#wydawnictwozyskiska

„Doskonała para” Greer Hendricks, Sarah Pekkanen

/ Słoneczna Strona Życia / Dodaj komentarz

DOSKONAŁA PARA

  • Autorki: GREER HENDRICKS, SARAH PEKKANEN
  • Wydawnictwo: ZYSK I S-KA
  • Liczba stron: 472
  • Data premiery:  13.06.2023r. 
  • Data premiery światowej: 3.03.2022r. 

Greer Hendricks i Sarah Pekkanen to para autorek, która już ma za sobą wspólne publikacje. Obie poprzednie książki zostały również wydane przez Wydawnictwo @Zysk i S-ka. „Żona między nami” wydana została w 2018 roku, zaś „Anonimowa dziewczyna” rok później. Żadnego z przytoczonych tytułów nie znam. Skąd zatem moje zainteresowanie premierą z 13 czerwca br. autorstwa obu pań? Nie ukrywam, że zainteresował mnie tytuł i okładka. „Doskonała para” – użyty przymiotnik „doskonały/a” jest intrygujący, nie uważacie? Z bardzo prostego powodu, nic nie jest doskonałe i nikt nie jest dokonały. Do tego dwa fotele podzielone stolikiem z okładki. Pierwsze skojarzenie z terapią par. A że na różnych etapach mojego życia miałam z nią styczność i moi bliscy mieli z nią styczność, książka musiała znaleźć się na mojej półce. 

„(…) zjawili się w moim gabinecie eleganccy, lśniący, bogaci, dostojni, para, której można zazdrościć. Doskonała para. A jednak szybko wypłynęło na wierzch podskórne zmatowienie, którego przenigdy nie chcieliby ujawnić publicznie.” -„Doskonała para” Greer Hendricks, Sarah Pekkanen.

Takie miała pierwsze obserwacje na temat małżeństwa Bishopów Avery Chambers, kobieta która zaledwie pięć miesięcy wcześniej straciła licencję psychoterapeutki. Ona atrakcyjna kobieta sukcesu. Właścicielka ekskluzywnego butiku. On w idealnie skrojonym garniturze, za którym oglądnie się prawie każda kobieta. Co tak naprawdę zobaczyła w Bishopach Avery, że od razu zdecydowała się na ich prowadzenie, na ich terapię? Co tak naprawdę odkryła w jej trakcie? 

Coś mam ostatnio szczęście do książek autorów, których praktycznie nie znam. Każda miała coś w sobie, jakiś punkt, jakiś element fabuły, czy narracji, dzięki czemu czas z nią spędzony nie oceniłam jako stracony. Tak samo oceniam thriller „Doskonała para” Greer Hendricks i Sarah Pekkanen. Nie jest to może thriller w typowym tego słowa znaczeniu. Jest to raczej lekki thrillerek z rozbudowanym wątkiem obyczajowym. Nie zmienia to faktu, że przedstawiona przez autorki historia całkowicie mnie przekonuje. Zdawała mi się kompletna i spójna. Mimo pewnych wątpliwości co do wyrazistości bohaterów, ale o tym trochę później. 

Książka składa się z rozdziałów zatytułowanych imionami głównych bohaterek. Podzielona jest również na trzy części. Rozdział dotyczący Avery prowadzony jest w narracji pierwszoosobowej. Dzięki temu z „pierwszej ręki” poznajemy, co myśli była psychoterapeutka, na czym chce się skupić w kolejnych krokach terapii oraz jakie ma aktualne spostrzeżenia odnośnie do swoich klientów. Warstwa fabularna z jej życia prywatnego dodatkowo dodaje powieści azymutu, ukierunkowuje ją w pewnym kierunku, kierunku relacji w życiu Avery, skomplikowanych relacji. Rozdziały zatytułowane „Marissa” pisane są z perspektywy narratora trzecioosobowego. I szkoda. Mnie ukrywam, że relacja osobista z punktu widzenia żony Matthew bardziej by mnie przekonała, w wątku, na którym opiera się opowiedziana w powieści historia. 

Wracając do wyrazistości bohaterek niestety Marissa kompletnie mnie nie przekonała. Miotała się w relacji ze swoim mężem. Jej idealność była tylko lekko poprószona błędami, przy których jest skłonność do samobiczowania się, obwinia, zamartwiania, analizowania zachowania męża i interpretacji wydała mi się na wyrost. Dodatkowo irytowała mnie relacja Marissy z synem, Bennetem. Całkiem możliwe, że to z powodu jej „doskonałości”, którą chciały autorki przekonać czytelnika w zasadzie w każdej płaszczyźnie jej życia. Doskonałości tylko z jedną rysą. Wiedząc, że doskonałość nie istnieje, w żadnym aspekcie, nie mogłam polubić Marissy. 

Zdecydowanie doceniam pomysł. Podobało mi się wplecenie w wątku obyczajowym przeszłości bohaterów oraz relacji przyjacielskiej ze Skipem. Doceniam zobrazowanie relacji z ojcem i dziadkiem, która w końcówce książki całkowicie mnie zaskoczyła. Nie takiego rozwinięcia się spodziewałam. A zaskoczenie zawsze działa na korzyść czytanej opowieści. Dużym plusem jest sama Avery i jej pomysł prowadzenia terapii w dziesięciu krokach. Jej wchodzenie w butach do życia pacjentów, jej zdolność do robienia trafnych spostrzeżeń i nieszablonowe działania. Przyznaję, że ta postać została przez autorki bardzo dobrze przemyślana. I chociażby dla samej Avery warto sięgnąć po tę lekturę i zatopić się w życiu doskonałej pary. 

Moja ocena: 7/10

Za możliwość zapoznania się z lekturą bardzo dziękuję WYDAWNICTWU Zysk i S-ka.

„Tajemne rysunki” Jason Rekulak

/ Słoneczna Strona Życia / Dodaj komentarz

TAJEMNE RYSUNKI

  • Autor: JASON REKULAK
  • Wydawnictwo: ZYSK I S-KA
  • Liczba stron: 432
  • Data premiery : 23.05.2023r.
  • Premiera światowa: 10.05.2022r.

Z oficjalnej strony autora (http://www.jasonrekulak.com ) dowiedziałam się, że „Tajemne rysunki” są laureatem 2022 Goodreads Choice Award i jest to druga, jak na razie ostatnia jego książka. Sam Jason Rekulak – przez wiele lat pracował jako wydawca Quirk Books, niezależnej prasy z siedzibą w Filadelfii, w której mieszka. Jego stan cywilny to: żona i dzieci, w nieznanej ilości. Notka o autorze wspomina również o licznych domowych zwierzętach. Jego debiutancka powieść „Niemożliwa forteca” premierę miała 5 lutego 2018 roku. Książka została dobrze przyjęta. Ktoś z Was czytał?

