Miesiąc: Maj 2021

„Ariana. W objęciach wroga” Riva Scott

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

ARIANA. W OBJĘCIA WROGA

  • Autor:RIVA SCOTT
  • Seria: CHASING REVENGE. TOM 1
  • Wydawnictwo:EDITIO RED
  • Liczba stron:232
  • Data premiery:04.05.2021r.

Romanse mafijne ostatnio mocno zdominowały polski rynek, jest ich bardzo dużo i trudno w tym natłoku trafić na książkę, które jest nieszablonowa i interesująca, chociaż zdarzają się prawdziwe perełki. Ja od pewnego czasu znacznie ograniczyłam tego typu lektury, ale gdy zobaczyłam opis „Ariany” postanowiła się skusić. Czy to była dobra decyzja?

Nie czytałam wcześniej żadnej książki Rivy Scott. Przed lekturą więc chciała dowiedzieć się czegoś o autorce. Jest to kryjąca się pod pseudonimem mieszkanka Zgorzelca. Szczęśliwa żona i matka dwójki urwisów. Książkoholiczka, romantyczka, blogerka i recenzentka, która swoją przygodę z pisarstwem zaczęła w 2019roku (żródło: lubimyczytac.pl)

Ariana to dwudziestoletnia kobieta, która stara się żyć normalnym życiem, zupełnie nie spodziewając się, że ojciec odda ją mafii za długi. Przejmuje ją gangsterska rodzina Cavillo, by przekazać ją jako swego rodzaju kartę przetargową innemu groźnemu gangsterowi. Dziewczyna więc prostu z rodzinnego domu trafia w sam środek mafijnych rozgrywek. Czy uda jej się wyjść z tego cało?

Domenico Cavillo jest synem mafijnego bossa, bezlitosny i okrutny, nosi przydomek „Zero” od liczby ludzi, którzy przeżyli jego gniew. Zazwyczaj nie ma skrupułów i jest bezwzględny, jednak nawet on czuje opór przed oddaniem na niewinnej dziewczyny w ręce Cesara Barrigi, groźnego bandziora, odwiecznego wroga rodziny Cavillo. Nawet go jednak obowiązują rozkazy ojca. Jednak dziewczyna nie wiedzieć czemu nie chce opuścić jego myśli. Czy znajdzie sposób, by ją uratować? Jak dalej potoczą się ich relacje?

Książka objętościowo nie jest duża – 232 strony, ale zapewniam, że jest w stanie dostarczyć wielu wrażeń. Składa się z prologu i 33 krótkich rozdziałów, pisanych w narracji pierwszoosobowej, naprzemiennie przez Arianę i Domenico. Taki zabieg ożywia lekturę, ubogaca, powoduje, że patrzymy na rozwój akcji dwoma, jakże odmiennymi w odbiorze rzeczywistości, parami oczu, przez co uzyskany przez nas obraz jest pełniejszy i ciekawszy. Akcja jest bardzo ciekawa, a już najbardziej zaskoczyło mnie zakończenie, zapowiada ono tom drugi, który będzie kontynuacją losów bohaterów.

Powieść czyta się przyjemne, są zwroty akcji, szybkie tempo i ciekawi bohaterowie. Czasem sposób przedstawiana historii wydawał mi się zbyt górnolotny i przerysowany, ale ogólnie książkę czytało się przyjemnie i bardzo szybko. Jeśli szukacie pozycji, która oderwie Was od rzeczywistości i zapewni rozrywkę na wieczór, to ta pozycja jest idealna.

Moja ocena: 7/10

Za możliwość zapoznania się z lekturą dziękuję Wydawnictwu Editio Red.

Recenzja przedpremierowa – „Złudzenie” Nicola Rayner

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

ZŁUDZENIE

  • Autor:NICOLA RAYNER
  • Wydawnictwo:W.A.B.
  • Liczba stron:384
  • Data premiery: 19.05.2021r.

Zamień spanie na czytanie! lub Mniej spania więcej czytania! Zawsze chciałam tak zacząć recenzję. Wreszcie mi się udało. Oczywiście czasownik „spać” możecie zamienić na „grać”, „oglądać” czy jak tam wolicie. Ja postępuję zgodnie z przytoczonymi hasłami i kultywując zwyczaj zarywania nocy, by zdążyć zaprezentować Wam kolejną książkę, która będzie miała premierę 19 maja. Przedstawiam recenzję drugiej książki Nicoli Rayner „Złudzenie” od wydawnictwa W.A.B. Przygodę z autorką zaczęłam Dziewczyną, którą znałaś. W recenzji debiutanckiej powieści autorki napisałam „(…) miałam wrażenie, że to wszystko już było, duszny, niespokojny klimat, ten sposób pisania i narracji, podobno bohaterowie. Książka bez wątpienia nie jest wybitna ani nowatorska”. Czy druga powieść okaże się podobna do poprzedniej?

„Rzeczy, które wydają się niewybaczalne, czasami przestają takie być”.

„Złudzenie” Nicola Rayner

Ona. Dorosła kobieta. Fran. Siostra Ellie. Księgarka. Od szkoły średniej zakochana w Charlesie, chorobliwie, niewłaściwie, z prawdziwą pasją. Stalkerka ? Prawie. Jej życie. Z jednej strony spokojne, wyważone. Pracuje z książkami, które kocha. Ma jedną prawdziwą przyjaciółkę obok siebie i niezmieniony od wielu lat obiekt swych westchnień. Z drugiej strony samotna. Bardzo samotna. Ciągle przeżywająca śmierć Matki, przez duże „M” i brak kontaktu z młodszą siostrą Ellie przez prawie trzy lata, która skłócona wyjechała nie pozwalając zapoznać się jej z siostrzenicą Rosy. Rosy, która miała niedługo pojawić się na świecie. Jej przeszłość. Życie w prywatnej szkole z internatem w Chesterfield, podział na lepszych i gorszych, normalnych i freakowatych, molestowanie, wykorzystywanie dla własnych celów, naśmiewanie się, ośmieszanie, wszechobecna przemoc psychiczna i fizyczna tych z piedestału, zwykle króla i królowej balu.

Tak naprawdę opis wydawcy kompletnie nie pasuje do fabuły. Z opisu wynika, że jest to mocny thriller psychologiczny z silnym i rozbudowanym wątkiem stalkerstwa. Nic takiego się nie stało. Przez pierwsze 200 stron mamy raczej nudną, rozwlekającą się obyczajową fabułę opartą na zwierzeniach i życiu Fran, która głęboko wierzy w ogromną miłość do kolegi z roku Charlesa. Fran jest narratorką w całej powieści. Jej uczucia, wierzenia, obyczaje i przeszłość oraz jej perspektywa jest więc w niej najważniejsza. Pojawił się w tej części wątek zaskoczenia. Jest nim śmierć kolegi z roku – Dickiego, który zginął tragicznie pod kołami londyńskiego metra. Tragiczna śmierć, której świadkami było wielu. Śmierć, która po pierwszym szoku przestaje wydawać się przypadkowa. Wszyscy wydają się być podejrzani, sama Fran, Charles, źle potraktowane w przeszłości kobiety, nawet siostra Fran – Ellie.

Jestem zmuszona powielić moją opinię. Widocznie pióro Rayner nie dla mnie. Dla „Złudzenia” jak nic pasuje moja opinia z poprzedniej książki autorki „(…) wszystko już było, duszny, niespokojny klimat, ten sposób pisania i narracji, podobno bohaterowie. Książka bez wątpienia nie jest wybitna ani nowatorska”. Zwróciliście uwagę na okładkę? Kolorystyka i pomysł żywcem z „Dziewczyny, którą znałaś”, co nie zmienia faktu, że obie mi się wyjątkowo podobają.

