NIE JEST ZA PÓŹNO

• Autorka: AGNIESZKA OLEJNIK
• Wydawnictwo: CHILLI BOOKS
• Liczba stron: 384
• Data premiery: 26.01.2022r.

Autorkę @Agnieszka Olejnik poznałam dzięki takim książkom jak: „Wybór Charlotty” i „Sekret Marianny” oraz opowiadaniu zawartym w niezwykle wzruszającej antologii „Taniec pszczół i inne opowiadania o czasach wojny”. Olejnik wraca na rynek wydawniczy z książką, która premierę będzie miała 26 stycznia br. pt. „Nie jest za późno” od @Chilli Books (@wydawnictwoznakpl). Nie będę ukrywać, że książka mnie zachwyciła. Jak napisałam w zapowiedzi zerknęłam na nią wieczorem i przepadłam do 1:30 nad ranem😊. Mam nadzieję, że jesteście ciekawi mojej oceny😉.

Anika po kilku latach spędzonych w dużym mieście wraca co rodzinnego, małego miasteczka. Spotyka po raz kolejny Bruna. Bruna, z którym wiele lat temu u progu dorosłości połączyła ją wspólna fascynacja. Fascynacja, która nie miała prawa się ziścić i spełnić. Bruno ma już swoje życie. Anika również znalazła sposób na zakotwiczenie w dorosłości, mimo wielu niezagojonych ran i niespełnionych względem niej i względem najbliższych oczekiwań. Czy ta relacja ma szansę na rozwinięcie? Czy „warto wchodzić dwa razy do tej samej wody”?  

Tak, tak zarwałam przez „Nie jest za późno” Agnieszki Olejnik noc. Trudno mi było wstać skoro świt, ale nie żałuję. I o to chodzi w czytaniu, by nie pożałować żadnej przekartkowanej strony i żadnej spędzonej z książką minuty.

Podoba mi się koncepcja narracyjna książki. O losach bohaterów dowiadujemy się bezpośrednio z ich relacji pierwszoosobowej. Raz narratorem jest Anika, raz Bruno. Do tego Autorka wkomponowała w powieść kilka planów czasowych. Śledzimy współczesne losy głównych bohaterów, jak również cofamy się w ich przeszłość. Dzięki temu poznajemy ich drogę, ich doświadczenia. Doznajemy emocji, które nimi targały gdy mieli naście, czy dzieścia lat. Taka naprzemienna narracja jest całkowicie w moim guście. I tu Autorka trafiła w mój czuły punkt. Spodobało mi się również zobrazowanie społeczności małomiasteczkowej na przykładzie rodzinnego Nosiczyna. Gdzie prym wiodą tak zwani starzy wyjadacze, gdzie większość osób się zna i każdy o każdym wie. Dodatkowo gdzie nikt do niczego się nie miesza i udaje, że problemów nie ma. Taka typowo małomiasteczkowa dulszczyzna, zamiatanie pod dywan, by każdy miał święty spokój.

Niby temat podjęty w książce nie jest nowatorski. O niespełnionych miłościach czytałam już nie raz. O parze, gdzie ona jest z bogatego domu, a on nie z „jej ligi” napisano niejeden raz i wyprodukowano niejeden film. W pisaniu nie chodzi jednak o to, by wymyślać rzadkie fabuły. Chodzi raczej o to, by tak opisać historię, która okaże się niebanalna, napisana z wyczuciem i wzbudzająca emocje. Ta dodatkowo skłoniła mnie do zastanowienia. Wiele myślałam o realizowaniu oczekiwań rówieśników, szczególnie w młodym wieku, gdy boimy się odrzucenia otoczenia, gdy boimy się samotności. Do tego sama postać Bruna, który mnie ujął swoich zaangażowaniem, opiekuńczością, relacją z własną matką. Taka dojrzała postawa jest rzadka w każdym pokoleniu. Bruna zmagającego się z poczuciem niższości, z wiecznym przeświadczeniem, że inni to ci zza „wysokich progów”.

Bardzo dobra obyczajowa powieść. Napisana bardzo dobrym, spokojnym stylem, w sposób niezwykle wciągającym. Książkę czyta się bardzo płynnie. Pobudza do myślenia i dotyka różnych ważnych kwestii, oprócz miłości i przyjaźni, problemu poczucia przynależności i tego, ile jesteśmy w stanie znieść, by być zaakceptowanym przez otoczenie, przez swoich rówieśników. Zapadnie Wam w pamięci na dłużej. Szczerze polecam!!!

Moja ocena: 9/10

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Chilli Books.