„Tajemne rysunki” otrzymałam od Wydawnictwa @Zysk i S-ka, za co bardzo dziękuję. Pozycja miała premierę światową w maju ubiegłego roku. My na polskich, księgarskich półkach poznaliśmy się z tą lekturą w dniu 23 maja br. Mnie od razu zaciekawiła okładka. Jest piękna. Niezwykle artystyczna i przykuwająca wzrok. To chyba przez tą zieleń butelkową. Jeden z moich ulubionych kolorów J.

Świeżo po odwyku  21-letnia Mallory Quinn zaczyna pracować jako niania pięcioletniego Teddy’ego. Wszystko wydaje się układać wyśmienicie. Dziecko zdaje się nie sprawiać problemów. Mieszka na urokliwym przedmieściu w New Jersey. Czuje się bezpieczna. Czuje, że osiągnęła upragnioną stabilność. Gdy odkrywa, że jej podopieczny w ulubionym szkicowniku zaczyna rysować niepokojące wizje zaczyna przyglądać się temu bezpiecznemu światu, który ją otacza. Zaczyna dostrzegać jego rysy. I zaczyna szukać. Gdzie jest początek niepokojących wizji chłopca, czy na tym, czy na innym, równoległym świecie, którego istnienie zawsze kwestionowała.

Podczas czytania książki „Tajemne rysunki” Jasona Rekulaka borykałam się z całą gamą emocji. Od znużenia, po zdenerwowanie sposobem narracji, po niedowierzenie w związku z rozwijającą się fabułą, aż do ulgi, że już dowiedziałam się, jaki jest koniec tej opowieści. Trudno więc mi jednoznacznie zrecenzować tę pozycję, by nie skrzywdzić ani jej, ani autora. Bez wątpienia jednak nie był to thriller, którego oczekiwałam. Zabrakło mi strachu, zabrakło napięcia. Pomysł jednak okazał się ciekawy. Dodatkowo spodobały mi się rysunki zamieszczone w książce, od niewinnych, skrajnie dziecinnych, po niepokojące obrazy, których normalnie nie chcielibyśmy na żywo oglądać. Tak jakby autor chciał zaznaczyć dzięki nim, że Teddy dojrzewa. Teddy zaczyna inaczej, bardziej konkretnie komunikować się z otoczeniem. Teddy chce, by ich tajemnica została odkryta.

Sama postać Mallory kompletnie mnie nie przekonała. W wielu miejscach jej zachowanie było nad wyraz naiwne. Nie wiem skąd u niej brak zastanowienia, refleksja po czasie, jeśli książka miała nosić znamiona thrillera. Za to autor idealnie skonstruował postać rodziców Teddy’ego – Teda i Caroline Maxwell. Idealna para. On specjalista IT. Ona praktykująca psychiatra. Ich stosunek do dziecka, miłość, oddanie i sposób tłumaczenia jego zachowań zasługują na uznanie.

I chyba tylko tyle…. Fabułę ratuje tajemnica Annie Barret, która straciła życie kilkadziesiąt lat temu. Sekret, w który praktycznie uwierzyłam. W przeciwieństwie do ostatnich chyba 80 stron powieści, które mimo ciekawego skupienia uwagi na dziecku, kompletnie mi się nie podobały. Jakby autor zatracił pomysł. Jakby nie wiedział jak wybrnąć z sytuacji. Jakby „Tajemne rysunki” okazały się ponad jego siły.

Gdybym miała określić powieść jednym zdaniem, napisałabym; ciekawy wątek dziecka i bezgranicznej miłości jego rodziców z interesującymi rysunkami przeplatającymi fabułę.

Ktoś chętny, by sprawdzić co tak naprawdę się pod tym zdaniem kryje? Jeśli tak, to szukajcie pięknej, w moim ulubionym zielono -butelkowym kolorze okładki w księgarniach😊.

Moja ocena: 6/10

Za możliwość zapoznania się z lekturą bardzo dziękuję WYDAWNICTWU Zysk i S-ka.

„Jutro, jutro i znów jutro” Gabrielle Zevin

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

JUTRO, JUTRO I ZNÓW JUTRO

  • Autorka: GABRIELLE ZEVIN
  • Wydawnictwo: ZYSK I S-KA
  • Liczba stron: 512
  • Data premiery: 28.03.2023r.
  • Data premiery światowej: 14.07.2022r.

„(…) Kiedy ktoś ci mówi, że będą problemy, wierz mu.” – „Jutro, jutro i znów jutro” Gabrielle Zevin.

Bardzo spodobał mi się ten cytat. Idealnie oddaje rzeczywistość. Ktoś kogoś ostrzega, a ten ktoś i tak idzie jak w przysłowiowy „dym”. 😊  

Trochę o tym jest premiera z końca marca br. od Wydawnictwa @Zysk i S-ka zatytułowana „Jutro, jutro i znów jutro” autorstwa Gabrielle Zevin. To historia o młodych dorosłych zafascynowanych robieniem gier komputerowych. To opowieść o Samie Achillesie Masurze, który w okresie szpitalnej rekonwalescencji poznał młodą Sadie Mirandę Green. Dziewczynę – wolontariuszkę. To z nią uciekał w świat gier. To na jej oczach fascynował się nierealną rzeczywistością. To ją zobaczył dużo, dużo później na peronie. I to z nią stworzył swoją pierwszą grę, która stała się bestsellerem.

„Jutro, jutro i znów jutro” od Gabrielle Zevin to jedna z tych książek, która okazała się dla mnie ogromnym zaskoczeniem. Po pierwsze czytając opis Wydawcy założyłam, że nie do końca polubię fabułę, ze względu na duże skupienie autorki na otaczający świat twórców gier i samych grach komputerowych. Ja swą przygodę z grami zaczęłam dawno, dawno temu i skończyłam również dawno, dawno temu. Cóż może laik dowiedzieć się z takiej wirtualnej konwersacji:
„40 NEXT  X
 50 PRINT „PROSZĘ, PROSZĘ , PROSZĘ, WYBACZ MI …”

O co chodzi z tymi numerami i tymi sformułowaniami „next” czy „print” było mi nie do końca wiadome. Tak samo jak definicje, standardy, cechy, fascynacja grami. Nie do końca wczułam się w ten klimat i nie do końca go rozumiałam.

Niemniej jednak społeczną warstwę powieści oceniam bardzo dobrze. Podobała mi się postać Sama. Skomplikowanego, nieśmiałego introwertyka. Z sympatią czytałam o Annie Lee, w każdym momencie jej życia. Nawet o Annie Lee, która nie wiedziała „(…) jak inaczej odejść.”. Wątek relacji matko – synowskiej bardzo dobrze został przez Gabrielle Zevin zarysowany. Nie ma w nim pompatyzmu. Nie ma przerysowania i nieprawdziwej czułości.  Jest i chłopak, potem mężczyzna i jest silna kobieta. Jakaś Anna Lee…

Ogromną zaletą powieści jest jej wielokulturowość. Tu autorce należą się dodatkowe słowa uznania. Prawdziwy tygiel społeczny. Koreańsko – żydowski chłopiec. Pół Japończyk i żydówka po bat micwie („uroczystość religijna, związana z wejściem dziewczyny w okres dorosłości, odpowiednik bar micwy u chłopców” cyt. za : https://pl.wikipedia.org/wiki/Bat_micwa). Inne podejścia, inne zwyczaje, inne perspektywy na otaczający świat głównych bohaterów.  Wszystko to miesza się w jednym świecie. Świecie trójki przyjaciół; Sama, Sadie i Marxa. Opowieść Zevin odebrałam trochę jako odę ku przyjaźni. Mimo ogromnych rozbieżności, mimo niewykorzystanych szans i straconych lat można w pewnym momencie spotkać bratnią duszę i próbować z nią kształtować swoją przyszłość.