Autorka sięgnęła po sprawdzone motywy. Nieszczęśliwa miłość, tajemnica przeszłości, zebrane w młodości rany, które do tej pory nie zagoiły się, nie przestały krwawić. Rany pod przykrywką ośmieszania, żartów i mówiąc kolokwialnie „nabijania się”. Jakby autorzy mieli za zadanie ciągle nam przypominać, jak ważne jest to, na co pozwalamy naszym dzieciom, a czego nie akceptujemy, bo potem jest już za późno. Wszyscy oprawcy dorośli. Wszystkie ofiary dorosły. Każdy ma swoje rodziny, każdy ma swoich partnerów, każdy ma pasje, pracę i plany na przyszłość, każdy ma swoje problemy. Los ponownie ich ze sobą splata. Ale Fran ciągle się zastanawia, czy może im ufać, czy może ufać duchom swojej przeszłości.

Sama Fran bardzo mnie denerwowała. Szczególnie w pierwszej połowie. Po przeczytaniu całej książki miałam wrażenie, że były dwie bohaterki. Fran sprzed dwusetnej strony i Fran po dwusetnej stronie. Bohaterka przeszła chyba jakiś szybki kurs dojrzewania i terapii behawioralnej, ciągle w sferze domysłów.  W pewnym momencie Fran zaczęła myśleć. Patrzeć na wszystko co ją otacza i na rzeczywistość, którą kurczowo sobie sama kreowała w sposób bardziej realny i obiektywny. Zaczęła dostrzegać kim są ludzie, którymi się otacza. Na kogo naprawdę może liczyć i komu na niej naprawdę zależy.

Bardzo podobała mi się opisana relacja Fran z matką, przez duże „M” za którą ciągle tęskni. Ta matka przez duże „M” niepokoiła mnie od samego początku. Zastanawiałam się kiedy te duże „M” na coś się przyda. Kiedy wreszcie wybuchnie jak wulkan rozżarzoną lawą. Kiedy się dowiem dlaczego matka jest cały czas przez duże „M”. Niestety, nie doczekałam się. Duże „M” nie miało kompletnie znaczenia. Relacja Fran z siostrą w ogóle mnie nie przekonała. Fran cierpi, tęskni, jest na Ellie zła, że po kłótni nie widziały się prawie trzy lata. Nie może jej wybaczyć, że przez jej krnąbrność nie poznała swojej siostrzenicy. Oprócz tęsknoty nic nie robi. Nie szuka jej, nie pojechała do niej. Komunikuje się przez FB, w mailach, w smsach. Jakby sama godziła się na taką formę kontaktu. Jakby jej to wystarczało.

W opisie wydawcy przeczytałam: „Zapierająca dech w piersiach opowieść, pełna niespodziewanych zwrotów akcji. Myślicie, że wiecie, jak to się skończy? Chyba jednak nie…”. Hm… ani zapierająca dech, ani pełna niespodziewanych akcji. Zapewne dlatego, że przeczytałam ostatnio dużo wyśmienitych książek, otrzymałam jakiś szósty zmysł czy niebiańską iskierkę w prezencie. W okolicy dwusetnej strony zaczęłam podejrzewać, kto w tej historii gra tak naprawdę pierwsze skrzypce, kto jest najbardziej istotny. No cóż, trafiłam w sedno. Sami rozumiecie, że dla mnie książka mogłaby mieć dwieście, a nie prawie czterysta stron.

Ta książka to złudzenie. To fakt. Złudzenie, gdyż jest o czymś innym, niż wynika to z opisu wydawcy. Czymś wcale nie gorszym, złym czy nudnym. Czymś innym, a inność warto samemu weryfikować.

Moja ocena: 5/10

Za możliwość zapoznania się z lekturą przedpremierowo bardzo dziękuję Wydawnictwu WAB.

 

Recenzja przedpremierowa – „Miasto szpiegów” Marek Krajewski

/ Słoneczna Strona Życia / 3 Komentarze

MIASTO SZPIEGÓW

  • Autor: MAREK KRAJEWSKI
  • Wydawnictwo:ZNAK
  • Seria:EDWARD POPIELSKI. TOM 10
  • Liczba stron:384
  • Data premiery: 19.05.2021r.

Cóż Wam mam powiedzieć? No dobrze, przyznam się. Wstyd mi wstyd, że to dopiero moja pierwsza książka @krajewskimarek. Jak sam pisarz o sobie pisze na oficjalnej stronie FB „filologa klasycznego, autora bestsellerowych powieści kryminalnych o Eberhardzie Mocku i Edwardzie Popielskim”. Książka nie byle jaka, bo to „Miasto szpiegów”, dziesiąty tom cyklu o „Łyssym”, która będzie miała premierę 19 maja dzięki nakładowi Wydawnictwa Znak. Czytając opinie o serii powinna mi się podobać. Powinna mi się podobać również dlatego, że to kryminał retro, osadzony w czasach międzywojennych, w Wolnym Mieście Gdańsk. A jak wiecie kryminały retro wręcz uwielbiam.

„Skończył się czas udawania, przebieranek, wchodzenia w cudze buty. Teraz pozostała nam tylko szczerość… Naga i bezlitosna.”

„Miasto szpiegów” Marek Krajewski

Chyba wszyscy agenci świata chcieliby w to wierzyć. Niestety jak czytamy w opisie Wydawcy „W Wolnym Mieście Gdańsk wszystkie chwyty są dozwolone.”.

Akcja najnowszej powieści o Edwardzie „Łyssym” Popielskim toczy się w okresie od lipca 1933 do stycznia 1934. Przysłowiową wisienką na torcie jest epilog, w którym  zostały opisane fakty dziejące się parę miesięcy po ostatnich wydarzeniach, a więc we wrześniu 1934. Narracja jest trzecioosobowa. Narrator jest wszechwiedzący. Wie, co się wydarzy za moment, co i dlaczego się zdarzyło. Zna najskrytsze pragnienia, obawy i motywacje bohaterów. Wie, od czego wszystko się zaczęło.

A zaczęło się od napaści na mieszkańców pięknej willi Bergera w Sopotach. „Zamożny polski przedsiębiorca spedycyjny” zostaje porwany, a jego piękna małżonka Irena Arendarska zhańbiona przez jednego z napastników. Irena rozpoznała swego oprawcę. To Otto Adelhardt, jak pisze autor w Dramatis personae, „(…) komisarz policji kryminalnej Wolnego Miasta Gdańska (WMG), funkcjonariusz Abwehry(…)” – „niemieckiego wywiadu i kontrwywiadu wojskowego w latach 1921–1944” (źródło: Wikipedia).  Przełożony Edwarda Popielskiego, Jan Henryk Żychoń „kapitan, Szef Ekspozytury nr 3 Oddziału II Sztabu Głównego Wojska Polskiego (Dwójki), odpowiedzialnej za działania wywiadowcze i kontrwywiadowcze przeciwko państwu niemieckiemu” nakazuje Łyssemu opuścić Lwów i rozpocząć działania w Gdańsku. Od tego się zaczęło.

Zaciekawiłam Was? Mocny początek. Zapewniam, słusznie czujecie się zainteresowani i mocno zaciekawieni. A to dopiero początek!!! Od tego się tylko zaczęło. A potem…. Potem pojawiły się pytania; Czy chęć zemsty Arendarskiej jest prawdziwa, czy pozorna? Czy w ostatecznym rozrachunku Łyssy będzie mógł liczyć na Żychonia i Furgalskiego?

