#reportaż

„The World of Lore: Straszne miejsca” Aaron Mahnke

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

THE WORLD OF LORE: STRASZNE MIEJSCA

  • Autor: AARON MAHNKE
  • Wydawnictwo: ZYSK I S-KA
  • Liczba stron: 373
  • Data premiery: 18.01.2022r.

„Miejsca, w których mieszkamy z czasem w przedziwny sposób upodabniają się do nas. Jakby ludzie przekazywali swoją prawdziwą naturę – namiętności, idee i skrywane w sercu tajemnice – przestrzeni, którą nazywają domem”. – The World of Lore: Straszne miejsca” Aaron Mahnke.

Czyż może być lepszy wstęp do recenzji niż cytat zanotowany z pierwszej strony książki? Nie wydaje mi się 😉. Wydawnictwo @Zysk i S-ka przygotowało nie lada gratkę na fanów domów strachów. To premiera z 18 stycznia br. Aarona Mahnke pt. „The World of Lore: Straszne miejsca”. Spodziewałam się listy miejsc grozy, domostw owianych złą tajemnicą, w których działy się nieziemskie zbrodnie. Spodziewałam się rysów psychologicznych sprawców i mrożących krew w żyłach motywów. A odnalazłam…. By się dowiedzieć, co odnalazłam zapraszam do lektury niniejszej recenzji.

„(…) Ludzie to nie patyki niesione przez prąd rzeki życia; najczęściej przyczyną cierpienia jednego człowieka jest drugi człowiek.” -„The World of Lore: Straszne miejsca” Aaron Mahnke.

Gospodarz popularnego podcastu „Lore” zabiera czytelnika w podróż po Stanach Zjednoczonych. Podróż bynajmniej nie krajoznawczą. Raczej historyczno – makabryczną. W swych opowiadaniach przedstawia Nowy Jork, Savannah, Boston i inne miejsca z innej strony, tej bardziej cierpiącej, mrocznej, dziwnej i grobowej. Dzięki niemu odkrywamy Amerykę. Dosłownie. Z jej wszystkimi cieniami i bardzo trudną historią. Z jej kolonialnymi decyzjami, wojnami i szkodliwym niewolnictwie. To podróż jakiej jeszcze nie znaliśmy.

To faktycznie odcinki podcastu zamknięte w jednej książce. Na początku każdego rozdziału Autor wprowadza nas w tematykę kreśląc krótki wstęp. Możliwe, że odbiór byłby lepszy, ciekawszy w oryginalnym wydaniu. Możliwe, że widok, tembr głosu, scenografia, wykorzystane motywy dźwiękowe i historyczne zdjęcia w tle wykorzystane przez Aarona Mahnke zwiększyłyby efekt końcowy, zbudowałyby napięcie, którego podczas czytania zabrakło. Książkę odebrałam jako ciekawą podróż w nieznany amerykański świat. Świat, gdzie straszą duchy, psy nagrobne szczekają na cmentarzach, a małe pochowane dziewczynki śpiewają. Świat voodoo, którego swego czasu miało wielkie powodzenie na tamtych terenach. Świat niespełnionych kochanków uciekających przed nieakceptującym związek ojcem oraz rodzimym Amerykanów, którzy orszakiem pokazują się na pasie pędzącej autostrady z zapalonymi pochodniami. Nie po wszystkich opowieściach przedstawionych w książce pozostał historyczny ślad. Niektóre, jak Autor wielokrotnie tłumaczy są tylko folklorystycznym przekazem. Możliwe, że jedynym i nieprawdziwym.

Większą wartość niż blade kobiety, wiszące na drzewie ofiary skazania przez powieszenie, przechadzające się po starych hotelach, rezydencjach duchy, czy dziwne dźwięki ma aspekt historyczny książki. Dzięki zgrabnemu wprowadzeniu w bardzo przystępny sposób dowiedziałam się licznych ciekawostek o zawiłej historii kraju złożonej z potomków kolonistów różnych nacji i nieprawnie zagrabionych z Afryki niewolników. I dlatego głównie warto przeczytać tę książkę.

Moja ocena: 6/10

Za mój egzemplarz recenzencki bardzo dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-ka.

