Miesiąc: Grudzień 2021

„Krwawe łzy” Wojciech Wójcik

/ Słoneczna Strona Życia / 2 Komentarze

KRWAWE ŁZY

  • Autor: WOJCIECH WÓJCIK
  • Cykl: AGNIESZKA JAMRÓZ I PAWEŁ ŁUKASIK, tom 2
  • Wydawnictwo: ZYSK I S-KA
  • Liczba stron: 720
  • Data premiery: 23.11.2021r.

Ależ ostatnio rozpieszcza mnie Wydawnictwo @Zysk i S-ka 😊. Ileż listopadowych nowości jego nakładem czeka na mnie. Tak z grubsza patrząc na moją biblioteczkę jeszcze na pewno trzy i to wszystkie w wigilijnym, świątecznym duchu. A takie książki w grudniu czytam najchętniej.

Wracając jednak do pozycji, o której dzisiaj chciałam napisać przyznaję, że czekała na mnie dość długo. „Krwawe łzy” Wojciecha Wójcika premierę miały 23 listopada br. Aż dziw, że tyle wytrzymałam po odebraniu przesyłki, tym bardziej, że poprzednia książka Autora, „Kurs na śmierć” mi się spodobała. Było w niej wszystko. Wyraziści bohaterowie, ciekawa postać kobieca, intrygujący wątek świata policyjnego oraz zbrodnia, prawie doskonała. Czy „Krwawe łzy” powtórzą sukces poprzednika?

„Sztuka jest dobra dla ludzi, którzy nie mają w życiu większych problemów” – „Krwawe łzy” Wojciech Wójcik.

Tym razem Autor zabiera nas w podróż do przygranicznych Długosielc, gdzie odnalezione zostało ciało mężczyzny z poderżniętym gardłem. Komisarz Paweł Łukasik rozpoznaje w nim ojca Wiktorii. Wiktorii, z którą łączył go romantyczny związek przerwany z nieznanych mu do tej pory przyczyn. Czy odejście Wiktorii łączy się z późniejszą śmiercią jej ojca? Jednocześnie Agnieszka Jamróz po zakończeniu kursu podstawowego w Akademii Szkolenia Policji powołana została do przewiezienia ciała zamordowanego komendanta placówki straży granicznej. Czy jego śmierć wiąże się ze śmiercią ukraińskiego pogranicznika, który zginął w ten sam sposób sześć miesięcy wcześniej? Dwoje śledczych, dwoje policjantów, dwie ofiary i wiele teorii do sprawdzenia. Jamróz i Łukasik w akcji, w której historii ma znaczenie, a duchy przeszłości powracają w najmniej oczekiwanym momencie.

Fabuła została ujęta w nieponumerowanych rozdziałach. Każdy z nich oznaczony jest datą i miejscem akcji.  Autor prowadzi akcję dwuwymiarowo, naprzemiennie. Dwóch różnych śledczych, prowadzi na pozór dwa odrębne śledztwa. Agnieszka z nonszalanckim, trochę gburowatym Wnukiem. Paweł z asesorem Górskim. I w jednym, i w drugim miesza prokurator Lichocka. Trzydziestoczteroletnia kobieta z dziewczęcym głosem, przed którą drżą i policjanci, i pracownicy prokuratury. I to postać Lichockiej była dla mnie pozytywnym zaskoczeniem. Lubię takie kobiety petardy, które umiejętnie dążą do celu nie zważając na opinie innych, na niechęć której są poddawane. Wójcik jest mistrzem wielowątkowości. Pociąga za sznurki różnymi pobocznymi postaciami, co wprawiało mnie chwilami w osłupienie. Trudno się skupić na domniemanym śledczym, jeśli moje myśli biegną w stronę innych wydarzeń, które zostały rozpisane dość szczegółowo. Nie traktuję jednak stylu Wójcika jako wadę. Wręcz przeciwnie urozmaica on gatunek kryminału, w którym nie tylko chodzi o ofiarę i sprawcę, lecz również o inne okoliczności, które bardziej lub mniej miały dla sprawy znaczenie.

Narracja prowadzona jest w trzeciej osobie czasu przeszłego. Na wydarzenia patrzymy oczami głównych bohaterów, tj. Pawła i Agnieszki. Narrator o wszystkim wie, dopowiada, dodatkowo opisując scenografię, nastrój i pogodę w sposób bardzo szczegółowy. Autentyczności dodają scenopisy przesłuchań śledczych, które wprowadziły do powieści świeżość. Wyniki i teorie śledcze formułujemy w tych momentach nie z perspektywy wydarzeń, lecz z poziomu zapisanych zeznań świadków, podejrzanych, czy rodziny ofiar.  Chapeau bas dla Autora za klamrę w zakończeniu, która spięła wszystkie pozornie nieistotne wątki.  Do tego niebezpieczny obraz Bieszczad, jakże mrocznych i chłodnych w tą zimową aurę, chwilami przyprawiał mnie o dreszcze. Na uwagę zasługuje również temat związany z pisaniem ikon oraz szeroki aspekt najbardziej cennych i pożądanych ikonopisarzy. Ogrom bohaterów chwilami mnie przytłaczał. Myliłam się w tych wszystkich Jagiełłach, Gwóździach, Zającach, Wilkach i Kotach.