To historia bez happy endu. Smuta, dotykająca w bardzo osobisty sposób wielu aspektów życia przeciętnego czytelnika. Książka dała mi wiele do myślenia w różnych aspektach. W wielu miejscach widziałam siebie w bohaterach na różnych etapach mojego życia. Czasem cieszyłam się, że dawno te lata minęły. Częściej jednak nostalgicznie tęskniłam za tą siłą, za tym sprawstwem i przeświadczeniem, że wszystko i wiele jeszcze przede mną. Ciekawy pomysł na powieść. Sprawdźcie sami, czy dacie radę😊. Zachęcam do lektury!

Moja ocena: 7/10

Za egzemplarz recenzencki bardzo dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-ka.

„Bielmo. Niezwykły przypadek Edgara Allana Poe” Louis Bayard

/ Słoneczna Strona Życia / Dodaj komentarz

BIELMO. NIEZWYKŁY PRZYPADEK EDGARA ALLANA POE

  • Autor: LOUIS BAYARD
  • Wydawnictwo:ZYSK I S-KA
  • Liczba stron: 464
  • Data premiery: 10.01.2023r.
  • Rok premiery światowej: 2006r.

Nie wiem, co mnie tknęło, by najpierw obejrzeć film z rewelacyjną rolą Christiana Bale’a o tym samym tytule. Z drugiej strony też nie wiem skąd pomysł na obsadzenie w roli Kadeta Edgara Allana Poe Harry’ego Edwarda Mellinga znanego z roli kuzyna Harry’ego Pottera, Dudleya Dursleya (oczywiście odchudzonego o dobre kilkadziesiąt kilogramów😉). O ile Bale wypadł niezwykle przekonująco w swej roli, o tyle  Melling nie przekonał mnie w tej kreacji do siebie. Co do lektury debiutującej w styczniu br. pt.  „Bielmo. Niezwykły przypadek Edgara Allana Poe” Louisa Bayarda od Wydawnictwa @Zysk i S-ka to zabierałam się do niej niezwykle długo. Właśnie z powodu przedwczesnego obejrzenia ekranizacji. Bo po co sięgać po kryminał retro osadzony w dziewiętnastowiecznym West Point jak znam zakończenie? I to niezwykle ciekawe zakończenie….

„Stoję więc tutaj. Powiedz mi teraz, córko. Własnym głosem. Powiedz mi. Powiedz mi, że będziesz na mnie czekała. Powiedz mi, że wszystko będzie dobrze. Powiedz mi.” -„Bielmo. Niezwykły przypadek Edgara Allana Poe” Louis Bayard.

Zanim przeczytacie te ostatnie zdania powieści to wcześniej czeka Was, moi Szanowni Czytelnicy, szereg stron, w których tajemnice, specyfika, samotność w amerykańskiej Akademii Wojskowej w West Point wiedzie prym.

A wszystko zaczyna się od śmierci kadeta z trzeciego roku – Leroya Frya zawieszonego na drzewie, znalezionego pod osłoną nocy. Do emerytowanego nowojorskiego detektywa zamieszkującego aktualnie Hudson Highlands Augustusa Landora, o pomoc zwraca się sam pułkownik Sylvanus Thayer, który z komendantem Hitchcockiem zarządzają Akademią. Żaden z nich nie chce, by śledztwo prowadzone było przez jednostkę mniej dyskretną niż prywatny śledczy. Żaden z nich nie chce, by światło dzienne ujrzały tajemnice trafiające do amerykańskiego Senatu i stanowiące powód dla zamknięcia Akademii. Każdy z nich liczy na szybkie zakończenie śledztwa, które się jednak komplikuje, gdy pod nosem detektywa życie traci kolejny kadet – Randolph Ballinger, a trzeci, Stoddard zostaje uznany za zaginionego.

„Zawsze kiedy ogarniało go wahanie, kiedy obawiał się o swoją duszę, uświadamiał sobie, że nie zostało w nim nic, o co należałoby się obawiać. Bóg zabrał mu ją. Bóg nie ma mu już czego odebrać.” -„Bielmo. Niezwykły przypadek Edgara Allana Poe” Louis Bayard.

Tak. Detektyw Augustus Landor, zwany Gusem jest najjaśniejszym punktem powieści. Jego osobowość jest niezwykle skomplikowana, mroczna. To taki ogorzały doświadczony śledczy, który wiele widział, wiele doświadczył i wielu powiesił na szafocie. Do tego bardzo tajemniczy. Wdowiec. Porzucony przez jedyną córkę Mathilde – zdrobniale Mattie. Jego emerytura nie przebiega w sposób, w jaki by sobie życzył. Wizyty w karczmie, w której pracuje Patsy, nie dodają mu szczęśliwości w codziennym życiu. Jest niezwykłym narratorem, bo o narracji muszę w recenzji wspomnieć. Jest ona na wskroś wielowymiarowa. Fabuła utkana jest z różnych punktów widzenia. Przygodę z historią czytelnik zaczyna od części zatytułowanej „Ostatnia wola Gusa Landora”. Autor dla wyraźniejszego odróżnienia czasoprzestrzeni na początku każdego rozdziału zaznacza datę. I tak wolę czytamy datowaną na 19 kwietnia 1831 roku. Następnie Louis Bayard wprowadza nas w opisywane wydarzenia w kolejno ponumerowanych rozdziałach zatytułowanych „Opowieść Gusa Landora” na przemian ze „Sprawozdaniem Edgara A. Poego dla Augustusa Landora”. Same śledztwo rozpoczyna się od 26 października 1830 roku i trwa do kwietnia 1831 roku. Historia opisana w książce kończy się epilogiem datowanym na 19 kwietnia 1831 roku. By jeszcze bardziej zobrazować koleje losu bohaterów, w niektórych częściach książki te same wydarzenia, z tego samego dnia opisuje Poe w swym sprawozdaniu, jak i opowiada Landor w swej części. To ciekawy zabieg, który pokazuje różną, często odmienną perspektywę wydarzeń, czy wniosków z prowadzonego śledztwa.

Oczywiście Bayard nie mógł nie pokusić się sposób opowiadania przystający na dziewiętnastowieczną literaturę. Narrator zwraca się do czytającego; Szanowny Czytelniku, z dużej litery. Co wzmacnia więź między opowiadającym a czytającym. Skraca dystans i zaprasza odbiorcę do swoistego dyskursu, do czynnego dialogu, choćby i we własnej głowie.

