#wydawnictwoalbatros

„Mów mi Win” Harlan Coben

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

MÓW MI WIN

  • Autor: HARLAN COBEN
  • Cykl: WINDSOR HORNE LOCKWOOD III (tom 1)
  • Wydawnictwo: ALBATROS
  • Liczba stron: 414
  • Data premiery: 10.11.2021r.
  • Data premiery światowej: 18.03.2021r.

„Mów mi Win” Harlana Cobena otrzymałam od @WydawnictwoAlbatros, za co bardzo dziękuję. Książka premierę miała 10 listopada br., a do mnie trafiła z opóźnieniem. Przesyłkę odebrałam dopiero 14 grudnia. Czekałam na nią z niecierpliwością. Czasem tak po prostu jest, że na to, czego się bardzo pragnie trzeba poczekać trochę dłużej. Moje zniecierpliwienie było – myślę – w pełni uzasadnione.   Po przeczytaniu wielu przychylnych recenzji nie mogłam się doczekać, by poznać tego tytułowego Wina, który mam nadzieję zapoczątkował nową, udaną serię Windsor Horne Lockwood III.

„Wszyscy jesteśmy mistrzami psychologicznej racjonalizacji. Wynajdujemy sposoby, żeby uzasadnić swoje rozumowanie. Wykrzywiamy je, żebyśmy sami sobie wydawali się lepsi, sympatyczniejsi. Wy też to robicie. Jeśli to czytacie, należycie niewątpliwie do jednego procentu ludzkości na przestrzeni dziejów. Żyjecie w warunkach, jakie mogło sobie wyobrazić żałośnie mało ludzi w historii. Jednak zamiast to docenić , zamiast robić więcej, zamiast pomóc tym, którym wiedzie się gorzej, zarzucamy im, że za mało się starają.” – „Mów mi Win” Harlan Coben.

Windsor Horne Lockwood III każe na siebie mówić Win. To bogaty, temperamentny, uzdolniony, szarmancki, arogancki i przeświadczony o własnej wyjątkowej wartości milioner pochodzący z rodziny z tradycjami. By ją chronić, wszyscy są w stanie poświęcić wiele. I jego ojciec, i jego matka, i dziadkowie, a także jego kuzynka Patricia. Kuzynka, która dwadzieścia lat wcześniej straciła ojca w wyniku napadu rabunkowego, a sama została uwięziona w Chacie grozy, z której uwolniła się dopiero po paru miesiącach. Gdy nagle w apartamencie należącym do żyjącego samotnie Ry’a Straussa zostaje odnaleziony skradziony dwadzieścia lat wcześniej oryginalny obraz Vermeera, Win wie, że śmierć jego właściciela i fakt odnalezienia obrazu nie może być przypadkiem. Zaczyna jak po nitce do kłębka odkrywać kolejne fakty morderstwa, kradzieży, uwięzienia kuzynki sprzed dwudziestu lat. A także  wydarzeń, których sprawcami była Szóstka z Jane Street. Wydarzeń, które kosztowały życie niewinnych ludzi. W tym wszystkim pomaga mu nieodłączony przyjaciel Myron Bolitar, osobiście zaangażowany w rozwiązanie sprawy.

To nowy, ulubiony mój bohater. Bezkompromisowy, odważny, bez żadnych ograniczeń w każdej sferze swego życia. Do tego uroczo bezczelny. Korzystający z wszelkich możliwych dóbr, aplikacji randkowej dla bogatych, prywatnego śmigłowca, asystenta, limuzyn i wielu innych. Posiadający własny, niestandardowy kręgosłup moralny. I co dziwne, da się lubić. Ja go polubiłam od pierwszych stron. Może dlatego, że lubię skomplikowanych bohaterów, w których dobro miesza się ze złem i to na własnych warunkach. Win lubi przemoc. Przyznaje się do tego i nie zamierza tego tłumaczyć. Jak sam mówi: „Bardzo ją lubię. Nie uciekam się do niej dla innych. Stosuję ją dla samego siebie. i to nie tylko w ostateczności. Walczę, kiedy tylko mogę. Nie staram się unikać kłopotów. Szukam ich.” Jego nieograniczone możliwości finansowe sprawiają, że pewne rozrachunki przychodzą mu z dużo większą łatwością, niż oficjalnym organom ścigania. Mimo, że sprawa jest osobista, gdyż dotyczyła bezpośrednio jego rodziny, czytając miałam wrażenie, że bawi się nią, bawią go zagadki i kolejno odkrywane fakty. Bawi się podejmowanymi środkami, czynnościami i psychologicznymi gierkami, które prowadzi. Choć niektóre traktuje z odrazą, jeśli dotykają bezpośrednio jego samego; „Lopez i Young stosują wobec mnie zwykłą w takich przypadkach taktykę milczenia. Mechanizm jest prosty: większość ludzi nie znosi ciszy i zrobi wszystko, by ją przerwać, często mówiąc coś, co można potem wykorzystać przeciw nim. To dla mnie niemal obraza, że mają mnie za kogoś takiego.”.

Bardzo dobrze napisany thriller kryminalny. Coben fabułę zawarł w trzydziestu sześciu rozdziałach, których narratorem jest nie kto inny, jak sam Win. Jego spostrzeżenia są inteligentne, myśli uporządkowanie, postać i osobowość od początku do końca spójna. Win, jako narrator i zarazem główny bohater nie miota się, nie szamocze sam ze sobą, obce jest mu poczucie winy, działa metodycznie, konsekwentnie i potyczki prowadzi bardzo inteligentnie. Do tego, co go nierzadko zaskakuje, jest w stanie przyznać się do błędu, do mylnego osądu. Cała intryga jest skomplikowana. Dużo faktów miało finalnie znaczenie. Nie sposób jednak pogubić się w historii. Autor kreśli bohaterów w sposób bardzo wyrazisty, wydarzenia przedstawia systematycznie. Mimo, że książkę czytałam z przerwami, bieżąca sytuacja nie pozwoliła mi jej przeczytać w jeden wieczór, nie pogubiłam się w niej wcale. W wątki zatapiałam się na bieżąco. Kojarzyłam kolejno odkrywane fakty, nie pomijając żadnych ważnych informacji.

Czytanie tej książki to relaks i zabawa na najwyższym poziomie. Dużo w niej tajemniczości, osobistych przeżyć, a do tego język powodujący, że dialogi są bardzo inteligentne, tak samo jak bystre są spostrzeżenia, myśli i przeżycia głównego bohatera. Szczerze polecam.

Moja ocena 8/10.

Recenzja powstała we współpracy z  Wydawnictwem Albatros.

„Zostań przy mnie” Harlan Coben

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

ZOSTAŃ PRZY MNIE

  • Autor: HARLAN COBEN
  • Wydawnictwo: ALBATROS
  • Liczba stron: 416
  • Data premiery w tym wydaniu: 08.12.2021r.
  • Data 1 wydania polskiego: 13.02.2013r.

Nie taki koniec roku 2021 sobie wyobrażałam☹. Odchodzenie zawsze pozostawia dużo smutku w nas, tym więcej, im dotyka bliższych nam osób.  Tak tu tylko więc zostawię….

Powieść Harlana Cobena „Zostań przy mnie”, premierę w tym wydaniu miała 8 grudnia br. Premiera nie byle jaka. Związana jest bowiem z ekranizacją na platformie Netflix, której premiera wyznaczona została na 31 grudnia 2021r.  @WydawnictwoAlbatros przypomina oryginał. Ja swoim zwyczajem najpierw czytam, później oglądam.

„Każdy dzieciak, pomyślała Megan, jest sfrustrowanym adwokatem, szukającym luk prawnych, domagającym się nierealnie niepodważalnych dowodów, atakującym nawet najdrobniejsze szczegóły. – „Zostań przy mnie” Harlan Coben.

Z takimi dywagacjami i trudnościami wychowania nastoletniej córki Kaylie i jej młodszego brata Jordana zmaga się Megan Pierce. Typowa amerykańska matka, żona i agentka nieruchomości z przedmieścia. Kobieta tęskniąca za swoim dawnym życiem. A przecież „(…) Powinna być wdzięczna i zadowolona, że ze wszystkich ludzi ona (…) osiągnęła to, o czym marzy każda dziewczynka.”. Czego więc szuka w La Crème w Atlantic City? Dlaczego wraca do tego miasta? Spotyka się z dawnym znajomym Rayem Levine i detektywem Broomem szukającym od siedemnastu lat Stewarta Greena, który zaginął kiedyś bez wieści. A którego tajemnicę Broom pragnie odkryć, by donieść o niej pogrążonej w smutku żonie oraz dzieciom. Czego więc szuka Megan w knajpie La Crème w Atlantic City i dlaczego co rusz wraca do tego miasta?

Nie jest to jedna z najlepszych książek Cobena. Samego Autora czytałam wielokrotnie. Na mym blogu znajdziecie cztery recenzje książek tego wybitnego amerykańskiego pisarza. Jest on niezwykle płodny w kreowaniu historii, w których trudne doświadczenia, ciekawe wątki kryminalne i napięcie splatają się od pierwszych stron. Tym razem zabrakło charakterystycznej główne bohaterki. Postać Megan mimo, że nie została przez Cobena spłycona nie zawładnęła moją wyobraźnią. Bardziej skupiłam się na Broomie, wydawał mi się ciekawszy. Duży plus za rozpisanie wątku Agnes, teściowej Megan oraz wątku z Barbie i Kenem. Te fragmenty fabuły czytały się praktycznie same. Do tego oczywiście antypatyczny zastępca komendanta Goldberg, który jak Doktor Jekyll i Pan Hyde ma dwa oblicza dodawał świeżości.

Wątek kryminalny został jednak dobrze napisany. Pomysł na osadzenie zaginięć w czasie Mardi Gras naprawdę ciekawy. U nas to święto znamy pod nazwą „Śledź”.  Według Wikipedii Mardi Gras (wym. [maʁ.di ɡʁɑ], fr. tłusty wtorek) – to „dzień przed środą popielcową, ostatni dzień karnawału. Jest to także nazwa różnego typu festiwali lub parad ulicznych, odbywających się niezależnie od siebie w wielu miastach na całym świecie, np. w Nowym Orleanie czy Sydney” (cyt. za: Wikipedia). Ten symbol, końca  i jednocześnie początku czegoś nowego zapadnie mi w pamięć na długo. Koniec zabawy. Coś w tym jest.

Jest to proza właściwa Harlanowi Cobenowi. Napisana charakterystycznym stylem, językiem. Autor unika zbędnych opisów, potrafi jednak wprowadzić Czytelnika w istotne okoliczności, które stanowią bazę pod kreowany aktualnie wątek. Chwilami czułam jednak, jakby Coben zapomniał, że wielu z jego czytelników jest inteligentnymi ludźmi. Powtórzenia, nawiązania do zaginionych mężczyzn, do powtarzanych co rusz uczuć i tęsknot Megan, wielokrotne przypominania jednego faktu, męczyły mnie momentami. Zapewne to cel Autora, by czytelnik nawet oderwany od powieści nie zapomniał istotnych informacji, które w pewnym momencie układają się w jedną, spójną całość. Jak w prawdziwym, dopracowanym od samego końca zakończeniu.

Książka dla fanów Cobena. Dla tych, co lubią thrillery kryminalne i lubią zanurzyć się w najgłębsze zakamarki dusz ludzkich, w których na dnie ukryte są najbardziej perwersyjne i złe pragnienia, o których spełnienie nawet nie trzeba za bardzo walczyć. Które praktycznie jest na wyciągnięcie ręki, wystarczy tylko po nie sięgnąć.

Moja ocena 6/10.

Za egzemplarz recenzencki bardzo dziękuję Wydawnictwu Albatros.

„W drogę!” Beth O’Leary

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

W DROGĘ!

  • Autorka: BETH O’LEARY
  • Wydawnictwo: ALBATROS
  • Seria: MAŁA CZARNA
  • Liczba stron: 416
  • Data premiery: 29.09.2021r.
  • Data premiery światowej: 29.04.2021r.

Autorkę Beth O’Leary, której „W drogę!” @WydawnictwoAlbatros wydało w dniu 29 września br., poznałam dzięki książce  „Współlokatorzy”. O książce tej napisałam w recenzji „(…) Opowiedziana historia jest bardzo pozytywna i zabawna, często śmiałam się na głos😉. Jak już napisałam bardzo pozytywnie nastraja do życia i na pewno jest świetnym sposobem na relaks i odpoczynek”. Zakładałam więc, że kolejne wydanie w ramach cyklu „Mała czarna” również będzie mi się podobać. Do tej pory książki tej serii traktowałam jako miłe urozmaicenie dla trudnych psychologicznych dramatów, czy mrożących krew w żyłach zagadkach kryminalnych.

