy wymagającym kryminale z teorią spiskową w tle. Książka o której Wam opowiem to drugi tom serii Skandal. Ci co śledzą mego bloga już wiedzą, że nie czytałam pierwszego tomu. Jesteście ciekawi, czy książkę czytało się dobrze mimo znajomości pierwszej części. Jeśli tak zachęcam do przeczytania recenzji.

Skandal, tym razem w Paryżu

Główna bohaterka to Julia. Julia, która chowając się po ostatnim skandalu w Nowym Jorku ucieka do Paryża, by być asystentką Gasparda. Gasparda otwierającego kolejny luksusowy hotel. Jej nowy szef jest przystojny, szarmancki, dystyngowany w sposób, w jaki tylko Francuz potrafi być. Oj ma szczęście Julka do tych szefów, ma. Ja ich tylu miałam…ech cóż… Niestety. Julia i Gaspard nie będą żyć długo i szczęśliwie, gdyż w Paryżu odwiedza ją James. James, jej były kochanek i były szef. James, który ją oszukał. Tak zaczyna się intryga, w której przeszłość Julii nie daje o sobie zapomnieć.

Styl pochłaniający do reszty

Dobrze, że sięgnęłam po książkę Katarzyny Nowakowskiej. Jak już wiecie, książki z nurtu tych „grzesznych” traktuję jako sposób na zrelaksowanie się. Tym razem również bardzo dobrze się bawiłam. Fabuła, jak to w książkach tego gatunku, nie jest wymagająca. Rzekłabym raczej, że jest dość oczywista. Jak pewne schematy się sprawdzają, po co je zmieniać. Czyż nie? Bardzo dobrze czytało się o relacjach między Julią a jej dwoma szefami, aktualnym i byłym.

Styl lekki, przyjemny. Dodatkowo uroku książce nadaje klimat, klimat paryskiej rzeczywistości.

Chyba muszę sięgnąć po pierwszą książkę cyklu… trzeba wiedzieć o co ten skandal.

Moja ocena: 7/10

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Burda Książki

.

„UDOWODNIĘ CI” KAMILA MIKOŁAJCZYK

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

UDOWODNIĘ CI

  • Autor:KAMILA MIKOŁAJCZYK
  • Seria: GABRIEL LEGEND. TOM 1
  • Wydawnictwo:EDITIO RED
  • Liczba stron:504
  • Data premiery:10.02.2021r.

Skąd te młode polskie autorki czerpią inspirację? Skąd pomysły? Czytam i czytam szukając odpowiedzi. I nic…

@Kamila Mikołajczyk – strona autorska to dla mnie ciągle nieodkryty ląd. „Udowodnię ci” to jej trzecia książka. Ktoś czytał poprzednie „Wdech” lub „Wydech”? Przeglądając profil autorki dowiedziałam się, że będzie kolejna część. To dobrze, bo nie ukrywam jest to powieść, które lubię najbardziej. Chyba i ja będę czekać, jak inni czytelnicy na kolejną część.

Opis wydawcy

„Przez dziewiętnaście lat Larissa nasłuchała się tych, powtarzanych przez matkę, słów tysiące razy. Zbyt często, by wciąż traktować je poważnie. Dlatego kiedy w końcu udaje jej się wyrwać spod klosza nadopiekuńczej matki i wyprowadzić na studia, zamierza czerpać z życia pełnymi garściami. Nie sądziła jednak, że na swojej drodze spotka Nathana, uosobienie mężczyzny, przed jakim zawsze ostrzegała ją matka. Nathana każdy zna. Choćby jako niezniszczalnego Fivera, gwiazdę uczelnianej drużyny, bądź faceta od „bliźniaczek”. Nathan nie stroni od przemocy i używek, a arogancja to jego drugie imię. Wszystko się zmienia, gdy jego uwagę przyciąga pewna złotowłosa dziewczyna – uosobienie dobra i niewinności, ktoś, kto pod żadnym pozorem nie powinien zadawać się z kimś takim jak on. Od tej pory celem Nathana jest udowodnienie Larissie, że zasługuje na jej zaufanie i… miłość.”

