#wydawnictworeplika

„Łapiąc oddech” Amy Koppelman

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

ŁAPIĄC ODDECH

  • Autorka: AMY KOPPELMAN
  • Wydawnictwo: REPLIKA
  • Liczba stron: 240
  • Data premiery: 20.09.2022r.
  • Data premiery światowej: 2003r.

Niezwykle się cieszę, że @Wydawnictwo Replika zdecydowało się zaprezentować polskim czytelnikom książkę, która wiele lat temu czekała aż trzy lata, by zagraniczny wydawca zdecydował się ją opublikować. Długo Amy Koppelman walczyła, by „Łapiąc oddech” ujrzało światło dzienne w 2003 roku. I mimo, że temat depresji poporodowej jest ciągle zrzucany na dalszy plan, to powieść głęboko mną wstrząsnęła ukazując realizm problemu, z którym boryka się młoda matka – piękna kobieta mającego inteligentnego, kochającego męża i mieszkanie z widokiem na Central Park. Książka po wielu latach doczekała się światowego wznowienia w 2021 roku przy okazji ekranizacji filmu pod tym samym tytułem z Amandą Seyfried, którą uwielbiam, w roli głównej i Finnem Wittrockiem. Scenariusz napisała Autorka, a co mnie zdziwiło, sama Amy Koppelman zajęła się też reżyserią. Film miał premierę w dniu 29 października 2021r. Film kręcono w Nowym Jorku i we wsi Great Neck (Nowy Jork, USA). Okres zdjęciowy trwał od września 2019 do października 2020 roku. Ekranizacja przypomniała Polsce o pierwowzorze. Dzięki czemu polska premiera książki odbyła się 20 września br.

Film jeszcze przede mną, ale nie ukrywam, że mam go w planach. Mam nadzieję, że nie wstrząśnie mną tak bardzo jak lektura.

„Jeśli wyglądasz na szczęśliwą i piękną, to jesteś szczęśliwa i piękna.” -„Łapiąc oddech” Amy Koppelman.

To nieprawda. Wie o tym Julie Davis, która mieszkając na Upper West Side, mająca męża zwracającego się do niej „kwiatuszku” i pięknego małego synka Teddy’ego popełnia samobójstwo. Na szczęście próba się nie udaje. Julie zaczyna przepracowywać swoje życie na nowo. Wspierana farmakologią,  prowadzona psychoterapeutycznie przez lekarza. Stara się cieszyć z każdego dnia, wielokrotnie afirmując się z bycia matką, z bycia żoną, z bycia córką. Niespodziewana druga ciąża komplikuje proces leczenia. Dojrzewające w jej łonie dziecko uniemożliwia zażywanie antydepresantów. Niekończące się zmagania z chorobą osłabiają Julie. Czy da radę zawalczyć o wspólną przyszłość dla Ethana, dla Teddy’ego, dla nowonarodzonej Rachel?

Głęboko poruszyła mnie ta lektura!

Amy Koppelman stworzyła idealną postać, by opowiedzieć światu o niszczącej chorobie, jaką jest depresja i jej przebiegu w okresie poporodowym. Julie jako protagonistka powieści pokazuje prawdziwe oblicze kobiety zmagającej się z trudnymi, dołującymi myślami, stanami lękowymi i bezsennością. Stara się ciągle wmawiać sobie, że powinna być szczęśliwa, że nikt z jej otoczenia nie zasługuje na to, by chorowała. W ten sposób chorowała. Nawet w przeddzień nawrotu chorobu tłumaczy mężowi, że przez dziewięć miesięcy czuła się znakomicie, nic jej nie było. Tylko, że depresja to silna jednostka chorobowa, która w najmniej spodziewanym momencie wychodzi z ukrycia, by wszystko zabrać. By ostatecznie zawładnąć całym życiem, wszystkimi przyszłymi dniami. Julie o tym się też przekonała.

„Julie czuje, że zaczyna się pocić i poluzowuje szalik. Ta próżna i brzydka część niej samej zwala się nocą na jej barki. Znowu tu jest, grożąc palcem. Wewnętrzny głos, pełen złych przeczuć ostrzega: Nie uda ci się, cokolwiek byś zrobiła, przegrasz.” -„Łapiąc oddech” Amy Koppelman.

Wzruszyłam się w wielu momentach czytając o normalnie, do której aspirowała Julie. Czytając o jej małych sukcesach. O spacerze z synkiem, o odwiedzinach u koleżanki na prezentacji wyrobów z Tupperware, o zakupach brzoskwiń, z których Julie przygotowywała owocowy mus dla Teddy’ego. Te małe sukcesy, które mogły zamienić się w duże zwycięstwo napawały mnie optymizmem. Szczerze dopingowałam Julie licząc, że finalnie zwycięży, że będzie po tej jasnej, bardziej kolorowej stronie tęczy z kochającym, łagodnym mężem u boku i dwójką wspaniałych, ślicznych dzieciaków.

Książka składa się z trzydziestu krótkich rozdziałów i posłowia autorstwa Adrienne Miller. Nie wiem tylko skąd „Posłowie” zaczyna się informacją, że „(…) powieść „Łapiąc oddech” została opublikowana trzydzieści lat temu…”. Nigdzie nie znalazłam potwierdzenia tej wiadomości. W samym egzemplarzu znalazłam zaś następującą wzmiankę „Copyright © 2003 by Amy Koppelman. First Published by MacAdam/Cage in 2003….” Jakbym nie liczyła, to nadal dziewiętnaście, a nie trzydzieści lat. Frapują mnie takie niezgodności. A szczególnie frapuje mnie niewiedza skąd ten dysonans.

Narracja jest trzecioosobowa, jednakże bardzo intymna. Na Julie i jej walkę z chorobą patrzymy oczami wszystkowiedzącego narratora, który nie tylko relacjonuje wydarzenia z życia Julie, lecz także zagląda do jej duszy, do jej wspomnień i do jej serca. Niestety często odgrzebując najtrudniejsze momenty z jej przeszłości, najmroczniejsze pragnienia i chwile. Szczególnie rola rodziców została dogłębnie zaprezentowana. I rola matki Julie, i rola ojca, którego nie było, a który pozostawił po sobie wiele trudnych wspomnieć i pokłady niespełnionej rodzicielskiej miłości. Narracja się więc całkowicie przeplata. W kolejno ponumerowanych rozdziałach czytelnik zaczytuje się w życiu Julie przed drugą ciążą, a po „wypadku” jak o próbie samobójczej mówi jej własny mąż, a także w okresie ciąży i zaraz po na równi z życiem Julie z obojgiem rodziców i tylko matką. Z życiem Julie przez Ethanem i już razem z nim. Z życiem Julie, która kiedyś była inna, a teraz „(…) chce być żoną dla Ethana i matką dla Teddy’ego…” i która „(…) musi pozwolić sobie na oddech.”. Z życiem Julie na modłę i podobieństwo innych kobiet z grup odniesienia. Tymi, które cieszą się z macierzyństwa. Tymi, które karmią przez sześć miesięcy, nawet jeśli nie mogą brać przepisanych im leków. Tymi, które są szczęśliwe, zawsze szczęśliwe lub by być bardziej precyzyjną, na takie tylko wyglądają. To narracja tragiczna, w wielu jej wymiarach. Nie tylko w postaci samej głównej bohaterki.

Powieść mną wstrząsnęła. Nie spodziewajcie się happy endu, który mi wydawał się możliwy. „Łapiąc oddech” stanowi niespotykany obraz chorej na depresję matki, żony i córki. Życiowo pasywnej kobiety, dla której drobne sprawy nabierały rangi ogromnego wysiłku. Kobiety, której kibicowałam i którym powinniśmy kibicować w prawdziwym życiu. Rozglądajmy się, czy nie widać takiej Julie wokół. Rozglądajmy się i reagujmy, by kiedyś nie było za późno…

Sięgnijcie po to kompendium wiedzy o życiu i walce, którą czasem trzeba stoczyć. Sięgnijcie po „Łapiąc oddech”. Szczerze Was do tego zachęcam.

Moja ocena: 8/10

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję WYDAWNICTWU REPLIKA.

„Pensjonat na Kaczym Wzgórzu” Paulina Kozłowska

/ Słoneczna Strona Życia / 2 Komentarze

PENSJONAT NA KACZYM WZGÓRZU

  • Autor:PAULINA KOZŁOWSKA
  • Wydawnictwo:REPLIKA
  • Liczba stron: 395
  • Data premiery: 23.02.2021r.
  • Moja ocena: 8/10

Ostatnio najbardziej pozytywnie nastawiają mnie do życia powieści obyczajowe, zwłaszcza takie o zaczynaniu życia od nowa w innym miejscu. Kiedy więc usłyszałam o debiucie Pauliny Kozłowskiej „Pensjonat na Kaczym Wzgórzu” wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Dodatkowo zauroczyła mnie ta klimatyczna okładka. Czy jestem zadowolona z lektury?

Trzydziestoletnia Łucja remontuje dom odziedziczony po babci i otwiera w nim „Pensjonat na Kaczym Wzgórzu”, oazę spokoju i miejsce, gdzie poturbowane przez miłość kobiety mogą przemyśleć swoje życie, odpocząć od mężczyzn i zabrać siły. Niespodziewanie okazuje się, że tuż obok znany biznesmen planuje otworzyć Samotnię – oazę męskiej rozpusty. Dwa miejsca o tak różnym przeznaczeniu tuż obok siebie. Czy to nie brzmi jak przepis na katastrofę? Tym bardziej, że Robert Sęp, właściciel sąsiedniego domu działa ja Łucję jak przysłowiowa płachta na byka, wyzwala w niej najgorsze emocje. Mężczyzna również ma dość pyskatej sąsiadki. Wzajemna niechęć jednak przemienia się w wzajemnie przyciąganie i fascynację. Jak dalej rozwinie się ten swoisty galimatias?

Książkę czyta się bardzo przyjemnie i szybko. Błyskotliwe dialogi, świetne spostrzeżenia, humor oraz oryginalne postacie sprawiają, że trudno się od jej kart oderwać. Na wyróżnienie zasługuje fakt, że w żadnym wypadku nie jest to cukierkowa powieść obyczajowa. Narracja jest trzecioosobowa, prowadzona na zmianę z punktu widzenia Roberta i Łucji. Styl i sposób opowiadania dostosowany jest doskonale do osoby, z punktu widzenia której prowadzona jest narracja. Tak więc rozdziały dotyczące Roberta mają bezpośredni, trochę szorstki styl, zawierający wulgaryzmy i męski sposób postrzegania świata. Rozdziały dotyczące Łucji są inne, bardziej spokojne, wyważone, chociaż kobieta jest zdecydowanie temperamentna i charakterna, co widać. Wszyscy przedstawieni w książce bohaterowie są oryginalni i ciekawi. Główna bohaterka Łucja to miła i sympatyczna trzydziestolatka. Długo żyła pod dyktando rodziców i ukochanego, w końcu jego zdrada przelała czarę goryczy i Łucja zdecydowała się przeprowadzić do zrujnowanego, odziedziczonego po babci domu w malowniczej okolicy. Zdeterminowana podejmuje się jego remontu i postanawia tam stworzyć zaciszną przystań, gdzie doświadczone przez los i mężczyzn kobiety będą mogły odzyskać równowagę, skupić się na sobie, nabrać sił. Pensjonat staje się azylem dla kolejnych kobiet i sposobem na życie Łucji. Nie przejmuje się zbytnio w tym, że we wsi pensjonat odwiedzany przez same kobiety jest wytykany palcami i wyśmiewany. Skupia się na pomocy kobietom i własnym życiu do czasu, aż tego spokoju nie zakłóca Robert Sęp. Reprezentuje typ mężczyzn, którzy Łucję irytują. Przystojnym, bogaty, pewny siebie, gbur i bawidamek. Postanawia w sąsiedztwie stworzyć miejsce męskiej rozpusty i nie przejmuje się tym, że zakłóca plany Łucji. Początkowa niechęć między tą dwójką przybiera z czasem na sile, prowadząc prawie do otwartej wojny. Między tą dwójką aż iskrzy. I chociaż Łucja – wygadana, o pełnym kształtach, z burzą ciemnych kręconych włosów nie reprezentuje typu kobiet, na które do tej pory Robert zwracał uwagę, nie potrafi wybić jej sobie z głowy. Książka pełna jest fantastycznego poczucia humoru, jest humor sytuacyjny, zabawne scenki rodzajowe, dowcipne, pełne ironii dialogi. Opisywane przez autorkę scenki i rozmowy powodowały, że uśmiech nie schodził mi z ust i bardzo polubiłam wszystkich bohaterów. Bowiem każda opisana w powieści postać jest niebanalna, przestawiona w sposób zwracający uwagę i intrygujący. Tak więc bardzo polubiłam Kacpra Struzika, który z zahukanego, trzymającego się z boku stażysty przeobraził się w przedsiębiorczego, młodego mężczyznę o ironicznym podejściu do życia. Bardzo polubiłam też dziewczyny, które gościły w pensjonacie Łucji – Karolina, Paulina, Jagoda i Agnieszka to nietuzinkowe kobiety, które mają odwagę być sobą i mimo trudnych przejść i rozczarowań starają się być szczęśliwe i odnaleźć swoją drogę w życiu. Najfajniejsze bowiem w tej książce jest to, że mimo pozornie lekkiej treści i humory dotyka bardzo istotnych kwestii, takich jak poszukiwanie swojego miejsca w życiu, odbudowa swojego życia po zdradzie czy innych trudnych przeżyciach, przemoc domowa, przyjaźń i solidarność kobiet… Mogłabym jeszcze tak wymieniać, ale myślę, że najlepiej będzie, jak sami przeczytacie. Ja na Kaczym Wzgórzu bawiłam się świetnie i z niecierpliwością czekam na zapowiedziany ciąg dalszy.

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję WYDAWNICTWU REPLIKA

.