To historia drogi, w której spotyka się pięcioro pasażerów. Każdy z nich ma własne doświadczenia, własną historię. Każdy z nich podążą w wiadomym sobie kierunku, choć i są tacy, którzy nie wiedzą dokąd zmierzają. Licząca 600 kilometrów podróż do Szkocji na ślub przyjaciółki zamienia się w wizytę w lunaparku, gdzie jedna za drugą karuzela obraca nas wokół naszej, własnej osi. A zaczyna się od pozornie niegroźnej stłuczki. A potem, jak to mówią, im dalej w las, tym ciemniej…

Początek naprawdę udany. Dużo o pomyśle wspólnej podróży, nadziejach. Sporo emocji wokół niezamierzonej kolizji, która przyczyniła się do frustracji, ujawnienia dawno skrywanych uraz i gniewu oraz przymusiła do skonfrontowania się z przeszłością. Zapowiadało się nieźle. Niestety gdzieś w połowie książki zaczęłam tracić zainteresowanie. Autorka podążała z góry powziętym zamiarem, by jednak było optymistycznie, miło, czasem wręcz infantylnie. Mój brak zainteresowania wynikał więc z tego, że naprawdę porywająca historia stała się trochę mdła, bez wyrazu.

Podobała mi się formuła zastosowana w książce przez Autorkę. Lubię konstrukcje, w których jest jasny podział na „tu i teraz” oraz „wcześniej”. Dzięki temu czytelnik śledzi losy uczestników podróży i równocześnie poznaje  przeszłość Addie i Deba, którzy kiedyś byli sobie bliscy. Czegoś mi jednak w tej pozycji brakowało i to dość mocno.  Niby nie była zła, a jednak mnie nudziła. Jak już wspomniałam pomysł na fabułę fantastyczny, tylko rozpisanie jej w wątki, opowieści, dialogi nie spełniły moich oczekiwań.  Taka niby przyjemna i lekka lektura, po której przeczytaniu poczułam się bardzo zmordowana. Jak po bardzo męczących przedświątecznych porządkach.

Moja ocena 6/10.

Recenzja powstała dzięki Wydawnictwu Albatros.

„Powrót” Nicholas Sparks

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

POWRÓT

  • Autor: NICHOLAS SPARKS
  • Wydawnictwo: ALBATROS
  • Liczba stron: 416
  • Data premiery: 10.11.2021r.
  • Data 1 wydania polskiego: 27.01.2021r.
  • Data premiery światowej: 29.09.2020r.

Jak się wraca do raz przeczytanej książki? Zadaliście sobie kiedyś to pytanie? Oprócz klasyki literatury polskiej i światowej rzadko mi się do zdarza. Gdy otrzymałam od @WydawnictwoAlbatros propozycję zapoznania się ze wznowioną 10 listopad br. książką Nicholasa Sparksa „Powrót” dręczyła mnie wątpliwość, czy to nie za wcześnie. Przecież „Powrót” recenzowałam w wydaniu styczniowym 2021 dopiero co, praktycznie w lutym (recenzja na klik). Na wstępie poprzedniej recenzji napisałam: „Nicholasa Sparksa nikomu nie trzeba przedstawiać, to prawdziwy mistrz romantycznych, obyczajowych opowieści”. I już wiedziałam, że tą pozycję w wydaniu świątecznym muszę sobie odświeżyć. Postanowiłam sprawdzić, czy wzbudzi we mnie te same emocje i czy zwrócę uwagę na te same aspekty.

„Życie ciągle daje nam możliwość obrania nowej drogi, na której będziemy się rozwijać i zmieniać. Kiedy patrzymy wstecz, ledwie poznajemy samych siebie”. –„Powrót” Nicholas Sparks.

Trevor Benson, lekarz chirurg – ortopeda wraca do rodzinnych stron jako weteran wojny w Afganistanie. Wojny, w której został ranny i okaleczony do końca życia. Jego dłoń i twarz zdobią „pamiątki”, które trudno ukryć. Z jednej strony jego status pomaga mu się osiedlić w New Born w Karolinie Północnej, w domu jego zmarłego dziadka. Z drugiej, niejednokrotnie budzi niechęć i niepotrzebny dystans. Mało kto wie, jak się zachować twarzą w twarz z weteranem wojennym. Jego życie od powrotu toczy się żółwim tempem. Dogląda pasiekę pszczelą, jak jego dziadek. Mieszka w jego domu, który remontuje. Poznaje okolicznych mieszkańców. Poznaje Callie i Natalie, które są dla niego zagadką. Gdy próbuje dowiedzieć się, co chciał mu powiedzieć przed śmiercią dziadek, zaczyna podążać jego śladem. Wyrusza w podróż kilkaset kilometrów od domu, w czasie której stara się odpowiedzieć na pytanie, co robił dziadek tak daleko od swego miejsca zamieszkania, praktycznie przed samą śmiercią. Czego lub kogo szukał? Z jakich powodów podjął ryzyko, które dla niego zakończyło się tragicznie?

Książki edukują. Niby wiemy to od lat, a jednak czasami ta prawda spada na nas jak grom z jasnego nieba. Przy okazji recenzji książki „Ta, która zawiniła” Jane Corry od Wydawnictwa Albatros (recenzja na klik) napisałam parę słów o zespole stresu pourazowego, na który cierpiała główna bohaterka. Chwaliłam Autorkę za metodyczne podejście do tej jednostki chorobowej oraz szeroką wiedzę wykorzystaną w prozie. Sparks również odniósł się w swej powieści do PTDS, jednak zrobił to całkowicie w inny sposób. Nie dziwne, że weteran wojenny cierpi na tę chorobę. Nic więc dziwnego, że korzysta z pomocy psychiatry. Sparks poszedł jednak o krok dalej. Przedstawił Trevora jako zwycięzcę. Skupił się na jego sukcesach w pokonywaniu tego zaburzenia. Słowami jego terapeuty przeniósł mnie w interesujący świat terapii poznawczo – behawioralnej i terapii dialektyczno – behawioralnej skupiających się na zachowaniach, które mają przeciwdziałać objawom choroby oraz pomagać panować nad negatywnymi emocjami, myślami. I dlatego warto otwierać dwa razy tę samą książkę. Okazuje się, że za każdym razem mamy szansę odkryć ją na nowo, na czymś innym skupić naszą uwagę.

W dwudziestu jeden rozdziałach Sparks spisał opowieść drogi, nie tylko w wymiarze przejechanych kilometrów i ilości odbytych wycieczek. To raczej opowieść drogi do poznawania siebie samego, do odkrywania siebie na nowo. Ta droga jest często wyboista. Ta droga czasem doprowadza nas do upadku, ale dzięki „rozmowom” z własnymi emocjami potrafimy ponownie na niej stanąć wyprostowanym. Jak Trevor, jak Callie, jak Natalie….

Powtórzę już raz napisane po przeczytaniu „Powrotu” słowa , jeśli „(…) lubicie być kołysani i pieszczeni pięknymi, przemyślanymi słowami, to książka będzie dla Was idealna”. Ja tylko dopowiem, zachwyciłam się nią na nowo. Polubiłam Trevora od początku. Odkryłam jego historię i historię jego dziadka z innej strony. Nic, tylko czytać!!!

Moja ocena 7/10.

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Albatros.

„Wielka Panda i Mały Smok” James Norbury

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

WIELKA PANDA I MAŁY SMOK

  • Autor: JAMES NORBURY
  • Wydawnictwo: ALBATROS
  • Liczba stron: 160
  • Data premiery: 27.10.2021r.

Już dawno przestałam wierzyć Wydawcom i recenzentom, szczególnie przedpremierowym😉. Staram się nie nastrajać ani pozytywnie, ani negatywnie. Czasem książka mnie zaskakuje trafnością do wydanych opinii, czasem wręcz przeciwnie. Ale sami wiecie jak to jest, każdy z nas dostrzega coś innego, dla każdego w danym momencie coś innego jest istotne. Nie inaczej było z październikową premierą od @WydawnictwoAlbatros pt. „Wielka Panda i Mały Smok” Jamesa Norbury. Do tej pozycji podeszłam z lekkim sceptycyzmem mimo gwarancji satysfakcji w opisie Wydawcy oraz przepięknych ilustracji.

„-Mały Smoku, czy słyszysz wiatr, który szumi w gałęziach drzew? To natura mówi nam, żebyśmy zatrzymali się na chwile, oddychali i po prostu byli” – „Wielka Panda i Mały Smok” James Norbury.

Opis Wydawcy:

„(…) rozpisana na dwa głosy opowieść o przyjaźni, odwadze, czułości dla samego siebie… i o tym, dlaczego warto czasem napić się herbaty.

Przed Wami książka, która podbije Wasze serca!

Wielka Panda i Mały Smok podejmują wspólną podróż, choć dobrze się nie znają. Szybko gubią drogę – jak wielu z nas w życiu – ale wiedzą, że stracenie z oczu celu często pozwala dostrzec wspaniałości, których zazwyczaj nie zauważamy. Dlatego z radością błądzą, odkrywają nieznane miejsca i dyskutują o tym, co w życiu najważniejsze”.

Rozumiecie więc skąd ten sceptycyzm przed rozpoczęciem czytania. Jak Wydawca pisze: Przed Wami książka, która podbije Wasze serca! to zakładam, że w zdaniu tym, nie może być grama prawdy. I tu wielkie zdziwienie!!! Totalne zaskoczenie!!! Czytając nasuwały mi się tylko takie przymiotniki jak: zachwycająca, odświeżająca, mądra, fascynująca, pogodna, optymistyczna i ekscytująca. Niby temat dość powszechny. Dwójka bohaterów wyrusza w podróż, która nie przebiega zgodnie z planem. Żaden z nich jednak się nie martwi, nie traci dobrego nastroju, nie zniechęca. Podążając w nieznane pokonują samych siebie i prowadzą bardzo mądre rozmowy. Rozmowy o życiu, o tym, co tak naprawdę w nim ważne. Dzielą się spostrzeżeniami, jak w codzienności można odnaleźć dużo dobrego. Jak można znaleźć same dobre strony, jaśniejsze punkty, nawet, jeśli w doznajemy nieprzyjemności. Podróż Wielkiej Pandy i Małego Smoka to swoistego rodzaju krzywe zwierciadło, w którym każdy z nas może się przeglądać. Przeglądać i przeglądać. To świadectwo, które możemy uznać za własne, o ile mamy wystarczająco dużo uważności i otwartości.

Kompozycja książki dodatkowo mnie urzekła. Autor wraz z Wydawcą zachowali idealne proporcje. Ilustracje, czarno-białe przeplatane kolorowymi, wybór bohaterów i ich przygód. Nie ma w nie nic z moralizatorstwa, nie ma besztania i „rozkminiania” na drobne, dlaczego nie dostrzegamy otaczającego nas, pięknego świata. Jest w niej dużo ciepłych myśli i uwag. Ciągle powracało do mnie uczucie, by dać sobie szansę, dawać tę szansę każdego dnia, tworzyć nowy początek.

Ta pozycja przemówiła do mnie, do mojej wyobraźni. Sprawiła, że poczułam wyjątkowość tej książki. Przez nostalgię, po radność i zachwyt. Od pierwszej do ostatniej strony. I tylko pozostaje żal, że przeczytałam ją tak późno.

Książka dla każdego, bez względu na wiek. Łapcie za nią i czytajcie. Dajcie sobie chwilę wytchnienia, a poczujecie to co ja. Sam zachwyt!!!  

Moja ocena 9/10.

Recenzja we współpracy z  Wydawnictwem Albatros.

„Ta, która zawiniła” Jane Corry

/ Słoneczna Strona Życia / 2 Komentarze

TA, KTÓRA ZAWINIŁA

  • Autorka: JANE CORRY
  • Wydawnictwo: ALBATROS
  • Liczba stron:480
  • Data premiery: 27.10.2021r.

Już połowa listopada, a ja jeszcze nie uporałam się z wszystkimi premierami października. Cóż zrobić, jesień nigdy nie była moją ulubioną porą roku😉. Przed pracą ciemno, po pracy ciemno, praktycznie środek nocy. No i jak tu czytać i dzielić się swoimi spostrzeżeniami jak księżyc świeci? Jedną z październikowych premier, którą nadrobiłam jest premiera z 27 października br. od @WydawnictwoAlbatros. To „Ta, która zawiniła” Jane Corry. Z autorką, mimo, że na swoim koncie ma już kilka poczytnych powieści spotkałam się po raz pierwszy i muszę napisać, że na pewno nie ostatni😊.

W jednej książce dwie historie. Pierwszą z nich jest historia Ellie. Żony wykładowcy uniwersyteckiego Rogera. Matki dwójki dzieci i szczęśliwej babci kilkuletniego Josha. Życie Ellie jest tylko z pozoru poukładane. Ellie boryka się z notorycznymi zdradami męża i trudną przeszłością. Wychowywana bez matki, dorastała w domu z macochą, której nie była potrzebna. Wycofany ojciec nie potrafił wynagrodzić jej nieszczęśliwego domu rodzinnego. Ellie z beztroskiej, radosnej dziewczynki zamieniła się w kobietę, której lęki o bliskich uniemożliwiają pomyślne życie. Wszystko nabiera nowego znaczenia, gdy traci z oczu Josha i dostrzega jego koszulkę w stawie sąsiadów. Druga historia to opowieść o Jo. Bezdomnej, żyjącej na ulicy. Jo maltretowanej przez ojca, wychowywanej w domach dziecka, fizycznie i psychicznie nękanej przez męża. Jo, która straciła dwóch synów i której historia kiedyś poruszyła serce Ellie. Jak losy tych dwóch kobiet mogły się spleść? Jak ich historie mogły stać się tak podobne?

Narracja. Tak to jest coś, co wyróżnia ten thriller psychologiczny. Narracja jest pierwszoosobowa. Dzięki osobistej perspektywie tak naprawdę poznajemy, z czym przez lata musiała mierzyć się i Jo, i Ellie. Dzięki temu zabiegowi książkę czyta się z pełnym zaangażowaniem, jak pamiętnik, napisany wspaniałym językiem, prawie faktograficznie. Zespół stresu pourazowego (PTSD). Temu zaburzeniu autorka poświęciła osobną część książki. W trakcie czytania wielokrotnie chyliłam głowę na znak szacunku do Jane Corry, która wykonała solidną pracę, by przygotować się do opisania tej jednostki chorobowej wywołanej traumatycznymi przeżyciami. Symptomy wspaniale wplotła w losy bohaterów, co rusz je obrazując w poszczególnych fragmentach książki. Zachowania, które z pozoru mogły wydawać się niezrozumiałe, nabrały nowego znaczenia, nabrały sensu. Konstrukcja. To kolejna zaleta tej publikacji. Książka składa się z sześćdziesięciu trzech rozdziałów. Każdy pisany z perspektywy Ellie lub Jo. Wspaniałe retrospekcje zabrały mnie do czasów przeszłych, które odcisnęły piętno na przyszłości głównych bohaterów. Niezwykle spodobały mi się wątki poboczne, jak wątek Steve’a, czy młodego Tima. Dodały książce dodatkowego atutu. Rys psychologiczny. Dzięki pogłębieniu literatury przedmiotu związanego z PTSD główne, ale nie tylko, postaci cechuje głęboki rys psychologiczny. Pozwoliło mi to lepiej zrozumieć ich motywację, zajrzeć w głąb ich duszy i serca, poznać myśli i emocje, a także usprawiedliwić je w mig. Co ważne, psychologiczny aspekt postaci jest spójny z jej całym obrazem. To dowód, że autorka ma talent do konstruowania złożonych bohaterów bardzo wnikliwie, spójnie i konsekwentnie. Uwielbiam, gdy wszystko w postaci spina się od początku do końca. Roger. W przypadku męża Ellie, zabrakło mi szerszego kontekstu tej postaci.  Rogera poznałam tylko pobieżnie, a on miał ogromne znaczenie dla Ellie. Dopiero w ostatniej części książki zaznajomiłam się z jego prawdziwym obliczem. Człowiek kameleon, jakim wiele wokół nas. Z pozoru troskliwi, w rzeczywistości sprawni manipulatorzy. Tylko jak ich rozpoznać? Jak ich zdemaskować?

W książkach, nie tylko thrillerach bardzo cenię, gdy – parafrazując autorkę – za powieścią kryje się nauka. Nauka w „Tej, która zawiniła” wyziera prawie z każdej strony. To nauka o szczęściu, którego nigdy nie osiągniemy, jeśli nie uporamy się z demonami przeszłości i nie przepracujemy traum, które nas gnębią. To nauka o miłości niespełnionej, która pod przykrywką dobrych chęci i zaangażowania pozwala spełniać nam własne, indywidualne potrzeby. To nauka o odrzuceniu, gdy nie spełniamy oczekiwań innych. To nauka o tym, jak ważna jest rodzina i wsparcie, które otrzymujemy w naszych domach. Gdy go nie ma jesteśmy w stanie sięgnąć dna. I wreszcie to nauka o poczuciu winy, tak często przerzucanej na nas, gdy tak naprawdę nic od nas nie zależało, na nic nie mieliśmy realnego, bezpośredniego wpływu. O winie, która nigdy nie pozwoli nam się wyzwolić, gdy wreszcie nie powiemy sobie DOŚĆ.

Zapraszam do lektury!!! Naprawdę warto przeczytać.

Moja ocena 7/10.

Recenzja powstała dzięki Wydawnictwu Albatros.

„Moja kuzynka Rachela” Daphne du Maurier

/ Słoneczna Strona Życia / 5 Komentarzy

MOJA KUZYNKA RACHELA

  • Autorka: DAPHNE DU MAURIER
  • Wydawnictwo: ALBATROS
  • Liczba stron: 398
  • Data premiery w tym wydaniu: 13.10.2021r.
  • Data premiery światowej: 01.01.1966r.
  • Data 1 wydania polskiego: 01.01.1992r.

Serię butikową od @WydawnictwoAlbatros wprost ubóstwiam. Przeczytałam wszystkie jej wydania. Woluminy zdobią aktualnie moją skromną biblioteczkę. Z otrzymanej „Mojej kuzynki Racheli” cieszyłam się jak dziecko. Za co bardzo Wydawnictwu dziękuję. Z wielką więc przyjemnością zabrałam się do czytania kolejnej powieści Daphne du Maurier. Nie ukrywam, że po wcześniejszym przeczytaniu książki autorki pt. „Rebeka” oczekiwałam literatury pięknej „wysokich lotów”. Już po paru stronach wiedziałam, że ta książka jest całkowicie różna od ukochanej przeze mnie „Rebeki”. Z pytaniem, jak bardzo ta pozycja różni się od poprzednio przeze mnie czytanej, zostałam do samego końca, do ostatniej strony.