Gdańsk. Prawdziwe Miasto szpiegów

Sam tytuł zaciekawił mnie do granic możliwości. Jeszcze przed rozpoczęciem czytania, musiałam pogrzebać głębiej. Zrozumieć skąd pomysł, skąd takie osobistości w Dramatis personae (z łac. „osoby dramatu”). Autorka przeczytanego przeze mnie artykułu napisała, że „Przedwojenny Gdańsk był dla agentów miejscem idealnym – ustawodawstwo karne Wolnego Miasta nie przewidywało sankcji za działalność szpiegowską. Oprócz Niemców i Polaków ścierały się tam wywiady radziecki, litewski i francuski” (cyt. za Bożena Aksamit, 21 września 2015, wyborza.pl, Gdańsk. Wolne miasto szpiegów). Niejaki Jan Żychoń istniał naprawdę, „(…) pojawił się na Pomorzu w 1927r. Został kierownikiem Referatu Lądowego Komisariatu Generalnego RP w Wolnym Mieście Gdańsku. Oficjalnie zajmował się egzekwowaniem polskich uprawnień, podlegało mu 88 wartowników z Westerplatte, nieoficjalnie – służbą wywiadowczą.” (źródło: jw.). To znaczyło, że już prawie „witałam się z gąską”. Prawie robi jednak wielką różnicę. Nie mam pewności czy Żychoń z kart książki Marka Krajewskiego jest tożsamy z żyjącym kiedyś pierwowzorem. Wiem natomiast, że rozpoczynając czytać wpadłam w wiernie odzwierciedloną, urealnioną atmosferę Wolnego Miasta Gdańsk. Rzeczywistość unikatową. Nie dziw, że autor wybrał takie miejsce i taki czas na akcję swojej powieści.

Inteligentna rozrywka

Potwierdzam, książka nie jest dla każdego. Książkę cechuje niezwykła autentyczność.  W powieści ściera się środowisko Lwowskie, Miasta Stołecznego Warszawy i Wolnego Miasta Gdańsk. W Gdańsku aktywnie działają, o czym wspomniałam, między innymi agentury polskie, niemieckie, sowieckie. Działają podwójni, potrójni agenci. Jeden wielki tygiel szpiegowski. Krajewski buduje napięcie od początku do końca, nie pozwalając od razu dociec, kto komu naprawdę służy, kto z kim przystaje, kto komu rzeczywiście donosi, kto kogo uznaje za swego pana. Wzajemne starcia, napaści, akty przemocy momentami całkowicie mnie mylą. W trakcie czytania nie odczuwałam zmęczenia, oj nie. Odczuwałam napięcie, zniecierpliwienie, nie mogąc połapać się we wzajemnych relacjach. Dodatkowo splątane losy polsko – ukraińskie, opisane tradycje i obrzędy, ukraińscy bohaterowie, dokładnie odzwierciedliły niepewność i złożoność tamtych czasów. Wszak Marek Krajewski nie bez kozery wspomniał o przejęciu we Lwowie Zarządu Krajowej Egzekutywy OUN przez Stepana Banderę.  

Oprócz rozbudowanego jak macki ośmiornicy wątku szpiegowskiego, odnalazłam w powieści rzeczywisty klimat dwudziestolecia międzywojennego. Klimat, który uwielbiam. Z zapartym tchem czytałam na przykład o pluszowych zasłonach, „(…) które osłaniały wejście na schody i ciągnęły się w malowniczych udrapowaniach – podobne do trenu kobiecej sukni – aż do wyjścia do ogrodu.” O automobilach, nie samochodach. Zegar również wybijał godziny inaczej, po swojemu jak w „pięć minut na pierwszą w nocy”. Jak autor sam przyznał w Posłowiu, „cierpi” na „(…) detaliczność opisu”. Ta detaliczność nie męczy, nie przeszkadza, ona tylko wzbogaca odbiór. Czy ktoś z Was słyszał o prywatnych pokojach dla towarzystwa na tyłach restauracji? Czy kojarzycie z powieści zawód karmicielek wszy? Ja nie. Niektóre opisy aktów niemieckiej przemocy skierowane przeciwko polskim mieszkańcom, również okazały się rzeczywistymi faktami historycznymi. Za to autorowi dziękuję. Za tę wiedzę, którą zdobyłam, a o której nie miałam pojęcia.

A sam Edward – dla niektórych Edzio – Popielski? Cóż, przypomina mi Kojaka. Łysy, przez dwa „s”, postawny, zaangażowany, bezlitosny i na wskroś męski, we wszystkich aspektach męskości. Posiada jednak cechy ludzkie. Cierpi, czym mnie autor całkowicie zaskoczył, na padaczkę i posiada kilkunastoletnią córkę Małgorzatę, zwaną Ritą. Mimo, że jest to dziesiąty tom cyklu, głównego bohatera poznałam w pełnej krasie z opisów w książce. To dowód, że książkę można czytać oddzielnie, nie znając wcześniejszych przygód Łyssego.

Można, a nawet należy ją czytać, bo czyta się ją wybornie. Nie jak książkę, o której zaraz zapomnimy. Czyta się ją jak arcydzieło szpiegowskie. Choć dla mnie to nowy gatunek, więc przyznaję, nie mam porównania. Do tego ten język. W każdym zdaniu stosowany z rozmysłem. Każde słowo zdaje się być przemyślanie dwa razy. Każde słowo nie jest przypadkowe. Jak na prawdziwego filologa przystało. Aż czuję wewnętrzny niepokój na myśl, jak oceni konstrukcję tej recenzji, gdy kiedyś przyjdzie mu rzucić na nią okiem.

Reasumując, uczta dla oczu i wyobraźni. Jeśli lubicie fabuły inteligentne i nieoczywiste, ta książka Wam się spodoba. Polecam.

Moja ocena: 9/10

Za możliwość zapoznania się z lekturą bardzo dziękuję Wydawnictwu Znak.

Recenzja przedpremierowa – „Kwietniowe deszcze, słońce sierpniowe” Izabela Skrzypiec-Dagnan

/ Słoneczna Strona Życia / 2 Komentarze

KWIETNIOWE DESZCZE, SŁOŃCE SIERPNIOWE

  • Autor:IZABELA SKRZYPIEC-DAGNAN
  • Wydawnictwo:ZYSK I S-KA
  • Liczba stron: 380
  • Data premiery:19.05.2021r.

Niejednokrotnie już mówiłam, że uwielbiam powieści obyczajowe o zaczynaniu od nowa, gdzieś na końcu świata. Dlatego, gdy tylko usłyszałam, że Wydawnictwo Zysk i S-ka planuje wydanie takiej powieści o urokliwym tytule „Kwietniowe deszcze, słońce sierpniowe” od razu zdecydowałam się na lekturę. Autorka Izabela Skrzypiec-Dagnan zadebiutowała w 2019 roku powieścią „Świetnie się bawię w Twoich snach”, która została pozytywnie oceniona przez czytelników. Ja niestety nie miałam dotąd sposobności, żeby się z nią zapoznać, tak więc po lekturę najnowszej powieści pisarki sięgałam nie wiedząc, czego mogę się spodziewać.

Tina Wagner kończy właśnie trzydzieści lat i można powiedzieć, że znalazła się na rozdrożu. Nie bardzo widzi możliwości do usamodzielnienia się, wciąż mieszka z bardzo troskliwymi rodzicami, a podjęte w ostatnim czasie decyzje sprawiają, że zastanawia się dokąd zmierza jej życie. Dlatego, gdy w jej ręce trafiają klucze do domu w Beskidach kobieta spontanicznie postanawia skorzystać z okazji do zmiany otoczenia i nabrania dystansu do swojego życia. W miejscu tym przez ostatnie kilka lat mieszkała jej przyszywana ciotka Janina. Była ona aktorką, osobą mocno ekscentryczną, niezależną i niezwykłą, o której w gruncie rzeczy Tina nie za wiele wiedziała. Dopiero na miejscu okazuje się jak mało. Już od samego początku wyjazd dostarcza kobiecie samych niespodzianek, począwszy od tego, że miejsce do którego jedzie okazuje się zupełnie inne niż to czego się spodziewała. Wszystko komplikuje jeszcze niespodziewane spotkanie z motocyklista, który oddaje Tinie swoją kurtkę, a niedługo potem popełnia samobójstwo. Sprawa ta nie daje kobiecie spokoju, tym bardziej, gdy niedługo potem na jej drodze staje tajemniczy Marcin, który wydaje jej się w jakiś sposób związany z tym mężczyzną. Niespodziewanie dla niej samej spontaniczny wyjazd znacznie się przedłuża i okazuje się podróżą, która na zawsze odmieni jej życie.

