#wydawnictwomuza

„Pomsta” Maciej Kaźmierczak

/ Słoneczna Strona Życia / Dodaj komentarz

POMSTA

  • Autor: MACIEJ KAŹMIERCZAK
  • Wydawnictwo: MUZA
  • Cykl: ROBERT FOKS (tom 1)
  • Liczba stron: 432
  • Data premiery: 24.05.2023r. 

Maciej Kaźmierczak również stworzył swój własny cykl kryminalny. Książką pt. „Pomsta” rozpoczął serię z komisarzem Robertem Foksem. Książka ukazała się nakładem Wydawnictwo MUZA SA i ciekawi mnie, kiedy można się spodziewać kolejnego tomu. Poprzednie publikacje Autora podobały mi się. Opinie o dwóch czytanych przeze mnie książkach Autora znajdziecie na moim blogu. Zapraszam do zapoznania się z nimi: „Porzuceni”  (recenzja na klik) oraz „Nikt” (recenzja na klik).

Z opisu Wydawcy: „Warszawa, Złote Tarasy. Młoda dziewczyna zostaje dźgnięta nożem i wyrzucona przez barierki. Komisarz Robert Foks jest przekonany, że ta niecodzienna egzekucja to dopiero początek.” I niestety Foks się nie myli. Pojawia się kolejna ofiara. Okazuje się również, że morderca ma również inne plany, w których Robert Foks odgrywa główną rolę. 

Maciej Kaźmierczak to autor, który nie boi się języka wulgarnego, nie boi się przekleństw. Kaźmierczak się tego nie boi i Foks również. To przecież czterdziestodwuletni facet po przejściach, który swą żonę Dorę poznał dopiero sześć lat wcześniej. Nie żaden młokos, nie żaden idealista. A doświadczony człowiek i doświadczony glina. Jako komisarz wzbudził moją sympatię. Generalnie lubię serie kryminałów detektywistycznych, począwszy od Forsta, po Popielskiego z Mockiem wespół, Redferna i wielu innych. Podążanie ich kolejnymi śledztwami łączy na dłużej zachęcając do zapoznawania się z kolejnymi tomami cyklu. 

Powieść składa się z sześciu części i łącznie osiemdziesięciu sześciu rozdziałów. Pisana jest z perspektywy narratora trzecioosobowego. Język jest prosty, zawiera pewną specyfikę, szczególnie w dialogach policjantów. Narracja utrzymana w tempie. Akcja się nie dłuży. Spodobała mi się postać drugoplanowa – Nadia, młodziutka Ukrainka rosyjskiego pochodzenia, córka właściciela hotelu Trygław, w którym przebywał Foks. Bohaterka ma niepowodzenia w zasymilowaniu się z Polakami, ale udaje jej się zdobyć informacje przydatne Foksowi w dochodzeniu. Kaźmierczak prowadzi czytelnika przez bestialskie zbrodnie, każe mu się w nich zanurzyć, rozbudza jego wyobraźnię i wzmaga negatywne emocje. Serwuje odbiorcy mroczne interesy nastolatek, pokazuje świat mafii, a także pedofilię i handel żywym towarem. Te wszystkie aspekty, które wyjątkowo mocno ryją się w pamięci czytelników książek kryminalnych i thrillerów. Z zainteresowaniem czytałam tym razem również Posłowie, w którym Autor przekazuje pewne statystyki związane z przestępczością, która stanowi kanwę fabuły opisywanej w książce.

Jeśli lubicie powieści Remigiusza Mroza to publikacje od Macieja Kaźmierczaka powinny również znaleźć się na Waszych półkach bibliotecznych (ps. w książce są nawet niewielkie powiązania). Udanej lektury. 

Moja ocena: 7/10

Książką obdarowało mnie Wydawnictwo Muza, za co bardzo dziękuję.

„Na uwięzi” Katarzyna Bonda

/ Słoneczna Strona Życia / Dodaj komentarz

NA UWIĘZI

  • Autorka: KATARZYNA BONDA
  • Wydawnictwo: MUZA
  • Seria: JAKUB SOBIESKI. TOM 4
  • Liczba stron: 352
  • Data premiery: 8.11.2023r. 

„Na uwięzi” to czwarty tom serii o Jakubie Sobieskim autorstwa Katarzyna Bonda od Wydawnictwo MUZA SA. Bardzo lubię tę serię. W tym tomie Autorka porusza bardzo trudny temat. Już od jakiegoś czasu zachęcam Was do zaczytywania się w Bondę, szczególnie w publikacjach z ostatnich lat. Poprzednie tomy cyklu zostały przeze mnie przeczytane. No dobrze, jak również inne książki Pani Kasi 😊. Trzy poprzednie części o Sobieskim to: „O włos” (recenzja na klik), „Ze złości” (recenzja na klik) oraz „Do cna” (recenzja na  klik).

Jakub Sobieski otrzymuje zlecenie od ciężarnej Poli. Ma odszukać jej piętnastoletnią córkę Stefanię Chrobak zwaną Nene Yashiro, której matka twierdzi, że była ofiarą przemocy psychicznej i fizycznej w szkole, a także obiektem molestowania. Wkrótce Kuba odkrywa, że jej szkolna rywalka Mugi nie ma ze zniknięciem nic wspólnego, a jej przyjaciel Kamil nie jest tym, kim się wydawał matce zaginionej. Do tego wszystkiego w śledztwie nie pomaga osobista sytuacja Sobieskiego. Nieporozumienia z byłą żoną Iwoną, w których Nocna Furia nie pozwala spotkać mu się z synem, a także nieokreślona relacja z Adą. 

***

Ciekawa. Zagmatwana. Wielowątkowa. Nieoczywista. Skomplikowana. To chyba najlepiej opisujące fabułę przymiotniki. Wszystko dzieje się z prędkością światła. Wątki wpuszczające czytelnika w maliny mnożą się na potęgę, akcja jest złożona, praktycznie wszystko dzieje się już, na teraz, od razu. 

Spis treści składa się z siedmiu rozdziałów, które zostały zatytułowane dniami z datami i dniem tygodnia oraz znanymi tytułami. Cztery pierwsze dotyczą czterech następujących po sobie dni. W treści znajdują się również podtytuły z oznaczeniem bardziej szczegółowego miejsca akcji np. „Ochota, ulica Uniwersytecka, mieszkanie Kokoszy”. Mój ulubiony tytuł rozdziału to „Mężczyzna, który nienawidzi kobiet” pochodzący z lubianej przeze mnie trylogii MillenniumStiega Larssona. Ostatnie trzy rozdziały dotyczą tego co działo się Trzy dni później, w Dzień ósmy i Dzień jedenasty. 

Bardzo żałuję, że nie rozwinięto wątku zaginionej Stefy w fabule. Trochę mnie Pani Kasia zmyliła takim ujęciem tematu zakładałam z opisu wydawcy i pierwszych recenzji, że jej rola jednak będzie bardziej istotna. Nie do końca też zrozumiałam kwestię odnalezienia Belli, Amelli i Magdaleny. Okazało się, że problem kobiet nie był najistotniejszy w tym kryminale. Zagadka składała się bowiem z wielu uwarunkowań pobocznych, które rozpajęczały śledztwo prowadzone i przez Sobieskiego, i przez funkcjonariuszkę policji Osę. 

To taki kryminał, w którym każdy w coś jest wplątany, a w śledztwie nawet śledczy i prywatny detektyw nie są w stanie nikomu wierzyć, nawet zleceniodawcom. Każdy kogoś kryje, każdy przed czymś lub kimś ucieka, a ofiary nie są nimi do końca. To cecha charakterystyczna ostatnich publikacji Autorki. Nic się nie ciągnie, nie rozwleka. Nie ma zbędnych opisów, długich charakterystyk. W niektórych miejscach mi tego brakowało, tym bardziej, że ta część ma w sobie wiele do zaoferowania, jeśli chodzi o sprawców, których jest cały wachlarz. Rys psychologiczny tych postaci byłby bezcenny. Książkę czyta się ekspresowo. Nie ukrywam, że dla mnie głównym zadaniem w trakcie czytania było dowiedzenie się kto z kim, kto jeszcze jest umoczony i co robi Ziutek Chrobak na pustym poligonie. Szukałam odpowiedzi też na wiele innych pytań, które kotłowały mi się w głowie nagminnie. Chciałam dostrzec motywację, źródło, historię, początek. Nie zawsze się to udało. 

Moja ocena: 7/10

Za egzemplarz recenzencki bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza.

„Jak skutecznie wspierać dziecko w sytuacjach, w których sobie nie radzi”

/ Słoneczna Strona Życia / Dodaj komentarz

JAK SKUTECZNIE WSPIERAĆ DZIECKO W SYTUACJACH, W KTÓRYCH SOBIE NIE RADZI

  • Autorzy: URSULA SANDERS, ALICE WELHAM
  • Wydawnictwo: MUZA
  • Liczba stron: 256
  • Data premiery: 19.04.2023r.

 Wydawnictwo MUZA SA wydało bardzo ciekawą pozycję. Interesujący poradnik dla rodziców zatytułowany „Jak skutecznie wspierać dziecko w sytuacjach, w których sobie nie radzi” autorstwa Ursuli Sanders i Alice Welham. To książka dedykowana tym rodzicom, którzy borykają się z trudami rodzicielstwa. A czy inni rodzice istnieją?

Opis Wydawcy: Książka pomaga zmienić stan beznadziei, pokazuje, jakimi drogami iść, żeby znaleźć pomoc, nadzieję I ukojenie. Proponuje sugestie, rady, techniki i rozwiązania proste do wprowadzenia w życie, poprawiające jakość życia. Pomaga uświadomić sobie nasze ograniczenia, uczy akceptowania niepokoju, zmartwień, smutku, utraty kontroli, pokazuje, że możemy je tolerować, a mimo to żyć dalej, rozwijać się i cieszyć codziennością.

Niewiarygodny opis Wydawcy, bardzo interesujący. Nie ukrywam, że i mnie zainteresował. Będąc matką dwójki nastolatków po przeczytaniu go od razu zaświeciły mi się oczy. Miałam nadzieję, że wiedzę tajemną, na nowe odkrycia, na szybko dający efekt rady, na ulepszenie moich relacji z dziećmi…. i na jeszcze wiele innych owoców tej lektury.

A otrzymałam kilka pomysłów, narzędzi i technik, które mogę zastosować we własnym życiu. Nic odkrywczego, powielanego w innych książkach tego gatunku. Zaletą publikacji jest jej prosty i przystępny język, dzięki czemu mogłam szybko odkryć i wdrażać proponowane taktyki w mej codzienności. Autorzy kładą nacisk na to, że opieka nad dzieckiem z problemami, z trudami, czy to wieku wczesnoszkolnego, czy nastolatkowego wymaga od rodziców ciągłej pracy i troski, ciągłego skupienia i uwagi. Ta uważność właśnie mnie czasem męczy, utrudnia mi odpoczynek, uniemożliwia wyciszenie. I tego mi właśnie brakowało w tym poradniku, spojrzenia na osobę rodzica, na jego bolączki i słabe dni, a także wskazania, co robić, jak łapać, te chwilowe szczęście, by mieć siłę, by nadal wspierać dziecko.  Odczytałam tylko przesłanie, że  ważne jest dbanie o swoje własne potrzeby, bo to realnie wpływa na zdolność do opieki nad dzieckiem. Tylko właśnie jak to zrobić? Jak to robić? Jak o tym nie zapominać?

Moja ocena: 7/10

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję WYDAWNICTWU MUZA.

„Mężczyzna, którego nigdy nie spotkałam” Elle Cook

/ Słoneczna Strona Życia / Dodaj komentarz

MĘŻCZYZNA, KTÓREGO NIGDY NIE SPOTKAŁAM

  • Autor: ELLE COOK
  • Wydawnictwo: MUZA
  • Liczba stron: 382
  • Data premiery: 11.10.2023r.

Sięgając po lekturę „Mężczyzny, którego nigdy nie spotkałam” spodziewałam się lekkiej, optymistycznej historii miłosnej. Muszę przyznać, że dostałam sporo więcej. Historia bardzo mi spodobała, choć potrzebowałam trochę czasu, by się w pełni w nią czuć. Po przeczytaniu bowiem kilkudziesięciu pierwszych stron byłam przekonana, że to dokładnie to czego się spodziewałam.

Historia zaczyna się dosyć banalnie. Davey wybiera błędny numer. Próbuje odbyć rozmowę w sprawie pracy, a tymczasem łączy się z Hannah. Dziewczyna raczej nie odbiera połączeń z nieznanych numerów natomiast międzykrajowe połączenie ją zaintrygowało i intuicja kazała jej odebrać. Okazało się, że dzieli ich prawie osiem tysięcy kilometrów, Davey bowiem mieszka w Stanach, a Hannah w Londynie. Rozmowa kończy się tym, że ona życzy mu powodzenia i prosi żartem, by dał znać jak poszło w sprawie pracy. Jest jednak mocno zdziwiona, gdy jakiś czas później otrzymuje smsa z informacją, że dostał tą pracę i za jakiś czas przeprowadzi się do Londynu. Zaczynają ze sobą pisać, potem rozmawiać, a w końcu prowadzą wideorozmowy. Doskonale się rozumieją i stają się dla siebie wzajemnie ważnym elementem codziennego życia. Wbrew rozsądkowi Hannah zaczyna mieć nadzieję, że w związku z przeprowadzką mężczyzny do Londynu staną się dla siebie ważni również w realu. Umawiają się, że odbierze go z lotniska. Niestety okazuje się, że Daveya tam nie ma i nie daje znaku życia. Czy ich drogi jeszcze się przetną? Czy już na zawsze pozostaną im tylko wspomnienia krótkiej, choć intensywnej telefonicznej znajomości?

Powieść czytało mi się bardzo przyjemnie. Nawet się nie zorientowałam kiedy z lekkiej, wydawać by się mogło, przewidywalnej historii przemieniła się w opowieść o istotnych kwestiach. Nie będę wdawać się w szczegóły, gdyż nie chce Wam zdradzać za wiele z przebiegu akcji. Powiem jednak, że jest to powieść o poszukiwaniu swojego miejsca w życiu, o dojrzewaniu, o ciężkich chwilach, o przeznaczeniu, a przede wszystkim o przyjaźni i miłości. Bardzo polubiłam głównych bohaterów, z każdym z nich w pewnym stopniu się identyfikowałam, choć ich decyzje momentami mnie irytowały. Przechodzą oni jednak w ciągu powieści pewną przemianę, dojrzewają, próbują znaleźć w sobie siły do walki o realizację marzeń, do życia po swojemu. W czym zresztą w dużej mierze pomagają ich przyjaciele, bowiem autorka stworzyła również kilka niezwykle sympatycznych postaci drugoplanowych.

To książka o tym, że życie bywa nieprzewidywalne i zaskakujące, że często ciężko nas doświadcza, ale każde z tych doświadczeń do czegoś nas prowadzi i ma jakieś cel. Gorąco Was zachęcam do lektury, ja spędziłam z nią świetnie czas i wspominam ją z sentymentem. Jest to jedna z tych powieści, do których chętnie bym po latach wróciła😊

Moja ocena: 8/10

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję WYDAWNICTWU MUZA.

„Miłość pokonuje śmierć” Katarzyna Bonda

/ Słoneczna Strona Życia / Dodaj komentarz

MIŁOŚĆ POKONUJE ŚMIERĆ

  • Autorka: KATARZYNA BONDA
  • Wydawnictwo: MUZA
  • Seria: WIARA, NADZIEJA, MIŁOŚĆ (tom 3)
  • Liczba stron: 352
  • Data premiery: 12.07.2023r.

Są chwile, w których sama bardzo, ale to bardzo się sobie dziwię 😊. Mam cichą nadzieję, że kobieta od której tak naprawdę zaczęła się moja przygoda z kryminałami, @Katarzyna Bonda   też czasem się samą zaskakuje 😉. O serii „Wiara, Nadzieja, Miłość” słyszałam dużo, nawet z ust samej Autorki w trakcie spotkań z czytelnikami. Wiedziałam, że cykl istnieje i jaki jest jego główny zamysł. Sięgając po  „Miłość pokonuje śmierć”, która premierę miała 12 lipca br. nie mogłam się sobie nadziwić, że ja poprzednich dwóch tomów tej trylogii kryminalnej jeszcze nie przeczytałam. „Miłość leczy rany” z 2019 i „Miłość czyni dobrym” z 2020 również od @wydawnictwo.muza.sa ciągle przede mną. Będą idealną odskocznią od czytanych z pasją książek o Meyerze lub Sobieskim.

„Sprawa wcale nie trafiłaby na wokandę, gdyby nie udział najlepszego polskiego profilera doktora Bogdana Lacha…” – „Miłość pokonuje śmierć” Katarzyna Bonda.

To musi być najlepsza rekomendacja do sięgnięcia po ten kryminał. To, że Pan Lach doprowadził do skierowania sprawy do sądu swoją wiedzą i doświadczeniem gwarantuje, że sprawa nie była taka oczywista. A w kryminałach opartych na faktach to jest właśnie najbardziej ciekawe. Bonda z tomiszczy akt, wywiadów z zainteresowanymi sfabularyzowała historię, która stała się naprawdę. Historię Anny, której mąż zaginął. Kobiety dobrze ustawionej, która poświęciła swoją młodzieńczą miłość dla potencjalnego, lepszego życia, dla życia u boku Radosława Skowrona, którego firma okazała się ogromnym sukcesem.  Sprawa nabiera dodatkowych rumieńców, gdy okazuje się, że śledztwo prowadzi inspektor Nikodem Ferenc, szef powiatowej komendy, były narzeczony Anny.

Z przyjemnością przeczytałam „Miłość pokonuje śmierć” Katarzyny Bondy 😊. Historia dobrze się ułożyła, mimo wielu niewiadomych związanych z prawdziwym śledztwem. Interesująco Autorka przedstawiła złożoną postać Anny. Anna przekonała mnie jako ofiara. Przekonała mnie jako przedsiębiorcza kobieta. Przekonała mnie jako atrakcyjna kobieta w średnim wieku, znudzona trochę swoim długim małżeństwem. Również przekonała mnie jako manipulatorka, po przysłowiowych trupach idąca do celu. I wreszcie przekonała mnie również jako prawdopodobna morderczyni.

Manipulacje są zawsze idealną pożywką zbrodni. Fabułę nimi przeplataną czyta się bardzo dobrze. Zawsze się zastanawiam, jak daleko prawdziwemu życiu do literackiej fikcji. Okazuje się, czytając kryminał oparty na prawdziwych zdarzeniach, że rzeczywistość pisze czasem bardzo interesujące scenariusze. Z manipulantkami i manipulantami możemy mieć równie często do czynienia, jak z innymi ludźmi.

Od jakiegoś czasu bardzo podoba mi się konstrukcja książek Katarzyny Bondy. „Miłość pokonuje śmierć” składa się z czterech zatytułowanych części. W prologu Autorka wprowadza czytelników do intrygi kryminalnej kreśląc ogólnie zdarzenia, które zaważają na dalszych losach głównych bohaterów. Na początku każdej części Bonda oznacza miejsce i czas. Dzięki temu nie sposób pomylić się w chronologii zdarzeń, które zostały bardzo dobrze uporządkowane. W posłowiu czytelnik znajdzie tłumaczenia, argumentację, okoliczności, które wpłynęły na zajęcie się tym tematem. Przyznaję, że to jedna z moich ulubionych części książek. Dzięki niej mogę się dowiedzieć, jaka była motywacja autora, co chciał osiągnąć i co tak naprawdę go skłoniło do podjęcia się tego konkretnego zagadnienia. A lubię znać niektórych autorów. Tak! Szczególnie tych, których czytam od lat. Tak jak Katarzynę Bondę. Nie ukrywam, jest jedną z niewielu, które po tylu przeczytanych książkach jeszcze mi się nie znudziła. Chyba trafił swój na swego 😉.

Ciekawa książka. Interesująca fabuła. Wyraziści bohaterowie. Niczego innego nie potrzebujecie, by spędzić przyjemny czas z lekturą. Polecam !!!

Moja ocena: 7/10

Za egzemplarz recenzencki bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza.

„Nie zapomnij o mnie” Mhairi McFarlane

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

NIE ZAPOMNIJ O MNIE

  • Autor: MHAIRI MCFARLANE
  • Wydawnictwo: ALBATROS
  • Seria: MUZA
  • Liczba stron: 448
  • Data premiery: 08.02.2023r.

Kolejną powieścią, którą przeczytałam już jakiś czas temu, a która czekała na zrecenzowanie jest „Nie zapomnij o mnie” Mhairi McFarlane. To lekka, zabawna historia miłosna, która premierę miała 8 lutego nakładem wydawnictwa Muza. Miałam okazję przeczytać poprzednią powieść autorki pt. „Miłość na później” i była to całkiem przyjemna lektura. Skusiłam się więc i na najnowszą, czy odczucia były podobne? Przeczytajcie sami…

Georgina Horspool nie ma w życiu łatwo. Właśnie straciła pracę, a zaraz potem przyłapała swojego chłopaka na zdradzie. Do tego jej rodzina traktuje ją jak czarną owcę i nie może liczyć na ich wsparcie. Wydawać by się mogło, że jest w beznadziejnym położeniu, kiedy jednak kilka dni później dostaje pracę barmanki w nowej knajpce chce wierzyć, że wszystko jakoś się ułoży. Niespodziewanie okazuje się, że właścicielem i zarazem jej nowym szefem jest Lucas, jej pierwsza miłość. Niestety on zdaje się jej nie pamiętać i nie jest zadowolony z tego, że jego brat zatrudnił dziewczynę. Czy można zapomnieć o pierwszej miłości i jak dalej potoczą się losy Georginy? Czy odnajdzie w końcu szczęście?

Powieść określana przez wydawcę jako „gotowy scenariusz komedii romantycznej” nie do końca spełniła moje oczekiwania. W zasadzie powiedziałabym bardziej, że to powieść obyczajowa z elementami romantycznymi. Akcja koncentruje się głównie wokół postaci Georginy. Poznajemy jej historię, jej przeszłość, jej przemyślenia. One jest bowiem narratorką powieści, to z jej perspektywy śledzimy przebieg akcji. Wątek jej znajomości z Lucasem jest jakby dopełnieniem historii jej życia, nie zdominował powieści, jest jednym z kilku . W pewnym momencie czułam się nawet zawiedziona, że historia miłosna, która zgodnie z opisem miała być głównym tematem książki, traktowana jest trochę marginalnie. Mało było wzajemnej relacji bohaterów, brakowało mi tego. Za plus należy jednak uznać, że mimo lekkiej tematyki powieść dotyka też poważnych tematów, takich jak przemoc seksualna i prześladowanie w szkole. Nie mogę jednak powiedzieć, by jej lektura zapadła mi w pamięć. Szybko ją przeczytałam, ale niestety równie szybko o niej zapomniałam. Jeśli jednak szukacie lekkiej, niezobowiązującej pozycji, która oderwie Was od rzeczywistości, to z cała pewnością możecie sięgnąć po „Nie zapomnij o mnie”.

Moja ocena: 6/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję WYDAWNICTWU MUZA.

„Urodzony morderca” Katarzyna Bonda

/ Słoneczna Strona Życia / Dodaj komentarz

URODZONY MORDERCA

  • Autorka: KATARZYNA BONDA
  • Wydawnictwo: MUZA
  • Seria: HUBERT MEYER. TOM 9
  • Liczba stron: 352
  • Data premiery: 12.04.2023r.

Dopiero co @Katarzyna Bonda opowiadała w listopadzie ubiegłego roku na Katowickich Targach Książki o ósmym tomie cyklu z Meyerem pt. „Kobieta w walizce” (recenzja na klik), a już @wydawnictwo.muza.sa wydało kolejną część zatytułowaną „Urodzony morderca”. W międzyczasie fani Bondy poznali kolejne losy Jakuba Sobieskiego w trzeciej części pt. „Do cna” (recenzja na klik). Od jakiegoś czasu dużo Bondy w Bondzie😊. Pisze, wydaje, spotyka się. Po literackiej posusze wróciła, o czym pisałam wcześniej w pełnej krasie. Bardziej wyluzowana. Bardziej przystępna. Bardziej dosadna. „Urodzony morderca” też takim się okazał😉.

„(…) Nikt nie rodzi się mordercą, ale żyjąc na krawędzi, podejmując łajdackie decyzje, stajemy się zakładnikami naszych kłamstw, matactw, a czasem te grzechy są znacznie cięższe.” – „Urodzony morderca” Katarzyna Bonda.

Rui Coelho Tavares de Souza – prężnie działający portugalski biznesmen, na którego „(…) czaiło się kilku notowanych…” w policyjnej bazie, zginął w spektakularny sposób w swoim ekskluzywnym samochodzie w lesie w podwarszawskich Łomiankach. Zaproszony do współpracy, dochodzący do siebie po zapaleniu płuc profiler – Hubert Meyer zaczyna angażować się w sprawę. Dość szybko śledczy pozyskują informację o całym zarzeczu kochanek zmarłego. Dość szybko dochodzą do miejscowego watażki, Marcina Demianiuka, z którym de Souza konkurował dodatkowo romansując z jego żoną Kasią. Dość szybko żona zmarłego – Diana Gardocka wysypuje się o swoim romansie z młodym, zaginionym żeglarzem Aruną. I dość szybko mnożą się teorie, które ewoluują po każdym rozpytaniu. A to wszystko w cieniu walki dwóch profilerów. Jednego z pasji, drugiego z mediów. Jednego doświadczonego, drugiego stawiającego kroki w zawodzie. Jednego zarabiającego krocie, a drugiego tyrającego za rządową pensję. Czy panowie zewrą szyki, by odnaleźć zabójcę de Souzy? Czy wręcz przeciwnie, ambicje zawiodą ich w kozi róg interesującego śledztwa…

Gdybym miała przywołać jakąś myśl przewodnią tego kryminału ze znanym profilerem to zacytowałabym samą Autorkę;

„Zdrada to nie przyczyna kłopotów w małżeństwie, tylko jej skutek.”  -„Urodzony morderca” Katarzyna Bonda.

W fabule wątek zdrady przeplata się praktycznie od samego początku do końca wikłając kolejne kochanki w temat śledztwa. Nie ukrywam, że moją faworytką okazała się masażystka mitomanka😊. Pomysłowość w tym zakresie Autorki wzniosła się na wyżyny.

Sama kryminalna fabuła, jak to w ostatnich tomach serii, jest mocno zagmatwana. Zasadniczo z urywków motywów, tropów, zdarzeń, działań policyjnych nie wywnioskowałam sprawcy w sposób, o który chodziło Kasi Bondzie. Owszem ok. 270 strony narracja podpowiedziała czytelnikowi sprawcę morderstwa de Souzy, ale przecież książka liczyła ponad 350 stron…. Na ostatnich kartach wszystko się mogło zdarzyć. Ale proszę, nie czytajcie od końca !!!

Podobał mi się układ kryminału. Wszystko dzieje się w następujących po sobie dniach, oczywiście za wyjątkiem działań na terenie Portugalii w epilogu zatytułowanym „Lisbon story”. Książka zaczyna się prologiem o znamiennym tytule „W samo południe”. Pięć rozdziałów również Bonda zatytułowana znanymi dziełami kinematograficznymi. Począwszy od jednego z moich polskich kinowych faworytów „Spisie cudzołożnic” Jerzego Stuhra, po „Grzesznika”. Jakby tych odniesień do ciekawych filmów było mało, w samej fabule Kasia Bonda wspomina inne dzieło; „Wszystko o mojej matce” Pedro Almodóvara, którego wręcz ubóstwiam. Sama narracja jest bardzo przystępna. Wartka akcja wzmacnia zainteresowanie fabułą z każdą kolejno następującą po sobie stroną. Czytałam z zaciekawieniem. Przeczytałam w jeden wieczór, a to zawsze jest zapowiedź ciekawej lektury😉.

Sam Meyer ewoluuje. Jest jednym z moich ulubionych polskich bohaterów literackich, więc mam do niego słabość. W tej części jawi mi się na przemian jako rozwydrzony nastolatek obrażający się na szefową, współpracowników i rozpytywanych oraz jako podstarzały dziadunio, z którego łachy spadają wraz z papierosem z kącika ust. Wszystko musi być po jego myśli. Każdy krok musi mieć uzasadnienie i wynikać z jego wewnętrznego przekonania. To Meyer kreuje śledztwo bez względu na to, co robi Marciniak i jak mocno zaangażowani są pozostali członkowie zespołu. Temat śmierci Wery odstawiony na bok. Temat Domana również nie wspomniany. Jakby Bonda chciała, by Meyer ruszył do przodu. Jakby chciała, by nowe wątki i nowi współpracownicy zaprzątali jego głowę. Oczywiście odnajduję cechy wspólne do poprzednich książek z serii; niekompetencja, ludzkie rozgrywki, polityka w policji, czy chociażby korupcja. Cóż, pewne okoliczności chyba nie ulegają zmianie bez względu na ustrój, bez względu na osoby zajmujące wysokie stołki.

Jakby tego było mało z zastanawianiem czytałam o komunikacie SOS oraz śledzeniu nadajników z kluczy. Na szczęście jeżdżę starym samochodem. Na szczęście…

Ciekawe wątki. Intersujące panie i panowie😊. Ciekawy główny motyw śledczy. Po prostu, ciekawa lektura. Czytajcie!!!

Moja ocena: 7/10

Za możliwość zapoznania się z lekturą bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza.

„To nie może się udać” Abby Jimenez

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

TO NIE MOŻE SIĘ UDAĆ

  • Autor: ABBY JIMENEZ
  • Wydawnictwo: MUZA
  • Liczba stron: 448
  • Data premiery: 22.03.2023r.

Książki Abby Jimenez uwielbiam i od momentu przeczytania jej pierwszej powieści, każdą kolejną biorę w ciemno. Wszystkie trzy powieści z cyklu „The Friend Zone” mnie zachwyciły, wzruszyły i rozbawiły i generalnie świetnie spędziłam z nimi czas. Nic więc dziwnego, że gdy tylko usłyszałam o premierze najnowszej, niezależnej książki autorki pt. „To nie może się udać” od Wydawnictwa Muza nie mogłam się już doczekać lektury. Gdy książka do mnie dotarła, praktycznie od razu zabrałam się za lekturę. Jeśli chcecie poznać moje wrażenia, przeczytajcie tą recenzję…

Alexis Montgomery pochodzi z bogatej i wpływowej rodziny, z długa tradycją lekarską. Pracuje w rodzinnym szpitalu, ale rodzice chcieliby, żeby większą wagę przykładała do sławy i kontynuowania rodzinnej tradycji. Nieoczekiwanie ta miejska elegantka spokój i dobre samopoczucie znajduje w miejscu po którym nigdy by się nie spodziewała, że będzie od niego pasować. A wszystko za sprawą Daniela Granta, przystojnego, seksownego i wyluzowanego stolarza, młodszego od niej o 10 lat, a także za sprawą zwariowanego zakładu, pysznej kanapki z grillowanym serem i małej kózki w piżamce. To co miało być przygodą na jedną noc nieoczekiwanie zyskuje ciąg dalszy. Między bohaterami bowiem jest niewyobrażalna chemia, której trudno się oprzeć. Układ bez zobowiązań z mężczyzna, z którym tak wiele ją dzieli, wydaje się Alexis bezpieczną opcją. Jednak okazuje się, że staje on się dla niej czymś więcej, jak jednak można połączyć dwa tak różne życia? Czy to w ogóle możliwe?

Styl Abby Jimenez niezmiennie mnie zachwyca. Błyskotliwy, lekki, pełen zabawnych, lekko ironicznych dialogów. Powieść składa się z trzydziestu siedmiu, stosunkowo których rozdziałów i epilogu. Pisana w narracji pierwszoosobowej, naprzemiennie z punktu widzenia Alexis i Daniela, pozwala czytelnikowi zapoznawać się z wydarzeniami z damskiego i z męskiego punktu widzenia.  Autorka przedstawia nam wydarzenia z lekkością, poczuciem humoru i pozytywnym nastawieniem do życia. Stworzone przez nią postacie szybko zyskały moją sympatię. Daniel to praktycznie ideał, bardzo go polubiłam. Co do Alexis to trudno mi momentami było zrozumieć pewną jej motywację i sposób myślenia, ale jednak autorka dobrze ją ukazała i udało jej się mimo pozornie lekkiego tematu i stylu oddać pewną głębie psychologiczną. Książkę czytało mi się bardzo przyjemnie, ciężko było mi się od niej oderwać i wprowadziła mnie w bardzo pozytywny i dobry nastrój. Gorąco Wam polecam lekturę.

Moja ocena: 8/10

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję WYDAWNICTWU MUZA.

„Do cna” Katarzyna Bonda

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

DO CNA

  • Autorka: KATARZYNA BONDA
  • Wydawnictwo: MUZA
  • Seria: JAKUB SOBIESKI. TOM 3
  • Liczba stron: 352
  • Data premiery: 11.01.2023r.

W ubiegłotygodniową premierową środę na polskim rynku czytelniczym pojawiła się kolejna część serii stworzonej przez @Katarzyna Bonda z Jakubem Sobieskim. Tytuł debiutujący w dniu 11 stycznia br. „Do cna” jest trzecim tomem cyklu wydawanego nakładem @wydawnictwo.muza.sa. Dwie poprzednie części to: „O włos” (recenzja na klik) oraz „Ze złości” (recenzja na klik). Zwięzłe tytuły = zwięzłe fabuły. Czy i tym razem będzie tak samo?

„Przemyślałem sprawę. Tak, jestem twoim ciałem. Zjedz mnie.” -„Do cna” Katarzyna Bonda.

Zaciekawiłam Was cytatem? O to mi chodziło. A wierzcie dalej jest jeszcze bardziej ciekawiej.

Wszystko zaczyna się od rautu w którym uczestniczył Jakub Sobieski, detektyw wraz z kapitanem Tadeuszem Orzechowskim z agencji Sobieski Reks z Warszawy. Wśród zaproszonych sama śmietanka towarzyska. Brylująca wśród gości księżna Grażyna Światopełk – Stadnicka wynajmuje agencję do odnalezienia jej syna Antona. Sobieski wraz z Oziem wyrusza więc do Guzowa, w którym znajduje się pałac rodowy zleceniodawczyni. W tym samym czasie w okolicznym Żyrardowie znalezione zostają kości ludzkie. „Kości, uprzednio ugotowane i przyprawione, jeszcze pachną rosołem.”

I tym razem Pani Kasia Bonda swą fantazją wbiła mnie w fotel. Ponownie skomplikowana historia, w której – jak to od jakiegoś czasu bywa – ofiary mieszają się ze sprawcami, sprawcy okazują się ofiarami, a zleceniodawcy Sobieskiego mataczą, gmatwają i skrywają swoje tajemnice.

Akcja dzieje się od 3 lipca do 11 lipca w Warszawie, Żyrardowie i Guzowie. Choć zarówno warstwa czasowa jak i geograficzna nie została wyraźnie zaznaczona. Autorka skupiła się w swej najnowszej książce na wątku kryminalnym, który osadziła w interesującym środowisku bogaczy, zubożałych i też nie arystokratów. Zresztą już w pierwszych zdaniach Bonda wprowadziła czytelnika w środowisko, o którym zamierzała pisać. Na uwagę zasługują tytuły siedmiu rozdziałów. Po przeczytaniu opisu Wydawcy wręcz przyprawiające mnie o dreszcz. Takie sformułowania jak „Żeberka w miodzie”, czy „Móżdżek w burakach”, a przede wszystkim „Niewiniątko pieczone w przaśnym chlebie” nabrały całkiem innego wymiaru.

Sam Sobieski, jak zwykle wysoki, wytatuowany i umięśniony. Borykający się z Iwoną, niespodziewanym ojcostwem i uczuciem do Ady. Jego uwaga została skupiona na środowisku gejów, rodowych tajemnic, psychopatycznych pragnień i niezaspokojonych kanibalicznych żądz. Bonda z konceptu wyszła całkiem obronną ręką. Stworzyła kryminał, w którym mniejsze znaczenie miała praca śledczych, od osobowości, z którymi Sobieski z Oziem musieli się stykać.

Autorka zapunktowała wieloma aspektami. Po pierwsze wprowadziła motyw Meyera. Z przymrużeniem oka przedstawiając go jako niegroźnego świra😊. Po drugie cudne nazwiska, o których wspomniałam w poprzedniej recenzji oraz imiona. Zafascynowałam się Eustachym, Noemi, Hugonem i Sereną😊. Arcyciekawa okazała się sama Grażyna. Nie taka typowa Grażyna😉. Po trzecie nawiązaniem do sytuacji geopolitycznej w Europie. Ze zdziwieniem przeczytałam „(…) On sam oglądał go podczas szkolenia przed wyjazdem na misję, by przygotować się do udziału w działaniach wojennych w Ukrainie”. Kompletne zaskoczenie. Trochę jakby „ni w pięść, ni w oko” a jednak stanowiące ukłon w stronę bieżącej sytuacji przygranicznej. Będąc jednak dość spostrzegawcza wspomnę, że w jednym zdaniu patrol, chyba się pomylił Autorce z partolem. Sami sprawdźcie jak to brzmi i osądźcie: „Partole, interwencje, zabezpieczanie terenu, papierkowa robota. Do tego służę w tej komendzie.” Według mnie miało być „patrole” jak nic😊. Cytując bohaterkę wypowiadającą te słowa muszę wspomnieć o Osie, która jak dla mnie okazała się postacią najbardziej mnie zawodzącą. Z butnej strażniczki prawa przemieniła się gdzieś po drodze w karierowiczkę. Nie mogę jednak winić Pani Kasi. W życiu przecież ciągle się tak dzieje.

Udana kontynuacja cyklu z Kubusiem Sobieskim. Zasługuje na uwagę wszystkich fanów Kasi Bondy oraz kryminałów. Pisanych dla rozrywki, trochę z przymrużeniem oka. Czasem nie do końca poważnie. Szczerze polecam!!!

Moja ocena: 7/10

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza.

„Jestem dość” Magdalena Mikołajczyk

/ Słoneczna Strona Życia / Dodaj komentarz

JESTEM DOŚĆ

  • Autorka: MAGDALENA MIKOŁAJCZYK
  • Wydawnictwo: MUZA
  • Liczba stron: 288
  • Data premiery: 23.11.2022r.

@matko jedyna 😊, tak to Ona. We własnej osobie Magda Mikołajczyk kobieta, blogerka, copywriterka, matka, podzieliła się z nami swoimi spostrzeżeniami napisanymi w formie krótkich, zatytułowanych felietonów. Zbiór „rozmów ze sobą”, przemyśleń, czasem krótkiej spowiedzi – bez katolickiego  wydźwięku proszę😉 – znajdziecie w „Jestem dość”. Krótkiej książeczce, która premierę miała 23 listopada roku ubiegłego. Ja dzięki niej wkroczyłam w rok 2023 w całkowicie rozchwianym nastroju. Trochę ze śmiechem przez łzy. Częściej ze spoconymi oczętami. A jeszcze częściej ze zdziwieniem i zachwytem, że można tak szczerze i z wdziękiem opowiadać o sobie. O prawdziwej JA.

„Jestem dość” to krótka historia życia Magdy Mikołajczyk, we wszystkich jej odsłonach. W krótkich relacyjnie napisanych opowiastkach zatytułowanych między innymi „pęknięcia” „rodzeństwo” czy „marysia znaczy maria”, czytelnik przemierza zakamarki duszy i życia Magdy Mikołajczyk. Odkrywa jej nowe piękno. Odkrywa jej traumy, trudne doświadczenia, zanurza się w jej jestestwie i bardzo głęboko odczuwa jej emocje. To podróż, w przestworza życia jednej osoby. Kobiety, która na swym blogu wydaje się zawsze uśmiechnięta i szczęśliwa. A która o tym swoim szczęściu i szczęśliwości pisze w całkiem odmienny, od innych sposób. To nie poradnik. Nie! I dzięki temu wzięłam do ręki tę książkę😉.

Z jednej strony zbiór historii napisanych w ciekawy, z humorem, kobiecy sposób. Z drugiej strony historia osoby cierpiącej na depresję chyba od dzieciństwa. Historia dziecka matki alkoholiczki. Kobiety, która mierzyła się razem z córką z chorobą nowotworową. Z jednej strony osobista narracja skłaniała mnie od refleksji w stylu; o! inne też tak mają, o! ona jest taka podobna do mnie, o! jakbym o sobie czytała. Z drugiej strony odczuwałam głębokie współczucie w stosunku do bohaterki książki czytając o jej bardzo trudnych doświadczeniach. Czy to czytamy o depresji, chorobie, smutku, rozpaczy, porzuceniu, alkoholizmie, czy nawet nepotyzmie przy zleceniach  to jednak wynurza się taki komunikat:

„jesteś dość, naprawdę, madziulku, ty i każda madziulka na świecie.” – „Jestem dość” Magdalena Mikołajczyk.

„(…) bo jesteś sobą, taka, jaka jesteś, jesteś w sam raz, jesteś wystarczająca, świat potrzebuje cię właśnie takiej, (…) z nikim nie musisz rywalizować, z nikim nie musisz się ścigać, z nikim porównywać (…) nie musisz spełniać niczyich oczekiwań. jesteś dość.” – „Jestem dość” Magdalena Mikołajczyk.

Parę razy się popłakałam. Tak szczerze. Tak z serca i bez hamulców. Wiele razy pomyślałam z zachwytem; O!!!! Gdyby kiedykolwiek do mnie tak zwróciła się moja matka. Gdyby kiedykolwiek mnie taką widziała. Pewnie wtedy byłoby mi lżej, tak jak lżej byłoby Madziulce, o której czytałam.

Magdalena Mikołajczyk swoją książką zafundowała mi niezły kołowrotek emocji, który dodatkowo zostały wzmożony zwykłą chorobą. Nie mam do Autorki jednak o to żalu😊. Czuję raczej wdzięczność. Za szczerość. Za otwartość. Za głośne mówienie o depresji. Za świadectwo, że można sobie poradzić ze swoimi traumami i warto sięgać po pomoc do specjalistów z różnych dziedzin.

I za to, że nie można się poddawać i trzeba wiedzieć, że jest się dość.
I ja też jestem dość.
A może przede wszystkim; JA JESTEM DOŚĆ!!!   

Pani Magdo, dziękuję z całego serca !!!!!

Ps. chociaż ten styl z brakiem dużych liter gmatwał mi w głowie nie raz, nie dwa 😊….

Moja ocena: 8/10

Za egzemplarz recenzencki bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza.