#wydawnictwoświatksiążki | Słoneczna Strona Życia

NAJWIĘKSZA RADOŚĆ, JAKA NAS SPOTKAŁA

Autor: CLAIRE LOMBARDO
Wydawnictwo: ŚWIAT KSIĄŻKI
Liczba stron: 704
Data premiery: 25.09.2024r.

Czasem zdarza mi się sięgać po debiuty literackie. Najczęściej jednak są to kryminały i thrillery. Tym razem jednak sięgnęłam po debiutancką powieść obyczajową. „Największa radość, jaka nas spotkała” Claire Lombardo od Wydawnictwa Świat Książki zwróciła moją uwagę przepięknym wydaniem. Piękna, zielona okładka ze złoconymi, mieniącymi się literami mnie zachwyciła. Opis książki również wydawał się bardzo ciekawy. Jedyne co mnie trochę przerażało przed sięgnięciem po lekturę, to jej objętość, bo powieść na ponad 700 stron. Przeczytałam jednak i dzisiaj chciałaby się z Wami podzielić moimi wrażeniami po lekturze.

Powieść ta opowiada historię Marylin Connoly i David’a Sorenson’a, którzy zakochali się w sobie w latach siedemdziesiątych. Choć wiele ich różniło od początku poczuli ze sobą silną wieź, zdecydowali się być razem i kilkadziesiąt lat później się rodzicami czterech dorosłych córek, z których każda na swój sposób zmaga się z życiem. Najstarsza Wendy po stracie ukochanego męża i wcześniejszej stracie dziecka, ucieczki szuka w alkoholu i seksie z młodszymi mężczyznami. Violet, niegdyś ambitna prawniczka, teraz wzorowa żona i matka, mierzy się ze swoimi lękami i trudną przeszłością. Lisa – świeżo mianowana profesorka, której życie osobiste jest dalekie od ideału, dowiaduje się, że jest w ciąży i musi podjąć decyzję co dalej. Najmłodsza Grace – pieszczoszek rodziców, ma przed nimi sporo tajemnic i czuje, że pogubiła się w życiu. Kiedy w rodzinie Sorensonów pojawia się piętnastoletni Johan – oddane do adopcji dziecko jednej z córek, o którym rodzice nie wiedzieli, jej członkowie muszą się zmierzyć z rodzinną historią, tajemnicami, niedopowiedzeniami i mnóstwem sprzecznych uczuć.

„Największa radość, jaka nas spotkała” to powieść wielowymiarowa, niezwykła w swojej prostocie i ukazaniu najważniejszych aspektów życia. Jest to przede wszystkim powieść o rodzinie, jej dobrych, jak i tych mrocznych odcieniach. To opowieść o miłości małżeńskiej, fascynacji, namiętności, przyjaźni, ale także o miłości rodziców do dzieci i dzieci do rodziców, jak również o trudnej miłości siostrzanej. Ukazuje ona bardzo prawdziwy obraz rodziny i życia, gdzie obok miłości, wsparcia, podziwu, są również te trudniejsze uczucia – zazdrość, poczucie osamotnienia, niezrozumienia, złość.

Powieść składa się z czterech części, nazwanych od pór roku (wiosna, lato, jesień, zima) co możemy odczytać również metaforycznie. Łącznie zawiera 34 rozdziały. Rozdziały, w których akcja toczy się współcześnie, przeplatają się z historią małżeństwa. Zaczyna się ona w 1975 roku, gdy Marylin i David się poznali, opowiada o tym jak rozwijała się ich znajomość, jak przekształciła się w małżeństwo, a także opisuje momenty pojawienia się kolejnych dzieci i wpływ jaki to miało na ich relację. Z jednej strony idealne małżeństwo – łączy ich niesamowita więź – tak silna, że nawet po dziesięcioleciach małżeństwa nadal potrafią patrzeć na siebie z miłością, namiętnością i fascynacją. Powieść pokazuje jednak, że nawet najwspanialsze małżeństwo nie jest wolne od problemów, rozterek, kryzysów, poczucia samotności i żalu. Pokazuje też, że dorastanie z rodzicami, którzy są ze sobą tak blisko, oprócz solidnych fundamentów może też wytworzyć w dzieciach poczucie osamotnienia i zagubienia. Książka doskonale pokazuje, że nawet najwspanialsza relacja nie uchroni nas przed naszą mroczną stroną, która wpisana jest w człowieczeństwo. Ukazuje złożoność i wielowymiarowość relacji międzyludzkich. Mnie bardzo poruszyło podejście autorki do macierzyństwa. Przedstawia je jako wielkie błogosławieństwo, ale zarazem wielką odpowiedzialność i ciężar. Doskonale oddaje to cytat:

Nigdy nie wytłumaczyła córce tego wszystkiego „Dzięki tobie dowiedziałam się, że moje serce to tak naprawdę bezdenna otchłań radości i rozpaczy”. Nie powiedziała nigdy: Nadałaś sens mojemu życiu i zrujnowałaś je jednocześnie”.

Macierzyństwo ukazane więc jest w powieści bardzo prawdziwie, odarte z obecnej często w społecznym przekazie i mediach społecznościowych idealizacji. Doskonale pokazuje, że macierzyństwo diametralnie zmienia życie, to niewyobrażalna miłość, radość i szczęście, ale momentami również ogromny lęk, poczucie zagubienia, zmęczenia i rozpaczy. Świetnie ukazane są również różne etapy rodzicielstwa, gdy po słodkim, ale ogromnie męczącym okresie bycia rodzicami małego dziecka, przechodzi się w etap szkolny, gdzie dziecko staje się trochę bardziej samodzielne, ale nadal potrzebuje rodzica, który jest dla niego ważny i nagle jak obuchem w łeb dostaje się okresem nastoletnim, gdzie te ukochane i wypieszczone dzieciątko staje się nagle wyrośniętym, momentami prawie obcym człowiekiem, z wiecznym pretensjami, buntem, fochami, który przestaje liczyć się z opinią rodziców, a czasem nawet za wszelką cenę chce zrobić im na przekór. Ja właśnie jako matka znajduję się na tym etapie, dlatego czytanie o tym było dla mnie wielką ulgą i oczyszczeniem.

Akcja powieści toczy się niespiesznie, styl jest specyficzny – zaczynając czytać skojarzyłam go z powieściami, które powstały dziesięciolecia temu. Jest on inny, mniej prosty i bezpośredni niż w większości współczesnych powieści. Po kilku stronach jednak się do niego przyzwyczaiłam i otulił mnie on jak ciepły kocyk. To prawdziwa literatura piękna! Lektura tej powieści niesie ze sobą wiele emocji, skłania do refleksji, na temat złożoności relacji międzyludzkich, zwłaszcza tych w rodzinie. Pokazuje, że nawet w bliskich relacjach są takie momenty, gdy sami musimy stawić czoła swoim demonom. Autorka doskonale oddała głębię psychologiczną postaci. Każda z nich ma w sobie i dobro, i zło, blaski i cienie.

Jeżeli szukacie lektury życiowej, które poruszy w Was przeróżne emocje, da Wam do myślenia, a jednocześnie pozostawi z uczuciem ukojenia to koniecznie sięgnijcie po tę powieść. Powieść bardzo dojrzałą, pełną. Zasługuje to na podkreślenie tym bardziej, że to debiut. Jest to naprawdę piękna, poruszająca i trafiające w serce lektura i ja na pewno sięgnę po kolejną książkę autorki, kiedy tylko się ukaże😊

Moja ocena: 8/10

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję WYDAWNICTWU ŚWIAT KSIĄŻKI.

OSKARŻONA

Autorka: MAGDA STACHULA
Cykl: LENA (tom 3)
Wydawnictwo: ŚWIAT KSIĄŻKI
Liczba stron: 368
Data premiery: 13.04.2022r.

Nie czytałam poprzednich dwóch tomów cyklu pt. „Oszukana” i „Odnaleziona”. Wiedziona jednak ich recenzjami, słusznie założyłam, że książki o Lenie można czytać odrębnie. Jeśli chodzi o literacką znajomość z Autorką @Magda Stachula to przeczytałam jej dwie publikacje, które oceniłam bardzo wysoko, tj. „W pułapce” (recenzja na klik) oraz „Idealna”, która była debiutem Pani Magdy. „Oskarżoną”, która premierę miała 13 kwietnia br. otrzymałam od Wydawnictwa @swiatksiazkipl, za co niezmiernie dziękuję.

„W jej przeświadczeniu niczego mi nie brakuje. Mam piękny widok z okna, dobre jedzenie i cykliczne odwiedziny mamusi. Codziennie. Czego chcieć więcej i kto inny mógłby liczyć na tak dobrą matkę? A ja czuję się jak ptak w klatce, niby bezpieczny, niby dopieszczany, ale tak naprawdę już dawno martwy.” -„Oskarżona” Magda Stachula.

Tak swoje życie kwituje jeden z głównych bohaterów „Oskarżonej”. By być bardziej precyzyjną, jeden z czterech. Fabuła kręci się wokół Leny, Emila, Nikodema i Anny. Wszyscy związani są z historiami, które miały miejsce w poprzednich dwóch tomach cyklu. Wszyscy, w jakiś sposób są ze sobą powiązani. Każdy coś ukrywa, przed czymś się chroni. Lena po zdemaskowaniu ucieka z Kopenhagi do Madrytu, gdzie zatrzymuje się u swojej przyjaciółki Izy. Emil aktywnie uczestniczy w poszukiwaniu winnego śmierci jego byłej dziewczyny, pielęgniarki Sylwii. Anna próbuje wyplątać się z relacji z byłym partnerem Andresem, który wysyła jej niepokojące smsy. A Nikodem orbitując między zaborczą matką załatwiającą za niego wszystkie sprawy, stara się odzyskać na nową Lenę. Dziewczynę, która swego czasu go opuściła, a o której on nigdy nie zapomniał.

Bardzo podobała mi się konstrukcja książki. Jest to bez wątpienia jej zaleta. Autorka podzieliła fabułę na krótkie rozdziały. Każdy zatytułowany datą i imieniem bohaterów, z których perspektywy opowiadana jest historia, a także miejscem akcji. Wiele zdarzeń się przeplata, wiele sytuacji czytelnik obserwuje z różnych perspektyw. Jest np. rozdział zatytułowany „Anna. 22 października 2019. Kopenhaga” i zaraz pojawia się podobny „Emil. 22 października 2019. Kopenhaga”. Ta przeplatająca się narracja, to wieloaktorstwo jednej sceny zasługuje na respekt. Akcja dzieje się w wielu miejscach; w duńskiej Kopenhadze, hiszpańskiej Maladze, polskim Poznaniu, Krakowie, czy nad Jeziorem Powidzkim. Narracja jest pierwszoosobowa. Opisywane zdarzenia czytelnik poznaje więc z „pierwszej ręki”, z najbardziej intymnej strony. Dzięki temu dowiaduje się nie tylko, co dzieje się wokół, ale także co dzieje się w myślach i duszy bohaterów. Akcja toczy się dość szybko, jest pełna dialogów, mimo, że fabuła nie jest porywająca. Opiera się na przeszłych zdarzeniach, które mają skutek w teraźniejszości. W wielu miejscach Autorka zawarła powtórzenia z uprzednich części, by czytelnik niezaznajomiony z serią mógł rozeznać się w sytuacji. Myślę, że dla czytelnika z odpowiednią wiedzą, te wielokrotne odnoszenie się do zdarzeń z przeszłości, może być niezmiernie nudne. A Epilog daje obietnicę na kontynuację. Ciekawe, czy otwarte pytania wreszcie uzyskają odpowiedzi.

Mi w odbiorze bardzo przeszkadzały błędy fabularne oraz językowe. Gdzieś zabrakło słowa „się” w zdaniu. W innym miejscu zamiast naciskając przycisk windy napisane zostało „(…) naciskając przycisk widny”. Konstrukcja wypowiedzi „A tobie mówiła ci coś o tym wieczorze? – pytam.” zawiera nadprogramowe „ci”. Najpierw czytałam o interesującej zawartości szamba dwa metry pod ziemią (w rozdziale „Nikodem. 19 października 2019. Jezioro Powidzkie”, by już w akcji umiejscowionej w tym samym miejscu, lecz 1 listopada 2019 dowiedzieć się, że bohater zastanawia się; „Gdyby tylko wiedziała, co znajduje się niecały metr poniżej.”. W gwoli ścisłości, obie sytuacje dotyczą ciekawego szamba. A w zdaniu „Robi krok do przodku…” skupiłam się na słowie „przodku” zachodząc w głowę, czy czasem nie miało być „przodu”. Sięgnęłam nawet do Słownika Języka Polskiego i dowiedziałam się, że „przodek” oznacza: „1. w zoologii: osobnik, od którego wywodzą się organizmy pochodne; 2. w kopalni: czoło chodnika, ściany albo komory, miejsce, gdzie wydobywa się kopalinę; 3. w rolnictwie: przednia część wozu lub pługa koleśnego; 4. w wojsku: przodek działowy – pojazd dwukołowy, do którego mocowano działo w celu przetransportowania go; 5. dawniej: płaszczyzna lub linia stanowiąca przednią część czegoś; przód, front, czoło”. (cyt. za: https://sjp.pl/przodek). Nie wiem, czy użycie dawnego określenia „przodu” we współczesnej wypowiedzi literackiej było celowym zamierzeniem Autorki. Możliwe też, że tylko mnie zaciekawiło i stanowiło podstawę do głębszej analizy. Cóż, nie raz już wspominałam, że ta moja uważność przy czytaniu jest chwilami prawdziwym utrapieniem😉.

Nie do końca wgryzłam się w historię. Oczekiwałam trzymającego w napięciu thrillera pełnego zwrotów akcji i pasjonujących pościgów. Otrzymałam jakby rekonstrukcję „po”. Po ciekawych zdarzeniach z przeszłości, kolejne skutki wcześniej podjętych decyzji i nieplanowane przypadkowe śmierci. Nawet jakoś tej prawdziwej gangsterki mi zabrakło. Nie określiłabym „Oskarżonej” jako thriller. Raczej odebrałam ją jako lekki, dynamicznie i przejrzyście napisany kryminał z rozbudowanymi wątkami obyczajowymi, chociaż zestaw bohaterów okazał się bardzo interesujący.

Moja ocena: 6/10

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Świat Książki.