Książka bardzo mnie zaskoczyła. Spodziewałam się typowej, lekkiej powieści obyczajowej, a dostałam zupełnie co innego, całkowite zaskoczenie. Bo chociaż schemat powieści wydaje się znajomy, ma ona wiele elementów, które potrafią zaskoczyć. Jak chociażby wątek motocyklisty, osoba ciotki i tajemnica z przeszłości. Nie będę zdradzać zbyt wiele, ale powiem, że co najmniej kilka razy książka idzie w kierunku, którego zupełnie się nie spodziewałam, że nie wspomnę już o samym zakończeniu, które było dla mnie ogromnym zaskoczeniem i w dużej mierze zmieniło sposób postrzegania powieści. Niemniej ujęła mnie ona już od pierwszych stron swoim stylem. Niespiesznym, starannym, można by powiedzieć poetyckim. Dbałość o język jest tutaj bardzo widoczna, a klimat budowany jest powoli, nawet mogę pokusić się o stwierdzenie, że leniwie, ale jednocześnie z każdej strony jesteśmy czarowani urokiem tej powieści. Bo, ze jest w niej pewnego rodzaju magia, czar nie mogę zaprzeczyć, a Was zachęcam, byście sami się przekonali. Na pewno będziecie zaskoczeni i… oczarowani.

Moja ocena: 7/10

Za możliwość zapoznania się z lekturą dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-ka.

„Ten, którego pragnę” Kennedy Fox

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

TEN, KTÓREGO PRAGNĘ

  • Autor:KENNEDY FOX
  • Wydawnictwo:MUZA
  • Seria:BISHOP BROTHERS. TOM 2
  • Liczba stron: 416
  • Data premiery:28.04.2021r.

„Ten, którego pragnę” to pierwsza wydana w Polsce książka Kennedy Fox, pod którym ukrywają się dwie autorki romansów Brooke Cumberland i Lyra Parish. Jest to też drugi tom serii Bishop Brothers, co dziwne pierwszy tom jeszcze się nie ukazał. Każdy z nich jak się domyślam będzie opowiadać historię jednego z braci Bishop. Czego możemy się pod tej powieści spodziewać?

Emily Bell to oddany pracy młoda lekarka. Gdy przyłapuje swoje partnera na zdradzie postanawia zmienić swoje życie i przeprowadza się z Huston do małego miasteczka San Angelo. Postanawia skupić się wyłącznie na nowej pracy i nie angażować się w związki, a już na pewni nie łączyć jednego i drugiego, gdyż skutki mogą być bardzo bolesne i dotkliwe, o czym się przekonała. Kiedy przyjaciółka zabiera ją ze sobą na wesele do zaprzyjaźnionej rodziny Emily wpada w oko przystojny blondyn. Postanawia się spędzić z nim jedną noc, bez zobowiązań, nie zdradza mu nawet swojego prawdziwego imienia. Gdy budzi się rano nie pamięta jak facet się nazywał, a po rozmowie telefonicznej z przyjaciółką dochodzi do wniosku, że może on być żonaty. W ramach nauczki zabiera mu buty i ubranie i znika. Gdy Evan Bishop po nocy spędzonej z nieznajomą budzi się w pustym pokoju hotelowym bez ubrania i butów, nie jest zadowolony. Musi prosić braci o pomoc, a Ci wykorzystują okazję, by mu dokuczyć. Jest z tego powodu wściekły i nie rozumie zachowania dziewczyny. Jakież jest dziwienie obojga, gdy w poniedziałek spotykają się w szpitalu. Okazuje się, że Emily jest nowo zatrudnioną lekarką, a Evan ma ją w prowadzić w obowiązki. Mężczyzna wykorzystuje każdą okazję by jej dokuczyć i wskazać jej miejsce w szeregu. Kobieta początkowo próbuje mu wszystko wyjaśnić, gdy jednak nie daj jej okazji, nie pozostaje mu dłużna. Jak dalej potoczy się jej relacje. Czy osoby, które obiecały sobie nie angażować się w związku będą chciały i potrafiły taki stworzyć?

Muszę Wam powiedzieć, że książka mnie zachwyciła, nie potrafiłam się od niej oderwać. Ma wszystko, co dobra opowieść mieć powinna: świetny styl, ciekawych bohaterów, błyskotliwe dialogi, interesującą historię. Dodatkowym jej plusem jest wprowadzenie zawodowego życia bohaterów. Autorka nie dość, że pokazywała nam jak wygląda i kształtuje się relacja bohaterów w pracy, to jeszcze opisała nam poszczególne medyczne przypadki. Czytając te fragmenty czułam się jak podczas oglądania „Chirurgów”. Jest również delikatny wątek kryminalny, także podczas czytanie, po prostu nie sposób się nudzić. Praktycznie cały czas coś się dzieje, a akcja toczy się na wysokich obrotach. Bohaterowie są bardzo ciekawi, budzą sympatię, mają złożone osobowości. Emily jest ambitna, pracowita, empatyczna, praktycznie poświęciła się pracy, a jednocześnie trudno jej pozbyć się metki córki znanego lekarza. Evan, syn farmera spełnił swoje marzenia i został lekarzem, a jednocześnie cały czas ma wyrzuty, ze nie przejął rodzinnego rancza, gdzie pracuje w każdej wolnej chwili. Tych dwoje, mimo że praktycznie wszystko ich od siebie różni, połączyła wyjątkowo silna chemia, a z czasem znacznie więcej…

Niby historia przedstawiona w powieści to nic nowego, ale autorka opisała wszystko z takim wyczuciem, wdziękiem i urokiem, że książka zdecydowanie wyróżnia się na tel innych podobnych, a jej lektura to czysta przyjemność. Sama z wielką niecierpliwością wyczekuję kolejnych tomów.

Moja ocena: 8/10

Za możliwość zapoznania się z lekturą dziękuję Wydawnictwu Muza

„Blask” Marek Stelar

/ Słoneczna Strona Życia / 2 Komentarze

BLASK

  • Autor:MAREK STELAR
  • Wydawnictwo:VIDEOGRAF
  • Liczba stron:400
  • Data premiery: 14.05.2019r.

Ta książka to moje pierwsze spotkanie z autorem @marek.stelar. Z, „(…) urodzenia szczecinianin, z wykształcenia architekt”. Dobry rocznik. W marcu miała premierę „Sekta”, druga część serii z nadkomisarzem Rędzią. Znacie tę serię? „Blask” wydany przez Wydawnictwo Videograf długo czekał na mojej półce. Zaczynałam trzy razy, by potem rzucić się na inną książkę. Nie ukrywam, często tak mam jak nie znam autora, a czekają na mnie książki moich ulubieńców. Teraz wiem, że Stelara powinnam czytać od razu. „Blask” ma momenty kryminału retro, a jak wiecie ja ten gatunek wręcz uwielbiam.

„Po jakimś czasie obojętniejesz na śmierć, kiedy widzisz jej tyle, że twój umysł nie może już dłużej wytrzymać. Tak właśnie to działa.”

„Blask” Marek Stelar

Z opisu wydawcy na obwolucie przeczytałam: „Trzy plany czasowe, trzy wydarzenia i jeden wspólny mianownik: ten sam przez siedemdziesiąt lat.”  