„Zostaw na razie na boku pytanie Poego, Szanowny Czytelniku. Mam dla Ciebie inne.” -„Bielmo. Niezwykły przypadek Edgara Allana Poe” Louis Bayard.

„Wiesz, jak to jest, prawda, Szanowny Czytelniku? Myślisz, że coś się ułożyło w trwałą konstelację, a tymczasem tej konstelacji nigdy nie było.” -„Bielmo. Niezwykły przypadek Edgara Allana Poe” Louis Bayard.

Sama postać pierwszoroczniaka Edgara Allana Poe wykreowana została w sposób dość przejaskrawiony. I w zachowaniu, i w narracji jawił mi się jako niespełna rozumu. Wysławiający się w sposób uduchowiony można było zgubić się w sensie zdania dość szybko.

„(…) Owszem, jest młody, bez dwóch zdań. Pnącze jego geniuszu jeszcze nie zrodziło najdojrzalszych owoców, ale już dotychczasowe żniwa zaspokoją najbardziej wyrafinowane podniebienia, moi przyjaciele.” -„Bielmo. Niezwykły przypadek Edgara Allana Poe” Louis Bayard.

W mojej opinii Poe jest najmniej wartościowym bohaterem. I rodzina Marquisów z Leą i Artemusem na czele, i sam Landor odegraliby swoją rolę w opowieści równie przekonująco i interesująco bez tła, które tworzył młody poeta.

Skomplikowana historia. Tak mogłabym skwitować fabułę dodając, że z arcyciekawym zakończeniem. Bawiło mnie łączenie postaci prawdziwych, jak Poe, jak Kemble, jak Thayer i Hitchcock z fantastycznymi. Z zapartych tchem pławiłam się w opisach okolic nowojorskich i dawnego Hudson Highlands, a także samej Akademii West Point, która nadal dobrze się ma😊. Kawalkada ciekawych i złożonych postaci dodaje opowieści splendoru. Ma oczywiście powieść swoje słabe strony; jak damsko – męski wątek Lei i Edgara, braku rysu psychologicznego Artemusa i uzupełnienia jego relacji z Leą. Bądź co bądź jednak powieść zasługuje na uwagę uważnego czytelnika lubującego się w kryminałach retro z dużą dawką literatury pięknej. Właśnie to odnalazłam w powieści „Bielmo. Niezwykły przypadek Edgara Allana Poe” Louisa Bayarda.

Moja ocena: 8/10

Za egzemplarz recenzencki bardzo dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-ka.

„Natura Śródziemia” Carl F. Hostetter, J.R.R. Tolkien

/ Słoneczna Strona Życia / Dodaj komentarz

NATURA ŚRÓDZIEMIA

  • Autor: J.R.R. TOLKIEN
  • Redakcja: CARL F. HOSTETTER
  • Wydawnictwo: ZYSK I S-KA
  • Liczba stron: 562
  • Data premiery: 6.12.2022r.
  • Data premiery światowej: 24.06.2021r.

„Natura Śródziemia” to nic innego jak publikacja przygotowana dla fanów twórcy cyklu „Władca pierścieni”, i książki „Hobbit” J.R.R. Tolkiena. Tym razem w świat niepublikowanych zapisów nie zabrał mnie syn pisarza, lecz Carl F. Hostetter znany analityk myśli i twórczości Tolkiena. Książka premierę miała w minione Mikołajki😊 i wydana została nakładem Wydawnictwa @Zysk i S-ka.

Książka zasługuje na Waszą uwagę, gdyż jest to pierwsza w historii publikacja ostatnich pism Tolkiena na temat Śródziemia. Autor postarał się o bardzo wnikliwą i kompleksową redakcję. Jako znawca twórczości pisarza zabrał czytelnika w świat, o powstawaniu którego, czytelnik nie ma i nie miał dotychczas pojęcia.

Książka odpowiada na pytania:

  • Jak Tolkiem stworzył ten magiczny świat?
  • Co nim kierowało?
  • Z jakich szkiców utkał tak złożoną rzeczywistość?
  • Skąd pomysły na elficką nieśmiertelność i gdzie jest jej początek?
  • Gdzie źródło miała moc Valarów?
  • Jakim cudem Tolkien wpadł na pomysł wyglądu różnych fantastycznych postaci i krain?

To zbiór pewnych informacji uzupełniających powieści, z których Tolkien zasłynął na całym świecie. Fakt faktem po czasie, ale jednak. Nie ukrywam, że bez wiedzy zawartej w tej, jak i w „Księdze zaginionych opowieści. Część 1 ” (recenzja na klik) książce można się obejść. Jednocześnie czerpiąc szereg satysfakcji i radości z zanurzania się w świecie Śródziemia. Jeśli jednak ktokolwiek z Was jest zafascynowany magicznym życiem przedstawionych w powieściach Tolkiena to warto sięgnąć do tej publikacji. Stanowi ona idealne uzupełnienie i równocześnie kompendium wiedzy na temat tworzonego świata, o którym świat kilkadziesiąt lat po jego stworzeniu świat nie potrafi zapomnieć.

Moja ocena: 7/10

Za egzemplarz recenzencki bardzo dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-ka.

„Księga zaginionych opowieści. Część 1” J.R.R. Tolkien

/ Słoneczna Strona Życia / Dodaj komentarz

KSIĘGA ZAGINIONYCH OPOWIEŚCI. CZĘŚĆ 1

  • Autor: J.R.R. TOLKIEN
  • Cykl: HISTORIA ŚRÓDZIEMIA (tom 1) CHRISTOPHERA TOLKIENA
  • Wydawnictwo: ZYSK I S-KA
  • Liczba stron: 350
  • Data premiery: 21.10.2022r.
  • Data 1 wydania polskiego: 1995r.

J.R.R. Tolkien zawładnął umysłami czytelników już dawno temu. Ja, jak i wielu młodych ludzi daliśmy się również obezwładnić. Nie tylko ekranizacją filmową cyklu „Władca pierścieni”, czy książki „Hobbit” lecz także wersją literacką, która objawiła wszystkie nieścisłości. Stwierdzić jednak muszę, że ekranizacje były epickie. Sięgam do nich bardzo chętnie, wraz z moim synem. Świat stworzony przez Tolkiena jeszcze mi się nie znudził. Dlatego też chętnie przystałam na propozycję od Wydawnictwa @Zysk i S-ka w zakresie najnowszego wydania „Księgi zaginionych opowieści. Część 1”. Książka wydana została pod koniec października ubiegłego roku w pięknej, twardej oprawie. Ja z recenzją wstrzymywałam się tak długo, aż publikację przeczytał mój syn. Nie jestem wolna od nepotyzmu😉. Uwielbiam konfrontować z nim moje spostrzeżenia😊.