„Krwawe łzy” to interesujący, wieloaspektowy kryminał z rozbudowanymi kreacjami bohaterów. Jest ich cała gama. Od możnych radzieckich dygnitarzy, po pograniczników po polskiej i ukraińskiej stronie, przez policjantów i prokuratorów, a także wiejskich pijaczków, zabobonnych bab, czy znachorek opiekujących się własnym, małym cmentarzykiem. To książka, w której duch Podlasia i Bieszczad został zachowany, bardzo prawdziwie odzwierciedlony. Fantastycznie czytało mi się o miejscach, w których nigdy nie byłam, o współpracy i niepokojach po jednej oraz po drugiej stronie granicy, i o sile pieniądza. Podobno jak nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o pieniądze.

Reasumując, warto zanurzyć się w świetnie skonstruowane śledztwo, z wieloma bocznicami, które prowadzą czytelnika na manowce, a także poobserwować oczami wyobraźni Bieszczady zimą. Jeśli jesteście tego samego zdania to „Krwawe łzy” są dla Was. Miłej lektury.

Moja ocena: 8/10

Za egzemplarz recenzencki bardzo dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-ka.

„Pierogi z kimchi. Koreańskie smaki dla każdego” Wioleta Błazucka

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

PIEROGI Z KIMCHI. KOREAŃSKIE SMAKI DLA KAŻDEGO

  • Autorka: WIOLETA BŁAZUCKA
  • Wydawnictwo: ZNAK HORYZONT
  • Liczba stron: 320
  • Data premiery: 27.10.2021r.

Książki kucharskie bardzo lubię. Od czasu do czasu sięgam do nich, by urozmaicić moją kuchnię. Jedynie mam problem z recenzjami😉. Bo jak tu zrecenzować książkę kucharską? Przecież wygodniej mi pisać, który przepis mi zasmakował najbardziej lub który mnie wprost zachwycił i zadziwił. Jedną z tych, które chcę Wam dziś zaprezentować to „Pierogi z kimchi. Koreańskie smaki dla każdego”  Wiolety Błazuckiej wydana nakładem Wydawnictwa @znakhoryzont. Kuchnię koreańską wprost ubóstwiam, szczególnie, gdy nie muszę przygotować z niej potraw sama😊.

Wiola i jej synek Sonu zabierają Czytelnika w podróż do odległej Korei, w której Autorka gotuje wyśmienite tradycyjne dania koreańskie. Książka to zbiór przepisów z kanału na YouTubie „Pierogi z Kimchi”. Kanał ma rzeszę swoich zwolenników, więc tym bardziej, książka powinna znaleźć się w każdym domu, gdzie nie tylko króluje schabowy, ziemniaki i kapusta, lecz jest przestrzeń do odkrywania nowych, orientalnych smaków. Książka obejmuje wiele wcieleń koreańskiego gotowania. Dla mniej zaawansowanych Polaków są dania przygotowywane ze składników dostępnych w każdym polskim sklepie. Dla ludzi lubiących poszukiwania Autorka proponuje potrawy, które wymagają co najmniej dwóch „nietypowych” składników. O poziomie mistrza kuchni koreańskiej nie wspomnę. To naprawdę dla najbardziej zatwardziałych fanów i odkrywców w jednej osobie.

Podoba mi się szata graficzna książki, jest bardzo optymistyczna. Równie spodobała mi się sama Autorka, Polka mieszkająca w Korei. Bardzo cenię sobie ludzi pozytywnie zakręconych, którzy potrafią zmienić swój świat w okamgnieniu, by próbować szczęścia, które gdzieś na nich czeka na horyzoncie. Do szefa kuchni mi daleko. Nie ukrywam, że próbowałam więc dań, których przygotowanie jest jak najprostsze. Poza poziom potraw zrobionych ze składników dostępnych w każdym polskim sklepie, nie wyszłam. I tak podróż w koreańską kuchnię uważam za udaną. Nawet trudno brzmiące potrawy można przygotować w dość prosty sposób. Wystarczy tylko trochę samozaparcia, chęci i czasu, a nasze talerze owinie wyjątkowy zapach, a kubki smakowe zakosztują nowych, orientalnych dobroci.

Książka jest kompleksowa, a zarazem bardzo prosta w odbiorze. Ja kuchni koreańskiej mówię TAK, a Wy?  

Moja ocena: 8/10

Dziękuję Wydawnictwu Znak Horyzont  za możliwość zapoznania się i podzielenia się z Wami tą książką.

„Ty albo żadna” Magdalena Kordel

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

TY ALBO ŻADNA

  • Autorka: MAGDALENA KORDEL
  • Cykl: Tajemnice (tom 2)
  • Wydawnictwo: ZNAK
  • Liczba stron: 400
  • Data premiery: 15.09.2021r.