Wszystko zaczęło się w roku 1946 w powojennym Szczecinie. „To miast niczyje. Ani nasze, ani ich. Jeszcze nie nasze i już nie niemieckie”. Wiktor Krugły zainteresował się śmiercią żydowskiego chłopca, który w chwili znalezienia ściskał w dłoni drogocenny kamień. Dla jednych tylko „żydek”, dla Wiktora aż „dziecko”. Jako pracownik magistratu zaczął węszyć, szukać. Odkrywa kolejną niewinną śmierć chłopca wśród społeczności żydowskiej. Już wie, że to nie przypadek. Dodatkowo z dowodów rzeczowych na komendzie milicji znika dostarczony przez Krugłego brylant a milicja zdaje się nic nie robić. Giną protokoły z przesłuchań świadków, sierżant któremu Krugły przekazał brylant ginie śmiercią bohaterską w trakcie pełnienia obowiązków, a sam komendant dziwnym trafem popełnia samobójstwo. Zagadkę Krugły musi rozwiązać sam.  W 1978 roku w Szczecinie giną dwie młode prostytutki śmiercią przez uduszenie.  Podejrzany o zbrodnię Niemiec zostaje zwolniony, a o morderstwo zostaje oskarżony Wiktor Krugły, wuj  kapitana Służby Bezpieczeństwa. Umiera w zamknięciu nie dożywając zwolnienia. Umiera niewinnie… Trzecia perspektywa to lata współczesne. W roku 2018 adwokat Agata Prażmowska w nieletniej ofierze rozpoznaje swoją niedawną klientkę Dżesikę. Zaczyna interesować się jej śmiercią. Dżesika również została uduszona. Śmierć ojca Witolda dodatkowo zmusza ją do podjęcia śledztwa. W jego osobistych rzeczach znalazła dwa dowody osobiste zamordowanych prostytutek przed czterdziestu laty. Co ojciec Agaty miał wspólnego ze śmiercią Magdaleny i Danuty? Z pomocą nadkomisarza Sablewskiego oraz Roberta próbuje się tego dowiedzieć. Próbuje rozwiązać zagadkę sprzed lat. Zagadkę, która wywróciła jej życie do góry nogami.

Tak poznałam Roberta

Bohatera innych książek Marka Stelara, takich jak „Cień” i „Twardy zawodnik”. Emerytowanego oficera Komendy Wojewódzkiej Policji, aktualnie prywatnego detektywa. Roberta, wnuka, kuzyna, męża, syna. Roberta istotnego dla opisanego w książce kryminalnego wątku, ale nie najważniejszego. Najważniejsza jest tu bowiem historia Agaty. Silnej, ale nie wulgarnej, samodzielnej i samotnej dziewczyny wychowywanej przez babcię, odtrąconej przez własnego ojca. Te trudne relacje z ojcem zaważyły na jej życiu i stały się kanwą dla zbudowania kryminału z takimi emocjami w tle jak: rozpacz, złość, odrzucenie, niezgoda. Bardzo podobały mi się relacje Agaty z mężczyznami. Szczególnie z Pawłem i Tomkiem jej partnerami z kancelarii prawniczej. Mogą sobie ufać i na sobie polegać bez zbędnych słów i zbędnych gestów. Sama relacja Agaty z nadkomisarzem Rafałem Sablewskim również została zobrazowana w bardzo dobry sposób. Inteligentny i dojrzały dystans. Dystans lekko się skracający, jednak nie za bardzo. To dobrze. Nie cierpię kryminałów, gdzie nagle wplata się na siłę romans. Mimo to, jestem niezwykle ciekawa co się stało z Agatą i Rafałem. Czy będzie ciąg dalszy, będzie jakiś happy end? I o to chodzi w pisaniu dobrych książek, o zaciekawienie, o pozostawienie czytelnika w niedosycie. Niedosycie, który można zaspokoić tylko kolejną książką.  

Bardzo dobrze autor opisał powojenną rzeczywistość. Trudne relacje w kosmopolitycznym mieście. Przemieszczający się z miasta Żydzi, Niemcy i przypływający Polacy. W tym wszystkim Sowieci, wyzwoleńco – okupanci ze swoim zamiłowaniem do zegarków. Potrafiący nosić po kilka naraz. Mieszanka wybuchowa. Bardzo podoba mi się postać Wiktora Krugły. Napisałam już, że mam słabość do kryminałów retro. Wiktor jako samozwańczy detektyw wzbudził moją sympatię od razu. Swoją dojrzałością, choć miał tylko dwadzieścia pięć lat, swoim zaangażowaniem w śledztwo w sprawie niewinnej śmierci Szloma i Abramka. Niewinnej śmierci tych, którzy przeżyli obóz koncentracyjny, a którzy zginęli z powodu szkiełka. Małego szkiełka. Postać Wiktora Krugłego przypomina mi Adama Kostrzewę z książek Jarosława Sokoła. Niezłomnego, mającego swoje zasady, spokojnego, wywarzonego, potrafiącego szybko rozeznać się w sytuacji, w której się znalazł i umiejącego opisać rzeczywistość w sposób najcelniejszy.

Nie o skarb tu chodzi

Domniemany skarb, od którego zaczyna się pogoń za Szlomem, nie ma znaczenia dla tej powieści. W trakcie czytania nie interesowało mnie w ogóle, czy on był, kto go odnalazł i przejął po von Kaminskich. Nie taki był cel autora i nie taki sens fabuły. Tu chodzi o tajemnicę, sekret zżerający rodzinę i uniemożliwiającą zbudowanie relacji na miarę relacji ojciec – córka. Tu chodzi o wydarzenia z przeszłości, które kładą się cieniem na teraźniejszość. Tu chodzi o ciągle niezaspokojone pragnienie, pragnienie śmierci, pragnienie bycia bogatym, pragnienie rozegrania gry na własnych zasadach, najlepszych i jedynych. Tu chodzi o zaufanie, które trzeba zdobyć i któremu się trzeba odwdzięczyć. Tu chodzi o powojenną rzeczywistość, która jest nieznana potencjalnemu czytelnikowi i którą autor w sposób wyśmienity opisał wprowadzając nas w atmosferę powieści. Bez tego wprowadzenia nie byłabym zadowolona tak z tej książki. Tu chodzi o coś więcej niż szkiełko, od którego wszystko się zaczęło.

„Zrób miejsce na półce!” dla tej książki naprawdę warto. Polecam!!!

ps. I ta okładka. Dzieci na tle ruin.

Moja ocena: 9/10

Za możliwość zapoznania się z lekturą bardzo dziękuję Wydawnictwu Videograf. 

Recenzja przedpremierowa – „Kres czasów” Marzena Rogalska

/ Słoneczna Strona Życia / 4 Komentarze

KRES CZASÓW

  • Autor: MARZENA ROGALSKA
  • Wydawnictwo:ZNAK
  • Seria: KARLA LINDE. TOM 2
  • Liczba stron:416
  • Data premiery: 19.05.2021r.

Pamiętacie moją recenzję „Czas tajemnic”  od @ MarzenaRogalska?  Jeśli nie, przypomnicie ją sobie klikając na ten link: klik. Jak to mówią człowiek – orkiestra. Dziennikarka radiowa (uwielbiam) i telewizyjna. Kobieta o wielu twarzach, z niesamowitym dystansem do siebie oraz umiejętnościami aktorskimi. Obserwujecie oficjalny profil na FB? Jeśli nie, to musicie zacząć. Takiej Rogalskiej wcześniej nie znałam. Skończę już te peany na cześć autorki i pochwalę się moim recenzenckim egzemplarzem najnowszej części cyklu o Karli Linde pt. „Kres czasów”. Książka będzie miała premierę 19 maja nakładem Wydawnictwa Znak. Spieszę więc, podzielić się z Wami moimi spostrzeżeniami, odczuciami po jej przeczytaniu. Praktycznie na gorąco.  

„(…) Więcej godności, kochanie. Idziesz do walki o siebie, o swoje prawo do życia, nie jesteś przecież jakąś byle jaką panienką, która pozwoli pierwszemu z brzegu  mężczyźnie powodować sobą tak, jak się powoduje koniem. (…) Zrozumiano!”.

„Kres czasów” Marzena Rogalska

Z taką Karlą mamy do czynienia w tym tomie, oj z taką. Nie ukrywam jej przeobrażenie bardzo mi się podoba. Karla dojrzewa. Po zdanej maturze, o czym mogłam przeczytać w pierwszej części sagi, wyjeżdża studiować na uniwersytecie w Oksfordzie. Najpierw zwiedza Paryż, by w efekcie dotrzeć do Anglii, do Sheldon Manor i być gościem swej przyjaciółki Kathy. Do życia Karli wracają więc dwie ważne kobiety. Jej przyjaciółka Kathy Barling i jej była guwernantka Mrs Dorothy. Dorothy, która w efekcie okazała się całkowicie kimś innym.

Oprócz dobrze znanych nam bohaterów z „Czasu tajemnic” autorka wprowadziła wiele ciekawych, pobocznych wątków i nowych postaci, jak chociażby Albert Mildhouse. Bawidamek, hazardzista i oszust. W relacjach z takimi osobami dziewczęta, Karla i Kathy przechodzą szybki kurs dojrzewania. Kurs w którym nie ma miejsca na bezgraniczne zaufanie, a pojawia się podejrzliwość.

Jest to saga rodzinna, powieść całkowicie obyczajowa, choć nie do końca. Momentami przeradza się w political fiction, trochę retro. Czytamy o Mościckim, Dołęga-Mostowiczu, Zdziechowskim, Śmigłym-Rydziu, Kasprzyckim i innych ważnych osobistościach z ówczesnej sceny politycznej. Niepokój polityczny wyziera z pierwszych stron książki. Zaangażowanie II Oddziału Sztabu Generalnego w śledzenie zwykłych obywateli, czyli kontrwywiadu mrozi krew w żyłach.

Rogalska bardzo dobrze wplotła w wątki obyczajowe rodzący się antysemityzm w Polsce, socjalizm i faszyzm na świecie. Stosunek do otaczającego świata i na nowo tkanej historii obserwujemy z perspektywy Emila Linde, ojca Karli. To Emil potrafi przewidzieć kres czasów, a początek II wojny światowej. To Emil stara się odseparować Karlę od Polski, by przetrwała czas, który czego był pewien wkrótce miał nadejść. To Emil jest głosem ludu, głosem inteligentnego ludu, przewidującego ludu. Jego mądre wypowiedzi naprawdę były na miarę czasów i niestety po kres czasów, który nastąpił 1 września 1939 roku. Emil, który wypowiedział do tej chwili wybrzmiewające mi w pamięci słowa: „Zbliża się koniec czasów (…) Świat, jaki mamy runie w gruzy i nic już nie będzie takie, jak było, a po nas nie zostanie nawet proch.”

Autorka w tej części przedstawiła nie tyle perspektywę rodziny, ile perspektywę Polski w świetle tego, co miało się zdarzyć. Oczywiście nie zapomniała o wątku miłosnym. Karla nadal interesuje się Jankiem Donimirskim, a Janek Karlą. Wierzcie mi, uczucia Karli i jej relacje z Jankiem nie są tu jednak najbardziej istotne. Karla nadal myśli, nadal czuje. Zdecydowanie jednak mniej ociera łzę z kąta oka i ucieka z pokoju, by ukrywać wzruszenie, wrrrr. Karla też nie jest tu najważniejsza. Najważniejsza jest tu opisana rzeczywistość. Diagnoza czasów, kresu czasów, które miały nastąpić.

Rogalska potrafi wzbudzać zainteresowanie. Zaciekawiła mnie znowu w zakończeniu. Tak mnie zaciekawiła, że czekam na kolejny tom. Czekam na „Odzyskany los”.A za umiejętność wiernego oddania realiów ówczesnych czasów i sytuacji politycznej świata, przy zachowaniu słownictwa i języka w sposób jak najbardziej przystępny, Marzenie Rogalskiej głębokie chapeau bas. Słuchać Marzeny Rogalskiej to wielka przyjemność, czytać tak samo.

Moja ocena: 7/10

Za możliwość zapoznania się z lekturą bardzo dziękuję Wydawnictwu Znak. 

„Arsene Lupin. Dżentelmen włamywacz” Maurice Leblanc

/ Słoneczna Strona Życia / 2 Komentarze

ARSENE LUPIN. DŻENTELMEN WŁAMYWACZ

  • Autor:MAURICE LEBLANC
  • Wydawnictwo:ZYSKI I S-KA
  • Seria:ARSENE LUPIN. TOM 1
  • Liczba stron:280
  • Data premiery:11.05.2020r.
  • Data pierwszego polskiego wydania: 01.01.1957r.

Nigdy nie czytałam książek o „dżentelmenie włamywaczu”. To raczej nie moja bajka. Do sięgnięcia po tę pozycję skłonił mnie serial na Netflixie. Oglądaliście? Ja tak. Kolejne odcinki serialu „Lupin” podobno zobaczymy już 11 czerwca. Serial polubiłam za mocną kreację głównego bohatera Assane’a Diop‘a, który pomysły Lupin’a wciela w życie. Sam Arsène Lupin stworzony został w 1905r we Francji. Jest to postać bardzo  lubiana i zakotwiczona w kulturze tego kraju. Musiałam sprawdzić, czy wznowienie od Wydawnictwa Zysk i S-ka wzmocni moją fascynację bohaterem będącym pierwowzorem postaci serialowej.  Dopiero co prezentowałam Wam tę książkę, która miała premierę po wznowieniu w dniu 11 maja, a już przychodzę do Was z recenzją. Co zrobić jak to tylko 280 stron.

Podoba Wam się okładka? Mnie bardzo. Wydanie naprawdę na miarę książki sprzed stu lat. Wnętrze nie jest wcale gorsze. Oczywiście, nie jest to mroczny współczesny thriller, wartki kryminał z dobrymi wątkami obyczajowymi, czy komedia na miarę Chmielewskiej. Nie, nie. To gatunek, który zanikł wiele lat temu.

Autor nakreślił przygody najsławniejszego włamywacza w bardzo przystępny sposób. Opisuje jego perypetie począwszy od podroży transatlantykiem w czasie której poznał Miss Nelly i o zgrozo, został aresztowany. Relacje Lupina ze współpasażerami, którzy za wszelką cenę chcieli odkryć kto stoi za kradzieżami na statku okazały się wyśmienitą zabawą i ucztą dla moich oczu. A takich historii pisanych ze swadą i ogromną elokwencją jest wiele. Tylko nadal nie wiem jak on się wymyka tym śledczym.

Maurice Leblanc stworzył niebanalną postać, dżentelmena „(…) o niebywałej fantazji, działającego wyłącznie w pałacach i salonach…”. Dość, że dżentelmen to jeszcze żartowniś, człowiek o tysiącu wcieleń, posiadający rzadkie umiejętności sztuki makijażu i szybkiego przeobrażania się. Wykorzystujący nieuwagę i niemożność dostrzegania szczegółów otoczenia. Czyhający na błędy i liczący na szczęście. Szczęście, które zdaje się, nigdy go nie opuszcza. Stworzył Lupina uciekającego przed słynnym policjantem Ganimardem, z którym  bawi się w kotka i myszkę. Mimo, że wielokrotnie mu się wymyka, darzą się wzajemnie szacunkiem. Jest to relacja podobna do relacji Poirota z Kapitanem Hastingsem, przyjacielska ale z przymrużeniem oka i dużą dozą sarkazmu.

Książka podzielona jest na zatytułowane rozdziały. Każdy rozdział opisuje inny wątek. Narracja jest trzecioosobowa, chociaż w pierwszym rozdziale autor przedstawił wydarzenia na statku oczami Lupina. Podobała mi się ta koncepcja. Czytałam ten rozdział, jakbym czytała dobre anegdoty, które ktoś z dystansem opowiada na swój temat.  Narrator skonstruowany został podobnie jak Watson w serii o Sherlocku Holmesie. Bliski znajomy, wręcz przyjaciel, któremu Lupin zdradza szczegóły swoich brawurowych akcji, a on je opowiada.

Pomysł autora, że wszyscy wokół zastanawiają się, kim jest ten złodziej wręcz genialny. Sama łapałam się na zgadywaniu. W wielu miejscach książki widziałam Lupina, który jednak nim się nie okazywał. Lupin momentami jest wyjątkowo arogancki. Pomysły na kradzieże wyjątkowe, jak chociażby list do właściciela drogich precjozów z prośbą o dobrowolne oddanie części z nich, w zamian za brak osobistego stawiennictwa i zmianę miejsca przechowywania wszystkich wartościowych rzeczy. By być bardziej ludzki, Lupin dodatkowo informuje właściciela o kopiach w jego zbiorze, kopiach o których sam dysponent nie wiedział. Wszyscy śledzą jego poczynania. Nawet ofiary są zainteresowane historiami o nim. Lupin często bowiem gości na stronach gazet. Tym samym staje się ówczesnym celebrytą. Celebrytą, gdzie zainteresowanie o nim podtrzymywane jest licznymi publikacjami w jedynym istniejącym wówczas medium.

No i niespodzianka. Nie spodziewałam się jej w tej książce. Do złapania Lupina zostaje zatrudniony….najsławniejszy brytyjski detektyw. Strony książki odwiedza Herlock Sholmes. Nie, nie to nie pomyłka. Okazuje się, że Leblanc napisał dwa opowiadania pt. „Arsène Lupin kontra Herlock Sholmès” w 1906 i 1907 roku w nawiązaniu do postaci Sherlocka Holmesa, bohatera kryminałów Conan Doyle’a (źródło). W późniejszych wersjach książki imię i nazwisko Sherlocka Holmesa brzmiało oryginalnie.  Samo spotkanie najsłynniejszego z detektywów z Lupinem zostało zobrazowane wyśmienicie. Wątek ten podobał mi się wyjątkowo. To prawie jak „(…) poruszający spektakl: pierwsze spotkanie tych dwóch mężczyzn, tak niezwykłych, (…) obu naprawdę najlepszych, ale przez ich specyficzne uzdolnienia fatalnie skazanych na zwarcie – tak jak dwie równe siły pchane w przestrzeni przeciwko sobie przez los”. Ciekawi mnie jak na taki obrót sprawy zareagował Sir Conan Doyle.

Klasyka przez duże K. Ciekawe historie, wyjątkowi bohaterowie i ten język, całkowicie przystępny. Bardzo klasyczny i elegancki, ale jednak przystępny. Możliwe, że to zasługa tłumaczki.

To miła odskocznia od zwykle czytywanych przeze mnie książek, a różnorodność w czytaniu jest przecież najważniejsza. Pozwala nie zamykać się w klatce i docenić twórczość z pozoru nie dla nas.

Moja ocena: 8/10

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Zysk i S-ka.

„Dziewczyny w przestworzach” Noelle Salazar

/ Słoneczna Strona Życia / 2 Komentarze

DZIEWCZYNY W PRZESTWORZACH

  • Autor:NOELLE SALAZAR
  • Wydawnictwo:KOBIECE
  • Liczba stron:456
  • Data premiery:12.11.2020r.

Mimo, że od debiutu Noelle Salazar  od Wydawnictwa Kobiece „Dziewczyny w przestworzach” minęło parę miesięcy, jest to książka którą koniecznie chciałam Wam pokazać i Was nią zainteresować. Fabuła jest bowiem niebanalna. To historia pilotek z amerykańskich Kobiecych Sił Powietrznych, eskadry stworzonej na potrzeby II wojny światowej. To historia kobiet niezwykłych, niezwyciężonych. Kobiet, których świat nie poznał.

„Wypadek lotniczy to wypadek lotniczy. Śmierć to śmierć i nic tego nie zmieni.”

„Dziewczyny w przestworzach” Noelle Salazar

Książka składa się z trzech części, spiętych z kolejno ponumerowane rozdziały. Losy niesamowitych kobiet śledzimy na przestrzeni trzech lat, od października 1941 roku do października 1944. Wisienką na torcie okazał się epilog. Dzięki niemu, możemy dowiedzieć się, co stało się z głównymi bohaterami do maja 1980 roku.

A wszystko zaczyna się od szkolenia pilotów wojskowych na Hawajach. W szkoleniu uczestniczy Audrey Coltrane i to ona jest narratorką powieści. Jej perspektywa jest pierwszoplanowa, najważniejsza. Jej oczami patrzymy więc na inne pilotki biorące udział w szkoleniu, a więc na Jean, Catherine i Ruby. Ich czwórka, mimo że pochodzi z różnych stron kraju, zdobywała doświadczenie w pilotowaniu w ten sam sposób, latając „(…) samolotem rolniczym, robiąc opryski..”.  To pragnienie wzbijania się w tytułowe przestworza zaprowadził je do Pearl Harbour. Pearl Harbour, które w jeden dzień zamieniło się w ogromny cmentarz.

Nawet nie wiedziałam, że istniał taki program

Oglądaliście film „Pearl Harbour”? Ja oglądałam. Ten i wiele innych o nalocie na amerykańską bazę wojsk lotniczych. W żadnym nie zobaczyłam kobiety pilotki. W żadnym innym dziele inspirowanym czasami wojny nie dostrzegłam wątku Kobiecych Sił Powietrznych. Programu, który powstał w 1942 roku, stworzonym od podstaw przez „(…) dwadzieścia osiem kobiet, które przyjęto i natychmiast zaprzężono do pracy polegającej na dostarczaniu samolotów z miejsca na miejsce na terenie Stanów.”. Mimo, że opisana historia jest fikcją została zainspirowana prawdziwymi wydarzeniami. To dobrze, że w powieści mogłam o nich przeczytać.

Bardzo podoba mi się relacja Audrey z porucznikiem Jamesem Hartem, prawdziwym amerykańskim porucznikiem. Relacja, która dojrzewa i buduje się de facto sama, od samego momentu spotkania na Hawajach. Nie jest to wątek wycięty z romansu, jest to motyw oparty na melancholii, na pragnieniu, które nie może się spełnić, na wiecznej tęsknocie i czekaniu.

Audrey w trakcie całej historii wiele traci. Traci przyjaciół w nalocie na Pearl Harbour, traci przyjaciółkę w trakcie manewru lądowania, traci możliwość przebywania z Jamesem na lata. Zyskuje jednak dużo więcej. Zyskuje pewność, że przyjdzie taki dzień, że my kobiety zdobędziemy „(…) uznanie za nasze umiejętności i naszą odwagę” i przestaniemy dla mężczyzn być tylko „(…) dziewczętami. Bawiącymi się w coś, do czego nie zostałyśmy stworzone”. Zyskuje spełnienie i radość z robienia czegoś, co kocha. Zyskuje nową siebie, nowe ja.

To książka o sile i ogromnej pasji. To książka również o kobiecej przyjaźni, w której nie ma bzdurnego współzawodnictwa i zawiści. To książka o spełniających się marzeniach. To również książka o ciężkiej pracy, organizacji, odpowiedzialności i sumienności. To nie jest książka o malowaniu paznokci i chodzeniu do kantyn wojskowych na dancingi. Oj nie.

Audrey po pierwszym hawajskim locie wylatała wiele kilometrów i przeleciała nad niejednym morzem, niejednym oceanem. Brakowało tylko jednego lotu, najważniejszego.  Lotu do Europy po szczęście, po miłość, po dalsze życie i po to „później”, które kiedyś miało nastąpić.

Warto wnieść się w przestworza razem z Audrey, by poznać te, o których zapomniał świat.

Moja ocena: 8/10

Recenzja powstała dzięki Wydawnictwu Kobiece.



Recenzja przedpremierowa – „Niebiańskie osiedle” Ryszard Ćwirlej

/ Słoneczna Strona Życia / 4 Komentarze

NIEBIAŃSKIE OSIEDLE

  • Autor:RYSZARD ĆWIRLEJ
  • Wydawnictwo:CZWARTA STRONA
  • Seria:MARCIN ENGEL. TOM 1
  • Liczba stron:345
  • Data premiery:19.05.2020r.

Zachwycił mnie ten Ryszard Ćwirlej, oj zachwycił. Zaczął świetnie już samym tytułem; „Niebiańskie osiedle”. Dlaczego? Kto z Was przeczytał antologię opowiadań kryminalnych „Awers”, wydaną również przez Czwarta Strona? Jeśli nie czytaliście, zerknijcie na moją recenzję klik. Wspominam w niej o jednym z opowiadań, które mnie oczarowywało. Był to „Niebiański dom” Ryszarda Ćwirleja. W recenzji napisałam: „ (…) historia z dreszczykiem oparta na sprawie związanej z ekskluzywnym domem seniora położonym w okolicy Kazimierza Dolnego.  Domem, w którym – jak się okazuje – seniorzy nie mogą czuć się bezpieczni…”. W trakcie czytania tego opowiadania pomyślałam; jaki świetny pomysł na rozbudowaną fabułę. Nowatorski, nieoczywisty. Dom spokojnej starości, sąsiedzi, duszpasterze, organizacja, wykorzystywanie, wątpliwe darowizny itepe itede. Praktycznie to gotowy pomysł na nową książkę. Czy się myliłam?

„Tam, dokąd idziemy, czeka na nas niebiański dom. Odchodzimy spokojni i szczęśliwi, mając nadzieję, że kiedyś wszyscy się tam spotkamy”.

„Niebiańskie osiedle” Ryszard Ćwirlej

Dwa podwójne samobójstwa, jedno w Pile, drugie w Warszawie. Warszawie, gdzie „(…) wszystko w większej skali”. Samobójcami są emeryci, spokojni, nie wadzący nikomu. Niewinne samobójstwa mają jednak drugie dna. Odkrywa to Franek Kaczmarek młody śledczy przebywający od niedawna w stolicy. Równolegle policyjne działania rozpoczyna dziewczyna Franka, Jowita, która jeszcze tkwi w Pile. I to właśnie do Piły prowadzą wszystkie ścieżki prowadzonego śledztwa. Śledztwa policyjnego i dziennikarskiego. Do akcji wkracza bowiem Marcin Engel – dziennikarz śledczy ze swoją koleżanką Kamilą oraz Babcią Matyldą – emerytowaną milicjantką.  Losy całej czwórki splatają się w jednej historii. Czy dla tej historii mają znaczenie comiesięczne dobrowolne datki przekazywane na pewne radio oraz znalezione w mieszkaniach samobójców foldery reklamowe?  Tego muszą się dowiedzieć i śledczy, i sami czytelnicy.

Tylko 345 stron !

Musiałam, po prostu musiałam w taki sposób podtytułować tę moją recenzję. Naprawdę, to tylko 345 stron. Autor serii o Anecie Nowak oraz Antonim Fischerze z klasą wypełnił pustkę powstałą po lubianych przeze mnie bohaterach. Chociaż przyznaję, Anety wyjątkowo mi żal. Tych jej hot dogów na stacji benzynowej, motocykla, szybkiej i ostrej jazdy. W tej pozycji Ćwirlej zaprezentował ciekawych bohaterów cały wachlarz. Jak to w pewnej piosence „(…) dla każdego coś miłego i każdemu jego raj”. Mi najbardziej przypadła do gustu Babcia Matylda. Akceptująca w domu palenie, picie, ale tylko dobreJ whisky, „(…) które popija od czasu do czasu dla lepszego krążenia”. Była milicyjna śledcza, wdowa po generale policji, uprawiająca sporty tylko biernie i uważająca, że „Bieganie jest bardzo niebezpieczne”. Siedemdziesięciolatka mająca nowoczesne poglądy i bardzo światły umysł.  Twierdząca, że duszpasterstwo działa jak akwizytorzy ubezpieczeń „(…) każą ci płacić przez całe życie, a wypłatę odszkodowania obiecują po śmierci”.  Sam Marcin Engel – jak wynika z opisu wydawcy – „mistrz świata w kłopotach, dziennikarz śledczy” też jest niczego sobie. Odegrał w życiu Babci Matyldy i w trakcie całego śledztwa znaczną rolę. Nie jest on jednak kluczowy dla całej fabuły. Spowinowacony z Matyldą Franek oraz jego dziewczyna Jowita również okazali się istotni w przedstawionym przez autora wątku kryminalnym.

Autor prowadzi narrację w dwójnasób. Wydarzenia zaprezentowane z perspektywy Marcina są w narracji pierwszoosobowej. To Marcin jest narratorem. Patrzymy na wszystko, co go otacza jego oczami. Na jego dziewczynę Dżesikę, współpracowniczkę Kamę, babcię Matyldę. Relacjonując wydarzenia z perspektywy Engela, Ćwirlej daje radę. Narracja przechodzi przeobrażenie. Jest w niej mniej faktów więcej wrażeń, uczuć, spostrzeżeń i to wszystko oczami trzydziestolatka. Równoległa narracja dotyka wątku policyjnego śledztwa. Autor stosuje wówczas narrację trzecioosobową. Relacjonuje fakty i tłumaczy decyzje.  

W książce znajdziecie cały przekrój polskiego społeczeństwa. Emeryci zafascynowani obietnicą życia na Niebiańskim Osiedlu, wierni słuchacze pewnego radia, wędkarze łowiący ryby na równi z łykami mocnych trunków, emerytki przekazujące wolne comiesięczne datki jednocześnie narzekające na biedę i brak środków na lekarstwa. Bardzo podoba mi się nawiązanie do PRL-owskich metod pracy.  Współczesne czasy, w których i tak niektórym policja państwowa miesza się z milicją obywatelską. Nawiązanie do minionych czasów sprawdza się w wątkach kryminalnych z policyjnym śledztwem w tle.

Autor wiernie odzwierciedlił psychologiczne triki wykorzystywane przez akwizytorów w sprzedaży bezpośredniej. Potencjalni klienci traktowani są jak wybrańcy, wyjątkowi nadludzie. To specjalne traktowanie otwiera ich portfele, skłania do pochopnych decyzji. Jest to problem społeczny zobrazowany bardzo dokładnie. Problem wykorzystywania starszych, często samotnych ludzi, którzy niekoniecznie od razu potrafią połapać się w stosowanych na nich sztuczkach. Przecież nie każdy jest Babcią Matyldą, czyż nie?

Ryszard Ćwirlej wielokrotnie puścił do mnie oko. Wspominając o wciśnięciu trójki w samochodowym radiu, czy chociażby w dialogu Babci Matyldy ze swoim kolegą, Borewiczem na temat nadawania nowonarodzonym dzieciom imienia Jarosław. Takie oczka lubię niezmiernie. Świadczą o tym, że autor nadąża nad bieżącymi wydarzeniami i potrafi się do nich ustosunkować, nawet kreśląc literacką fikcję.

To lekki kryminał. Nie będę ukrywać, mam słabość do osadzonych w nim bohaterów. Dlatego lekkość tej prozy kompletnie mi nie przeszkadza. Wręcz przeciwnie, uważam ją za atut. Taki był jej cel. Absurdalne sytuacje i przerysowane postaci mają nas skłonić, do zastanowienia się nad naszymi zniewoleniami. Zniewoleniami, które czasem mogą prowadzić do tragedii. Zniewoleniami pod przykrywką nieziemskich obietnic. Obietnic, które nigdy nie mają szansy się spełnić.

Nawet napisana z największym zaangażowaniem i ogromnym sercem recenzja nie odda kunsztu pisarza, a także specyficznej atmosfery tej książki. Nie macie wyjścia. Musicie przeczytać ją sami.  Szczerze  polecam.

Moja ocena: 8/10

Za możliwość zapoznania się z lekturą przed premierą bardzo dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona.