TOPIELISKA

• Autor:EWA PRZYDRYGA
• Wydawnictwo:MUZA
• Liczba stron:320
• Data premiery:19.05.2021r.

Dopiero co, bo w lutym opublikowałam zaległą recenzję premiery z października 2020 Miała umrzeć od @Ewa Przydryga – strona autorska nakładem Wydawnictwa Muza. Książka według mnie rewelacyjna. Nie bez kozery moja subiektywna ocena 9/10. Dzień po premierze musiałam więc zmierzyć się z najnowszą powieścią autorki, „Topieliska”. Ci co czytają zrozumieją. Czasami się nie da. Po prostu się nie da już dłużej czekać.

„Chciałam za wszelką cenę zachować zimną krew, więc zablokowałam się na wszystkie bodźcie, w szczególności na rozpacz, na strach na złość, na utraconą nadzieję”.

„Topieliska” Ewa Przydryga

To miał być kolejny, zwykły dzień po sylwestrowej nocy. Ból gardła po witaniu na zewnątrz Nowego Roku w samej koktajlowej sukience, zmęczenie, mąż – Kuba leżący obok z czułością, z oddaniem wykonujący swoje obowiązki. Zastępujący Polę w zawiezieniu małego synka do lekarza. To miał być kolejny, zwykły dzień….

Chwilę po rozpoczęciu tego z pozoru zwykłego dnia, mąż ginie, a syn zostaje uznany za zaginiony. Pola rozpoczyna podróż w życie Kuby. W życie którego nie znała. W życie w którym ma nadzieję odszukać ślady minionych dni, w których znajdzie powód tego co się stało. Przyczynę, dlaczego jej życie się skończyło. Życie tak idealne.

Zwykła rodzina

Coś mam szczęście ostatnio do thrillerów psychologicznych, w których rodzina odgrywa znaczącą rolę. To od niej zwykle wszystko się zaczyna i to patrząc  w jej głąb wszystko jesteśmy w stanie wytłumaczyć. Wytłumaczyć zachowanie głównych bohaterów, ich myśli, uczucia, troski, obawy i cienie, które kładą się na z pozoru idealne życie. W dwudziestu pięciu rozdziałach Przydryga podjęła bardzo ważny problem społeczny. Społeczeństwo tworzone przez wychowanków patologicznych, zaburzonych rodziców krzywdzących własne dzieci. Próby wyparcia i poradzenia sobie z tym w dorosłym życiu.

Teoretycznie wszystkie wątki wydawały się ze sobą łączyć. Praca Kuby i jego koleżanka  z przeszłości Maruszka. Siostra Poli, Ida i jej przeszłość. Jej traumy, jej krzywdy, jej motywacje i życie, które sobie ułożyła. Sen Poli, który śni od kilku lat. Sen po którym pozostaje strach, pot i roztrzęsienie. Teoretycznie. To słowo klucz.

Przez pierwszą połowę książki czułam ogromne napięcie. Problemy Kuby w pracy, jego przeszłość, jego siostra, rodzice Poli. Przez ostatnie sto stron, Poli powoli zaczynają otwierać się oczy. Autorka zwróciła uwagę na inne aspekty życia głównej bohaterki. Bohaterki, która jest jednocześnie narratorką powieści. Bohaterki – Poli, która po prostu chciała normalnie żyć. Starała się normalnie żyć wypierając zdarzenia z przeszłości tak głęboko, że tylko świadome śnienie mogło pomóc jej zrozumieć to, co się stało.

Bohaterowie zostali bardzo dobrze wykreowani. Powieść nie jest długa mimo to, zawiera wiele ważnych treści, wiele tajemnic, bolesnych przeżyć, silnych emocji, niezawinionych krzywd. Nie zrozumiałam tylko, co było motywacją dla zachowań i decyzji Kuby. Patrząc ciągle na perspektywę Poli, Kuby trochę mi zabrakło.  

Bardzo dobra proza. Jak sama autorka pisze w posłowiu, dużo ją kosztowała. Ja jako czytelnik podzielam te emocje. Do chwili obecnej czuję targane mną uczucia, moją niezgodę na to, co dzieje się wokół nas, moje współczucie dla Poli. Poli skrzywdzonej, Poli nieodratowanej.

Moja ocena: 8/10

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję WYDAWNICTWU MUZA.