Przy okazji publikacji recenzji listopadowej premiery od @wydawnictwoznakpl pt. „A ja na ciebie zaczekam” @magdalena kordel, uświadomiłam sobie, że zalegam z recenzją premiery z września ☹. Nie wiem jak to się stało. Wszak urzekła mnie sama okładka książki „Ty albo żadna”, a już o wnętrzu nie wspominając. To kontynuacja „Zanim wyznasz mi miłość”, którą zrecenzowałam w sierpniu. W ten przedświąteczny czas spieszę więc z nadrobieniem tego faux pas, bo jak to mówią Jaka Wigilia taki cały rok, a ja rok 2022 nie chcę zaczynać i kończyć z zaległościami recenzenckimi.

W tej części cyklu „Tajemnice” poznajemy kolejnych bohaterów. To cała kawalkada ciekawych postaci. Ruta – wychowanka domu dziecka i jej przyjaciel – Mateusz. Do tego sama babcia Adela i jej siostra. Rutę która się wychowała w domu dziecka, jej przyjaciela (czy aby tylko?) Mateusza. Wkracza też na scenę Halina, która do dotychczas uznana była  za zmarłą. Jak się zachowa babka Adela, po pojawieniu się u jej boku osoby, której się nie spodziewała? Czy przyjmie ją radośnie? Czy zamknie serce szukając sposobu na odsunięcie tajemnicy rodzinnej, której do tej pory starała się ukryć przed światłem dziennym.

Nie wiem czym sobie zasłużyła Magdalena Kordel i my Czytelnicy, że Wydawnictwo Znak zaskakująco szybko publikuje kolejne książki Autorki, wręcz z prędkością światła. Dzięki niemu właśnie mamy możliwość zaznajomienia się z kolejnymi pozycjami tej poczytnej, rodzimej Autorki. Czytaliście którąś z jej bestsellerów? Jeśli nie to polecam „Anioł do wynajęcia”, „W blasku słońca” i całą serię ,,Malownicze”. Część ,,Tajemnice”, której recenzja drugiego cyklu przed Wami, także jest warta Waszej uwagi. To kolejne rozliczenie Kordel z tajemnicami rodzinnymi, które nie powinny wieczność leżeć schowane w najgłębszym zakątku domostwa. To próba odpowiedzenia nam na pytanie, ile może znieść człowiek, który ucieka przed prawdą, który z prawdą się nie potrafi zmierzyć. Do tej wspaniałe postaci. Szczególnie te kobiece. Bardzo spodobała mi się Ewelina oraz sama babka Adela. To kobiety z krwi i kości, naznaczone przeszłością, które muszą wreszcie odnaleźć spokój, nawet jeśli wymagana będzie konfrontacja z tym, co minione.

To trzecia książka Autorki, którą przeczytałam i zrecenzowałam w tym roku. Dobra, jak dwie poprzednie. To pozycja obowiązkowa na zimowe wieczory, gdy potrzebujemy otulenia, oddechu. Takich książek mi trzeba w tym mijającym roku. Takich, które dostarczają refleksji, relaksu i pozytywnego nastawienia do życia. Gorąco polecam!

Moja ocena: 7/10

Za egzemplarz recenzencki bardzo dziękuję Wydawnictwu Znak.

„Moje wyspy. Kobiecość w stylu vintage, ironicznie i na serio” Małgorzata Czapczyńska

/ Słoneczna Strona Życia / 3 Komentarze

MOJE WYSPY. KOBIECOŚĆ W STYLU VINTAGE, IRONICZNIE I NA SERIO

  • Autorka: MAŁGORZATA CZAPCZYŃSKA
  • Wydawnictwo: PASCAL
  • Liczba stron: 304
  • Data premiery: 13.10.2021r.

W dziwnych czasach żyjemy. Inflacja wzrasta, chodzimy zamaskowani, a autorzy postów, fanpage’ów mają nam tak samo dużo do zaoferowania, jak publicyści, literaci, filolodzy, czy filozofowie. Fanpage Małgorzaty Czapczyńskiej @Moje wyspy nie śledzę. Może powinnam? Przecież nie bez przyczyny obserwuje go 214 tysięcy obserwujących. Warto jest być w doborowym towarzystwie😊.

Książka „Moje wyspy. Kobiecość w stylu vintage, ironicznie i na serio” wydana nakładem Wydawnictwa PASCAL dotarła do mnie z opóźnieniem. Jej premiera przypadała na 13 października, a ja zachęcam Was do lektury mojej opinii na jej temat w ten grudniowy, mroźny poranek.

„Dziewczyny, nie przejmujcie się. Pamiętajcie, że fajna kiecka i modny kapelusz są dużo ważniejsze od męża. Jest wiele miejsc, do których możesz iść bez męża. A niewiele do których możesz pójść bez kiecki i kapelusza” – „Moje wyspy. Kobiecość w stylu vintage, ironicznie i na serio” Małgorzata Czapczyńska.

I jeden z moich ulubionych:

„– Myszko, a co byś zrobiła, gdybym cię rzucił dla innej kobiety? Żałowałabyś?

– No co ty? Obcej baby?” – „Moje wyspy. Kobiecość w stylu vintage, ironicznie i na serio” Małgorzata Czapczyńska.”