Zastanawialiście się kiedyś jak J.R.R. Tolkien stworzył świat Śródziemia? Czym się kierował? Czym inspirował? Jak zebrał w jedną powieść w wielu częściach tak skomplikowane stwory, tak zwodnicze tereny i tak dziwne krainy? „Księga zaginionych opowieści. Część 1” częściowo udziela odpowiedzi na te pytania. Okazuje się, że fascynacja Tolkiena stwarzanym przez siebie światem ciągnęła się przez wiele opowiadań, różnych form mitów, wierszy, poematów, a także komentarzy. W tym wydaniu chronologicznie czytelnik zapoznaje się z  orkami, kranoludami, elfami, czy Valarami. Poznaje też kolejno krainy, przez które finalnie bohaterowie przemierzają w trakcie swojej podróży, by w jej końcu trafić do Angbandu, siedziby Władcy Ciemności, którego wierny sługa Sauron toczy Wojnę o Pierścień.

Przyzwyczajona do „Władcy pierścieni” i „Hobbita” inaczej wyobrażałam sobie tą publikację. Mój nastoletni syn również😊. Doceniam jednak wysiłek Wydawcy, by opublikować w całości po polsku nieznane dotąd fragmenty, które znane były tylko po angielsku. Książka stanowi zbiór brakujących elementów, tworzących finalnie przepiękną opowieść o światach, w których zawładnął pierścień. To jakby uzupełnienie, kontemplacja nad tym, jak Tolkien konstruował w głowie i zbierał swoje pomysły, przemyślenia, by ujrzały światło dzienne w finalnym kształcie. Niezwykle cenne okazały się dla mnie przypisy, uwagi i komentarze samego J.R.R. Tolkiena. Z zaciekawieniem czytałam, co autor sam dopowiedział czytelnikowi, na co zwrócił mu dodatkowo uwagę. Dzięki temu odbiór książki okazał się całkiem inny, niż się spodziewałam. Bawiłam się tym odkrywaniem, tym poznawaniem historii Śródziemia na nowo.

Cykl i sama książka nie powstałaby, gdyby nie Christopher Tolkien, syn autora. To dzięki jego wytężonej pracy  notatki, zapiski, spostrzeżenia ojca zostały uporządkowane, objaśnione i zaprezentowane fanom.  Nie będę ukrywać. Publikacja ma również swoje słabe strony. Jest nim język. Chwilami czytało mi się bardzo trudno. Gubiłam wątek. Nie potrafiłam odnaleźć się w kolejności zdarzeń. Wytrwałam jednak do końca i nie żałuję.

Jako fanka futurystycznego świata, który zawładnął wyobraźnią wielu, publikacja okazała się cennym uzupełnieniem mojej fascynacji stworzonymi przez Tolkiena światami. Dobrze, że Wydawnictwo podjęło się jej wydania. Dobrze, że ją przeczytałam. Idealne uzupełnienie dla fanów „Władcy pierścieni” i „Hobbita”. Polecam.

Moja ocena: 7/10

Za egzemplarz recenzencki bardzo dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-ka.

„Niekochane” Hanna Dikta

/ Słoneczna Strona Życia / Dodaj komentarz

NIEKOCHANE

  • Autor: HANNA DIKTA
  • Wydawnictwo: ZYSK I S-KA
  • Liczba stron: 304
  • Data premiery: 04.10.2022r.

Jedną z najważniejszych chyba potrzeb duchowych człowieka jest potrzeba bycia kochanym. Jest to potrzeba bezwarunkowej akceptacji. Wiele naszych działań z tej potrzeby wynika, czasem próby jej zaspokojenia, najczęściej nieświadome, przybierają postać, rozpaczliwych wręcz poszukiwań, popełnionych błędów życiowych, nieudanych związków, przesuniętych granic i zgadzania się na coś, na co zgadzać się nie chciałyśmy. A to wszystko tylko po to, żeby mieć poczucie, że jesteśmy kochanie, by koniec końców zrozumieć, że nigdzie na zewnątrz nie znajdziemy miłości i akceptacji, jeżeli nie nosimy jej w sobie. To rodzina i dzieciństwo powinno nas w tą umiejętność i tarczę potrzebne do dalszego życia wyposażyć. Co jednak powinniśmy zrobić, gdy w naszym dzieciństwie tego nie było?  Gdy rodzina, która powinna stać po stronie dziecka, nie przekazała mu bezwarunkowej miłości i nie wyposażyła go na dalsze życie. Może dlatego, że sami nie potrafili kochać, że nie zostali tego nauczeni przez swoich rodziców… Wtedy musimy ten proces przechodzić sami w dorosłym życiu. Nie raz jest on okupiony łzami, bólem i cierpieniem. Pomocna na tej drodze może się okazać znajomość historii rodzinnej, znajomość schematów, które w niej funkcjonowały, wiedza, z czego wynikały pewne błędy popełnione przez naszych przodów i przez nas samych. Bowiem jak wiadomo świadomość to pierwszy krok do zrozumienia i akceptacji, a także zmiany.

Dokładnie z tym boryka się Monika. Kobieta po czterdziestce, matka nastoletniej córki, rozwódka. Przede wszystkim mierzy się ona z problemami z córką. Pola, które jeszcze niedawno była małym, maminym aniołkiem, stała się nastoletnią buntowiczką. Oddaliła się od matki bardzo, nie chcąc mieć z nią praktycznie nic wspólnego.

„Nie wiem, co zrobiłabym, gdyby nie praca. Nie potrafiłam zrozumieć, jak w takich sytuacjach radzą sobie kobiety, których jedyną rolą jest rola matki. Jak radzą sobie z krąbrnymi nastoletnimi dzieciakami kobiety, których całym światem jest dom? Jak one odczuwają porażką wychowawczą? Jak sobie to układają w głowach – te kobiety, które poświęciły dla dzieci całą młodość?”

Ten cytat bardzo mnie poruszył dotyka bowiem bardzo ważnego tematu dotyczącego macierzyństwa. Akceptacji tego, że dziecko rośnie, usamodzielnia się, oddala się od rodziców, co może być bardzo bolesne. Zwłaszcza dla matki. Nikt nas nie uczy jak sobie z tym trudnym okresem radzić, jak postępować z dzieckiem, które ma własne zdanie na każdy temat, oczywiście zupełnie różne od zdania matki. Często mimo tego, że mamy jak najlepsze chęci  popełniamy błędy, nie radzimy sobie z wrogością własnego dziecka, mamy wrażenie, że zawiodłyśmy, czujemy się winne, a z drugiej strony mamy dość całej tej sytuacji i bardzo często dziecka, które w nas te uczucia wyzwala.

„Nie wiedziałam, że to możliwe – żaliłam się przyjaciółce. – Kocham Polę, ale zupełnie jej nie lubię.”

Jakież to jest prawdziwe! I taka jest cała Monika, z jej żalem, zagubieniem, dylematami, złością i smutkiem, poczuciem wina, za rozpad swojego małżeństwa. Małżeństwa, w których chyba nigdy z jej strony nie było miłości. Wychowana przez matkę alkoholiczka nosi w sobie ogromny żal, pustkę i smutek  całe życie goniąc za ideałem miłości, którego ucieleśniła sobie w postaci Pana Idealnego –  Grzegorza  -znanego pisarza, z którym przed laty przeżyła moment prawdziwej bliskości. Jednocześnie uciekając przed prawdziwą miłości, bliskością i przywiązaniem w nic nieznaczące miłostki. Relacja z matką od dawna jest bardzo trudna, czasem nawet wydaje się, jej, że jej wcale nie ma. Jak więc wielkie jest zdziwienie Moniki, gdy po śmierci matki okazuje się, że zostawiła ona swojej córce  swój dom rodzinny. Dom, w którym jeszcze przed dziesięcioma laty mieszkała nieznana Monice babcia. Babcia, o której od dziecka słyszała od matki, że nie żyje. Kobieta nie ma jednak ochoty się nad tym wszystkim zastanawiać, analizować, ma dość swoich codziennych problemów. Postanawia potraktować spadek jako nieoczekiwany dar od losu, zastrzyk gotówki, który bardzo jej się przyda w trudnej sytuacji rodzinnej. Pragnie więc go od razu sprzedać. Na odczytaniu testamentu spotyka przyjaciela matki z młodości, prawnika, który obiecuje jej pomoc w sprzedaży domu. Stawia jednakże jeden warunek: kobieta choć raz musi tam pojechać. Wszystko w Monice wzbrania się przed tym, i jak mówi mądrze jej przyjaciółka Sylwia, być może to jest właśnie znak, że bardzo tego potrzebuje. Kiedy w końcu decyduje się na wyjazd w rodzinne strony znajduje na miejscu pamiętnik babki Antoniny. Poznaje z niego historię swojej rodziny, historię nieszczęśliwej miłości, najpierw babki, a potem matki, jak również dowiaduje się dlaczego jej matka zerwała kontakt z babcią. Co kobieta zrobi z tą wiedza, jak dalej potoczy się życie jej i jej córki?

Książkę czyta się rewelacyjnie. Mimo lekkiego i przyjemnego stylu porusza bardzo istotne tematy. Dotyka trudnych relacji rodzinnych, także tematu rodzinnych schematów i tego jak przeszłość przodków, przekazane nam przez nich wzorce i schematy wpływają na nasze życie. Autorka stworzyła postaci silnych, mądrych, a jednocześnie wątpiących i poszukujących kobiet. Główna bohaterka Monika, z jednej strony jest silna, samodzielna i dobrze radzi sobie w życiu, natomiast z drugiej strony przez wgląd na swoje trudne dzieciństwo, na brak więzi z matką czuje się zagubiona, nie potrafi zaufać i tak naprawdę realnie pokochać. Również jej przyjaciółka Sylwia to przykład dojrzałej, poszukującej, mądrej kobiety. Pozornie wszystko w jej życiu jest udane, natomiast znajduje ona w sobie odwagę do rozwoju, do pójścia swoją drogą. Również postać Poli, córki głównej bohaterki jest bardzo ciekawa. Pozornie zbuntowana,  agresywna nastolatka, tak naprawdę jest zagubionym dzieckiem, potrzebującym matczynej miłości i aprobaty. Autorka porusza temat miłości w wielu jej aspektach. Miłości niespełnionej, miłości trudnej, miłości matki do dziecka i dziecka do matki, miłości przyjacielskiej i miłości kobiety i mężczyzny. Jest to niezmiernie mądra i wartościowa książka, chyba moja ulubiona autorstwa Hanny Dikty. Gorąco Wam ją polecam!

Moja ocena: 8/10

Za możliwość zrecenzowania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Zysk i Spółka i autorce.

 

„Ciało. Instrukcja dla użytkownika. Edycja ilustrowana” Bill Bryson

/ Słoneczna Strona Życia / Dodaj komentarz

CIAŁO. INSTRUKCJA DLA UŻYTKOWNIKA. EDYCJA ILUSTROWANA

  • Autor: BILL BRYSON
  • Wydawnictwo: ZYSK I S-KA
  • Liczba stron: 560
  • Data premiery: 27.09.2022r.
  • Data 1 wydania polskiego: 26.11.2019r.

Książka „Ciało. Instrukcja dla użytkownika. Edycja ilustrowana” swoją premierę miała w listopadzie 2019 roku. Spotkała się z licznymi pozytywnymi recenzjami i dobrym odbiorem. W reedycji wzbogaconej o ilustracje prezentuje się naprawdę pięknie. W tej szacie graficznej nakładem Wydawnictwa @Zysk i S-ka publikacja debiutowała 16 sierpnia br. Sam jej autor zasługuje na chwilę uwagi. Amerykański pisarz William McGuire „Bill” Bryson publikuje w różnych gatunkach. Jego książki wydawane są w nurcie literatury pięknej, biografii, autobiografii. Autor pisze też pamiętniki, reportaże i fascynuje go literatura podróżnicza. Ponadto jest specem od publicystyki literackiej, eseju w dziedzinie astronomii, astrofizyki i historii. Co dziwne, Bryson od 2003 mieszka w angielskim hrabstwie Norfolk. 13 grudnia 2006 roku został odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego IV klasy (OBE) za dorobek literacki [źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Bill_Bryson z dnia 10.10.2022r.).

To nie poradnik. Ani nie instrukcja. To typowa książka popularnonaukowa, która przybliża czytelnikom interesujące fakty związane z ciałem człowieka. Autor zachwyca znajomością tematu przytaczając liczne fakty medyczne, rozwój medycyny z jej również ciemnymi stronami i etycznie wątpliwymi eksperymentami, a także liczne anegdoty i fakty, o których rzadko myślimy korzystając z naszego ciała.

Książka jednak dla wytrwałych. W wielu miejscach opisy zanudzały mnie. Autor skupił się na medycznych sformułowaniach i szczegółach, które nie każdy czytelnik jest w stanie znieść. Szczególnie procedury medyczne praktykowane prawie sto lat temu wymagają dużej odwagi i determinacji. W tym zakresie autor nie pozostawił czytelnikowi żadnej możliwości wyobrażenia i dopowiedzenia sobie. Dość dosadny język, szczegółowe opisy dla osoby, między innymi dla mnie, która w zakresie medycyny nie jest utalentowana, chwilami były zbyt męczące. Chociaż styl, konwencja i lekkość pisania Brysona ratuje tę księgę. Autor chwilami potrafi zaciekawić czytelnika. Jego zaletą jest bez wątpienia umiejętność przekazywania informacji, w tym tych trudnych zwykłemu człowiekowi.

„Ciało. Instrukcja dla użytkownika. Edycja ilustrowana” napisana jest i z humorem, i z powagą. Zawiera sporo  interesujących ciekawostek i wiele medycznych faktów. Każdy znajdzie w tej publikacji coś dla siebie.

Moja ocena: 7/10

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Zysk i S-ka.

„Perswazje” Jane Austen

/ Słoneczna Strona Życia / Dodaj komentarz

PERSWAZJE

  • Autorka: JANE AUSTEN
  • Wydawnictwo: ZYSK I S-KA
  • Liczba stron: 312
  • Data premiery: 30.08.2022r.
  • Data 1 wydania polskiego: 1962r.
  • Data premiery światowej: 1817r. (wydanie pośmiertne)

„Perswazje” po raz pierwszy ujrzały światło dzienne w 1817 roku. Jane Austen nie doczekała wydania swego ostatniego, ukończonego dzieła. Zmarła w dniu 18 lipca 1817r. w Winchesterze przeżywszy 42 lata (ur. 16 grudnia 1775r.) Pośmiertnie w tym samym roku wydano również „Opactwo Northanger” . Sama Autorka mimo, że specjalizowała się w opisywaniu życia angielskiej klasy wyższej z początku XIX wieku, urodziła się w rodzinie duchownego kościoła anglikańskiego. Sławę zdobyła za życia publikując kolejno powieści „Rozważna i romantyczna” (1811r.), „Duma i uprzedzenie” (1813r.), „Mansfield Park” (1814r.) i „Emma” (1815r.). Wszystkie jej książki swego czasu przeczytałam. Wiele z nich zobaczyłam również na ekranie. Twórcy i kinowi, i telewizyjni uwielbiają prozę Jane Austen. Najczęściej na ekran przenoszono „Dumę i uprzedzenie” , 1938, 1940, 1952, 1958, 1967 (TV), 1980, 2003, 2005; w 2004 r. zrealizowano także specyficzną, indyjską wersję oraz w 1995 (serial TV), 2012- współczesna adaptacja zatytułowana „Pamiętniki Lizzie Bennet „, w której tytułowa Lizzie opowiada o codziennych perypetiach rodzinnych, źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Jane_Austen z dnia 18.09.2022r.) Ekranizację najnowszych „Perswazji” aktualnie można zobaczyć na platformie Netflix. W rolach głównych Dakota Johnson i Cosmo Jarvis.

Wydawnictwo @Zysk i S-ka przepiękne klasyczne wydanie „Perswazji” wprowadziło do sprzedaży 30 sierpnia 2022 roku w tłumaczeniu Katarzyny Krawczyk. Po raz pierwszy w Polsce publikacja pojawiła się w 1962 roku, dzięki Państwowemu Instytutowi Wydawniczemu, w przekładzie autorstwa Anny Przedpełskiej – Trzeciakowskiej. Z zaciekawieniem przystąpiłam do lektury tej klasycznej literatury, w której prym wiodą losy Anny Elliott.

Baronet Sir Walter Elliot, próżny i skupiony na sobie właściciel Kellynch Hall doprowadza do jego upadku. Jest zmuszony przeprowadzić się do Bath i wynająć posiadłość admirałowi floty morskiej o nazwisku Croft. Jego córki, najstarsza Elżbieta Elliot, średnia Anne Elliot oraz najmłodsza Mary Musgrove –żona Karola Musgrove, którą poślubił, jak Anne odrzuciła jego oświadczyny, starają sobie na nowo ułożyć życie, po stracie ojcowizny. Okazuje się, że sama przeprowadzka nie jest jedynym zaskoczeniem. Państwa Croft odwiedza Kapitan Fryderyk Wentworth – brat pani Croft, z którym Anne swego czasu była zaręczona. Do małżeństwa jednak nie doszło ze względu na brak akceptacji kandydata przez jej otoczenie. Wentworth staje się jednak aktualnie smakowitym kąskiem w okolicy dla dobrze urodzonych pań. Szczególnie darzą go sympatią Luiza i Henrietta Musgrove, siostry szwagra Anne. Czy  dawne uczucia między Anne  a Fryderykiem odżyją? Czy przypadkowe spotkanie zamieni się w miłosną pogawędkę? Czy jednak Anne pisane będzie zamążpójście z bogatym i utytułowanym kuzynem?

„(…) chociaż każdy zawód jest potrzebny i na swój sposób zasługuje na szacunek, jedynie ci, którzy nie muszą się zajmować pracą, lecz prowadzą regularny tryb życia, na wsi, we własnym rytnie, żyjąc tym, co ich zajmuje i na własnej ziemi, bez męki związanej z usiłowaniem zdobycia czegoś więcej, tylko ci jak mówię, doświadczają w pełni błogosławieństwa zdrowia i dobrego wyglądu.” -„Perswazje” Jane Austen.

Ależ Autorka lubowała się w napuszonych, rozbudowanych wypowiedziach!!! Praktycznie już zapomniałam jak może brzmieć angielska klasyka sprzed ponad dwustu lat😉. Nie zmienia to faktu, że książka zasługuje na znalezienie się w Waszych planach czytelniczych. Warto znać klasyczne powieści, które swego czasu namieszały w angielskiej society. Kompletnie nie wiem, co sobie myślały czytelniczki i czytelnicy zanurzając się w tak wyraziste charakterystyki postaci. Czy odnajdywali/ły w opisach siebie, kogoś bliskiego? Czy od samego początku kwestionowano realność opisywanych figur?

Arystokrata Sir Walter Elliot przedstawiony został jako nieudolny i rozrzutny gospodarz, lubujący się w pięknych strojach i frywolnym ubiorze. Całkowicie skupiony na sobie. Uwielbiający przeglądać się w kilkunastu lustrach, które zdobiły jego garderobę. Najstarsza jego córka, Elżbieta została przedstawiona jako próżna, zarozumiała i egoistyczna kobieta, której nie sposób polubić. Podobnie najmłodsza i najmniej urodziwa Mary. Czytając o jej hipochondryzmie i nieumiejętności radzenia sobie z własnym dzieckiem, a także przewrażliwieniu na punkcie swego pochodzenia społecznego, wręcz współczułam i jej siostrze Anne, która starała się ją wspierać i jej mężowi. Jedynie Anna Elliott z całej rodziny da się lubić. Jako przeciwwaga do swych sióstr, jest obdarzona łagodnym charakterem, pozbawiona egoizmu i niezwykle pomocna. Do tego przepięknej urody, która tylko nieco zbladła przez ostatnie sześć lat. Nie dziw, że ona została główną bohaterką powieści.  Nie dziw, że jej Jane Austen oddała fabułę i na jej szczęściu, najbardziej autorce zależało.

Motyw przewodni książki nie zaskakuje. Jane Austen lubowała się w tematach związanych z kobiecością we współczesnych sobie czasach. Skupiała uwagę na troskach związanych z dobrym zamążpójściem, ograniczeniami płci, a także niesprawiedliwością wynikającymi z praw dziedziczenia. Język jest bardzo rozbudowany. Charakteryzuje się, jak wspomniałam powyżej, kwiecistymi opisami. Choć z drugiej strony, autorka skupia się głównie na bohaterach, relacjach ich łączących, pochodzeniu i myśleniu o sobie, i innych. Jakby chciała zwrócić szczególną uwagę na socjologiczny aspekt fabuły. W książce brakuje wręcz barwnych opisów przyrody, scenografii, czy nawet strojów, którymi zawsze zachwycają kostiumowe ekranizacje. Czytając musiałam posiłkować się wspomnieniami z obejrzanych przez siebie filmów i seriali, by momentami wczuć się w opisywaną historię.

Bez wątpienia „Perswazje” to książka dla fanów klasycznej literatury. Nie znajdziecie w niej wartkiej akcji, sensacyjnych zachowań, czy inspirujących sformułowań. Chwilami powieść wieje nudą opisując koleje losu pewnej arystokratycznej, zubożałej rodziny, w której nie ma męskiego dziedzica, a córki muszą liczyć na dobre zamążpójście. Lubicie takie klimaty? Jeśli tak, to zerknijcie na najnowsze wydanie „Perswazji” Jane Austen, która swego dzieła nie zdążyła wziąć do ręki.

Moja ocena: 7/10

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Zysk i S-ka.

„Długie beskidzkie noce” Izabela Skrzypiec-Dagnan

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

DŁUGIE BESKIDZKIE NOCE

  • Autorka: IZABELA SKRZYPIEC-DAGNAN
  • Wydawnictwo: ZYSK I S-KA
  • Liczba stron: 352
  • Data premiery: 23.08.2022r.

Autorka @ Izabela Skrzypiec-Dagnan – strona autorska debiutowała w 2019 roku powieścią „Świetnie się bawię w Twoich snach”. Ja przygodę z Panią Izą rozpoczęłam od „Kwietniowe deszcze, słońce sierpniowe” (recenzja na klik). „Długie beskidzkie noce”, które znalazły się na polskim rynku czytelniczym dzięki Wydawnictwu @Zysk i S-ka w dniu 23 sierpnia br., zachwyciły mnie opisem Wydawcy i Beskidami w tytule😊. Ja po prostu uwielbiam Beskidy. Założyłam więc, że powieść mi się spodoba. Czy słusznie?

„Bez rozpaczy życie jest płytkie. Kiedy boli, to się żyje.” -„Długie beskidzkie noce” Izabela Skrzypiec-Dagnan.

Gdy Jaśmina i jej najlepsza przyjaciółka Kinga miały po dwadzieścia lat, tak właśnie myślały o życiu. Ból był do zniesienia. Ból je uświęcał. Po wielu latach, gdy Jaśmina została matką kilkuletnich bliźniaków – Franka i Filipa – i straciła swą miłość, swego męża Konrada Kamińskiego, stwierdziła, że; „Byłyśmy bardzo młode. Teraz ból to ból. Bez tej całej poetyckiej otoczki.” W tym bólu Jaśmina wraca do miejsca na ziemi, które kiedyś stworzyła z Konradem. Do beskidzkiej wsi. Do beskidzkiego domu. Wspierana przez rodziców. Wspierana przez Kingę i jej partnera Rafała. Zaczyna życie na nowo. Życie pełne trosk, obaw i samotnych, długich nocy. Stara się myśleć pozytywnie. Stara się walczyć. Tłumaczy sobie, że „(…) świat zewnętrzny to często odbicie i kreacja naszego wnętrza – a więc od tego, co w środku należy rozpocząć poznawanie tego, co na zewnątrz. Ze zawsze trzeba być sobą, autentycznym, a jeśli to komuś nie odpowiada, trudno”.

Jestem wręcz zachwycona prozą Izabeli Skrzypiec-Dagnan😊.  Książka okazała się dla mnie niezwykłą, subtelną przygodą we wnętrze głównej bohaterki, Jaśminy Kamińskiej, która przeżywa swoistego rodzaju katharsis, od chwili gdy dzień po wprowadzeniu się do domu marzeń, jej mąż znika bez śladu.

Doceniam konstrukcję powieści. Książka składa się z prologu, epilogu i zatytułowanych rozdziałów. Bieżącą rzeczywistość Autorka oznaczyła miesiącami, w których dzieje się akcja. To co spowodowało, że Jaśmina i jej dzieci znalazły się w danym miejscu, dowiadujemy się dzięki czasoprzestrzeni oznaczonej jako „Kiedyś”. I w jednej, i w drugiej perspektywie czasowej Autorka zachwyca narracją pierwszoosobową Jaśminy, która formułuje niezwykle trafne wypowiedzi, w drodze od zrozumienia tego, kim naprawdę był Konrad, do stworzenia sobie życia na nowo.

„Nigdy nie wpuścił mnie zupełnie do swojego świata. Chciałam tam zajrzeć, w głąb, ale trzymał te drzwi starannie zamknięte.” -„Długie beskidzkie noce” Izabela Skrzypiec-Dagnan.

Nie tylko główny wątek, straty męża, Skrzypiec-Dagnan opisała w bardzo dobry sposób. Przekonał mnie również wątek przyjaźni, między Jaśminą a Kingą i aspekt rodzicielstwa, w którym niespodziewanie i nieplanowo zakotwiczyła się Jaśmina.

„Rodzicielstwo może być spełnieniem, dopełnieniem szczęśliwego życia, celem, ale na co dzień to orka. Dzieci nie dają spokoju, wyciskają z nas soki, do ostatniej kropli każdego dnia…” -„Długie beskidzkie noce” Izabela Skrzypiec-Dagnan.

Bardzo obrazowo Autorka rozwinęła wątek miejscowych mieszkańców wobec przybyłej Jaśminy. I w osobie Marii, i w osobie Wiktorii, a przede wszystkim w osobie Alka, odnalazłam całe preludium gwiazd na panteonie socjologicznej małej miejscowości, w której musi odnaleźć się samotna matka.

Nie ukrywam, że gdyby nie wyłapany błąd wydawniczy ocena byłaby wyższa😉. Generalnie mam z tym problem, gdy w druku, czy to papierowym czy elektronicznym, dostrzegam pewne nieścisłości. Myśląc o ilości osób, które pracowały nad publikacją nie daję zgody na takie drobne niedociągnięcia. Czytając wydanie elektroniczne na Legimi (ze względu na książkę w podróży) na stronie 72 dostrzegłam literówkę w dialogu; „Nie jestem przerażony. Poradzimy dobie.” Zamiast „Nie jestem przerażony. Poradzimy sobie”. Niby drobnostka, a jednak wyjątkowo kole mnie w oko.

Z całą świadomością i mocą polecam Wam jednak tę publikację. „Długie beskidzkie noce” Izabeli Skrzypiec-Dagnan to wzruszająca, subtelna opowieść o Jaśminie i jej życiu, nie do końca straconym. Jest delikatna, płynna w swej narracji. To nie książka o odchodzeniu. To nawet nie książka o stracie i o porzuceniu. To książka o trwaniu mimo ogromnego bólu napisana w wyjątkowy sposób. Sposób, który nie nudzi i nie drażni.

Idealnie skomponowana historia z beskidzkim klimatem i atmosferą w tle. Powieść z serca i o sercu, które ciągle chciało bić. Miłego czytania!!!

Moja ocena: 8/10

Za egzemplarz recenzencki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-ka.