Kurczę pieczone, już po samym opisie wydawcy wiedziałam, że mi się będzie podobać. Opis jest tak dobry jak książka.

Słonecznej stronie życia się podoba

Naprawdę się podoba. Książka utrzymana jest w gatunku New Adult, który bardzo lubię. Akcja toczy się studiach. Młodzi dorośli piękni, interesujący, energiczni. Autorka skutecznie odwzorowała tą młodość. Tą młodość, której nie jesteśmy w stanie niczym zastąpić. Sama historia jest interesująca. Opowiedziana jest z perspektywy dwóch jakże różnych postaci, Larissy i Nathana, ognia i wody, Flipa i Flapa. Ich postacie są świetnie skonstruowane, budzą sympatię mimo wad. Podobnie jest z postaciami drugoplanowymi. Chylę czoła przed autorką za świetnie skrojoną postacią matki, toksycznej matki. Zdarzyło mi się, że tak poważne wątki w tym gatunku traktowałam jako zbędny dodatek. Nierzadko nawet mnie denerwowały wplecione w nie pasującą do nich kompletnie fabułę. Tu wszystko się spina. Wątek matki nie jest osobny, jest całkowicie związany z główną fabułę. Pasuje do niej, staje się jej uzupełnieniem. Czy toksyczna matka to powód, przyczyna? Czy raczej efekt, ofiara? Sami doczytajcie.

Jestem pod wrażeniem pióra Kamili Mikołajczyk! Styl jest dopracowany, rzetelny, kompetentny. Jednocześnie książkę czyta się bardzo przyjemnie. Jeśli chcecie spędzić czas z dobrą powieścią, ta książka jest dla Was. A zakończenie, no cóż. Oczywiście zaskakuje i stanowi niedopowiedzenie. Dlatego, w tym też już ja, czytelnicy czekają na kontynuację.

Moja ocena: 8/10

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Editio Red.

„PODMIEJSKI NA KONIEC ŚWIATA” KATARZYNA KOWALEWSKA

/ Słoneczna Strona Życia / 2 Komentarze

PODMIEJSKI NA KONIEC ŚWIATA

  • Autor:KATARZYNA KOWALEWSKA
  • Wydawnictwo:ZYSK I S-KA
  • Liczba stron:286
  • Data premiery:16.03.2021r.

Niedawno opublikowałam trzy recenzję premier z kwietnia od Wydawnictwa Zysk i S-ka; rewelacyjną Dziewczyna z fotografii, klimatyczną Trogirskie wakacje oraz skłaniającą do myślenia Pozwól że ci opowiem…bajki które nauczyły mnie jak żyć, a tu jeszcze czeka zaległa premiera z marca.

„Podmiejski na koniec świata” to kolejna książka Katarzyny Kowalewskiej @kowalewskafanpage , autorki „Pudełka z pamiątkami” (2020). O poprzedniej książce tej autorki czytałam wiele pochlebnych recenzji i opinii. Czy i tym razem na taką ocenę zasłuży?

Już przy okazji innej książki przyznałam się Wam, że lubię fabułę o zaczynaniu od nowa, w innym miejscu. Wtedy można wszystko rzucić za siebie, zostawić i nigdy do tego nie wracać. Powiecie, to trochę taka ułuda. Nie wszystko co za nami było złe. W ten sposób pozostawiamy za sobą nawet te dobre rzeczy. Tych dobrych ludzi, dobre wspomnienia, dobre miejsca pracy.  Tylko, że będąc otwartymi dobrych ludzi, dobrą pracę i miłe wspomnienia znajdziemy również w tym nowym miejscu. Miejscu do którego dążymy. Miejscu do którego chcemy dążyć.