Takich cytatów zaznaczyłam mnóstwo. Gdybym chciała je wszystkie zawrzeć w tej recenzji przekroczyłabym chyba, i to sporo, znośną jej długość. Małgorzata Czapczyńska słynie z inteligentnej ironii i specyficznego dowcipu. Jej posty przywołują uśmiech na twarzy, a momentami zdumienie. Pokusiła się pokazać nam swoją „wyspę” w trochę inny sposób, całkowicie wyjątkowy. W swej książce funduje nam podróż w czasy przeszłe, sięgające nawet XIX wieku. Do tego urozmaica naszą podróż przepięknymi fotografiami w stylu vintage. Z perspektywy takich wielkich jak: Pola Negri, Marlene Dietrich, Irena Kwiatkowska, Ingrid Bergman, Kalina Jędrusik i wielu innych, uczy nas kobiecości, w różnym tego słowa znaczeniu. A o kobietach zawsze warto czytać. Nie tylko będąc kobietą.

Książka podzielona jest na pięć części. W części zatytułowanej „My, kobiety” zobrazowane zostały portrety wielu kobiet, które odegrały istotną rolę w życiu społecznym na wielu płaszczyznach. Dalej części „Związki”, „Miłość” i „Małżeństwo” dotykają relacji z różnego punktu widzenia.  W ostatniej części zatytułowanej „Szczęście” Autorka zmusza nas do zastanowienia się nad tym, co tak naprawdę dla nas powinno być w życiu paliwem, jak moglibyśmy sobie upięknić otaczający nas świat. Do tego cytaty, które wprowadzają nas do każdego z rozważań. Cytaty stanowiące pewnego rodzaju preludium, zaproszenie do tego, co kryje się za kolejnymi literami otulającymi stronę.

To publikacja w stylu tych „INNE”, które nie da się jednoznacznie określić i wrzucić do któregoś z gatunków literackich. Trochę prześmiewczych anegdot, trochę biografii i napisanego z humorem poradnika. Do tego esejowy styl pisania, który powoduje, że książkę czyta się naprawdę szybko. Bez wątpienia to jedna z najlepszych pozycji dla kobiet. Idealna na zbliżające się Święta!!!

Moja ocena: 7/10

Za możliwość zapoznania się z lekturą bardzo dziękuję Wydawnictwu Pascal.

„Dlaczego właśnie ja? Kiedy złe rzeczy zdarzają się dobrym ludziom” Harold S. Kushner

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

DLACZEGO WŁAŚNIE JA? KIEDY ZŁE RZECZY ZDARZAJĄ SIĘ DOBRYM LUDZIOM

  • Autor: HAROLD S. KUSHNER
  • Wydawnictwo: ZYSK I S-KA
  • Liczba stron: 196
  • Data premiery: 30.09.2021r.
  • Data pierwszego wydania polskiego: 01.01.1981r.

Zaciekawił mnie tytuł tej książki, który wiele obiecywał. Sam Autor to amerykański teolog i rabin, który musiał zmierzyć się z trudnymi pytaniami, gdy okazało się, że jego syn Aaron jest nieuleczalnie chory i nie dożyje starości. Dlatego sięgnęłam po „Dlaczego właśnie ja? Kiedy złe rzeczy zdarzają się dobrym ludziom” Harolda S. Kushnera wydanej nakładem Wydawnictwa @Zysk i S-ka.

Opis Wydawcy:

„Jedna z najważniejszych książek o rozwoju duchowym, która stała się źródłem inspiracji dla milionów czytelników na całym świecie. Dlaczego uczciwi i przyzwoici ludzie cierpią? Dlaczego nieszczęścia i nagła śmierć spotyka niewinnych? Gdzie jest Bóg, kiedy cierpią i giną dobrzy ludzie?”

Spodziewałam się bardziej książki motywacyjnej, a dostałam typowo religijną interpretację cierpienia w stylu „cierpienie uszlachetnia”. Z tą koncepcją nie jest mi po drodze i pewnie dlatego moja ocena jest taka sroga. Książka nadaje się dla osoby głęboko wierzącej. Mi trudno było przebrnąć przez niektóre slogany, tłumaczenia, odniesienia. Nie znalazłam odpowiedzi w tej pozycji na pytanie; dlaczego złe rzeczy zdarzają się dobrym ludziom?, które Autor obiecywał w tytule. Nadal nie wiem, po co ogrom krzywd, które zdarzają się dobrym ludziom. Gdzie szukać ich sensu i odpowiedzi? Kushner obrał jeden moralizatorski ton. Skupił się wyłącznie na obszarze duchowości w rozumieniu głębokiej relacji z Bogiem. I owszem, w wielu miejscach prześwita światełko nadziei, które niestety będzie wyłącznie wartościowe dla tych, co oczekują poznania i spotkania z Najwyższym. W wielu miejscach, mimo małej ilości stron, Autor karmił mnie filozoficznymi rozważaniami. Chwilami nie mogłam przebrnąć przez teologiczne dysputy z samym sobą, które zafundował mi Kushner. To dziwne, bo filozofia wcale nie była dla mnie najgorszym przedmiotem na studiach. Wręcz przeciwnie żywo czytałam i dyskutowałam rozmaite teorie konfrontując je z moimi teraźniejszymi opiniami. Zabrakło mi bez wątpienia w tej pozycji takie prostego przesłania. Przesłania dla wszystkich, z którego będzie wyzierać energia i nadzieja. Nadzieja, że przecież jutro też jest dzień. Dzień, w którym wszystko się może zdarzyć.

Moja ocena: 5/10

Recenzja powstała dzięki Wydawnictwu Zysk i S-ka.

„W cieniu narcyza. Jak rozpoznać toksyczną relację i uwolnić się z niej” Julie L. Hall

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

W CIENIU NARCYZA. JAK ROZPOZNAĆ TOKSYCZNĄ RELACJĘ I UWOLNIĆ SIĘ Z NIEJ

  • Autorka: JULIE L. HALL
  • Wydawnictwo: WYDAWNICTWO KOBIECE
  • Liczba stron: 448
  • Data premiery: 25.08.2021r.

Osobowość narcystyczna jest jedną z najtrudniej do okiełznania. Nie wynika bynajmniej z trudności tego zaburzenia, lecz bardziej z tego, że narcyz nie uświadamia sobie, że jest chory. Przecież narcyzem większość z nas chciałaby być. „Heinz Kohut, neurolog, twórca kierunku w psychoanalizie, opisał dwa typy narcystycznych zaburzeń: typ niebaczny – arogancki, wielkościowy, agresywny oraz typ nadwrażliwy – nieśmiały, zahamowany, nadwrażliwy na krytykę. Za to Otto Kernberg wymienia takie cechy kliniczne narcystycznych zaburzeń jak: nadmierny egocentryzm, zależność od podziwu (patologia JA), nadmierna zazdrość, wykorzystywanie innych, brak empatii (patologia relacji), od deficytu zdolności do smutku i żałoby, poprzez wahania nastroju, odczuwania wstydu do zachowań antyspołecznych (patologia superego)” (cyt. za: Osobowość narcystyczna). I podobno jest to cecha występująca w 75% u mężczyzn. To dzięki @Wydawnictwo Kobiece polskie Czytelniczki mają możliwość zrozumienia, czym jest życie z narcyzem, po czym go zdiagnozować i jak się przed narcyzem chronić. Przed Wami recenzja „W cieniu narcyza. Jak rozpoznać toksyczną relację i uwolnić się z niej” Julie L. Hall.

O tym, że toksyczne relacje nigdy nie są dobre pisze wprost Julie L. Hall w swojej książce. Autorka nakłania nas do uważnego przyjrzenia się własnym relacjom z perspektywy tego, trudnego do zdiagnozowania zaburzenia osobowości. To książka pełna współczucia dla tych, którzy bardziej lub mniej świadomie uwikłali się w taki związek. Dzięki niej mamy możliwość nauczenia się rozpoznawania pewnych symptomów, które w konfrontacji z naszymi doświadczeniami i odczuciami pomogą poradzić nam sobie z traumą, którą niesie ze sobą życie z narcyzem. I to bez względu, czy narcyzem jest partner, czy rodzic, czy dziecko.

Do recenzji tej książki zbierałam się bardzo długo. Nie dlatego, że nie ma nic do zaoferowania. Wręcz przeciwnie. Tylko dlatego, że pewne okoliczności nie do końca dla mnie dotychczas zrozumiałe i pojęte, zostały zebrane w dość poczytny poradnik. Dzięki niemu zrozumiałam, że nad wyraz przeświadczenie o swojej wyjątkowości, każdy mały sukces przeobrażanie w ogromne osiągnięcie praktycznie na miarę nagrody Nobla może być objawem tego zaburzenia. Nagle dotarło do mnie, że świadomość wszechogarniającej władzy może być niezdrowa i nie do końca ze mną jest coś nie tak, gdy wetuję i nie akceptuję takiego zachowania. Do tego przemoc, najczęściej psychiczna, emocjonalna i finansowa, którą narcyz stosuje praktycznie w każdej bliskiej relacji powaliła mnie na kolana. Chęć i dążenie do ciągłego podporządkowywania sobie innych, podporządkowywania całego świata, jako jednostka chorobowa napawała mnie lękiem. Chwilami analizowałam wiele zachowań moich bliskich pod tym kątem, dzięki świadomości, że takie zachowania nie powinny być akceptowane, nie powinny być tolerowane i wymagają długotrwałego leczenia. Autorka otworzyła w mojej głowie pewną szufladę, szufladę odczuć, o których zwykle starałam się nie pamiętać i szybko zapominać. Pewnie dlatego zrecenzowania tej pozycji unikałam jak ognia, nie chcąc się mierzyć z zapamiętanymi przeze mnie schematami, mechanizmami, z którymi przychodzi nam żyć.

Jest to bardzo wartościowa pozycja. Pozycja, która otwiera oczy na świat i na tych, którzy nas otaczają. I to świat, który wcale nie wygląda tak różowo jak w piosence Zespołu Łzy „Narcyz”. Pozwólcie, że w zakończeniu zacytuję.

„To ja, Narcyz się nazywam

Przepraszam i dziękuję, ja tych słów nie używam

Jestem piękny i uroczy, popatrzcie w moje oczy

Jestem przecież najpiękniejszy, a na pewno najskromniejszy

Moja ocena: 7/10

Za egzemplarz recenzencki bardzo dziękuję Wydawnictwu Kobiece.

„Wielka Panda i Mały Smok” James Norbury

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

WIELKA PANDA I MAŁY SMOK

  • Autor: JAMES NORBURY
  • Wydawnictwo: ALBATROS
  • Liczba stron: 160
  • Data premiery: 27.10.2021r.

Już dawno przestałam wierzyć Wydawcom i recenzentom, szczególnie przedpremierowym😉. Staram się nie nastrajać ani pozytywnie, ani negatywnie. Czasem książka mnie zaskakuje trafnością do wydanych opinii, czasem wręcz przeciwnie. Ale sami wiecie jak to jest, każdy z nas dostrzega coś innego, dla każdego w danym momencie coś innego jest istotne. Nie inaczej było z październikową premierą od @WydawnictwoAlbatros pt. „Wielka Panda i Mały Smok” Jamesa Norbury. Do tej pozycji podeszłam z lekkim sceptycyzmem mimo gwarancji satysfakcji w opisie Wydawcy oraz przepięknych ilustracji.

„-Mały Smoku, czy słyszysz wiatr, który szumi w gałęziach drzew? To natura mówi nam, żebyśmy zatrzymali się na chwile, oddychali i po prostu byli” – „Wielka Panda i Mały Smok” James Norbury.

Opis Wydawcy:

„(…) rozpisana na dwa głosy opowieść o przyjaźni, odwadze, czułości dla samego siebie… i o tym, dlaczego warto czasem napić się herbaty.

Przed Wami książka, która podbije Wasze serca!

Wielka Panda i Mały Smok podejmują wspólną podróż, choć dobrze się nie znają. Szybko gubią drogę – jak wielu z nas w życiu – ale wiedzą, że stracenie z oczu celu często pozwala dostrzec wspaniałości, których zazwyczaj nie zauważamy. Dlatego z radością błądzą, odkrywają nieznane miejsca i dyskutują o tym, co w życiu najważniejsze”.

Rozumiecie więc skąd ten sceptycyzm przed rozpoczęciem czytania. Jak Wydawca pisze: Przed Wami książka, która podbije Wasze serca! to zakładam, że w zdaniu tym, nie może być grama prawdy. I tu wielkie zdziwienie!!! Totalne zaskoczenie!!! Czytając nasuwały mi się tylko takie przymiotniki jak: zachwycająca, odświeżająca, mądra, fascynująca, pogodna, optymistyczna i ekscytująca. Niby temat dość powszechny. Dwójka bohaterów wyrusza w podróż, która nie przebiega zgodnie z planem. Żaden z nich jednak się nie martwi, nie traci dobrego nastroju, nie zniechęca. Podążając w nieznane pokonują samych siebie i prowadzą bardzo mądre rozmowy. Rozmowy o życiu, o tym, co tak naprawdę w nim ważne. Dzielą się spostrzeżeniami, jak w codzienności można odnaleźć dużo dobrego. Jak można znaleźć same dobre strony, jaśniejsze punkty, nawet, jeśli w doznajemy nieprzyjemności. Podróż Wielkiej Pandy i Małego Smoka to swoistego rodzaju krzywe zwierciadło, w którym każdy z nas może się przeglądać. Przeglądać i przeglądać. To świadectwo, które możemy uznać za własne, o ile mamy wystarczająco dużo uważności i otwartości.

Kompozycja książki dodatkowo mnie urzekła. Autor wraz z Wydawcą zachowali idealne proporcje. Ilustracje, czarno-białe przeplatane kolorowymi, wybór bohaterów i ich przygód. Nie ma w nie nic z moralizatorstwa, nie ma besztania i „rozkminiania” na drobne, dlaczego nie dostrzegamy otaczającego nas, pięknego świata. Jest w niej dużo ciepłych myśli i uwag. Ciągle powracało do mnie uczucie, by dać sobie szansę, dawać tę szansę każdego dnia, tworzyć nowy początek.

Ta pozycja przemówiła do mnie, do mojej wyobraźni. Sprawiła, że poczułam wyjątkowość tej książki. Przez nostalgię, po radność i zachwyt. Od pierwszej do ostatniej strony. I tylko pozostaje żal, że przeczytałam ją tak późno.

Książka dla każdego, bez względu na wiek. Łapcie za nią i czytajcie. Dajcie sobie chwilę wytchnienia, a poczujecie to co ja. Sam zachwyt!!!  

Moja ocena 9/10.

Recenzja we współpracy z  Wydawnictwem Albatros.

„Wyzwanie” Elle Kennedy

/ Słoneczna Strona Życia / 2 Komentarze

WYZWANIE

  • Autorka: ELLE KENNEDY
  • Seria: BRIAR U. TOM 4
  • Wydawnictwo: ZYSK I S-KA
  • Liczba stron: 400
  • Data premiery: 03.11.2021r.
  • Data premiery światowej: 16.06.2020r.

Poprzednią książkę cyklu „Rozgrywkę” (recenzja na klik) oceniłam 8/10. Cykl nie jest kolejną serią erotyków. To raczej młodzieżowa, rozrywkowa seria, w której znaczenie ma sport. Oczywiście wszystko w duchu New Adult. I mimo, że moje młodzieńcze lata już dawno za mną 😉, listopadowa propozycja Wydawnictwa @Zysk i S-ka przypadła mi do gustu.

Opis fabuły College. Taylor Marsh to szara myszka, która przez swe siostry z Kappa Chi musi podjąć wyzwanie. Conor Edwards oprócz ogromnego talentu sportowego, ma talent do … uwodzenia. Oboje rozpoczynają swoją grę, której stawką jest szacunek innych dziewczyn oraz poczucie własnej wartości. Zabawa zamienia się w grę dla dwojga, której finał może być tylko jeden.

Tym razem Elle Kennedy zabrała czytelnika w podróż do świata hokeja. Jest to kompletnie obcy dla mnie świat. Zwykle widzę tylko je z perspektywy szklanego ekranu. Oczywiście Conor jest stereotypowo przystojny i niezwykle sprawny. Takie chodzące cudo, które cieszy się podziwem i szacunkiem wszystkich wokół. Nawet odsunięte przez niego dziewczyny, nie darzą go zbytnio antypatią. No cóż, na ideał faktycznie trudno się gniewać. Nie będę ukrywać, trochę to bajka o brzydkim kaczątku i Kopciuszku w jednym. Momentami infantylna, przerysowana, przesłodzona. Bez wątpienia jest to pozycja dla fanów tego typu historii. Ogromny plus dla Autorki za poruszone przez nią w powieści problemy, których w literaturze nigdy nie za dużo. Nawet powszechne problemy, dość wyświechtane sprawdzają się w funkcji edukacyjno – wychowawczej. Do tej pory nie znudziło mi się czytanie o odrzuceniu, dyskryminacji ze względu na wygląd, kolor skóry czy ilość kilogramów. We właściwy dla siebie sposób Kennedy poddaje pod rozwagę i uwagę czytelników etyczność tych zachowań, piętnuje je w bardzo delikatny sposób umiejętnie unikając stylu moralizatora. To dodaje świeżości i autentyczności tej pozycji. Muszę wspomnieć jeszcze o stylu. Naprawdę czyta się ją bardzo szybko, bo styl jest lekki, tu i ówdzie zakrapiany sporą dawką humoru. Dzięki czemu książkę pochłonęłam praktycznie ekspresowo.

W takich typowych młodzieżówkach wiele się dzieje z perspektywy młodych dorosłych. Niektóre problemy wydają mi się nieważne, nieistotne. Nie dziw, że tak jest, jeśli ja do młodzieży nie należę od kilkudziesięciu lat i mam o wiele bogatszy bagaż doświadczeń. To wcale nie znaczy, że książki tego gatunku mogą mi się nie podobać. Wręcz przeciwnie. „Wyzwanie” wprowadziło mnie w dobry nastrój, dało mi chwilę wytchnienia i oderwania od codziennych problemów. Stanowiło dla mnie bardzo dobrą rozrywkę. Tylko nie wiem skąd ta okładka!!! Kompletnie nie wiem. Moim skromnym zdaniem nie oddaje ona w ogóle fabuły książki, a wręcz wprowadza zamęt co do samego gatunku i przedstawionej historii.

Moja ocena: 7/10

Za możliwość zapoznania się z lekturą bardzo dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-ka.

„Po pierwsze Ja. Jak dbać o innych nie zaniedbując siebie” Emma Reed Turrel

/ Słoneczna Strona Życia / 2 Komentarze

PO PIERWSZE JA. JAK DBAĆ O INNYCH NIE ZANIEDBUJĄC SIEBIE

  • Autorka: EMMA REED TURREL
  • Wydawnictwo: MUZA
  • Liczba stron: 320
  • Data premiery: 20.10.2021r.

Rzadko czytam poradniki. Nie jest to mój ulubiony gatunek. Niemniej, gdy zainteresuje mnie temat czasem pokuszę się o tę formę wyrazu literackiej myśli. „Po pierwsze Ja. Jak dbać o innych nie zaniedbując siebie” Emmy Reed Turrel to książka, którą chciałam przeczytać. Tym bardziej, że w opisie @wydawnictwo.muza.sa. Wydawca obiecuje; „(…) to książka, w której autorka, na podstawie wieloletniego doświadczenia z pracy z pacjentami, uczy, jak odpuścić. Pragnienie uszczęśliwiania innych jest krzywdzące i może mieć opłakane skutki. Jest to strach przed sytuacją, której nie można kontrolować. Zadowalacz musi się nieźle nagimnastykować, żeby ukryć swoje prawdziwe intencje, a także aby kogoś nie zranić lub nie zasmucić.”

Chyba każdy z nas jest czasem takim Zadowalaczem. Wszystko zależy od tego, jak bardzo jesteśmy zmotywowani. Jak gorąco pragniemy, by nas kochano i nas akceptowano. Będąc matką, córką, przyjaciółką czy żoną naprawdę szybko można wpaść w tę rolę, całkowicie nieświadomie. Nagle się budzimy, jak już czujemy, że przekroczyliśmy naszą granicę. Jak już nasze pragnienia, oczekiwania nawet nie są na drugim, lecz na ostatnim miejscu. Gdy zamiast odpocząć po pracy biegniemy na zakupy, gdy mąż siedzi przed telewizorem z puszką piwa lub siadamy z dziećmi do lekcji, gdy ten sam osobnik gra w swoje ulubione gry internetowe. To dla takich osób jest ten poradnik. Nie chcę upraszczać, ale dostarczył mi wielu zaskakujących odkryć. Po pierwsze dowiedziałam się, że nie muszę być w tej roli. Po drugie mogę świadomie i dobrowolnie wetować takie oczekiwania względem mnie. Mam prawo bowiem wymagać od innych, by szanowali moje potrzeby. Po trzecie, moje własne potrzeby powinnam mieć i powinnam o nie dbać. Chwilami łapałam się na tym, że stawałam się bardziej uważna na swoje „JA”, na swoje oczekiwania i swoje własne wyobrażenia o świecie, w którym chciałabym żyć. Bez wątpienia Autorka wplotła w poradnik wiele ze swego terapeutycznego doświadczenia. Z treści wyziera profesjonalizm, przy czym poradnik napisany jest bardzo prostym, przystępnym językiem. Bynajmniej nie trąci kolejną medyczno – naukową publikacją.

„Prawda jest taka, że nikt nie jest zwycięzcą, dopóki uszczęśliwia innych. Pamiętaj, że jeżeli uszczęśliwiasz innych, jesteś częścią problemu.”- „Po pierwsze Ja. Jak dbać o innych nie zaniedbując siebie” Emma Reed Turrel.

Odkrywcze? Dla mnie bardzo. Jeśli jesteście ciekawi, czego jeszcze możecie się o sobie samych dowiedzieć, zapraszam do przeczytania tej książki.

Moja ocena: 7/10

Książką obdarowało mnie Wydawnictwo Muza, za co bardzo dziękuję.

„Miłość, miłość” Karolina Filuś

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

MIŁOŚĆ, MIŁOŚĆ

  • Autorka: KAROLINA FILUŚ
  • Wydawnictwo: FENIKS
  • Liczba stron: 197
  • Data premiery: 06.09.2021r.

Książkę pt. „Miłość Miłość” dostałam w prezencie długo po premierze od samej Autorki  @karolinafilus.autor. Za co niezmiernie dziękuję😊. Książkę wydało @Wydawnictwo.Feniks, a jej premiera przypadła na 6 września br. „Miłość, miłość” do debiutancka powieść Karoliny Filuś. Mam nadzieję, że po tylu pozytywnych recenzjach Autorka dostała „wiatru w żagle”, który będzie ją pchał w kierunku kolejnych publikacji.

Eliza i Paweł to osoby z bagażem trudnych doświadczeń. Nie zaznające spokoju, borykające się ze złożonymi problemami i niełatwymi wspomnieniami. Dosłownie na Końcu Świata😉 starają się znaleźć swoje miejsce, swoją oazę, w której nareszcie będą czuć się szczęśliwi. W której zapomną o tym, co ich spotkało.  W której zatracą się w codzienności i zanurzą się na dobre w tym, co jest tu i teraz. Z początku nie do końca do siebie pasują. Borykają się z własnymi ograniczeniami. Mają problem z wzajemnym zaufaniem. Tym bardziej, że zdarzenie, które im się przydarza burzy dotychczas zbudowany domek z kart, który runął z ogromną siłą. Czy dadzą radę go odbudować?

Debiuty zawsze są wielką niewiadomą. Jedne są bardziej udane, drugie mniej. Ja szczerze chwalę @karolina_filus_autor za pomysł na fabułę. Umiejscowienie historii na krańcu świata, w zapadłej miejscowości do której trafia Eliza po odziedziczeniu starego, zrujnowanego domu po ciotce był strzałem w dziesiątkę. W powieściach obyczajowych lubię bardzo, gdy autor wprowadza mnie do hermetycznej, małej, zaściankowej społeczności. Ile w niej stereotypów! Ile zabobonów! Ile dawno zapomnianych w innych miejscach obyczajów!!! Ze stereotypami Karolina Filuś uporała się brawurowo kreśląc postać Pawła. Niezwykle złożoną, w której to co dobre, musi zostać odkryte. Którego twarda skóra nie wystarcza, by ciągle uciekać i udawać, że nikogo nie ma wokół nas. Fabuła nie znudziła mnie ani na moment. Czasem mnie śmieszyła. Momentami rozczulała i zastanawiała. Do tego bardzo dobry styl Autorki. Czytając płynęłam słowo po słowie, zdanie po zdaniu, strona po stronie. Książkę czyta się bardzo szybko. Nie chciałam się odrywać, nie mogłam się nawet oderwać. Dla książkoholika styl pisania jest niezwykle istotny. Nawet najlepiej skonstruowana opowieść jest nie do przebrnięcia, jeśli męczy nas samo czytanie.

„Miłość, miłość” to idealna pozycja na zimowe wieczory. Ubierzcie ciepłe skarpety. Okryjcie się kocem. Weźcie kubek gorącej herbaty lub pysznej kawy i łapcie za książkę.  Miłego czytania Wam życzę!

Moja ocena: 7/10

Za egzemplarz recenzencki bardzo dziękuję Autorce.