Miesiąc: Wrzesień 2021

„Tajemnica z przeszłości” Sylwia Kubik

/ Słoneczna Strona Życia / 2 Komentarze

TAJEMNICA Z PRZESZŁOŚCI

  • Autor: SYLWIA KUBIK
  • Seria: CYKL ŻUŁAWSKI. TOM 2
  • Wydawnictwo: OTWARTE
  • Liczba stron: 368
  • Data premiery: 01.09.2021r.

Zaraz po zakończeniu „Kroku do miłości” sięgnęłam po jego kontynuację „Tajemnicę z przeszłości” Sylwii Kubik od Wydawnictwo Otwarte. Tak zauroczył mnie klimat Żuław, że nie chciałam ich opuszczać i bez chwili wahania zagłębiłam się w dalsze losy bohaterów.

Ewa powoli układa swoje życie, odzyskuje spokój i uczy się ufać. Stara się otworzyć na relację z Kamilem. Z jednej strony spędzają razem czas, rozmawiają o wspólnym zamieszkaniu i urządzeniu domu, a z drugiej strony kobieta jednak nie potrafi się zupełnie otworzyć, boi się powiedzieć Kamilowi o swojej przeszłości. Niestety przeszłość ma to do siebie, że często człowieka dogania. Ewę dopada w postaci Agnieszki, znajomej z przeszłości. Zjawia się ona u dziewczyny i szantażem wymusza pomoc. Czy Ewa w końcu zaufa Kamilowi? Czy może jednak przeszłości i nieprzyjaźnie do ich związku nastawienia ludzie zdołają wszystko zniszczyć?

Książkę, podobnie jak pierwszy tom, czyta się bardzo szybko. Bardzo wciągnęły mnie dalsze losy Ewy i Kamila i z radością kontynuowałam spotkanie ze znanymi bohaterami. Ewa w tym tomie momentami irytowała, jej brak zdecydowania, strach, poddawanie w wątpliwość tego co Kamil do niej czuje. Za to mężczyzna był prawie idealny, cierpliwy i delikatny. Są też w powieści bohaterowie miej jednoznaczni, wielowymiarowi, chociażby Antek, który nagle zapragnął mieć Ewą dla siebie i trochę namieszał. Zdecydowanie czarnym charakterem jest Agnieszka, przez którą życie Ewy mocno się komplikuje. Jest też sporo postaci pozytywnych, a najlepszą z nich jest chyba babcia. W tym tomie akcja skupia się też na historii rodzinnej, którą babcia dzieli się z siostrą Kamila. Ta postać też przechodzi w powieści swoistą odmianę, dojrzewa. Jest też wątek starego domu, który kupuje Antek, a który na swój sposób dawać im znaki, okazuje się, że wiąże się on w pewnym stopniu z historią rodzinną Ewy.

Powieść dotyka wiele różnych emocji, porusza istotne tematy i sprawia, że chłoniemy ją strona po stronie, sami nie wiedząc jak to się stało, że już dobiegła końca. Będzie to świetna lektura na jesienne wieczory. Polecam serdecznie.

Moja ocena: 7/10

Za możliwość zapoznania się z lekturą serdecznie dziękuję Wydawnictwu Otwarte.

Recenzja premierowa: „Sielanki” George Saunders

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

SIELANKI

  • Autor: GEORGE SAUNDERS
  • Wydawnictwo: ZNAK
  • Liczba stron: 236
  • Data premiery: 29.09.2021r.
  • Data premiery światowej: 08.09.2001r.

Czego spodziewać się po George’u Saundersie, amerykańskim, utytułowanym pisarzu? Wie ktoś, coś? Ja nie miałam zielonego pojęcia, ani różowego, ani niebieskiego. Na przykład, uwielbiam Johna Irvinga. Saunders porównywany jest natomiast do Marka Twaina. Czytając jednak opis Wydawcy „Sielanek” od razu załapałam bakcyla. Zapewnienie @wydawnictwoznakpl, że Autor „brawurowo łączy drobiazgowy realizm z groteską i niepodrabialnym poczuciem humoru Saunders buduje w mistrzowski sposób obraz człowieka zagubionego w meandrach XXI wieku” okazało się dla mnie wystarczającą zachętą, by sięgnąć do dzisiejszej premiery. Do książki, która po raz pierwszy opublikowana została dwadzieścia lat temu. Sięgnąć i dowiedzieć się, czy absurdy, wspomniana groteska i obraz zagubionego społeczeństwa XXI wieku się zdezaktualizował, czy jest ponadczasowy. Chcecie wiedzieć, czy w publikacji znalazłam odpowiedzi na te pytania? Jeśli jesteście ciekawi, zerknijcie, choćby jednym okiem😉, na dzisiejszą recenzję.

„Ojejej, życie doprawdy bywa męczarnią. Potrafi zapędzać człowieka w dziwne i mroczne zakamarki, skłaniając go do takich haniebnych, niewybaczalnych postępków (…)” – „Sielanki” George Saunders.

Cytując opis Wydawcy „W „Sielankach” George Saunders pokazuje nam, że świat, w którym żyjemy, jest karykaturą – mogącą śmieszyć, ale budzącą podskórny lęk”. Całkowicie się z tym opisem zgadzam😊. W sześciu opowieściach autor opisuje życie w sposób niejednoznaczny, opisuje współczesnych ludzi wytykając im w przezabawny sposób wszelkie przywary, które uniemożliwiają być im szczęśliwym, uniemożliwiają uszczęśliwić innych. Moi faworyci to tytułowe „Sielanki” i „Nieszczęście fryzjera”. Ciekawe, które Wam by się spodobały?

Trzeba mieć duży dystans i zgodę na inne niż własne poczucie humoru. Oj trzeba! Okazało się, że ja dystansu i „zbzikowanego” poczucia humoru mam wystarczająco. Przyznaję, że Saunders nie trafił z wszystkimi opowiastkami w mój gust. W niektórych, groteski i absurdu, nawet dla mnie było za wiele. Ale nawet i w tych, znalazłam wiele cennych wskazów, wiele znaków w kierunku których warto podążać każdego dnia. Nawet dywagacje podstarzałego, samotnego fryzjera Saunders potrafił przedstawić w sposób z jednej strony prześmiewczy, z drugiej w sposób bardzo dogłębny, z silną analizą psychologiczną postaci oraz umiejętnością pokazania jak funkcjonują mechanizmy rządzące myślami, decyzjami, spostrzeżeniami i decyzjami człowieka. Nie uwierzyłabym, że można zaśmiewać się strona po stronie z powodu jednej kozy, kozy i jej człowieka. Człowieka uważającego: „(…) niby co mam robić przez ten czas, kiedy powinienem obdzierać kozę ze skóry krzemieniem? Postanawiam udać ciężko chorego. Kiwam się w kącie i jęczę. Zaczyna mnie to nudzić. Obdzieranie kozy ze skóry krzemieniem trwa prawie godzinę. Nie ma mowy, żebym tak długo się kiwał i jęczał”. I to nie jest to, o czym myślicie. O nie. Dochodzenie do prawdy, co, z czym i dlaczego było właśnie najciekawsze w tej książce. Do ostatniej kropki w opowieści nie wiedziałam na co autora stać, czym mnie jeszcze zaskoczyć. A ja zaskoczona czytając wręcz uwielbiam być. A totalny majstersztyk to pomysł z formularzem „Codziennej Oceny Zachowań Partnera/ki”. Chcielibyście taki mieć? Chcielibyście taki wypełniać?

Saunders jest mistrzem groteski i absurdu. Potrafi umiejętnie korzystać z tej zdolności w sposób bardzo wysublimowany nie raniąc przy tym uczuć czytelnika. Mimo chwilowej świadomości silnego nieprawdopodobieństwa ani razu nie poczułam się urażona, ani razu nie wychwyciłam, że autor posunął się za daleko. Do tego ten cudowny, klasyczny język. Użyte zwroty, narracje, dialogi nie są nigdzie przypadkowe, myśl przewodnią widać w każdym użytym zwrocie i wykorzystanych słowach. Pozostaję z myślą, że można pisać o poważnych sprawach w ten sposób. Pod płaszczykiem abstrakcyjnego humoru można poruszyć temat biedy, problemów z dziećmi, niesprawiedliwego traktowania rówieśników, przemocy wśród uczniów szkoły, czy chociażby bezwarunkowe uwielbienie własnego dziecka, które jest całkowicie inne, niż chcemy je widzieć. I ci wtykacze głów!!! Ciekawi Was, kim tak naprawdę są?  Jeśli tak, to wyruszcie w nietuzinkową, wyjątkową podróż, gdzie współczesne problemy, lęki, niemoce można podglądać przez „różowe okulary”. Nie bez powodu taka literatura nazywana jest piękną!

Moja ocena: 8/10

Za egzemplarz recenzencki bardzo dziękuję  Wydawnictwu Znak.

„Krok do miłości” Sylwia Kubik

/ Słoneczna Strona Życia / 2 Komentarze

KROK DO MIŁOŚCI

  • Autor:SYLWIA KUBIK
  • Seria: CYKL ŻUŁAWSKI. TOM 1
  • Wydawnictwo:OTWARTE
  • Liczba stron:416
  • Data premiery:05.07.2021r.

„

Krok do miłości” Sylwii Kubik od Wydawnictwo Otwarte zwróciła moją uwagę od razu w okolicy premiery, która miała miejsce 5 lipca br. Zauroczyła mnie przede wszystkim niezwykłą okładką, a zaintrygowała także opisem. Jakaż była moja radość, gdy okazało się, że 1 września będzie miała premiera drugiego tomu cyklu żuławskiego, a ja będę mieć wreszcie okazję przeczytać oba tomy. Obydwie powieści przeczytałam błyskawicznie, zaraz po otrzymaniu, a zwłoka w zrecenzowaniu wynika tylko i wyłącznie z natłoku osobistych spraw. Dzisiaj chciałabym Was zaprosić na recenzję pierwszego tomu.

Ewa to młoda kobieta, której życie nie oszczędza/ Ma za sobą trudne dzieciństwo, a gdy wydaje jej się, że znalazła miłość i swoją przystań okazuje się, że jest w związku, w którym doświadcza przemocy fizycznej i psychicznej. Pewnego dnia wyrzucona przed dotychczasowego partnera z mieszkania z jedną reklamówką rzeczy, bez grosza przy duszy, za to ze sporym rachunkiem za pobyt w szpitalu znajduje się w rozpaczliwej sytuacji. Przypomina sobie wtedy o odziedziczonym po babci domku na Żuławach. Gdy dojeżdża na miejsce okazuje się, że dom jest w strasznym stanie, jednak nie mając innej alternatywy dziewczyna decyduje się w nim zamieszkać. W przepięknym krajobrazie Żuław Ewa stara się odnaleźć siebie. Nieoczekiwanie otrzymuje pomoc od starszego sąsiada. Podejmuje też pracę w okolicznej gospodzie. Jej właściciel, Kamil, to młody, przystojny, wykształcony mężczyzna, który do tej pory mieszkał w Warszawie. Dla wygody zgadzał się na to, by despotyczna matka układała mu życie. Pewnego dnia podczas podróży służbowej odkrywa piękny dworek na Żuławach. Postanawia go wyremontować, osiąść tam i otworzyć gospodę. Czy tych dwoje pochodzących z tak różnych środowisk i inaczej doświadczonych przez życie może coś połączyć?

„

Krok do miłości” to świetna, pełna ciepła, optymizmu i miłości powieść obyczajowa. Ubogacona opisami krajobrazu Żuław, zapachem lokalnych potraw i tamtejszą kulturą, czaruje i zostawia czytelnika w poczuciu spokoju i błogości. Nie jest to jednak wyłącznie sielankowa opowieść. Dotyka też bowiem bardzo trudnych kwestii, patologicznego dzieciństwa oraz przemocy, zarówno psychicznej, jak i fizycznej. Bardzo żal mi było Ewy, z powodu tego jak ciężko doświadczył jej los. I mimo tego, że na pewnym poziomie irytował mnie jej brak zdecydowania, postawa ofiary i brak pewności siebie i zaufania do ludzi, to jednak biorąc pod uwagę jej doświadczenia można to zrozumieć. Zresztą Ewa ulewa pewnej przemianie. Na Żuławach stara się odnaleźć spokój, poukładać swoje życie i nauczyć się ufać bez naiwności i zbytniej zależności. Bardzo podobała mi się również postać Kamila, to jak walczył o swoje prawo do samodecydowania. Również postacie drugoplanowe są bardzo ciekawe np. babcia Matylda, siostra Kamila, jego rodzice, kucharka i tp.

Powieść porusza wiele istotnych tematów, jak poszukiwanie swojego miejsca w życiu, miłość, przyjaźń, relacje rodzinne, wpływ przeszłości na teraźniejszość. Kończąc lekturę bardzo się cieszyłam, że mam drugi tom i mogę od razu do niego sięgnąć, a o swoich wrażeniach z tej lektury napiszę już wkrótce.

Moja ocena: 7/10

Za możliwość zapoznania się z lekturą serdecznie dziękuję Wydawnictwu Otwarte.

Recenzja premierowa: „Najsłabsze ogniwo” Robert Małecki

/ Słoneczna Strona Życia / 3 Komentarze

NAJSŁABSZE OGNIWO

  • Autor: ROBERT MAŁECKI
  • Wydawnictwo: CZWARTA STRONA
  • Liczba stron: 384
  • Data premiery: 29.09.2021r.

Każdą premierę od @robertmalecki.autor czytam w ciemno😉. Ani razu nie zawiodłam się na tym rodzimym Autorze. Począwszy od serii z Grossem („Wada”, „Zadra”), przez „Żałobnicę” i „Zmorę”, aż do ostatnio przeczytanej po wznowieniu serii z Benerem („Najgorsze dopiero nadejdzie”, „Porzuć swój strach” oraz „Koszmary zasną ostatnie”). Na premierę z 29 września br. czekałam więc z niecierpliwością. Po otrzymaniu swojego egzemplarza, za który dziękuję Wydawnictwu @czwartastronakryminalu, obiecałam sobie, że „Najsłabsze ogniwo” będzie pierwszą z premier dzisiejszej środy. Obietnicy danej sobie dotrzymałam i oto przed Wami „na gorąco”, minuta po północy, recenzja przeczytanej wczoraj powieści.

„(…) pisarze nie mają startu do scenariuszy, które tworzy życie” – „Najsłabsze ogniwo” Robert Małecki.

Chociaż jeszcze lepszy, jest cytat z Posłowia Autora:

„(…) pisarze to kłamcy. Naszym żywiołem jest fikcja. Dlatego nigdy nam nie ufajcie” – „Najsłabsze ogniwo” Robert Małecki.

Po tylu przeczytanych Pana książkach jedno wiem, że Pan to potrafi kłamać Panie Robercie, i to jak😊.  

Tym razem Małecki akcję powieści osadził w okolicy Torunia. To tu mieszka Piotr Warot poczytny pisarz, znający bardzo dobrze techniki trzymające czytelnika w napięciu. Mieszka wraz z żoną Karoliną oraz dwójką dzieci, nastoletnim synem i młodszą córką. Sielskie i szczęśliwe życie zaburza zniknięcie młodszego brata Warota, Aleksa. Zniknięcie po grillu, który odbył się w domu Warotów. Sytuacje zdaje się wymykać spod kontroli, gdy za zaginioną uznaje zostaje dziewczyna Aleksa, a za chwilę znika młody sąsiad Warotów, Kuba przyjaźniący się z jego synem. Co lub kto okaże się najsłabszym ogniwem w tej historii pełnej tajemnic, niedopowiedzeń,  półprawd, nieodgrzebanych niejasności? Czy Warot, Magiera, Słomski zbliżą się choć trochę do rozwikłania zagadki? Zagadki, do której klucz wydają się mieć prawie wszyscy. Tylko, czy zdołają trafić na zamek, do którego będzie pasować?

Bardzo dobra książka!

Rekomenduję ją z pełną odpowiedzialnością. Bardzo podobała mi się postać Piotra Warota, pisarza i detektywa amatora w jednej osobie. Zmotywowany i zdeterminowany do samego końca, szukający drugiego dna, mimo wielu popełnionych błędów. No cóż, przecież Warot to nie Gross! Ale mi Grossa w „Najsłabszym ogniwie” w ogóle nie brakowało. To dobrze świadczy o powieści, że potrafiła wchłonąć mnie nowymi bohaterami i pomogła mi uniknąć porównania do Bernarda.  Do tego wątek Magiery, relacja ze Słomskim prowadzącym śledztwo, wiele pobocznych postaci kobiecych, tak różnych, tak odmiennych od siebie. Intryga mimo, że nie była typowo kryminalna nie pozwalała mi zamknąć książki przed jej ukończeniem, a to zwykle świadczy, że powieść zasługuje na uwagę. Jakże mogłabym jej nie pochłonąć w jeden wieczór!!! Akcja, tempo, zdarzenia następujące jedno po drugim, odsiewanie „ziarna od plew” w gąszczu informacji, z pozoru nieistotnych, nieważnych.

Dodatkowo Małecki świetnie odzwierciedlił relacje rodzinne. Związek z żoną nad którym ciąży zdrada z przeszłości, podobno z nic nieznaczącą kobietą. Trudności z kontaktem z nastoletnim synem, który jest w domu, a jakby go nie było, który na każdą próbę komunikacji przez rodzica reaguje westchnieniem, wzruszeniem ramion czy zniechęceniem. Miłość między braćmi, tak różnymi, tak z pozoru ze sobą niczym nie związanymi. Taka czysta miłość braterska, bezwarunkowa, mimo wielu nieporozumień. Życie w cieniu teścia, odnoszącego sukcesy, znanego w Palestrze wpływowego adwokata, życie jakby pod ciągłym nadzorem, życie przynoszące poczucie swej niedoskonałości, swych ubytków. Te wątki obyczajowe zostały rozpisane z pełną uwagą, odpowiednim stopniem natężenia, chwilami z dużymi emocjami. Podobały mi się na równi z wątkiem głównym. Pewnie dlatego, że Małecki potrafi zachować umiar, właściwą symetrię pomiędzy tym co ważnym i w jednej, i w drugiej płaszczyźnie.

Jeśli lubicie powieści, w których akcja toczy się jak szalona, a relacje między bohaterami wynikają z wnikliwie opisanych relacji i z zamysłem prowadzonych dialogów, to „Najsłabsze ogniwo” jest dla Was. W gratisie dostaniecie jeszcze cięte riposty, anegdoty, odniesienia do wydarzeń z przeszłości oraz perspektywę czasu „teraz”, „dwa dni wcześniej” „dwa miesiące później”. Zapewniam, nie sposób się pogubić. To kolejna bardzo dobra książka Roberta Małeckiego, z którą spędzony czas uważam za niezwykle udany. Udanej lektury!!!

Moja ocena: 9/10

Recenzja powstała dzięki Wydawnictwu Czwarta Strona.

„Miłość na później” Mhairi McFarlane

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

MIŁOŚĆ NA PÓŹNIEJ

  • Autor:MHAIRI MCFARLANE
  • Wydawnictwo:MUZA
  • Liczba stron:544
  • Data premiery: 01.09.2021r.

Lubię książki o miłości, które przestawiają ją trochę z przymrużeniem oka, przewrotnie, z dystansem, poczuciem humoru. Z tego powodu też skusiłam się na wrześniową premierę od Wydawnictwa Muza „Miłość na później”. Ciekawa historia miłosna to dla mnie nie tylko taka, która wyciska łzy i pełna jej przejmujących emocji. Oczywiście czasem czerpię prawdziwą przyjemność z takich historii, ale ostatnio zdecydowanie chętniej czytam te lżejsze historie miłosne, pisane z pewnym przymrużeniem oka. Czy znalazłam w tej powieści to czego szukałam? Przekonajcie się sami…

Laurie, odnosząca sukcesy prawniczka, od osiemnastu lat jest w szczęśliwym związku Z Danem, gdy zaczyna myśleć o ślubie i dzieciach jej partner niespodziewanie z nią zrywa. Zszokowana kobieta nie potrafi pojąc co się wydarzyło,. Gdy okazuje się, że Dan ma nową partnerkę, która jest w ciąży, choć Laurie mówił, że nie chce dzieci kobieta czuje się jeszcze bardziej zszokowana i podwójnie upokorzona. Na dodatek pracują w tej samej kancelarii, gdzie od plotek aż huczy. Kobieta nie chce być przedmiotem litości i plotek całego biura. Jamie Carter, to biurowy przystojniak i casanova, łamacz niewieścich serc. Nie wierzy w miłość, a kariera jest dla niego bardzo ważna. Szefostwo jednak awansuje kogoś kto ma ustabilizowaną sytuację osobistą. Awaria windy, w czasie której utknęli tam razem i przeprowadzona rozmowa sprawia, że wspólnie wpadają na pomysł, który może rozwiązać problemy ich obojga. Postanawiają udawać, że są parą. Mają szczegółowy plan, dotyczący między innymi publikowania wspólnych zdjęć w portalach społecznościowych wraz z datą zakończenia udawanego związku. Im więcej jednak czasu spędzają razem i poznają się bliżej tym bardziej ten ich prosty z pozoru plan się komplikuje….

Książkę czyta się rewelacyjnie.. Jest pełna ciepła, optymizmu, poczucia humoru, błyskotliwych uwag. Bardzo polubiłam głównych bohaterów, są on dobrze wykreowani. Również pozostali bohaterowie są przekonywający ii dobrze zarysowani. Całość składa się z 44 rozdziałów w narracji trzecioosobowej. Oprócz głównego wątku powieść zawiera też ciekawe wątki poboczne i refleksje na temat różnych współczesnych tematów, m.in. relacji damsko-męskiej, szczerości, przyjaźni, relacji w pracy itp. Jest to wartościowa, a przy tym przyjemna, dowcipna lektura. Idealna na szare, jesienne dni i wieczory.

Moja ocena: 7/10

Za możliwość zapoznania się z lekturą serdecznie dziękuję Wydawnictwu Muza.

Recenzja przedpremierowa – „Jeżeli jesteś” Hanna Dikta

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

J

JEŻELI JESTEŚ

  • Autor:HANNA DIKTA
  • Wydawnictwo: ZYSK I S-KA
  • Liczba stron:304
  • Data premiery:28.09.2021r.

@Hanna Dikta – strona autorska to jak już pisałam bliska mi pisarka, chociażby z tego względu, że pochodzi i mieszka w mojej rodzinnej miejscowości, do tego moja mama uwielbia jej twórczość, więc sami rozumiecie, że nie mogę przejść obok jej powieści obojętnie. Nie tak dawno temu, bo w kwietniu br. recenzowałam „Trogirskie wakacje”, które bardzo zrobiły na mnie spore wrażenie. Już 28 września premierę będzie miała ich kontynuacja „Jeżeli jesteś”. Ja jestem już po lekturze przedpremierowej, choć papierowa wersja książki jeszcze do mnie nie dotarła. Dlatego też recenzja na razie bez zdjęć, co oczywiście jak tylko będę miała możliwość szybko uzupełnię. Jeżeli chcecie wiedzieć czy drugi tom również mi się podobał zapraszam do lektury recenzji.

Olga mieszka w Arbaniji, miejscowości przy Trogirze. Pracuje przy redakcji książek oraz zaczęła pisać własną – wspomnienia o córce Natalii. Raz w tygodniu spotyka się z Sanją, skrzywdzoną dziewczyna, którą zawozi do terapeutki. Generalnie żyje powoli i stara się odkryć siebie na nowo, nie Olgę matkę, partnerkę, ale Olgę kobietę, człowieka. Jednocześnie jej relacja ze Stanisławem cały czas pozostaje skomplikowana, mimo że go kocha, to po jego pobycie w Chorwacji podejmuje decyzję o zerwaniu, bowiem nie akceptuje jego postawy życiowej. Jednocześnie odnawia kontakt z byłym partnerem Igorem i pewnego dnia dowiaduje się od niego, że do jej polskiego mieszkania dotarła tajemnicza przesyłka. To i wiadomość od przyjaciółki Natalii powoduje, że Olga z powrotem pozwala sobie na nadzieję. Jak zakończy się ta historia? Czy okaże się, że jej córka jednak żyje? A może to tylko złudzenie, którego zrozpaczona kobieta chce się trzymać?

 Książkę czyta się świetnie. Zachwyciła mnie swoim tematem, niespiesznym tempem, głębią psychologiczną i życiowymi przemyśleniami, Mimo, że mogło by się wydawać, że dotyczy głównie rozpaczy i żalu po utracie dziecka, powieść niesie ze sobą dużo więcej. Przede wszystkim Olga, główna bohaterka to postać wielowymiarowa, Od początku „Togirskich wakacji” zaszła w niej ogromna zmiana i chociaż wciąż zmaga się z trudnymi tematami, dojrzała, uspokoiła się, jest bardziej pewna siebie, potrafi wsłuchiwać się w siebie i swoje potrzeby i wyciągnąć wnioski z życiowych lekcji. Bardzo podobały mi się refleksje, które przy tej okazji autorka snuła, dotyczące macierzyństwa, miłości, związków, kobiecości i generalnie podejścia do życia. Ze względu na społeczne role i wciąż obecne kulturowe naleciałości kobiety bardzo często mają tendencje do zapominania o sobie, do życia dla rodziny, dzieci, męża… Olga porzucona przez męża poświęciła się całkowicie córce, kiedy więc tamta popełnia samobójstwo kobieta nie znajduje w sobie powodów by dalej życie. Życie jednak po raz kolejny ja zaskakuje stawiając na jej drodze Stanisława Wokulskiego i powodując, że zmienia swoje podejście, Pojmuje, że żadna z ról życiowych nie definiuje nas w całości i mimo , że utrata dziecka jest ogromną tragedią, to jednak żyje dalej i próbuje czerpać z życia jak najwięcej. Mimo, że na początku akcja toczy się nieśpiesznie, nie jest tak, że nic się nie dzieje, momentami akcja dosyć przyspiesza i kilka zdarzeń mocno mnie zaskoczyło. Najbardziej chyba to jak autorka zakończyła wątek Natalii. Zachwyca również niesamowicie klimatyczna Chorwacja w tle.

„Jeżeli jesteś” to niezwykle mądra, pełna empatii i życiowych doświadczeń powieść. Nie jest to lektura, która czyta się szybko i szybko zapomina, ale pozycja, które zostanie ze mną na długo. Gorąco ją polecam!

Moja ocena: 7/10

Za możliwość zrecenzowania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Zysk i Spółka i autorce. 

„Portret Doriana Graya” Oscar Wilde

/ Słoneczna Strona Życia / 2 Komentarze

PORTRET DORIANA GRAYA

  • Autor: OSCAR WILDE
  • Wydawnictwo: ZYSK I S-KA
  • Liczba stron: 240
  • Data premiery w tym wydaniu: 14.09.2021r.
  • Data 1 polskiego wydania: 01.01.1922r.
  • Data premiery światowej: 01.01.1890r.

„Książka nie może być moralna albo niemoralna. Jest tylko dobrze albo źle napisana” – Oscar Wilde.

Nie mogłam, nie zapożyczyć sobie z tylnej obwoluty cytatu, który tam zamieścił Wydawca @Zysk i S-ka. Idealnie wkomponowuje się w dzieło, które miałam przyjemność i to prawdziwą 😊 przeczytać w najnowszym wydaniu. Mowa tu o „Portrecie Doriana Graya” Oscara Wilde’a, pierwszej nieocenzurowanej publikacji. Chociaż od trafnych cytatów, przemyśleń w książce  się roli. Mój kolejny ulubiony to:

„(…) przecież w Kościele ani trochę nie myślą. Osiemdziesięcioletni biskup powtarza to, co mu powiedziano, kiedy był osiemnastolatkiem…”- „Portret Doriana Graya” Oscar Wilde.

Lub:

„(…) Tylko płytcy ludzie potrzebują całych lat na to, aby się uwolnić od emocji. Ten, kto jest panem samego siebie, może ukrócić smutek z taką łatwością, z jaką może wynaleźć przyjemność” – „Portret Doriana Graya” Oscar Wilde.

I tak mogłabym w nieskończoność😉. Chociaż nie o trafne wypowiedzi tu chodzi, a o ponadczasową historię młodego, niezwykle urodziwego młodzieńca, który szturmem zdobył wiktoriańską societę. Dzięki znajomość z Lordem Henrym Wottonem oraz inspirowaniu londyńskiego malarza Basila Hallwarda, Dorian Gray stał się istotnym członkiem angielskiej sfery wyższej. Jego próżność, czar i umiejętność zdobywania sobie przyjaciół szybko rozniosły jego sławę aż do najdalszych zakątków Londynu. Nieszczęśliwa chwila  słabości do podrzędnej aktorki Sibyl oraz złudna miłość zaprowadziły go do najczarniejszych zakątków jego duszy. Dorian zaczął dojrzewać, korzystać z uroków życia, aż okrył się złą sławą. Tylko przez to, że wyraził życzenie. Życzenie, by jego twarz była zawsze tak piękna i urocza, jak na namalowanym przez jego przyjaciela Basila Hallwarda portrecie, portrecie mającym swoją siłę, siłę nieokiełznaną, siłę, z którą Dorian będzie musiał wreszcie stoczyć walkę.

Prawdziwe dzieło!!!

W każdym wymiarze. Po pierwsze Wilde mimo, że to książka wydana ponad sto trzydzieści lat temu, podjął kwestie całkowicie ponadczasowe. W fabule umieścił przywary ówczesnego społeczeństwa, które tak naprawdę nie różnią się wiele od nam współczesnych. Zwrócił uwagę na siłę próżności, świadomości własnych zalet, które mają niszczycielską moc. Po drugie sam Gray nie jest do końca prostą postacią literacką. Jest on bardzo skomplikowanym młodym człowiekiem, człowiekiem, który przeszedł przyspieszony kurs, w którym wygrała jego narcystyczna natura. Tak, to prawdziwy narcyz potrafiący samobójczą śmierć niedoszłej żony nazwać „wyśmienitym doświadczeniem”. Narcyz skupiający się na sobie i wszystkich wokół skupiający na sobie. Nawet w sytuacji silnego zagrożenia potrafiący zaangażować w poradzenie sobie w problemie nieprzychylnego znajomego, posiadający zdolność użycia najprostszego w swej formie szantażu w bardzo wymyślny sposób. Jego przemiana w ciągu miesiąca z czarującego i oddanego przyjaźni chłopca w sceptycznego i na wskroś zepsutego mężczyznę tak naprawdę była długą drogą. Drogą, w której się pogubił i na jej rozstaju wybrał nie tą ścieżkę, którą powinien. Po trzecie muszę o tym wspomnieć, mimo, że nie jest to grube dzieło, znalazłam w nim bardzo piękny opisany obraz środowiska arystokrackiej Anglii. Te wszystkie spotkania, suknie, wizyty, przejażdżki, z góry ustalone spacery z odpowiednią świtą przeniosły mnie w bajeczny świat, świat Oskara Wilde’a.

Zachwyciłam się tą książką, co tu będę dłużej pisać. To swoistego rodzaju exodus, pozycja obowiązkowa dla osób uwielbiających czytać. Nie byłam w stanie znudzić się ani fabułą, ani stylem, ani formą, jak czasem mi się zdarzyło w trakcie czytania literatury pięknej. To wspaniale skonstruowana powieść. Powieść uderzająca w najpiękniejsze oblicza, które w dziennym świetle są tak naprawdę mniej ładne. Powieść podejmująca wieczne pytania o nieśmiertelność, o to, co jesteśmy w stanie poświęcić dla prawdziwej miłości i czy owa prawdziwa miłość naprawdę istnieje. Powieść obrazująca namiętność w różnej formie i w stosunku do różnych osób, rzeczy, zasobów, czy po prostu pięknych dzieł sztuki. Powieść dotykająca istoty ludzkiej, istoty naszego społeczeństwa, w której nie zawsze zwycięża dobro, czasem do głosu dochodzi tylko zło i to na bardzo dłuuuuuugo. Ponadczasowa pozycja godna każdego czytelnika!!! I to jak pięknie wydana!!!! W twardej oprawie, z obwolutą, na grubym papierze kredowym, zszyta. A co ważniejsze, z wyśmienitym tłumaczeniem Jerzego Łozińskiego. Za to tłumaczowi należą się owacje na stojąco.  

Nie mogło być inaczej.

Moja ocena: 10/10

Za egzemplarz recenzencki bardzo dziękuję  Wydawnictwu Zysk i S-ka.

„W ukryciu” Lisa Gardner

/ Słoneczna Strona Życia / 3 Komentarze

W UKRYCIU

  • Autorka: LISA GARDNER
  • Wydawnictwo: ALBATROS
  • Seria: Detektyw D.D. Warren. TOM 2
  • Liczba stron: 432
  • Data premiery w tym wydaniu: 15.09.2021r.
  • Data 1 polskiego wydania: 05.09.2008r.

Przy okazji recenzji lipcowej premiery „Samotna” od @WydawnictwoAlbatros wspominałam, że Wydawnictwo dla fanów Lisy Gardner przygotowało nie lada gratkę, nową reedycję serii z Detektyw D.D. Warren. Ja swoją przygodę z serią zaczęłam od dziesiątego i jedenastego tomu, tj. od „Powiem tylko raz” oraz „Czyste zło”, to jednak nie przeszkodziło mi przeczytać, co działo się z samą D. D. oraz jej współpracownikami wcześniej. Ciekawi Was jaki mam odbiór Warren po przeczytaniu drugiego tomu? Mam nadzieję, że tak. Przed Wami recenzja premiery w tym wydaniu z 15 września br.

Tym razem D.D. Warren wraz z nowym członkiem zespołu Bobbym Dodgem staje do walki z psychopatycznym mordercą małych dziewczynek. W opuszczonym szpitalu psychiatrycznym Policja odkrywa sześć zmumifikowanych małych ciałek. Śledczym od razu przypomina się historia sprzed lat, gdy uwięziona i wykorzystana została Catherine Gagnon. Fascynacja małymi dziewczynkami przypomina chorą grę, którą z Policją toczył Richard Umbrio, czy tajemniczy Pan Bosu. Sam Bobby uwikłany w sprawę Catherine Gagnon sprzed dwóch lat angażuje się w nowe śledztwo całkowicie, bez reszty. Dodatkowo jedno z ciał zostaje zidentyfikowane dzięki współpracy z Annabelle M. Granger, której zawieszka z imieniem i nazwiskiem została znaleziona w miejscu odkrycia. Annabelle, która przez całe swoje życie uciekała z rodzicami, uciekała przed kimś, kto zostawiał jej prezenty. Jednym z nich był wisiorek odnaleziony na jednym z ciał.  Annabelle, która przyjęła różne imiona i różne życia przemieszczając się z rodzicami z miejsca na miejsce. Aż do chwili, gdy postanowiła stawić czoło prawdzie. Sama dowiedzieć się skąd przybyła, skąd pochodzi i jakie tak naprawdę jest jej prawdziwie imię.

Lisa Gardner spięła fabułę w trzydziestu ośmiu rozdziałach. Zastosowała dwojaką narrację. Całe śledztwo, poczynania policjantów śledzimy z perspektywy narratora wypowiadającego się w trzeciej osobie. Natomiast losy, myśli i przeżycia tajemniczej Annabelle M. Granger śledzimy dzięki jej perspektywie ujętej w narracji pierwszoosobowej. W mojej opinii jest to narracja bardziej ciekawsza, bardziej emocjonująca. Bo jak tu bez emocji czytać o przeżyciach młodej dziewczyny, która całe życie uciekała, ale uciec nie zdołała.

Jak to u Gardner czytelnik ma całe mnóstwo potencjalnych sprawców. Miałam możliwość wyboru między pacjentem ze szpitala psychiatrycznego pochodzącego z bogatego domu, a ówczesnym sanitariuszem. Między tajemniczym pastorem udzielającym się w noclegowni dla bezdomnych, a dawno niewidzianym wujkiem Tommy. W zależności od momentu, w książce aż roiło się od poszlak, które ukierunkowywały śledztwo na całkowicie różne, inne tory. Plusem jest przedstawienie pracy policji w bardzo metodyczny sposób. Gardner stara się bardzo, by prowadzona praca śledczych została odwzorowana w sposób kompleksowy. Odprawy, konsultacje, przesłuchania roją się od badania różnych tropów, od zastanawiających dygresji oraz wniosków. Wspominając o bohaterach muszę dodać, że sama Annabelle, mimo, że przedstawiona jako silna postać, mimo trudnego losu żyjąca w pewnej równowadze psychicznej, okazała się postacią najbardziej nacechowaną emocjami o silnym rysie psychologicznym. To ciągle dziewczynka, dziewczyna szukająca prawdziwego ojca i tęskniąca za prawdziwą matką, z ich prawdziwymi imionami i nazwiskami. A Detektyw Warren, no cóż, tak jak w pierwszej części skoncentrowana całkowicie na pracy, zorientowana na cel i osiągnięcia, twarda po prostu laska i taką ją lubię najbardziej. Gdyby nie to, że od pewnego momentu rozwiązanie było do przewidzenia ocena na pewno byłaby wyższa.

Lubicie kryminały? Lubicie silne postaci kobiece? Ja tak, dlatego sięgnęłam po tę pozycję i Was też do tego zachęcam.

Moja ocena 7/10.

Za możliwość zapoznania się z lekturą bardzo dziękuję Wydawnictwu Albatros.

„Dom stu szeptów” Graham Masterton

/ Słoneczna Strona Życia / 2 Komentarze

DOM STU SZEPTÓW

  • Autor: GRAHAM MASTERTON
  • Wydawnictwo: ALBATROS
  • Liczba stron: 352
  • Data premiery: 15.09.2021r.

Do przeczytania kolejnej premiery @WydawnictwoAlbatros z 15 września br. przekonała mnie tak naprawdę jedna opinia. Zdaniem  Petera Jamesa „Dom stu szeptów” Grahama Mastertona to ksiązka „Przerażająca i jedyna w swoim rodzaju. Masterton to jeden z najoryginalniejszych i najbardziej przerażających powieściopisarzy naszych czasów”. Grahama Mastertona znam z serii z Katie Maguire. Zrecenzowałam dwie ostatnie części tego cyklu, tj. „Żebrząc o śmierć” oraz „Do ostatniej kropli krwi”. W jednej z nich napisałam, że „Znakiem rozpoznawczym autora są dosadne opisy ofiar, miejsc zbrodni”. Tym bardziej ciekawa byłam horroru jego autorstwa, mimo, że nie jest to bliski mi gatunek. Jak to mówią „do odważnych świat należy” i z tą myślą rozpoczęłam czytanie😉.

„(…) Wszelkie spełnienie, jakiego w życiu doświadczamy, jest możliwe tylko dzięki istnieniu w czasie, nawet jeśli nieuchronnie nadchodzi również moment, gdy znów wszystko utracimy niczym fala odpływu ześlizgująca się powoli po piasku”. – „Dom stu szeptów” Graham Masterton.

O jaki dom tu chodzi i o jakie tytułowe szepty?

Dom to stara rezydencja w Dartmoore, ze skrzypiącymi schodami, ogromnymi oknami, mrocznymi witrażami, ogromnym ogrodem i ośmioma sypialniami. Dom należał do seniora rodu Russelów. Należał. Aktualnie po jego śmierci do domu zjeżdżają jego dzieci; Rob, Martin i Grace. Zastanawiają się komu przypadnie, czy ktoś będzie w nim mieszkał, czy należy go jak najszybciej sprzedać. Niestety zgodnie z testamentem zarządzanie obejmie fundusz powierniczy, a dom musi zostać w rodzinie co najmniej przez 13 lat. W czasie gdy rodzeństwo zastanawia się jak poradzić sobie ze skomplikowanym spadkiem dochodzi w domu do dziwnych zjawisk. Najpierw słyszane są tytułowe szepty, później zaginął Timmy, wnuk spadkodawcy. Wszyscy stają na baczność, wszyscy szukają do czasu, do czasu, gdy rzeczywistość zamienia się w koszmar.  

I to chyba wszystko

Jeśli chodzi o zachęcenie Was do sięgnięcia po tę pozycję. Mimo, że książka została zaliczona w poczet horrorów, grozy w niej nie było wcale. Musicie wiedzieć, że ten gatunek zwykle powoduje u mnie łomotanie serca, szczęk zębów, czy drżenie rąk. Nie tym razem. Nie tym razem. Tym razem chwilami przywoływałam uśmiech na ustach. Poziom absurdu, braku logiki i groteski doprowadzał mnie do uśmiechu, cichych prychnięć, czy wypowiedzianego w myślach komentarza typu „co za głupoty” lub „co za absurd”. Główny wątek szeptów pojawił się dość szybko,  w pierwszych czterdziestu stronach, jakby autor nie chciał marnować czasu na wprowadzenie, na budowanie napięcia, jakby chciał od razu „z grubej rury” gruchnąć tymi tytułowymi szeptami, świszczącym wiatrem i mroczną atmosferą. Według mnie zabieg kompletnie mu się nie udał. Udany motyw dotyczył księżej nory powstałej wiele lat wcześniej w związku z przebywaniem w posiadłości duchownych. Motyw Ady i jej podróży z kompanami kompletnie mnie powalił na łopatki. Raczej zakrawał na śmieszność. A, co ważne, rozstrzygnięcie. Nie podołali dwaj doświadczeni egzorcyści, a „rękawicę podjął” amator – śmiałek. Czy z sukcesem? To sami musicie sobie doczytać.

Plusem książki jest narracja i styl właściwy Autorowi. Podobał mi się, mimo wielu banałów i całkowicie niedopracowanej moim zdaniem fabuły. Czytało ją się, o dziwo, przyjemnie. Mroczne wątki, tajemnice zza grobu, własne lęki i obawy splatały się z teraźniejszością, z bohaterami występującymi tu i teraz, ani przeszłości, ani teraźniejszości nie było za dużo.

To całkowicie inne, niż dotychczas doświadczenie z prozą Grahama Mastertona. Analogicznie jak książkę, pisanie tej recenzji kończę z uśmiechem na ustach.

Moja ocena 5/10.

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Albatros.

„Studentka” Gary Braver, Tess Gerritsen

/ Słoneczna Strona Życia / 2 Komentarze

STUDENTKA

  • Autorzy: GARY BRAVER, TESS GERRITSEN
  • Wydawnictwo: ALBATROS
  • Liczba stron: 368
  • Data premiery: 15.09.2021r.

Ostatnia premierowa środa, tj. 15 września br. pokazała, że @WydawnictwoAlbatros również nie próżnuje. Swoim nakładem wydało wiele dobrych książek. Jedną z nich jest „Studentka” Tess Gerritsen napisana wraz z Garym Bravererem. Sama Tess Gerritsen jest autorką wielu książek. Ma na swoim koncie już czterdzieści pozycji. Znacie tą autorkę, która z wykształcenia jest lekarzem internistą? W wielu z nich fabuła wzbogacona jest o wątek medyczny związany z pracą lekarza, pacjentami, czy funkcjonowaniem służby zdrowia i jej oddziałów. Ciekawe, czy i tym razem te wątki pojawią się w książce, która dzieje się głównie w społeczności akademickiej. Wszak intryga kryminalna rozpoczyna się od śmierci tytułowej Studentki.

„(…) literatura jest odbiciem życia.” – „Studentka” Gary Braver, Tess Gerritsen.

Tą studentką jest, a raczej była Taryn Moore, której upadek z piątego piętra bada Frankie Loomis, pani detektyw bostońskiej policji. Taryn miała wszystko; urodę, inteligencję, szerokie możliwości, przyjęcie na studia doktoranckie. Detektyw Frankie, w pewnym momencie zaczyna powątpiewać w tezę o samobójstwie Taryn. Nie ma listu pożegnalnego, nie ma w jej mieszkaniu smartfona, jest za to wielu mężczyzn wokół, którym mogłoby zależeć na jej przypadkowej śmierć; Liam, Cody, czy Jack Dorian. Każdy z nich mógłby mieć motyw, każdy z nich mógłby być zainteresowany usunięciem jej ze swego życia, każdemu z nich  przysłowiowo „zalazła za skórę”. Każdemu inaczej; nie mogąc pogodzić się z zerwaniem nękając, odrzucając atencję i uwagę jedynego przyjaciela będącego na każde jej skinienie, czy stawiając profesora anglistyki w sytuacji bez wyjścia, bez umiaru prowokując na jego zajęciach. Kto odnajdzie prawdę o śmierci Taryn? Czy Frankie? Czy ci, którzy poczuli się przez jej śmierć zagrożeni?

Trzydzieści siedem rozdziałów zostało podzielone na części „potem” i „przedtem”. Dodatkowo autorzy każdy rozdział zatytułowali imieniem bohatera, z perspektywy którego akcja była relacjonowana przez narratora trzeciosobowego. W książce mamy więc rozdziały przedstawione między innymi z perspektywy Taryn, Frankie, Jacka. Bardzo dobry wątek dotyczył dyskusji wyjętych jakby wprost z seminariów o literaturze mitologicznej, wątek zdradzanych kobiet i zdradzających mężczyzn idealnie wpasował się w moją fascynację historią Heloizy i Abelarda. Te części były bardzo dobrze rozpisane, inspirujące i wyjątkowo mnie ciekawiły. Spodobało mi się również pokazanie detektyw Frankie Loomis nie tylko jako skuteczną policjantkę, ale kobietę z krwi i kości. Kobietę borykającą się z własnymi osobistymi problemami, kobietę niepotrafiącą uporać się z obawą i troską o dorastające bliźniaczki, czy kobietę dla której pewna 46-letnia kobieta stanowi klucz do zagadki o tajemniczą śmierć jej męża sprzed trzech lat.

Nie ukrywam jednak, że ta publikacja nie trzymała mnie w napięciu. Generalnie za mało w niej thrillera. Dla mnie to kryminał z bardzo rozbudowanym wątkiem obyczajowym, w którym splata się klasyczna literatura z obrazem współczesnych rodzin, krzywd małżeńskich, czy problemami społecznymi w grupie studenckiej. Fabuła toczy się niespiesznie. Zanim dojdzie do finałowego rozstrzygnięcia śledztwa autorzy podsuwają liczne tropy. Mimo to zakończenie było do przewidzenia. Napisana jest w bardzo prostym, chronologicznym stylu, dzięki czemu bez kłopotów odnalazłam się w przeszłości i teraźniejszości bohaterów. Mimo, że nie jest to książka „wysokich lotów” czytanie jej sprawiło mi przyjemność. Miło spędziłam przy niej czas. Gdyby nie to, że jest w wielu fragmentach przewidująca ocena końcowa byłaby na pewno wyższa.

Dlaczego więc warto sięgnąć po „Studentkę”? Ano dlatego, że znajdziecie w niej lekką narrację, przyjemny styl, wiele intersujących wątków pobocznych, emocje na płaszczyźnie damsko – męskiej, różne emocje.  To połączenie gwarantuje czytelnikowi dobrą zabawę i relaks z książką w te deszczowe, chłodne wieczory. Zaparzcie sobie gorącą herbatę lub kawę, o ile nie zamierzacie spać i czytajcie, czym i czy w ogóle tak naprawdę zasłużyła sobie tytułowa Studentka na śmierć

Moja ocena 6/10.

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Albatros.