Książka drogi

Z opisu wydawcy już wiedziałam, że podobną fabułę czytałam. Tym razem śledzimy losy Alicji. Alicji, która ma problem z asertywnością. Wiele czasu poświęca innym, problemom innych i sprawom, które wcale do niej nie należą. Każdy chce mieć Alicję obok siebie. Wiele można na jej barki wrzucić. Nawet własne obowiązki zawodowe można na nią scedować. Po feralnym wieczorze na imprezie firmowej swego chłopaka – zaskakując samą siebie – przyjmuje propozycję szefa. Tym samym zostaje wysłana do podupadającej małomiasteczkowej firmy. Nie dość, że musi zrealizować bardzo ambitne wyzwanie zawodowe, to jeszcze zacząć wszystko od nowa. Czy jej się to uda? Czy na zawsze pozostanie tą samą Alicją ze stolicy?

„Pełna ciepła opowieść o zaczynaniu od nowa” – opis wydawcy

To prawda. Z tym opisem wydawcy muszę się całkowicie zgodzić. Sama Alicja jako bohaterka da się lubić. Nie ma znaczenia jej imię. Takich Alicji w większych lub mniejszych miastach jest sporo, od zatrzęsienia.  Te Alicje mają inne imiona, inne twarze. Te Alicje są raz szczupłe, raz z nadwagą. Te Alicje są samotnymi singielkami lub żyjącymi w nieformalnych związkach. Te Alicje też są mężatkami, nierzadko z dziećmi. To Alicje dla innych, dla wszystkich wokół, nie dla siebie. Zawsze cieszy mnie jak kolejna Alicja postanawia „wziąć byka za rogi”, nawet jeśli jest postacią fikcyjną. Postanawia przestać godzić się na bylejakość. Przestać pracować za innych. Postanawia wreszcie przeżyć swoje życie! Taką Alicję spotkamy w tej książce. Alicję która dojrzewa, która dostrzega, że ma wokół siebie przyjaznych ludzi. Alicję, która dowiaduje się, że nic nie dzieje się bez przyczyny, a lepsze jutro może przyjść znacznie wcześniej. Wcześniej, niż się tego spodziewała.

To historia o wszystkich Alicjach, które znamy. Historia pełna ciepła, zrozumienia innych. Historia o przyjaźni i miłości, która nie musi zawsze być najważniejsza. Też o miłości utraconej. Przede wszystkim jest to książka o miłości do samego/samej siebie. Tej miłości najważniejsze, by wreszcie zacząć żyć.  Alicje i nie tylko, czytajcie.

Moja ocena: 7/10

Recenzja powstała dzięki Wydawnictwu Zysk i S-ka.

 

PREMIERA – „UPADEK LEGENDY” MEGAN MARCH

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

UPADEK LEGENDY

  • Autor:MEGAN MARCH
  • Seria: GABRIEL LEGEND. TOM 1
  • Wydawnictwo:EDITIO RED
  • Liczba stron:320
  • Data premiery:22.04.2021r.

Chciałam Wam przedstawić dzisiejszą premierę. To najnowsza pozycja Meghan March „Upadek legendy”.  Pierwszy tom nowego cyklu. Nie czytałam żadnej z książek poprzedniej serii „Forge”. Opinie są dość pozytywne. Możliwe, że będę musiała uzupełnić moją biblioteczkę.

Legenda o imieniu Gabriel

Tytuł książki jest bardzo dobrą grą słów. Nic odkrywczego, wszak wynika to z opisu wydawcy. Bez dwóch zdań jest to jednak świetny zabieg autorki. Gabriel Legend to pięściarz, który uczestniczył w nielegalnych walkach. Aktualnie prowadzi własny klub. Wydaje mu się, że przeszłość już za nim, że się ustatkował. Nic bardziej mylnego. W dniu w którym ktoś ostrzelał mu klub, stanął na skraju bankructwa. Misternie utkana rzeczywistość ze zlepek umiejętności i oszczędności nagle runęła. Runęła i zostawiła same zgliszcza. Gabriel postanowił się jednak nie poddawać. Poprosił o pomoc Scarlett Priest, która ma doświadczenie w stawianiu biznesów na nogi. Można powiedzieć, wpływowa influencerka, która dzięki swojej renomie oraz zasięgowi jest w stanie oddziaływać na innych i jak Król Midas wszystko czego dotknie, zamieniać w złoto. Nie do końca jednak z tą pomocą wyszło. Przyjaciel Gabriela, Bump porywa Scar myląc prośbę o pomoc z prośbą o okup. No tak, nie tylko Gabriel ma takich przyjaciół koło siebie. Nadgorliwych, nieokiełznanych, nierozumiejących czasem sensu prostych słów. Jak to mówią, miłe złego początki. Z tej niespodziewanej formy rozpoczęcia współpracy zrodziła się silna relacja. Relacja nasączona chemią i nieziemskim przyciąganiem. Gabriel stara się trzymać z daleka. Scarlett to dla niego „za wysokie progi”. Dodatkowo musi poradzić sobie ze swoją przeszłością, w której życie Scar może być zagrożone. Czy uda się reaktywować klub? Czy Scarlett nie doprowadzi do upadku Legendy? Dowiedzcie się sami.

Krótko i na temat

Książkę pochłonęłam w błyskawicznym tempie. Wszak to tylko 320 stron. Sama fabuła dość nierealna, momentami wręcz niedorzeczna. Kompletnie jednak nie przeszkadzała mi w odbiorze książki. Nawet o absurdalnych zdarzeniach czyta się dobrze, o ile dialogi są skonstruowane inteligentnie a postaci nieszablonowe. Tak jest w tym przypadku. Kreacja bohaterów jest rewelacyjna. Mocne charaktery, ciekawe zdarzenia z przeszłości. Chwilami przeszłość pełna bólu, cierpienia. Teraźniejszość zaś obfituje w wyrzuty sumienia, które determinują podejmowane decyzje. Ona i on tak różni, a jednak spotkali się w połowie drogi. Drogi, którą dopiero rozpoczynają iść.  

Reasumując „Upadek legendy” to zalążek nowej fenomenalnej serii. Serii, którą niestety będę musiała śledzić i na które książki będę musiała czekać. Pociesza mnie tylko fakt, że kolejna część już w czerwcu.

Moja ocena: 8/10

Za możliwość zapoznania się z lekturą dziękuję Wydawnictwu Editio Red.

„Kto czyni zło” Agnieszka Pietrzyk

/ Słoneczna Strona Życia / 2 Komentarze

KTO CZYNI ZŁO

  • Autor:AGNIESZKA PIETRZYK
  • Wydawnictwo: CZWARTA STRONA
  • Liczba stron:424
  • Data premiery: 23.03.2020r.

Twórczość Agnieszki Pietrzyk jest mi znana. Jej wielką fanką zostałam po przeczytaniu Zostań w domu (wrrr…jeszcze teraz czuję dreszcze na same wspomnienie). Kolejna książka Nikt się nie dowie potwierdziła tylko, że stało się to nie bez powodu.

Policja XXI

Fabuła powieści koncentruje się wokół działań współczesnej policji. Akcja rozpoczyna się od brutalnego potraktowania przez policjantów młodego mężczyzny oskarżonego o kradzież. Kojarzy Wam się z czymś? Mnie tak. Mimo, że dla Uli Baranowskiej praca w policji była ucieleśnieniem wszelkich marzeń, Ula porzuca dotychczasowe stanowisko i zostaje prywatnym detektywem. Zaczyna działać na rzecz klientki, która twierdzi, że jest ofiarą prześladowcy. Jednocześnie pracując dodatkowo w jednym ze sklepów jubilerskim swego ojczyma. W jaki sposób Ula pogodzi śledztwo z pracą u ojczyma? Czy potrącenie przez samochód jej matki ma związek z prywatnym śledztwem?

Mocny początek i nie tylko

Po pierwsze to zwróciło moją uwagę. Początek kładzie się cieniem na całą późniejszą fabułę. Ciągle o tym początku pamiętałam. Podświadomie do niego wracałam. Jakby umysł chciał mi wskazać, gdzie to wszystko się zaczęło. Gdzie jest początek tego zła.

Spodobała mi się główna bohaterka, Urszula Baranowska, której wymarzone miejsce pracy przyniosło ogromny zawód. Kto mógłby pogodzić się z metodami śledczymi inspektora Juszczyk?  Tylko kolejny taki sam potwór, kolejny degenerat. Z jednej strony było mi jej żal, z drugiej cieszyłam się, że zaprotestowała, zareagowała. Zachowała się jak niemy świadek niechlubnych wydarzeń. Autorka przedstawiła Baranowską w bardzo ciekawy, niejednoznaczny sposób. Ula – lubię to zdrobnienie – nieidealna, bardzo kobieca. Mająca wydatne wady. Wikła się w intrygę, która Pietrzyk uknuła i skomplikowała, by czytelnika coraz to bardziej zaskakiwać, strona po stronie.

W trakcie czytania myślałam o tytule; kto czyni to zło? Kolejni bohaterowie, którzy odsłaniają mroczne tajemnicy i uzewnętrzniają własne dramaty. Skomplikowane i trudne relacje rodzinne. Trudne wybory, w których nie ma idealnej i oczywistej ostatecznej decyzji. Bardzo poruszył mnie wątek chciwości, na który zwróciła uwagę Pietrzyk. Ile jeszcze chcemy mieć? Ile jeszcze możemy mieć? Nie ma tu miejsca na pytania: ile możemy dać?, ile możemy poświęcić?

Zdecydowanie jestem stała w uczuciach. Dwie poprzednie powieści oceniłam 8/10, tym razem również należy się ósemka. Powieść spodobała mi się ze względu na przemyślaną, spinającą się od samego początku do samego końca fabułę, wielowątkowe łamigłówki oraz świetnie scharakteryzowane postaci. Kolejne wątki z pozoru nieistotne wzmagały tylko napięcie i motywowały mnie do jeszcze bardziej wytężonej lektury. Nie zawsze chcę w trakcie czytania odpocząć. W takim samym stopniu chcę przeżywać,  rozwiązywać i śledzić koleje losu. To wszystko dała mi ta książka.

Chcecie znaleźć odpowiedź na pytanie, kto czyni zło? Chcecie dowiedzieć się, gdzie jest jego początek i czy kiedykolwiek, ktokolwiek odnalazł jego koniec? Jeśli tak. Książka jest zdecydowania dla Was.

Moja ocena: 8/10

Za możliwość zrecenzowania książki dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona.

„Małe wielkie sekrety” Magdalena Majcher

/ Słoneczna Strona Życia / 5 Komentarzy

MAŁE WIELKIE SEKRETY

  • Autor: MAGDALENA MAJCHER
  • Seria: OSIEDLE POGODNE. TOM 4
  • Wydawnictwo: PASCAL
  • Liczba stron: 400
  • Data premiery: 24.03.2012r.

Razem z ostatnią rewelacyjną „Mocną więzią” (recenzja: klik) przeczytałam i zrecenzowałam dziewięć książek od @Magdalena Majcher. Pozostałe recenzje znajdziecie tu:  Życie oparte na kłamstwach, Prawda przychodzi nieproszona, Znany szum morza, Obcy powiew wiatru, Jeszcze jeden uśmiech, W cieniu tamtych dni, Wszystkie pory uczuć. Lato, Zimny kolor nieba. Za mną dziesiąta książka tej autorki. Jest to kontynuacja cyklu Osiedle Pogodne. Czy również podzieli mój entuzjazm?

„Otwórz drzwi kolejnego luksusowego domu!” – odpis wydawcy

Fabuła opiera się na losach kolejnych mieszkańców Osiedla Pogodnego. Osiedla strzeżonego, gdzie zakup lokalu nie jest na kieszeń każdego śmiertelnika. To również w takim miejscu również toczą się losy skrzywdzonych ludzi, zapomnianych rodziców i samotnie cierpiących. Na społeczność osiedla patrzymy z perspektywy Moniki i Marcina, mieszkańców czwartego osiedlowego domu. Monika, pragmatyczna, zdystansowana do wydarzeń osiedlowych, nieinteresująca się małymi skandalikami. Wszystko to wydaje się jej mało ważne, kompletnie nieistotne. Monika boryka się bowiem z codziennymi wyzwaniami. Wyzwaniami na miarę superbohaterki. Wyzwaniami związanymi z opieką nad niepełnosprawną, dwunastoletnią córką. Praca – córka – dom, fundacja  – córka – dom, czasem córka – córka – córka. Tak naprawdę Monika wypełnia funkcje obojga rodziców. Marcin jest jakby poza. Do czasu… Gdy Monika znika nagle rola Marcina się zmienia. Zmienia się diametralnie. Z jednej strony nie może się pogodzić z tym, że już jej nie ma. Próbuje odkryć co się stało, co ją do tego skłoniło, jaki miała powód, że porzuciła córkę którą do tej pory wspaniale się opiekowała. Z drugiej czuje się pokrzywdzony. Oto on, mężczyzna, partner, ojciec musi podołać jednocześnie roli i ojca, i matki. Robić to, co do tej pory robiła sama Monika. Przy czym Marcinowi wydaje się to ponad jego siły. Ponad jakiekolwiek ludzie siły.

Gdzie zaprowadzi bohaterów rozwiązanie zagadki? Czy jeszcze spotkają się w pół drogi? Czy zdołają stworzyć jeszcze rodzinę?

Światło w oknach

Zastanawialiście się spacerując wieczorem w wielkim mieście, co kryje się za świecącymi, maleńkimi kwadracikami? Kwadracikami, które są oknami. Oknami na świat. Ja myślę o tym nie raz. Zastanawiam się kim są ludzie. Co robią i jakie są ich plany. Częściej jednak myślę o tym, czy są szczęśliwi w tych blokach, w tych domach, za tymi nocnymi świetlikami. Magdalena Majcher idealnie trafiła więc z serią Pogodnego Osiedla w moje gusta.  W cyklu pokazuje rzeczywistość, różną, odmienną rzeczywistość. Rzeczywistość, która skonstruowana została przez tych, co się za tymi oknami ukrywają. Tym razem poszła o krok dalej. To nie sielankowa historia, jak to zresztą u Majcher. To dom, w którym jeden z partnerów obciążony jest niewiarygodnym obowiązkiem. Drugi natomiast żyje całkiem wygodnie. Problem społeczny pokazany w tej części dotyczy niesprawiedliwego podziału obowiązków. Coś z czym spotykamy się na co dzień. Problem ten nabiera znaczenia dodatkowo, gdy w domu jest niepełnosprawne dziecko.

Bardzo podoba mi się podjęta w powieści kwestia macierzyństwa. Czytałam o tym nie raz, przyznaję. Nie mam jednak nigdy tego dosyć. Niby o tym wiem, że nie każdy musi być super matką, że matka też ma prawo zawalczyć o siebie i realizować swoje marzenia, hobby. Niby wiem, a jednak jak o tym czytam czuję się wytłumaczona, czuję się ponownie zracjonalizowana, że chociaż wieczory chcę by były tylko moje. No, może moje i książek.

Książkę czyta się rewelacyjne. Zawsze chwaliłam styl Magdaleny Majcher. Tak jest i tym razem. Zakończenie mnie bardzo zaskoczyło. Spodziewałam się czegoś innego. To potwierdza kunszt pisarski autorki. Bądź co bądź przeczytałam już dziesięć książek, a jednak potrafiła mnie zaskoczyć. I to mi się niezmiernie podoba.

Moja ocena: 8/10

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję WYDAWNICTWU PASCAL.

Premiera – „To, czego pragniesz” Katherine Center

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

TO, CZEGO PRAGNIESZ

  • Autor:KATHERINE CENTER
  • Wydawnictwo:MUZA
  • Liczba stron:414
  • Data premiery:21.04.2021r.

Bardzo lubię książki Katherine Center. Na moim blogu znajdziecie dwie recenzje poprzednich książek: To co bliskie sercu oraz Milion nowych chwil). Obie oceniłam wysoko. Przed rozpoczęciem lektury już wiedziałam czego się spodziewać. Czy i tym razem premiera z dzisiaj od Wydawnictwa MUZA stanie na wysokości zadania i zachwyci mnie swoją fabułą oraz stylem.

„Kto mógłby pokochać kogoś takiego jak ja?” – Katherine Center „To, czego pragniesz”

Fabuła wydaje się typowa. Szkolna bibliotekarka Samantha Casey wiedzie samotne życie. Mieszka nad garażem u Kempnerów, którzy założyli i kierują lokalną szkołą podstawową na malowniczej wyspie Galveston. Odczuwa ciągłą niechęć ze strony Tiny, córki Kempnerów. Przez co czuje się jeszcze gorzej. To i tak niesatysfakcjonujące życie gmatwa się jeszcze bardziej. Umiera Max Kempner a nowym dyrektorem szkoły zostaje Duncan Carpenter. Znajomy z przeszłości. Znajomy, przed którym Sam kiedyś uciekła.

Błyskotliwy styl i ciekawa fabuła

Jest to jedna z tych książek, gdzie u jej kresu żałuję, że się skończyła. Fabuła z pozoru oklepana. Tak naprawdę stanowi bardzo ciepłą, inspirującą treść. Treść z ciekawym przesłaniem. Autorka potrafi  tknąć optymizmem, radością, pozytywnym nastawieniem. Potrafi przekuć pozorne niepowodzenia w sukcesy. W sukcesy, które zmieniają wszystko. To motyw do którego chętnie sięgam. Motyw, który pozwala mi oderwać się od codzienności i zapomnieć o bolączkach dnia codziennego.

Postaci są naprawdę ciekawe. Ciekawa jest Sam. Kiedyś szara myszka, uciekająca przed wszystkim i wszystkimi. Bojąca się własnego cienia. Aktualnie kolorowy ptak, atrakcyjna kobieta, która tylko zawód ma nieciekawy. Ciekawy jest Duncan, tylko trochę z innego powodu niż Sam. Duncan z atrakcyjnego, pewnego siebie młodzieńca zmienił się w mężczyznę po przejściach. To już nie bawidamek, nie zdobywca dziewczęcych serc. To ktoś, kto wydaje się być ubrany w zbroję ze stali, pod którą już prawie nie bije serce. Wydaje się…

„Radość jest ulotna. Nic nie trwa wiecznie. Nawet jak na coś zapracujesz, prędzej czy później to tracisz. Nie mogłam marnować więcej czasu.”

Katherine Center „To, czego pragniesz”

Dzięki tej dewizie książkę czytało się bardzo dobrze. W tych słowach autorka zawarła przesłanie, za którym powinniśmy podążać. Przesłanie, by cieszyć się z każdego dnia i walczyć o to, co wydaje się dla nas ważne. Przesłanie, by nie ustawać w boju i nie poddawać się bez powodu. Przesłanie, by wziąć nasze życie w swoje ręce. Przesłanie, by tak jak Sam stać się kimś innym i kogoś innego mieć koło swego boku. Tego na kogo tak naprawdę zasługujemy, a nie tego, kto los postawił na naszej drodze.

Mam nadzieję, że ta książka podniesie Was na duchu, tak samo jak mnie.

Moja ocena: 8/10

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem MUZA.