„Chcesz cukierka? Idź do Gierka. Wspomnienia z dzieciństwa w złotej dekadzie gierkowskiej” Małgorzata Czapczyńska, Marcin Ziętkiewicz

/ Słoneczna Strona Życia / 2 Komentarze

CHCESZ CUKIERKA? IDŹ DO GIERKA. WSPOMNIENIA Z DZIECIŃSTWA W ZŁOTEJ DEKADZIE GIERKOWSKIEJ

  • Autorzy: MAŁGORZATA CZAPCZYŃSKA, MARCIN ZIĘTKIEWICZ
  • Wydawnictwo: PASCAL
  • Liczba stron: 272
  • Data premiery: 26.01.2022r.

14 grudnia 2021r. opublikowałam recenzję „Moje wyspy. Kobiecość w stylu vintage ironicznie i na serio” autorstwa Małgorzaty Czapczyńskiej autorki fanpage’a @Moje wyspy. Od razu jej fanpage zaczęłam śledzić😊. Ubawiłam się po pachy. Słysząc, że Małgorzata Czapczyńska jest współautorką wraz z @ Marcin Ziętkiewicz pozycji, która premierę miała 26 stycznia br. nie wahałam się ani chwili. W książce wydanej nakładem Wydawnictwa PASCAL szukałam humoru, nostalgicznych wspomnieć i …a jakże, kolejnej dobrej zabawy. Pozwólcie, że podzielę się z Wami moimi spostrzeżeniami po przeczytaniu „Chcesz cukierka? Idź do Gierka. Wspomnienia z dzieciństwa w złotej dekadzie gierkowskiej”.

„Jeżeli prawdą jest, że mniej znaczy więcej, to mamy dużo dzięki temu, że kiedyś mieliśmy niewiele.” – od Autorów Chcesz cukierka? Idź do Gierka. Wspomnienia z dzieciństwa w złotej dekadzie gierkowskiej” Małgorzata Czapczyńska, Marcin Ziętkiewicz.

Pamiętacie „Chcesz cukierka idź do Gierka. Gierek ma to ci da”? Ja za dziecka nie za bardzo orientowałam się w sensie tego zdania. Gdy dorosłam i minął okres komuny połapałam się w mig, o co autorowi tej wypowiedzi chodziło.

Tak jak połapali się Autorzy książki „Chcesz cukierka? Idź do Gierka. Wspomnienia z dzieciństwa w złotej dekadzie gierkowskiej”. To nostalgiczna podróż w czasy naszego dzieciństwa. Nawet jeśli dorastaliście tak jak ja w latach dziewięćdziesiątych, echo tamtych czasów zapewne Was objęło, analogicznie jak mnie. Książka podzielona jest na dwie części. Relacje przedstawione zostały oczami Małgorzaty i oczami Marcina. Książka składa się z krótkich rozdziałów. Każdy rozdział został zatytułowany. Już po tytułach możecie się domyśleć o czym one są; „Żółte granulki glukozy”, „Jeden dzień z kalendarza obowiązkowych czynów społecznych”, czy „Kieszenie pełne kapsli”, co jak sama Czapczyńska zauważyła, było raczej domeną chłopaków.

Lubuję się w takim przedstawieniu świata. Zarówno tego, który znam, jak i tego, który już odszedł. Wiele przedstawionych w książce treści mogłabym odnieść do swego dzieciństwa. Zabawy w podchody, gra w gumę i klasy, czy dwa ognie. Do tego czas spędzany na dworze i oczekiwanie na jedyny program dla dzieci, którą była dobranocka. Świat dorosłych również nie jest mi obcy. W wielu postaciach odnajdywałam moje babcie, moje ciocie, wychowane w innych czasach. I ta umiejętność, której nie mają już nasze dzieci. Robienie z niczego coś. Z patyków pistolety, ze starych opakowań po czekoladach, cukierkach kolekcje, którymi moglibyśmy się wzajemnie chwalić. Nawet opis polskiej wsi i dojenia mleka z początku książki okazał się mi bliższy, niżbym się spodziewała. Przywołał moją przyjaciółkę, która co rusz wspomina zapach mleka prosto od krowy, stajni, oporządzania zwierząt domowych, czy karmienia świń.

Styl Małgorzaty Czapczyńskiej i Marcina Ziętkiewicza jest bardzo lekki. Rozdziały oparte na ich doświadczeniach sklejają się w eseje, krótkie reportaże. Wielokrotnie opowieść okraczone jest ciekawą anegdotą. Książkę czyta się naprawdę szybko. Publikacja umiliła mi czas, przeniosła mnie w czasy inne, o których prawie już zapomniałam. Czytałam z zaciekawieniem, reagowałam uśmiechem i westchnieniami. Narracja pierwszoosobowa Autorów skraca dystans z czytelnikiem, a zdjęcia często z prywatnego archiwum nadają książce prawdziwości.

Pamiętacie granatowe mundurki szkolne z tarczami z nieprzepuszczającego powietrze materiału? Jeśli już Wam się ten obraz zatarł, a zapach ulotnił, sięgnijcie koniecznie po tę książkę. Przypomnijcie sobie jak nasze życie było z kosmosu, tak jak kosmiczne były zabawy na trzepaku😊.

Moja ocena: 9/10

Za możliwość zapoznania się z lekturą i podzielenia się z Wami moją opinią bardzo dziękuję Wydawnictwu Pascal.

„Wszechmocny Amazon. Jeff Bezos i jego globalne imperium” Brad Stone

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

WSZECHMOCNY AMAZON. JEFF BEZOS I JEGO GLOBALNE IMPERIUM

  • Autor: BRAD STONE
  • Wydawnictwo: ALBATROS
  • Liczba stron: 511
  • Data premiery: 27.10.2021r.

Firmę Amazon zna chyba każdy. To ogromne imperium, które powstało w czasie, gdy zapotrzebowanie na jego ofertę było niszowe. Dla twórcy Amazona Jeffa Bezosa to był przysłowiowy „strzał w dziesiątkę”, który wyniósł go na wyżyny najbardziej zamożnych i wpływowych ludzi naszych czasów. Ja o powstaniach imperium lubię czytać tylko w aspekcie historii i to dawnej, ale „Jeff Bezos i jego globalne imperium” zaciekawił mnie na tyle, że sięgnęłam po tą obszerną publikację, która premierę miała w ostatnią środę, tj. 27 października br. od @WydawnictwoAlbatros. O czym przeczytacie w książce Brada Stone’a pt. „Wszechmocny Amazon. Jeff Bezos i jego globalne imperium” ?

To kontynuacja bestsellera „Jeff Bezos i era Amazona”. Tym razem autor na warsztat dziennikarski bierze wpływ, jaki miał na światową gospodarkę zmonopolizowanie do pewnego czasu rynku przez Amazona. Co ciekawe, Brad Stone nie oszczędza samego Jeffa Bezosa. Odnosi się do jego decyzji finansowych, analizuje jego przemianę z pochłoniętego realizowaniem swoich urojeń technologicznego wizjonera we wpływowego biznesmena. W książce znajdziecie opisanych wiele ścieżek, którymi podążał Amazon, by w efekcie stać się tym, czym stał. Ciekawie odzwierciedlone zostały perturbacje na rynkach azjatyckich, gdzie dotarcie z nowymi technologiami zwykle jest bardzo pasjonujące, ze względu na ogromne różnice kultur. To podróż w nowy świat. Świat, w którym coś się zaczęło w pewnej głowie. Głowie zdolnego człowieka, który pozwolił sobie zrobić ten pierwszy krok.

Nie będę udawać, że książkę przeczytałam z pasją. Nie jest to mój ulubiony gatunek. Nie to, że nie lubię czytać o „złotych chłopcach”, którzy zdominowali świat i osiągnęli sukces. Nie to, że zazdroszczę, lub co gorsza czuję zawiść. Po prostu, czytanie o czymś tak oczywistym wydaje mi się często stratą czasu. Sama dostrzegam globalne sukcesy w codziennym życiu. Droga do sukcesu nie zawsze jest tak pasjonująca jak finalny efekt. Muszę jednak przyznać, że autor pokusił się o bardzo ciekawe odzwierciedlenie tej drogi. Duży plus za przedstawienie osoby samego Jeffa Bezosa, którego prywatne życie stało się pożywką dla tabloidów i stron plotkarskim. Z jednej strony ze stron książek Bezos jawi nam się jako wspaniały wizjoner, jakich w historii było wielu. Z drugiej jako despota i typowy autokrata trzymający w ryzach cały zespół i uznający swoje plany oraz decyzje za najbardziej właściwe. Nie jest to jednak jego wada. Przy tak globalnych przedsiębiorstwach jest to cecha przeważająca wśród zarządzających. Przecież ogromne i wpływowe korporacje rządzą się swoimi prawami. Finansowy aspekt publikacji podobał mi się najmniej. Finansistą nie jestem i czytanie o tych wszystkich meandrach decyzji finansowych zanudziło mnie na śmierć. Zdecydowanie bardziej wolę socjologiczny i psychologiczny aspekt globalnego imperium.

Książka jest dla pasjonatów, którzy pragną dowiedzieć się co determinuje tak globalny sukces. Jakie decyzje, jakie cechy przywódcze stają się czynnikami pozwalającymi wyzwolić to coś, co zrobi z nas bogaczy mających wpływ na globalną gospodarkę.

Moja ocena: 7/10

Za egzemplarz recenzencki bardzo dziękuję Wydawnictwu Albatros.

„Skazani. Historie skrzywdzonych przez system” Ludmiła Anannikova

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

„SKAZANI. HISTORIE SKRZYWDZONYCH PRZEZ SYSTEM”

  • Autorka: LUDMIŁA ANANNIKOVA
  • Wydawnictwo: W.A.B.
  • Liczba stron: 295
  • Data premiery: 29.09.2021r.

Każdy gatunek ma swoje prawa. Kryminał musi mieć zagadkę i wielu podejrzanych. Thriller ma nas wciskać w fotel, byśmy potem długo o nim nie zapomnieli. Literatura piękna powinna nas zachwycać estetycznym językiem i stylem. Zaś felietony, raz śmieszyć, raz smucić w zależności od tematu. Jaki ma być reportaż nie do końca wiem, bo nie jest to mój ulubiony gatunek. Słysząc jednak o propozycji @wydawnictwo.wab „Skazani. Historie skrzywdzonych przez system”, która premierę miała 29 września br., pióra dziennikarki śledczej @Ludmiła Anannikova wiedziałam, że będzie to ten reportaż, który koniecznie muszę przeczytać. Od razu Wam napiszę, że decyzja ta okazała się jedną z tych całkowicie trafnych.

„Każdy sąd powinien dążyć do tego, żeby wydać wyrok sprawiedliwy, tylko w oparciu o dowody, zgodnie z sumieniem i pełnym przekonaniem. I wierzę, że tak się dzieje. Ale czasami splot okoliczności może być taki, że doprowadzi do pomyłki sądowej” –„Skazani. Historie skrzywdzonych przez system” Ludmiła Anannikova.

I o ten splot okoliczności Autorce chodzi. O tych, którzy odsiadują, bądź odsiedzieli już wieloletnie wyroki lub osadzenia w areszcie na podstawie zeznań świadków, które ze sobą w ogóle nie są spójne. Na podstawie poszlak, domniemań, na podstawie obarczonego błędem okazania. Bez jakichkolwiek udowodnionych w trakcie procesu sądowego motywu, powodu,  czy powiązania z ofiarą lub innymi sprawcami. Książka stanowi zbiór sześciu reportaży. Jest wynikiem wnikliwego, rzetelnego śledztwa dziennikarskiego. Autorka przeczytała kilkaset tomów akt, spotkała się zarówno ze skazanymi, świadkami tamtych wydarzeń, rodzinami ofiar i osadzonych, a także z niezależnymi ekspertami, adwokatami, prokuratorami, policjantami, czy nawet sędzią. Wszystko po to, by takiej mi, czy takiej/emu Tobie pojawiła się refleksja: przecież następna/y mogę być JA!!!

Wszystko, o czym napisała Anannikova mogłoby zdarzyć się zwykłemu Nowakowi, zwykłemu Kowalskiemu. Mogłoby zdarzyć się mi, mojemu sąsiadowi, czy nawet ukochanej babci. Historie nie są wyssane z palca. To prawdziwe zbrodnie, prawdziwe akty oskarżenia, prawdziwe prawomocne wyroki, rzadko kiedy uniewinniające. To prawdziwi ludzie. Ci którzy stracili życie. Ci, którzy dokonali zbrodni. A także Ci, którzy za nie zostali skazani. Pytanie, które pojawiało mi się wielokrotnie w głowie po zapoznaniu się z analizą dowodową zaprezentowaną przez Autorkę: Czy słusznie? To nie system jest winny oskarżaniu na podstawie poszlak, skazywaniu na podstawie zeznań trzech świadków, który każdy mówi coś innego. To nie system zawinił. Winę ponosi zawsze człowiek. Raz będzie to ambitny prokurator, innym razem zmęczony i zniesmaczony kolejną sprawą sędzia, który ze względu na statystyki zrobi wszystko, by ją zamknąć wyrokiem. A kiedy indziej będzie to zwykły śledczy, który nie zabezpieczy śladów, pominie przesłuchanie, błędnie spisze notatkę robiąc oczywistą omyłkę pisarską, która innych będzie kosztowała całe zmarnowane życie. Jak mawiał Seneka Starszy „Błądzić jest rzeczą ludzką” – pełna zgoda. Tylko popierając Autorkę ktoś z tych błędów powinien drugiego rozliczyć i do błędu należy się przyznać, by jak najszybciej go naprawić.

Gdybym miała opisać tą książkę jednym zdaniem, napisałabym: Niezwykle wzruszająca podróż w historie zwykłych ludzi. Ludzi, którzy stracili wszystko, a przede wszystkim wolność. Tych straconych lat nikt im nie odda, nawet wielomilionowe odszkodowanie nie wynagrodzi im tych krzywd. Najbardziej chwyciła mnie za serce opowieść utkana na historii niewinnej śmierci Adama i jego młodszego brata Szymona, w której nic się nie zgadzało, a jednak dwaj mężczyźni odsiadują już dwadzieścia dwa lata wyroki dożywocia. Głębokie ukłony należą się Ludmile Anannikovej za historię Czesława, który w więzieniu odsiedział dwanaście lat „za niewinność”, prawdziwą niewinność. Historia zasłużyła na mój szacunek, jak zresztą cała książka. Napisana została z wyczuciem, z zachowaniem równowagi w zadawaniu pytań i poddawaniu w wątpliwość podjęte czynności, czy decyzje orzekających. Napisana została z wielkim szacunkiem do wszystkich uczestników. Mimo, że temat bardzo zaabsorbował Autorkę, o czym świadczy szeroki zakres badań, nie jest to publikacja jednostronna, z góry postawioną na wstępie tezą, którą Anannikova za wszelką cenę chciała udowodnić. Tak, ta książka wzbudziła we mnie podziw i pozostawiła niespokojną. Przecież następna mogę być JA!!!

„Od lat obserwuję wymiar sprawiedliwości i widzę, że gdyby na mnie przypadkiem padło, też zgniłbym w więzieniu. Wszędzie biurokracja.”- „Skazani. Historie skrzywdzonych przez system” Ludmiła Anannikova.

Moja ocena: 8/10

Za możliwość zapoznania się z lekturą bardzo dziękuję WYDAWNICTWU WAB.

„Bieszczady. Dla tych, którzy lubią chodzić własnymi drogami” Adrian Markowski

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

BIESZCZADY. DLA TYCH, KTÓRZY LUBIĄ CHODZIĆ WŁASNYMI DROGAMI

Autor: Adrian Markowski

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Data premiery: 2021-05-06

Liczba stron: 244

Najpierw otrzymałam od Wydawnictwa @Proszynski książkę Adriana Markowskiego „Bieszczady. Dla tych, którzy lubią chodzić własnymi drogami”, a potem, no cóż, postanowiłam pochodzić własnymi drogami i wybrałam się w………… Bieszczady😉. Ani wycieczki, ani czasu spędzonego nad książką nie żałuję. Bieszczady to cud natury, niepokorne lasy i wysokie szczyty z cudownymi widokami. Książka, która premierę miała 6 maja br., jest za to wycieczką, wycieczką z bardzo wytrawnym bieszczadzkim przewodnikiem, wycieczką bez wychodzenia z domu. Uwielbiam odkrywać to co nieznane, to co nowe. Nie lubię siedzieć w domu, w jednym miejscu, czy to dosłownie, czy w przenośni. Zerknijcie na recenzję, czy też nie chcielibyście wyruszyć. Wyruszyć, gdzie zielono, gdzie niespokojna historia, gdzie dzika i niebezpieczna przyroda, gdzie gęsty las i bieszczadzkie zakapiory tworzą jedyną w swoim rodzaju atmosferę. Zerknijcie na recenzję i dajcie znać, czy chcielibyście tam teraz być?

Trudna historia, ciekawe historie, niezwykłe tradycje, zapierająca dech przyroda

Adrian Markowski dokonał czegoś niemożliwego. Zabrał mnie w Bieszczady, zachęcił do podróży i odwiedzenia ich w rzeczywistości. Nie może być lepszej zachęty do przeczytania książki, jak fakt, że czytelnik podążył za słowami autora, za jego głosem. Nie mogło być jednak inaczej. Czytając stykamy się z przewodnikiem i reportażem jednocześnie. Ciekawe historie, wątki wzbogacane są trudną historią tamtejszego regionu, ścieraniem się dwóch kultur, dwóch religii. Autor wplata w swą opowieść interesujące anegdoty i udowadnia, że czytanie o wierzeniach i codzienności, która już odeszła jest bardzo interesujące, bardzo kształcące. Chwilami Markowski obrazuje zmiany, jakie zaszły wśród społeczności, wśród bieszczadzkiego ludu. Pokazuje, czy wszystkie krzywdy zostały przepracowane, a niesnaski zażegnane. I tłumaczy. Tłumaczy wielu. Tłumaczy współczesnych i tłumaczy współczesnym, jak cierpliwy nauczyciel. Jak gość z sercem w Bieszczadach, z sercem i duszą przy ziemi, przy zielonej, bieszczadzkiej trawie. Tłumaczy ówczesnych i uzasadnia ich decyzje, czyny, tarcia. Daje do myślenia czytelnikowi, oj daje.

To lektura napisana z ogromną pasją, emocjami i zaangażowaniem. Nie znam autora i nie mam pojęcia ile jej czasu poświęcił. Podejrzewam jednak, że tak jak Bieszczady stały się sensem jego życia, tak i ta książka, mimo, że ma niespełna 250 stron, była celem samym w sobie. Celem, by zatrzymać coś, co może odejść kiedyś na zawsze. Odejść wraz z tymi, którzy jeszcze teraz pamiętają i czują, i pragną. Panie  Adrianie muszę napisać, że cel Pan osiągnął. W tak krótkiej książce zawarł Pan wszystko to, za czym tęsknią współcześni i co współcześni powinni odkryć, by zobaczyć świat, nawet ten bliski, trochę z innej strony.

Bieszczady mnie zachwyciły. Zachwyciła mnie też ta książka. Sprawdźcie, czy tak jak ja, po jej przeczytaniu wyruszycie na bieszczadzkie szlaki i bieszczadzkie wsie.

Moja ocena: 8/10

Recenzja powstała w ramach współpracy z Wydawnictwem Prószyński i S-ka.

„Łowca” Ewa Żarska

/ Słoneczna Strona Życia / 2 Komentarze

ZarskaEwa Lowca2

ŁOWCA. SPRAWA TRYNKIEWICZA

  • Autor: EWA ŻARSKA
  • Wydawnictwo: ZNAK LITERANOVA
  • Liczba stron: 234
  • Data premiery: 01.08.2018r.
  • Moja ocena: 7/10

Po książki tego rodzaju sięgam zdecydowanie rzadko. W zasadzie sama do końca nie wiem, jak należało by zakwalifikować „Łowcę” – literatura faktu, reportaż? Niewątpliwie tak, chociaż książka zawiera też elementy psychologiczne, obyczajowe i kryminalne. Na pewno nie jest to lekka lektura – mimo, że styl autorki jest bardzo przystępny i sprawnie się ją czyta, jednak waga problemu, a przede wszystkim fakt, że nie jest to fikcja literacka, a zło, które wydarzyło się naprawdę zupełnie zmienia jej ciężar gatunkowy.

O sprawie Trynkiewicza mówiła cała Polska przynajmniej dwa razy. Pierwszy raz pod sam koniec lat osiemdziesiątych – tego nie pamiętam, bo byłam wtedy dzieckiem – gdy ta potworna zbrodnia się wydarzyła. A drugi raz o 2014 roku, gdy 25 lat więzienia zasądzone Trynkiewiczowi dobiegło końca. Autorka przedstawia tę sprawę trochę ze swojego punktu widzenia, zaczynając od swoich wspomnień z 1988 roku, co jakieś czas wtrącając do relacji „lokalny” punkt widzenia, gdyż urodziła się i mieszkała w tych czasach w Piotrkowie Trybunalskim. Autorka stara się odtworzyć klimat tamtego czasu i miejsca, jak również odpowiedzieć na pytanie jak to możliwe, że niepozorny nauczyciel z Piotrkowa to ta sama osoba co Bestia z Piotrkowa. Wiąże to się z zagadnieniem na temat tego jak rodzi się zło i co dzieje się w umyśle psychopatycznego mordercy. A nie są to pytania, na które odpowiedź może być jednoznaczna. Czytaj dalej →