„Życie się nie cofa. W życiu nie ma powrotów. Nie ma drugiej szansy. Tak samo nie mogę odwołać wypowiedzianego słowa czy dokonanego czynu…” –„Moja kuzynka Rachela” Daphne du Maurier. 

Bardzo spodobał mi się cytat zaczerpnięty z powieści. Oddaje jej ducha, gdy dzień po dniu bohaterowie stają przed różnymi dylematami, decyzjami, wnioskami, które nie zawsze okazują się właściwe. Ale po kolei…..Akcja powieści dzieje się w Kornwalii, w XIX wieku. Wychowywany przez starszego kuzyna Ambrożego Ashley’a, Filip staje u progu swojej dorosłości. Niedługo osiągnie dwudziesty piąty rok swego życia, po którym samodzielnie będzie mógł rozporządzać swoim majątkiem. Jako spadkobierca bezdzietnego Ambrożego wiedzie spokojne, sielskie życie właściciela ziemskiego. Do momentu, gdy ukochany kuzyn w trakcie zdrowotnego pobytu we Włoszech żeni się z tytułową Rachelą, a następnie w wyniku nagłej choroby umiera. Filipowi ziemia umyka się spod stóp, a wizyta jego kuzynki Racheli dodatkowo przyprawia go, co rusz o nowe zmartwienia i troski. Czy znajdzie się miejsce dla Pana i nowej Pani Ashley w jednym domu?

Nie jest to „Rebeka”. Jest to powieść całkowicie różna, mimo podobieństw związanych z zamiłowaniami do opisów, do psychologicznych aspektów postaci, do próby wytłumaczenia każdego gestu i usprawiedliwienia każdej myśli oraz każdego nastroju. Narratorem jest mężczyzna. Historię Racheli i jej losy po przyjeździe do Kornwalii odkrywamy z jego perspektywy. Jako narrator, Filip sprawdził się znakomicie. W wielu miejscach zobrazował czytelnikowi rzeczywistość w każdym wymiarze, w najdrobniejszym szczególe, dodatkowo wyjątkowo głęboko zanurzając się w próby wytłumaczenia zachowania i słów poszczególnych bohaterów. Jako mężczyzna natomiast mnie zawiódł. Niby rosły, wysoki, umięśniony, przystojny. Z drugiej strony nad wyraz zniewieściały, w wiecznych rozterkach, zachowujący się chwilami jak rozkapryszone dziecko. Daphne du Maurier przedstawiła postać niespójną, niejednorodną. Postać męską o wielu cechach kobiecych. Widocznie jej zamiłowanie do intymnych relacji z innymi kobietami, mimo własnego małżeństwa bezwolnie sprawiło, że Filip okazał się dla mnie zbyt zniewieściały. Sam Ambroży zresztą podobnie.

Dużo czasu autorka poświęciła relacji Filipa z Rachelą. Najpierw widziana jako „(…) arogancka, chimeryczna, rozpieszczona lalka z anglezami; wreszcie żmija, fałszywa i milcząca.”. Następnie przeistaczająca się w kobietę ciekawą, impulsywną, wielką zagadkę. By wreszcie całkowicie nim zawładnąć jako Madonna, jedyna kobieta stąpająca po ziemi godna, by całować rąbek u jej spódnicy. Mimo tego, że postać Racheli nie została rozrysowana w sposób potwierdzający jej wyjątkowość. Ot, kolejna urocza kobietka potrafiąca spuszczać oczy kiedy należy, rumienić się na zawołanie i prowadzić bardzo sprawnie konwersacje. Już Panie de Winter z „Rebeki” miały więcej w sobie wyrazistości, zdecydowania, skomplikowanej natury. Możliwe, że to typowy zabieg du Maurier, która nie tyle chciała pokazać wyjątkowość kobiety, lecz bardziej uzmysłowić nam, czytelnikom słabość mężczyzny. Książkę ratuje zakończenie. Całkowicie zaskakujące!!! Pozostawia dużo pytań, na które już nigdy nie znajdziemy odpowiedzi. Chociaż, w pewien sposób pozwala nam kreślić nasze własne zakończenie. Czy szczęśliwe? To już zależy od wyobraźni czytelnika.

Moja ocena: 7/10

Egzemplarz recenzencki otrzymałam od  Wydawnictwo Albatros.

„Wszechmocny Amazon. Jeff Bezos i jego globalne imperium” Brad Stone

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

WSZECHMOCNY AMAZON. JEFF BEZOS I JEGO GLOBALNE IMPERIUM

  • Autor: BRAD STONE
  • Wydawnictwo: ALBATROS
  • Liczba stron: 511
  • Data premiery: 27.10.2021r.

Firmę Amazon zna chyba każdy. To ogromne imperium, które powstało w czasie, gdy zapotrzebowanie na jego ofertę było niszowe. Dla twórcy Amazona Jeffa Bezosa to był przysłowiowy „strzał w dziesiątkę”, który wyniósł go na wyżyny najbardziej zamożnych i wpływowych ludzi naszych czasów. Ja o powstaniach imperium lubię czytać tylko w aspekcie historii i to dawnej, ale „Jeff Bezos i jego globalne imperium” zaciekawił mnie na tyle, że sięgnęłam po tą obszerną publikację, która premierę miała w ostatnią środę, tj. 27 października br. od @WydawnictwoAlbatros. O czym przeczytacie w książce Brada Stone’a pt. „Wszechmocny Amazon. Jeff Bezos i jego globalne imperium” ?

To kontynuacja bestsellera „Jeff Bezos i era Amazona”. Tym razem autor na warsztat dziennikarski bierze wpływ, jaki miał na światową gospodarkę zmonopolizowanie do pewnego czasu rynku przez Amazona. Co ciekawe, Brad Stone nie oszczędza samego Jeffa Bezosa. Odnosi się do jego decyzji finansowych, analizuje jego przemianę z pochłoniętego realizowaniem swoich urojeń technologicznego wizjonera we wpływowego biznesmena. W książce znajdziecie opisanych wiele ścieżek, którymi podążał Amazon, by w efekcie stać się tym, czym stał. Ciekawie odzwierciedlone zostały perturbacje na rynkach azjatyckich, gdzie dotarcie z nowymi technologiami zwykle jest bardzo pasjonujące, ze względu na ogromne różnice kultur. To podróż w nowy świat. Świat, w którym coś się zaczęło w pewnej głowie. Głowie zdolnego człowieka, który pozwolił sobie zrobić ten pierwszy krok.

Nie będę udawać, że książkę przeczytałam z pasją. Nie jest to mój ulubiony gatunek. Nie to, że nie lubię czytać o „złotych chłopcach”, którzy zdominowali świat i osiągnęli sukces. Nie to, że zazdroszczę, lub co gorsza czuję zawiść. Po prostu, czytanie o czymś tak oczywistym wydaje mi się często stratą czasu. Sama dostrzegam globalne sukcesy w codziennym życiu. Droga do sukcesu nie zawsze jest tak pasjonująca jak finalny efekt. Muszę jednak przyznać, że autor pokusił się o bardzo ciekawe odzwierciedlenie tej drogi. Duży plus za przedstawienie osoby samego Jeffa Bezosa, którego prywatne życie stało się pożywką dla tabloidów i stron plotkarskim. Z jednej strony ze stron książek Bezos jawi nam się jako wspaniały wizjoner, jakich w historii było wielu. Z drugiej jako despota i typowy autokrata trzymający w ryzach cały zespół i uznający swoje plany oraz decyzje za najbardziej właściwe. Nie jest to jednak jego wada. Przy tak globalnych przedsiębiorstwach jest to cecha przeważająca wśród zarządzających. Przecież ogromne i wpływowe korporacje rządzą się swoimi prawami. Finansowy aspekt publikacji podobał mi się najmniej. Finansistą nie jestem i czytanie o tych wszystkich meandrach decyzji finansowych zanudziło mnie na śmierć. Zdecydowanie bardziej wolę socjologiczny i psychologiczny aspekt globalnego imperium.

Książka jest dla pasjonatów, którzy pragną dowiedzieć się co determinuje tak globalny sukces. Jakie decyzje, jakie cechy przywódcze stają się czynnikami pozwalającymi wyzwolić to coś, co zrobi z nas bogaczy mających wpływ na globalną gospodarkę.

Moja ocena: 7/10

Za egzemplarz recenzencki bardzo dziękuję Wydawnictwu Albatros.

„Czas łaski” John Grisham

/ Słoneczna Strona Życia / 1 Komentarz

CZAS ŁASKI

  • Autor: JOHN GRISHAM
  • Seria: JAKE BRIGANCE (Tom 3)
  • Wydawnictwo: ALBATROS
  • Liczba stron: 608
  • Data premiery: 13.10.2021r.

Trudno przeczytać wszystkie książki, które ukazują się w premierowe środy😊. Ja jednak nie ustaję w boju. Dzień po dniu staram się czytać książki, które mnie ciekawią i z którym chętnie się zapoznaję. Jedną z takich książek jest premiera z 13 października br. od @WydawnictwoAlbatros. Mam tu na myśli „Czas łaski” Johna Grishama. To trzecia część przygód niezmordowanego adwokata Jake’a Brigance. Czytaliście o niesamowitych walkach na sali rozpraw tego niezawodnego prawnika w „Czasie zabijania”  lub w „Czasie zapłaty” ? Ja wiele lat temu przeczytałam „Czas zabijania”. Książka bardzo mi się spodobała, tym chętniej sięgnęłam do najnowszej publikacji tego wybitnego powieściopisarza.

„(…) to partia szachów, ale taka, w której zasady nie zawsze obowiązują” – „Czas łaski” John Grisham.

Tym razem Jake zagrzebał się w sprawę nie do wygrania. Oskarżonym jest szesnastoletni Drew Gamble, który zabił ze służbowej broni miejscowego zastępcę szeryfa, Stuarta Kofera. Wszyscy w małym miasteczku interesują się sprawą. Każdy dopinguje szeryfa Ozziego Wallsa, by skazany szybko trafił za kratki, albo jeszcze szybciej do komory gazowej, w której dokonuje się kary śmierci. Jake niechętnie podejmuje się obrony małoletniego licząc na szybsze zakończenie innej sprawy prowadzonej pod przewodnictwem tego samego sędziego. W pięćdziesięciu pięciu rozdziałach rozpoczyna się walka z jednej strony o życiu, z drugiej o sprawiedliwość, a jeszcze z trzeciej o rodzinę. Czy tej walce podoła Jake? Czy rodzina Kofera wierząca, że życie stracił wspaniały i dobroduszny syn wytrzyma napięcie na sali sądowej? Czy przydomek „złotego chłopca” wśród policjantów w pełni oddaje osobowość ofiary?

Nie powiem, dobre są te książki Johna Grishama. W swym życiu przeczytałam ich sporo. Ostatnio zachwycałam się „Wyspą Camino” i jej kontynuacją „Wichrami Camino”. W „Czasie łaski” Grisham zabrał mnie z powrotem w podróż w meandry prawnicze. Nie bez przygotowania, co to to nie. Opisał w charakterystycznym dla siebie stylu, bardzo przejrzyście z czym musi borykać się, z jakimi formalnościami, wnioskami, sprzeciwami i odwołaniami prawnik, który chce walczyć o życie kilkunastoletniego chłopca. Bardzo dobrze Autor osadził fabułę. To maleńka społeczność, gdzie każdy wszystko o każdym wie, a policjanci dobrze znają Brigance’a. Sam szeryf jest jego przyjacielem. Zastanawiało mnie co stanie się z przyjaźnią i sympatią, gdy dwaj dotychczas bardzo dobrzy znajomi stają po dwóch stronach barykady i każdy broni swojego. Grisham bardzo profesjonalnie podszedł do tematu, nie zanudzając mnie w ogóle wewnętrznymi rozterkami hołdując zasadzie, że każdy ma prawo do obrony. Bardzo spodobało mi się odzwierciedlenie amerykańskiego systemu prawnego, sposób wyboru ławy przysięgłych i role jakie w nim odgrywają strony postępowania. Sędzia zachwycił mnie swoją dostępnością. O tak!!! Może to Wam się wydawać dziwne, ale w amerykańskim sądownictwie sędzia siada ze stronami postępowania, omawia następny krok, w bezpośredniej rozmowie dopuszcza lub oddala kolejne wnioski, a przede wszystkim dba by proces nie trwał za długo. Niesamowite doświadczenie poobserwować te inne realia, do których nam bardzo, ale to bardzo daleko. No dobrze, zdradzę Wam pewną tajemnicę. Nie o proces tu chodzi, ani o jego rozstrzygnięcie, które zajmuje tak naprawdę ostatnie sto pięćdziesiąt stron. Chodzi tu o to wszystko, co dzieje się bardziej lub mniej bezpośrednio przed zabójstwem oraz bardziej lub mniej po zatrzymaniu oskarżonego. Chodzi tu o samego Drew, o jego matkę i jego siostrę Kierę. Znaczenie ogromne ma sama ofiara, jej rodzina, która nie zawsze jest bez winy, bez znaczenia. Istotny jest cały sztab współpracowników, którzy wspólnie pracują, by obronić z góry skazanego na karę śmierci. Autorytetem jest także żona, która umiejętnie dopytuje, kwestionuje zmuszając Jake’a do ciągłego myślenia i zastanawiania się, jak oczarować ławę przysięgłych. Jakby dodać do treści trochę więcej z rysu psychologicznego i sprawcy, i ofiary, i ich najbliższych, to wyszłoby prawie arcydzieło.

Grisham jest mistrzem tworzenia thrillerów prawniczych. Ta pozycja to po raz kolejny udowadnia.

Moja ocena 7/10.

Za możliwość zapoznania się z lekturą bardzo dziękuję Wydawnictwu Albatros.

„W ukryciu” Lisa Gardner

/ Słoneczna Strona Życia / 3 Komentarze

W UKRYCIU

  • Autorka: LISA GARDNER
  • Wydawnictwo: ALBATROS
  • Seria: Detektyw D.D. Warren. TOM 2
  • Liczba stron: 432
  • Data premiery w tym wydaniu: 15.09.2021r.
  • Data 1 polskiego wydania: 05.09.2008r.

Przy okazji recenzji lipcowej premiery „Samotna” od @WydawnictwoAlbatros wspominałam, że Wydawnictwo dla fanów Lisy Gardner przygotowało nie lada gratkę, nową reedycję serii z Detektyw D.D. Warren. Ja swoją przygodę z serią zaczęłam od dziesiątego i jedenastego tomu, tj. od „Powiem tylko raz” oraz „Czyste zło”, to jednak nie przeszkodziło mi przeczytać, co działo się z samą D. D. oraz jej współpracownikami wcześniej. Ciekawi Was jaki mam odbiór Warren po przeczytaniu drugiego tomu? Mam nadzieję, że tak. Przed Wami recenzja premiery w tym wydaniu z 15 września br.

Tym razem D.D. Warren wraz z nowym członkiem zespołu Bobbym Dodgem staje do walki z psychopatycznym mordercą małych dziewczynek. W opuszczonym szpitalu psychiatrycznym Policja odkrywa sześć zmumifikowanych małych ciałek. Śledczym od razu przypomina się historia sprzed lat, gdy uwięziona i wykorzystana została Catherine Gagnon. Fascynacja małymi dziewczynkami przypomina chorą grę, którą z Policją toczył Richard Umbrio, czy tajemniczy Pan Bosu. Sam Bobby uwikłany w sprawę Catherine Gagnon sprzed dwóch lat angażuje się w nowe śledztwo całkowicie, bez reszty. Dodatkowo jedno z ciał zostaje zidentyfikowane dzięki współpracy z Annabelle M. Granger, której zawieszka z imieniem i nazwiskiem została znaleziona w miejscu odkrycia. Annabelle, która przez całe swoje życie uciekała z rodzicami, uciekała przed kimś, kto zostawiał jej prezenty. Jednym z nich był wisiorek odnaleziony na jednym z ciał.  Annabelle, która przyjęła różne imiona i różne życia przemieszczając się z rodzicami z miejsca na miejsce. Aż do chwili, gdy postanowiła stawić czoło prawdzie. Sama dowiedzieć się skąd przybyła, skąd pochodzi i jakie tak naprawdę jest jej prawdziwie imię.

Lisa Gardner spięła fabułę w trzydziestu ośmiu rozdziałach. Zastosowała dwojaką narrację. Całe śledztwo, poczynania policjantów śledzimy z perspektywy narratora wypowiadającego się w trzeciej osobie. Natomiast losy, myśli i przeżycia tajemniczej Annabelle M. Granger śledzimy dzięki jej perspektywie ujętej w narracji pierwszoosobowej. W mojej opinii jest to narracja bardziej ciekawsza, bardziej emocjonująca. Bo jak tu bez emocji czytać o przeżyciach młodej dziewczyny, która całe życie uciekała, ale uciec nie zdołała.

Jak to u Gardner czytelnik ma całe mnóstwo potencjalnych sprawców. Miałam możliwość wyboru między pacjentem ze szpitala psychiatrycznego pochodzącego z bogatego domu, a ówczesnym sanitariuszem. Między tajemniczym pastorem udzielającym się w noclegowni dla bezdomnych, a dawno niewidzianym wujkiem Tommy. W zależności od momentu, w książce aż roiło się od poszlak, które ukierunkowywały śledztwo na całkowicie różne, inne tory. Plusem jest przedstawienie pracy policji w bardzo metodyczny sposób. Gardner stara się bardzo, by prowadzona praca śledczych została odwzorowana w sposób kompleksowy. Odprawy, konsultacje, przesłuchania roją się od badania różnych tropów, od zastanawiających dygresji oraz wniosków. Wspominając o bohaterach muszę dodać, że sama Annabelle, mimo, że przedstawiona jako silna postać, mimo trudnego losu żyjąca w pewnej równowadze psychicznej, okazała się postacią najbardziej nacechowaną emocjami o silnym rysie psychologicznym. To ciągle dziewczynka, dziewczyna szukająca prawdziwego ojca i tęskniąca za prawdziwą matką, z ich prawdziwymi imionami i nazwiskami. A Detektyw Warren, no cóż, tak jak w pierwszej części skoncentrowana całkowicie na pracy, zorientowana na cel i osiągnięcia, twarda po prostu laska i taką ją lubię najbardziej. Gdyby nie to, że od pewnego momentu rozwiązanie było do przewidzenia ocena na pewno byłaby wyższa.

Lubicie kryminały? Lubicie silne postaci kobiece? Ja tak, dlatego sięgnęłam po tę pozycję i Was też do tego zachęcam.

Moja ocena 7/10.

Za możliwość zapoznania się z lekturą bardzo dziękuję Wydawnictwu Albatros.